Reconstructie Wijzigingen | de dertiende, veertiende en vijftiende amendementen op de grondwet van de Verenigde Staten

Dertiende Amendement

Het Dertiende Amendement op de Grondwet van de Verenigde Staten schafte slavernij en onvrijwillige dienstbaarheid af, behalve als straf voor een misdaad. Het werd op 8 april 1864 aangenomen door de Amerikaanse Senaat. Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden nam het aan op 31 januari 1865. De maatregel werd snel geratificeerd door op drie na alle staten van de Unie (de uitzonderingen waren Delaware, New Jersey en Kentucky), en door een voldoende aantal grens- en "gereconstrueerde" zuidelijke staten. Het werd op 6 december 1865 geratificeerd. Op 18 december 1865 verklaarde Secretary of State William H. Seward dat het was opgenomen in de federale grondwet. Het werd 61 jaar na het Twaalfde Amendement onderdeel van de Grondwet. Dit is het langste interval tussen grondwetswijzigingen tot nu toe.

 
Tekst van het 13e Amendement  

Veertiende Amendement

Het Veertiende Amendement op de Grondwet van de Verenigde Staten werd op 13 juni 1866 door het Congres voorgesteld. Op 9 juli 1868 was het door de wetgevende machten van het vereiste aantal staten geratificeerd om officieel het Veertiende Amendement te worden. Op 20 juli 1868 verklaarde staatssecretaris William Seward dat het was geratificeerd en toegevoegd aan de federale grondwet. Het amendement gaat over burgerschapsrechten en gelijke bescherming van de wet. Het werd voorgesteld als reactie op de behandeling van vrijgelatenen na de oorlog. Het amendement werd fel bestreden, vooral door de zuidelijke staten, die gedwongen werden het te ratificeren om hun delegaties in staat te stellen terug te keren naar het Congres. Het Veertiende Amendement, met name het eerste deel ervan, is een van de meest betwiste delen van de Grondwet. Het vormde de basis voor belangrijke beslissingen zoals Roe v. Wade (1973), over abortus, en Bush v. Gore (2000), over de presidentsverkiezingen van 2000.

 
 

Vijftiende Amendement

Het Vijftiende Amendement op de Grondwet van de Verenigde Staten verbiedt de federale en staatsregeringen om een mannelijke burger het stemrecht te ontzeggen op grond van zijn "ras, huidskleur of vroegere staat van dienstbaarheid". Het werd geratificeerd op 3 februari 1870, als derde en laatste van de Reconstruction Amendments.

In 1869 waren er amendementen aangenomen om de slavernij af te schaffen en te voorzien in burgerschap en gelijke bescherming voor de wet. Maar de nipte verkiezing van Ulysses S. Grant tot president in 1868 overtuigde een meerderheid van de Republikeinen ervan dat zwarte kiezers belangrijk zouden zijn voor de toekomst van de partij. Nadat meer ingrijpende versies van een amendement op het kiesrecht waren verworpen, stelde het Congres op 26 februari 1869 een compromisamendement voor dat beperkingen op basis van ras, huidskleur of vroegere dienstbaarheid verbood. Het amendement overleefde een moeilijke ratificatiestrijd en werd aangenomen op 30 maart 1870. Nadat zwarten stemrecht hadden gekregen, richtte de Ku Klux Klan sommige van hun aanvallen op het verstoren van hun politieke bijeenkomsten en intimidatie bij de verkiezingen, om de deelname van zwarten te onderdrukken. In het midden van de jaren 1870 was er een opkomst van nieuwe opstandige groepen, zoals de Roodhemden en de Witte Liga, die namens de Democratische Partij optraden om met geweld het zwarte stemmen te onderdrukken. Terwijl de blanke Democraten in de jaren 1880 en begin 1890 de macht in de wetgevende lichamen van de zuidelijke staten herwonnen, bleven in veel staten talrijke zwarten verkozen worden voor lokale ambten en tot in 1894 voor het Congres.

 
Tekst van het 15e Amendement  

Effecten

Van 1890 tot 1910 namen alle staten van de voormalige Confederatie nieuwe grondwetten en andere wetten aan waarin nieuwe methoden werden gevonden om het Vijftiende Amendement te omzeilen, zoals stemrecht, regels inzake ingezetenschap en alfabetiseringstests die door blank personeel werden afgenomen, soms met vrijstellingen voor blanken via grootvaderclausules. Toen het Hooggerechtshof in beroep ging, interpreteerde het het amendement strikt, waarbij het uitspraak deed op basis van de verklaarde bedoeling van de wetten in plaats van hun praktische uitwerking. De resultaten van de kiezersonderdrukking waren dramatisch, want de kiezerslijsten daalden: bijna alle zwarten, evenals tienduizenden arme blanken in Alabama en andere staten, werden uit de kiezersregisters en uit het politieke systeem geweerd, waardoor miljoenen mensen effectief werden uitgesloten van vertegenwoordiging. Democratische staatswetgevers namen rassenscheidingswetten aan voor openbare voorzieningen en andere soorten Jim Crow beperkingen. Tijdens deze periode van politieke strijd bereikte het aantal lynchpartijen in het Zuiden een recordhoogte.

In de twintigste eeuw interpreteerde het Hof het amendement ruimer door grootvaderclausules te verwerpen in Guinn v. United States (1915). Het duurde een kwart eeuw voordat het blanke primaire systeem uiteindelijk werd ontmanteld in de "Texas primary cases" (1927-1953). Omdat het Zuiden na de ontzegging van het kiesrecht voor zwarten een éénpartijregio was geworden, waren de primaries van de Democratische Partij de enige concurrerende wedstrijden in de staten. Maar de zuidelijke staten reageerden snel op de uitspraken van het Hooggerechtshof en bedachten vaak nieuwe manieren om zwarten te blijven uitsluiten van kieslijsten en stemmen; de meeste zwarten in het zuiden kregen pas stemrecht na de goedkeuring van de federale wetgeving inzake burgerrechten halverwege de jaren zestig en het begin van federaal toezicht op kiezersregistratie en districtgrenzen. Het Vierentwintigste Amendement (1964) verbood de eis van stembelastingen bij federale verkiezingen; tegen die tijd bleven vijf van de elf zuidelijke staten dergelijke belastingen eisen. Samen met de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof in de zaak Harper v. Virginia State Board of Elections (1966), die het eisen van stemrecht bij staatsverkiezingen verbood, kregen zwarten weer de kans om deel te nemen aan het Amerikaanse politieke systeem.

Deze amendementen waren bedoeld om vrijheid te garanderen aan voormalige slaven en om discriminatie in burgerrechten te voorkomen voor voormalige slaven en alle burgers van de Verenigde Staten. De belofte van deze amendementen werd in de loop van de 19e eeuw afgezwakt door wetten van staten en uitspraken van federale rechtbanken. In 1876 en later namen sommige staten Jim Crow-wetten aan die de rechten van Afro-Amerikanen beperkten. Belangrijke uitspraken van het Hooggerechtshof die deze amendementen ondermijnden, waren de Slaughter-House Cases in 1873, die verhinderden dat rechten die gewaarborgd worden door de privileges of immuniteiten clausule van het Veertiende Amendement werden uitgebreid tot rechten op grond van staatswetgeving; en Plessy v. Ferguson in 1896, die de uitdrukking "apart maar gelijk" introduceerde en federale goedkeuring gaf aan Jim Crow-wetten. De voordelen van het Dertiende, Veertiende en Vijftiende Amendement werden pas ten volle benut na de uitspraak van het Hooggerechtshof in Brown v. Board of Education in 1954 en wetten als de Civil Rights Act van 1964 en de Voting Rights Act van 1965.