Pablo Casals

Pau Casals i Defilló (Pablo Casals) (geboren El Vendrell, Catalonië, 29 december 1876; overleden San Juan, Puerto Rico, 22 oktober 1973) was een Spaanse Catalaanse cellist. Hij wordt algemeen beschouwd als de grootste cellist van zijn tijd. Hij maakte de cello populair als solo-instrument en inspireerde veel cellisten van de jongere generatie. In zijn latere jaren was hij ook dirigent en componist.

Casals maakte veel opnames van solo-, kamermuziek- en orkestmuziek. Misschien wel zijn bekendste opnames zijn die welke hij tussen 1936 en 1939 maakte van de Cello Suites van Bach. Toen de dictator-generaal Franco over Spanje begon te regeren, voelde hij zich zeer sterk betrokken bij de politieke situatie. Toen de democratische partij in 1939 werd verslagen, zei hij dat hij nooit meer terug zou gaan naar Spanje totdat de democratie was hersteld. Hij leefde niet lang genoeg om het einde van Franco's bewind te zien, wat twee jaar na zijn dood gebeurde, met de dood van Franco.

Pablo CasalsZoom
Pablo Casals

Het leven

Casals' vader was de organist van de plaatselijke kerk. Hij gaf Casals zijn eerste muzieklessen en leerde hem piano, viool en orgel. Toen Casals elf jaar oud was, hoorde hij een groep reizende muzikanten muziek maken. Een van de instrumenten was de cello. Hij had er nog nooit een gehoord en hij besloot dat hij dat wilde spelen. Zijn moeder nam hem mee naar Barcelona, waar hij naar een muziekschool ging: de Escola Municipal de Música. Daar studeerde hij cello, muziektheorie en piano.

Op een dag, toen hij 13 was, keek hij naar wat oude muziek in een tweedehands muziekwinkel. Hij vond een aantal zeer oude muziek voor solo cello. Het waren de Cello Suites van Bach. De mensen in die tijd dachten dat ze slechts een verzameling van studies waren om cellisten te helpen met hun techniek, maar Casals, hoewel nog maar een jongen, besefte dat het geweldige muziek was. Hij bracht de volgende 12 jaar door met het oefenen ervan, totdat hij zich klaar voelde om ze uit te voeren. Casals' ontdekking van deze prachtige Cello Suites was de belangrijkste ontdekking van Bach sinds 1829, toen Mendelssohn de Matthäus Passion vond en uitvoerde die de wereld was vergeten.

Casals toonde een enorm talent voor de cello. Op 23 februari 1891, toen hij 14 jaar oud was, gaf hij een solorecital in Barcelona. Twee jaar later studeerde hij cum laude af aan de Escola.

In 1893 hoorde de Spaanse componist Isaac Albéniz hem spelen in een trio in een café. Hij gaf hem een brief waarmee hij aan de koningin kon worden voorgesteld. Zij gaf hem geld om aan het conservatorium van Madrid te kunnen studeren. Vervolgens liet ze hem naar Brussel gaan om te studeren aan het Conservatorium, dat toen het beste in Europa was voor strijkinstrumenten. De celloleraar noemde een lange lijst van cellostukken en vroeg hem welke hij speelde. Toen Casals hem vertelde dat hij ze allemaal kon spelen, maakte de leraar hem belachelijk. Toen Casals begon te spelen, was iedereen verbaasd over zijn talent. De leraar wilde dat hij een van zijn leerlingen was, maar Casals was beledigd en dus ging hij de volgende dag naar Parijs. De koningin van Spanje was boos op Casals toen ze hoorde wat er was gebeurd en stopte met het sturen van geld.

In Parijs had hij heel weinig geld. Hij verdiende de kost met het spelen van een tweede cello in het theaterorkest van de Folies Marigny. Zijn moeder probeerde wat geld te verdienen door te naaien. In 1896 keerde hij terug naar Catalonië waar hij les gaf aan een muziekschool en hoofdcellist speelde in het orkest van het Operahuis van Barcelona, het Liceu. In 1897 verscheen hij als solist bij het Symfonieorkest van Madrid en werd hij onderscheiden met de Orde van Karel III van de Koningin.

Internationale bekendheid

In 1899 speelde Casals het Saint-Saëns Cello Concerto in Crystal Palace in Londen, en later voor koningin Victoria in haar zomerhuis in Cowes, Isle of Wight. Hij werd erg beroemd. In Parijs maakte hij grote indruk op iedereen, vooral op de dirigent Charles Lamoureux die een beroemd orkest had opgericht. Casals ging naar Nederland, de Verenigde Staten waar hij 80 concerten gaf en Zuid-Amerika. Hij speelde vaak met de pianist Harold Bauer.

Op 15 januari 1904 werd Casals uitgenodigd om in het Witte Huis te spelen voor president Theodore Roosevelt. Hij speelde in de CarnegieHall in New York, waar hij de Don Quichot van Richard Strauss speelde met de dirigent van de componist. Tussen 1906 en 1912 had hij een relatie met de Portugese celliste Guilhermina Suggia, hoewel ze nooit getrouwd waren. In 1914 trouwde Casals met de Amerikaanse zangeres Susan Metcalfe. Ze werden in 1928 gescheiden, maar scheidden pas in 1957.

Casals vormde een trio met de pianist Alfred Cortot en de violist Jacques Thibaud. Zij gaven vele concerten en maakten enkele van de eerste opnames van pianotrio muziek. Ze speelden 30 jaar lang samen.

In 1905 maakte hij een tournee door Rusland. Het was een ongelukkige tijd, want de Russische Revolutie vond plaats. Tijdens het concert dat hij in Moskou speelde was het geweervuur buiten de zaal te horen.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog woonde Casals in New York. In 1919 ging hij terug naar Barcelona. Hij wilde de muziek in zijn eigen land verbeteren. Er waren maar weinig mensen die goed konden spelen, dus richtte hij zijn eigen orkest op: het Orquesta Pau Casals. Dit jaarlijkse muziekfestival ging door tot het begin van de Spaanse Burgeroorlog in 1936.

Casals steunde de Spaanse Republikeinse regering. Toen die verslagen werd, zei hij dat hij pas terug zou komen als Spanje weer een democratisch land was. Hij verliet toen zijn land en ging in ballingschap. Hij ging in het Franse dorp Prades wonen, dat vlakbij de grens met Spanje lag. Hij vervolgde zijn carrière als cellist. Na de Tweede Wereldoorlog, in juni 1946, ging hij naar Engeland en speelde daar de celloconcerten van Schumann en Elgar in de Royal Albert Hall onder leiding van Sir Adrian Boult. Buiten de zaal moest de politie hem helpen om bij zijn auto te komen omdat er zoveel mensen om hem heen stonden.

Casals speelde in veel landen, maar weigerde te spelen in een land dat bevriend was met de regering van Franco in Spanje. In 1945 gaf hij een uitzending op de BBC en sprak hij met zijn volk in Catalonië. Hij eindigde met het spelen van een Catalaans volksliedje genaamd El Cant dels Ocells (Het Lied van de Vogels). Hij speelde het aan het einde van al zijn concerten. Toen Groot-Brittannië de regering van Franco herkende, besloot Casals dat hij niet langer in Engeland kon spelen. Hij maakte één grote uitzondering op zijn besluit om geen Franco-vriendelijke landen te bezoeken: in 1961 nam hij deel aan een kamermuziekconcert in het Witte Huis op 13 november, waar hij speelde voor president John F Kennedy, die hij bewonderde.

Later

Prades Festivals

In 1950 vervolgde hij zijn carrière als dirigent en cellist op het Prades Festival in Conflent. Hij stemde ermee in om te spelen op voorwaarde dat het geld dat op het festival werd verdiend, aan een vluchtelingenziekenhuis in de buurt zou worden gegeven. Franco zei dat het de Spanjaarden verboden was om naar het festival te gaan, maar dat velen de grens te voet wisten over te steken. Veel wereldberoemde muzikanten speelden in Prades: Josef Szigeti, Isaac Stern, Rudolf Serkin en Eugene Istomin en anderen.

Hij bleef de Prades Festivals leiden tot 1966.

Puerto Rico

Toen hij 80 jaar oud was trouwde Casals met een van zijn jonge studenten, een meisje genaamd Marta. Ze hadden elkaar ontmoet in Prades. Marta kwam uit Puerto Rico waar Casals' moeder vandaan kwam. Ze gingen in Puerto Rico wonen in een huis genaamd "El Pesebre". In 1957 werd daar een muziekfestival gestart in de stad San Juan. Hij bleef het festival in Prades elk jaar bezoeken tot 1966. Hij gaf ook masterclasses op Amerikaanse scholen en universiteiten en in andere landen. Sommige daarvan werden op de televisie uitgezonden.

Presidentiële Medaille van de VrijheidZoom
Presidentiële Medaille van de Vrijheid

De componist

Casals was ook een componist. Een van zijn laatste composities was de Himne a les Nacions Unides (Hymne van de Verenigde Naties); hij dirigeerde de eerste uitvoering ervan tijdens een speciaal concert in de Verenigde Naties op 24 oktober 1971, 2 maanden voor zijn 95ste verjaardag.

Casals schreef een autobiografie Joys and Sorrows; Reflections (1970).

Dood

Casals stierf in 1973 in San Juan, Puerto Rico, op 96 jarige leeftijd. In 1979 werd zijn stoffelijk overschot overgebracht naar El Vendrell, Catalonië, waar hij was geboren. Hij heeft het einde van het dictatoriale Franco-regime niet meegemaakt. Later, toen Franco in 1975 was overleden en Spanje weer een democratie was, gaf de Spaanse regering onder koning Juan Carlos I een postzegel uit ter ere van het eeuwfeest van zijn geboorte.

In 1989, zestien jaar na zijn dood, kreeg Casals een Grammy Lifetime Achievement Award.

Een honderdjarig standbeeld in Montserrat.Zoom
Een honderdjarig standbeeld in Montserrat.

Zijn prestaties

Geen enkele andere cellist had zo'n invloed op het cellospel in de 20e eeuw. Hij veranderde de manier waarop men dacht over de cellotechniek. Zo werd hem als jonge violist en cellist geleerd te oefenen met een boek onder de rechterarm. Hierdoor werd de strijkarm erg stijf. Casals leerde zijn leerlingen spelen met een vrije strijkarm. Casals was een geweldige leraar, en hij leerde veel over spelen door zijn lesgeven. Hij dacht na over vingeren en buigen, en liet zijn leerlingen zien hoe hun linkerhand sterk maar ook ontspannen kon zijn.

De Internationale Pau Casals Cello Competition wordt eens in de vier jaar in Duitsland gehouden. Het is begonnen in 2000 om jonge cellisten te helpen bij de start van hun carrière. Het wordt ondersteund door de Pau Casals Stichting, onder de hoede van de weduwe van Pau Casals. Een van de prijzen is het gebruik van een prachtige cello die eigendom was van Casals.

Vragen en antwoorden

V: Wie was Pau Casals i Defilló?


A: Pau Casals i Defilló, ook bekend als Pablo Casals, was een Spaanse Catalaanse cellist die de cello als solo-instrument populair maakte bij de jongere generatie. Hij was ook dirigent en componist.

V: Wat is een van zijn bekendste opnamen?


A: Een van zijn bekendste opnames zijn de opnames die hij tussen 1936 en 1939 maakte van de Cellosuites van Bach.

V: Wat vond hij van het bewind van generaal Franco in Spanje?


A: Toen generaal Franco over Spanje begon te regeren, was Pau Casals daar erg op tegen en verklaarde dat hij nooit meer naar Spanje zou terugkeren totdat de democratie was hersteld.

V: Wanneer keerde de democratie terug in Spanje?


A: De democratie keerde twee jaar na de dood van Pau Casal terug in Spanje met de dood van generaal Franco.

V: Welke andere instrumenten kon Pau Casals spelen naast de cello?


A: Naast het bespelen van de cello was Pau Casals ook dirigent en componist.

AlegsaOnline.com - 2020 / 2023 - License CC3