Conservative Party (Verenigd Koninkrijk) | de belangrijkste rechtse politieke partij

Partijbeleid

Britse conservatieven geloven in de volgende zaken:

• Schotland, Wales en Noord-Ierland moeten deel blijven uitmaken van het Verenigd Koninkrijk.
• Het huwelijk moet worden aangemoedigd via het belastingstelsel.
• Vrije markten en onderwijs moeten een kansenmaatschappij creëren.
• Krachtige hervormingen van de sociale zekerheid en beroepsvaardigheden staan centraal in de aanpak van sociale onrechtvaardigheid.
• Innovatie, ondernemerschap en vrij ondernemerschap zijn van vitaal belang in de samenleving.
• De verzorgingsstaat moet er zijn voor zieken en behoeftigen; wie werk en een carrière kan vinden, moet daarbij worden ondersteund.
• Pensioenen moeten worden gekoppeld aan het gemiddelde inkomen van een persoon.
• Er moet minder immigratie naar het Verenigd Koninkrijk komen.
• Leden van de Britse strijdkrachten en hun gezinnen moeten meer steun krijgen.
• Groot-Brittannië moet zijn kernwapens behouden.
• De monarchie moet behouden blijven.
• De manier waarop in Groot-Brittannië verkiezingen worden gehouden, mag niet worden veranderd.

 

Geschiedenis

19e eeuw

De partij werd in 1834 opgericht door Robert Peel uit de oude Tory Party, die in 1678 werd opgericht. In de jaren 1800 was de partij een van de twee belangrijkste politieke partijen, samen met de Liberale Partij. In 1846 raakte de partij verdeeld over de intrekking van de "Corn Laws", waar Robert Peel en de meeste topconservatieven voorstander van waren, maar waar de conservatieve volksvertegenwoordigers een hekel aan hadden. Na de intrekking viel de Peel-regering en Robert Peel en zijn aanhangers sloten zich aan bij de Liberale Partij. Hierdoor konden de Conservatieven achtentwintig jaar lang geen meerderheidsregering vormen.

Onder leiding van Benjamin Disraeli creëerde de partij een filosofie die het Britse Rijk, de Kerk van Engeland, de monarchie en sociale hervormingen steunde, waardoor de partij van 1874 tot 1880 aan de macht kwam. In 1886 verdeelde de Liberale Partij zich over de vraag of Ierland onafhankelijkheid moest krijgen. De tegenstanders werden bekend als de Liberale Unionisten en sloten zich aan bij de Conservatieven. Deze alliantie betekende dat de Conservatieven het grootste deel van de periode 1885-1906 aan de macht waren, onder Lord Salisbury en vervolgens Arthur Balfour.

Begin en midden van de 20e eeuw

In 1906 waren de Conservatieven opnieuw verdeeld, ditmaal over de kwestie van de "tariefhervorming" en als gevolg daarvan werd de partij bij de algemene verkiezingen van 1906 in een aardverschuiving verslagen door de Liberale Partij. In 1912 sloot de Conservatieve Partij zich formeel aan bij de Liberale Unionistische Partij en ontstond de hedendaagse Conservatieve en Unionistische Partij, die meestal wordt afgekort tot Conservatieve Partij. De partij zat van 1916 tot 1922 in een coalitie met de Liberale Partij, en was van 1922 tot 1929 grotendeels aan de macht onder Stanley Baldwin. In de jaren 1920 verving de Labour Party de liberalen als belangrijkste politieke tegenstander van de Conservatieven.

De Conservatieven hadden de leiding in de coalities van 1931-1935 en 1940-1945, en Winston Churchill was premier tijdens de Tweede Wereldoorlog. Labour versloeg de Conservatieven bij de algemene verkiezingen van 1945 en de Conservatieven werden gedwongen veel van de nieuwe hervormingen van Labour te aanvaarden, zoals de oprichting van de verzorgingsstaat en hoge belastingen. Van 1951 tot 1964 kwamen de Conservatieven weer aan de macht, onder Churchill, Anthony Eden, Harold Macmillan en Alec Douglas-Home, en in die periode kende Groot-Brittannië een periode van economische en nationale welvaart. De Conservatieven werden geleid door Edward Heath van 1965 tot 1975 en waren aan de macht van 1970 tot 1974.

Eind 20e eeuw

Toen Heath aan de macht was, nam hij Groot-Brittannië op in de Europese Unie, wat later de Conservatieve Partij diep zou verdelen. Noord-Ierland moest onder direct gezag worden geplaatst vanwege het geweld dat plaatsvond als gevolg van The Troubles. Hierna staakte de Ulster Unionist Party haar steun aan de Conservatieve Partij in Westminster. Een mijnwerkersstaking en stijgende inflatie in 1973 zorgden ervoor dat Heath de driedaagse werkweek invoerde om de macht te rantsoeneren. De algemene verkiezingen van februari 1974 veroorzaakten een onbeslist parlement en Labour was aan de macht tot 1979.

Margaret Thatcher werd in 1975 leider van de Conservatieven en voerde met succes een aantal monetaristische beleidsmaatregelen in. In 1979 kwam de partij opnieuw aan de macht vanwege de manier waarop de Labourregering de "Winter of Discontent" en de toenemende inflatie in Groot-Brittannië aanpakte. Thatcher was premier van 1979 tot 1990 en won de algemene verkiezingen van 1979, 1983 en 1987. Tijdens Thatchers tweede en derde termijn werden de meeste Britse staatsbedrijven geprivatiseerd, zoals British Telecom in 1984, Brits gas in 1986, British Airways in 1987 en British Leyland en British Steel in 1988.

In 1989 voerde de conservatieve regering de Community Charge of "Poll Tax" in, die werd gezien als oneerlijk voor de armen en zeer onpopulair was. Thatcher werd in 1990 als premier en leider van de Conservatieve Partij vervangen door John Major. Major leidde het land en de partij tot 1997. John Major verving de impopulaire Community Charge door de Council Tax in 1992 en leidde de partij naar een verrassende overwinning in de algemene verkiezingen van 1992. Hoewel er begin jaren negentig een recessie was, begon de conservatieve regering van John Major aan een lange periode van economische voorspoed, die tot eind jaren 2000 zou duren. In de algemene verkiezingen van 1997 werden de Conservatieven in een aardverschuiving verslagen en verloren zij al hun Schotse en Welshe zetels. Dit is te wijten aan de partijverdeling over de Europese Unie, het valutaprobleem van "Black Wednesday" in 1992 en de "Nieuwe" Labourpartij onder leiding van Tony Blair.

21e eeuw

De partij ging dertien jaar de oppositie in, met William Hague aan het hoofd van de partij van 1997 tot 2001. Bij de algemene verkiezingen van 2001 richtte de campagne van de partij zich op verschillende rechtse beleidsterreinen. Hague werd gezien als een krachtige spreker, maar zijn leiderschap werd beschadigd door enkele slechte publiciteitsstunts. De partij won netto slechts één zetel bij de algemene verkiezingen van 2001. Iain Duncan Smith leidde de partij van 2001 tot 2003 en hij matigde een deel van het rechtse beleid van de partij. Hij bracht de partij niet terug aan de macht en Michael Howard werd leider in 2003.

De Labourregering onder Tony Blair werd impopulair vanwege de oorlog in Irak. Michael Howard slaagde erin de meerderheid van Labour in het parlement bij de algemene verkiezingen van 2005 terug te brengen van 167 naar 66. Howard trad kort daarna af en David Cameron werd leider van de Conservatieve Partij. Cameron richtte zich op moderne en milieukwesties. De Conservatieven hadden vanaf 2007 regelmatig een voorsprong in opiniepeilingen en bij de algemene verkiezingen van 2010 won de partij de meeste zetels in het parlement en het hoogste aantal stemmen, maar kwam 20 zetels tekort voor een meerderheid in het parlement. Er werd een coalitieregering gevormd met de Liberaal-Democraten en David Cameron werd op 11 mei 2010 premier. Bij de algemene verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk in 2015 behaalden de Conservatieven 331 zetels. De eerste regering met een conservatieve meerderheid sinds 1992 werd gevormd.

De leiders hebben een liberaal-conservatief beleid aangenomen. Dit omvatte een "groener" milieu- en energiebeleid en het aannemen van sociaal-liberale standpunten. Een voorbeeld hiervan is de aanvaarding van het homohuwelijk. Dit beleid ging echter gepaard met een fiscaal conservatisme: er werd een hard standpunt ingenomen om het begrotingstekort terug te dringen en een programma van economische bezuinigingen op te starten. Andere moderne beleidsmaatregelen van het one-nation conservatisme zijn de hervorming van het onderwijs, de uitbreiding van studentenleningen tot postdoctorale aanvragers en de christendemocratie Dergelijke beleidsmaatregelen maken het voor armere studenten mogelijk om verder te gaan, maar verhogen nog steeds het collegegeld. Er is ook nadruk gelegd op de mensenrechten. Het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens wordt aanvaard, en individueel initiatief wordt gesteund.

Nadat het Verenigd Koninkrijk op 23 juni 2016 de EU had verlaten, trad Cameron af als conservatief leider en premier. Op 11 juli 2016 werd aangekondigd dat Theresa May op de avond van 13 juli 2016 de nieuwe leider van de Conservatieve Partij en premier zou worden.

Recente beleidsmaatregelen omvatten een doelstelling om tegen 2050 een netto nuluitstoot van C0₂ te bereiken, investeringen in schone energie en het milieu, meer financiering voor onderwijs, meer financiering voor wetenschap en onderzoek, meer politie en meer financiering voor de NHS (National Health Service). In 2019 werd de Conservatieve Partij de eerste grote wereldregering die een klimaatnoodverklaring aflegde. Na de algemene verkiezingen van 2019 zijn er nu meer LGBT+ Conservatieve parlementsleden in het Parlement.

 
Huidige leider van de Conservatieve Partij Rishi Sunak  


Margaret Thatcher was leider van de Conservatieve Partij van 1975 tot 1990 en premier van 1979 tot 1990.  


Winston Churchill was premier en leider van de Conservatieve Partij tijdens de Tweede Wereldoorlog.  


Benjamin Disraeli was een leider van de Conservatieve Partij in de 19e eeuw.  

Partijondersteuning

De steun voor de partij komt voornamelijk uit het zuiden van Engeland, het oosten van Engeland en het platteland, maar de laatste jaren is de steun uit het noorden van Engeland toegenomen.

 

Huidige vertegenwoordiging

De Conservatieve Partij heeft deze zetels:

Lagerhuis (parlementsleden) -

House of Lords (Hogerhuis) -

Vergadering van Londen (AM's) -

Schots parlement (MSP's) -

Assemblee van Wales (AM's) -

Lokaal bestuur (raadsleden) -

 

Voormalige leiders

Hieronder staan alle vorige leiders van de Conservatieve Partij sinds 1922. Hun tijd als leider staat tussen haakjes.