Fugitive Slave Acts

Achtergrond

De slavernij in Amerika begon in de Engelse kolonie Jamestown in 1619. Het begon met de aankoop van 20 Afrikanen van een Engels oorlogsschip genaamd de White Lyon. De kolonisten in de kolonie Virginia kochten de contracten van de Afrikanen als contractarbeiders. Niet lang daarna werd het een gewoonte om slaven voor het leven te houden in de koloniën. In de 17e en 18e eeuw werden slaven gebruikt voor het verbouwen van tabak en voedselgewassen. Na de uitvinding van de katoenmachine in 1793 werd katoen het belangrijkste gewas. Op dat moment werd slavernij een essentieel onderdeel van de economie van het Zuiden.

De kwestie van de slavernij heeft de Verenigde Staten bijna vanaf het begin als land in moeilijkheden gebracht. De grondleggers van de grondwet gebruikten dubbelzinnige taal over het houden van slaven. Noch het woord "slaaf" noch "slavernij" werden in de grondwet gebruikt. Het probleem was om een democratie te creëren die haar burgers vrijheid garandeerde terwijl een aanzienlijk deel van de bevolking in slavernij bleef zonder enige vrijheden.

In de Verenigde Staten werden slaven en contractarbeiders tot de jaren 1860 behandeld als persoonlijk eigendom. Zij waren onderworpen aan de eigendomswetten van de afzonderlijke staten. Aanvankelijk hadden de meeste wetten betrekking op contractarbeiders. Maar rond het midden van de 17e eeuw begonnen de wetten onderscheid te maken tussen contractarbeiders en slaven. Ze begonnen ook onderscheid te maken tussen rassen. Mensen van Afrikaanse afkomst werden levenslang als slaven gehouden.

In de meeste staten werden mannelijke en vrouwelijke slaven gelijk behandeld. Sommige staten hadden echter wetten die alleen op vrouwelijke slaven van toepassing waren. Virginia voerde bijvoorbeeld wetten in die vrouwen bestraften die kinderen kregen van hun meesters. Ook bevestigden zij de slavenstatus van kinderen geboren uit een "neger- of mulatvrouw". Groot-Brittannië kende een gestructureerd systeem waarbij kinderen hun afstamming opeisten via hun vader. Dit gold ook voor buitenechtelijke kinderen (ouders waren niet getrouwd). Virginia was de eerste kolonie die dit veranderde. Slavenkinderen werden beschouwd als van hetzelfde ras en dezelfde status als de moeder, zelfs als het kind was verwekt door een blanke man. Wetten betreffende verkrachting waren niet van toepassing op zwarte en Indiaanse vrouwen. Een slavin kon zich niet verdedigen tegen een aanval door een blanke. Als zij dat wel deed, werd zij afgeranseld. Hoewel het illegaal was om relaties te hebben met een slavin, werden de wetten meestal niet gehandhaafd. Dit systeem verhoogde de rijkdom van slaveneigenaren. Ze hoefden geen slaven te kopen als ze hun eigen slaven konden fokken.

Slaven, of zij nu in slavernij waren geboren of als slaaf waren gekocht, hadden geen wettelijke rechten. De beslissing van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten in de zaak Dred Scott v. Sandford (1857) bevestigde dat slaven geen burgers waren van de Verenigde Staten, noch van een staat waarin zij woonden. In 1868 maakte het Veertiende Amendement het Dred Scott-besluit ongedaan.

Vroege pro-slavernij wetgeving

Northwest Ordinance 1787

De Northwest Ordinance (1787) was een wet van het Congres van de Confederatie van de Verenigde Staten (vóór de Grondwet van de Verenigde Staten). Hiermee werd het Noordwestelijk Territorium gecreëerd, het eerste georganiseerde grondgebied van de Verenigde Staten. De verordening bepaalde dat het gebied zou worden gevormd in "niet minder dan drie en niet meer dan vijf staten".

Het gebied bestond uit land voorbij de Appalachen. Het lag ten zuiden van Brits Noord-Amerika en de Grote Meren. Het lag ten noorden van de Ohio rivier. Artikel VI van de Northwest Ordinance verbood slavernij in het nieuwe gebied. Het bevatte echter een bepaling dat voortvluchtige slaven die in het gebied werden gevangen, aan hun eigenaars zouden worden teruggegeven. Het legde ook geen beperkingen op aan de slavernij in nieuwe staten die uit het Northwest Territory werden gevormd. Zuidelijken hadden geen problemen met het verbod op slavernij. Zij dachten dat de meeste nieuwe kolonisten uit zuidelijke staten zouden komen. Als een staat eenmaal was gevormd, zouden de voormalige zuiderlingen stemmen om slavernij toe te staan. Geen van de staten die uit het Noordwestelijk Territorium ontstonden, stond slavernij toe.

U.S. Grondwet 1789

Toen de grondwet van de Verenigde Staten in 1789 de artikelen van de Confederatie verving, bevatte artikel vier van de grondwet van de Verenigde Staten de "Fugitive Slave Clause". Daarin staat:

Niemand die krachtens de wetten van een Staat in dienst of tewerkstelling is gesteld en die naar een andere Staat ontsnapt, zal, ingevolge een wet of verordening van die Staat, van die dienst of tewerkstelling worden ontheven, maar zal worden overgeleverd op vordering van de Partij aan wie die dienst of tewerkstelling verschuldigd is.

Voortvluchtige slaven wetten

Fugitive Slave Act 1793

Artikel IV, Sectie 2 van de Grondwet van de Verenigde Staten garandeerde weliswaar het recht van slaveneigenaren om gevluchte slaven terug te vorderen. De grondwet voorzag echter niet in een wettelijk mechanisme. De Fugitive Slave Act van 1793, aangenomen door het tweede Congres, voegde dat mechanisme toe. Deze wet stond de arrestatie van weggelopen slaven toe en gaf elke magistraat van een stad of graafschap de bevoegdheid over de arrestatie te beslissen. De slavenjager hoefde alleen te verklaren dat de gevangene een weggelopen slaaf was. Er was geen bewijs nodig en er was geen proces. Er werd een boete van 500 dollar opgelegd aan iedereen die een weggelopen slaaf hielp. De wet werd aangenomen als reactie op de opkomst van het abolitionisme in het Noorden en ook op de Underground Railroad die was opgezet om slaven te helpen ontsnappen uit het Zuiden.

Fugitive Slave Act 1850

De Fugitive Slave Act van 1850 was een controversieel onderdeel van het Compromis van 1850. De slavenwet van 1850 voegde straffen toe voor ambtenaren die vermeende weggelopen slaven niet arresteerden. Ze kregen een boete van 1.000 dollar. Elke wetshandhaver was verplicht om iedereen te arresteren die ervan verdacht werd een weggelopen slaaf te zijn. Het enige wat nodig was, was een gezworen getuigenis van de eigenaar. Zoals voorheen was er geen proces en de verdachte kon niet voor zichzelf getuigen. Iedereen die voedsel of onderdak verschafte aan een vermoedelijke weggelopen slaaf kreeg zes maanden gevangenisstraf en een boete van $1.000. Een officier die een weggelopen slaaf gevangen nam, kreeg een bonus of een promotie. De wet van 1850 voorzag in speciale commissarissen die moesten beslissen of de vermeende voortvluchtige moest worden teruggestuurd naar de slavernij. Hij kreeg 10 dollar als de voortvluchtige werd teruggebracht, maar slechts 5 dollar als de voortvluchtige werd vrijgelaten. Dit kwam neer op een legale vorm van omkoping. Hierdoor werd een groot aantal vrije zwarten de slavernij ingestuurd.

Resultaten van de slavenwet

De vluchtelingenslavenwet van 1850 veroorzaakte verontwaardiging in de noordelijke staten. Duizenden Noordelijken raakten ervan overtuigd dat slavernij niet toegestaan mocht worden in de westelijke gebieden. Acht staten in het Noorden namen "persoonlijke vrijheid" wetten aan. Deze verhinderden elke ambtenaar te helpen bij het terugbrengen van een weggelopen slaaf. Zuidelijken beschouwden deze wetten als illegale pogingen om de terugkeer van hun slaven te voorkomen. In het Noorden boden vrije zwarte gemeenschappen weggelopen slaven een toevluchtsoord en verstopten hen voor de ingehuurde ontvoerders die naar hen op zoek waren. Ongeveer 15.000 vrije zwarten emigreerden naar Canada, het Caribisch gebied en Afrika nadat de wet van 1850 was aangenomen. Duizenden anderen, waaronder vrije zwarten, hadden minder geluk en werden naar het zuiden gestuurd.

In 1851 brak een vuurgevecht uit tussen abolitionisten en slavenvangers in Christiana, Pennsylvania. In Wisconsin werd een voortvluchtige, Joshua Glover, met geweld uit een gevangenis bevrijd. In Boston probeerde een menigte een voortvluchtige, Anthony Burns, te bevrijden. Er waren 22 compagnies van de staatspolitie nodig om hen te stoppen. De zuidelijke staten waren ervan overtuigd dat het noorden zich niet aan de slavenwetten zou houden.

Veel gebruikte afbeelding voor posters van weggelopen slaven