Witte emigrant

Distributie

De meeste émigrés verlieten Zuid-Rusland en Oekraïne en gingen naar Turkije. Daarna verhuisden ze naar Oost-Europese Slavische landen, bijvoorbeeld het Koninkrijk Joegoslavië, Bulgarije, Tsjecho-Slowakije en Polen. Een groot aantal ging ook naar Estland, Letland, Litouwen, Finland, Duitsland en Frankrijk. Berlijn en Parijs hadden grote émigree-gemeenschappen.

Veel burgers en militairen in Siberië en het Verre Oosten zijn naar Shanghai en andere omliggende gebieden in China, Centraal-Azië en Oost-Turkestan verhuisd. Sommigen verhuisden naar Japan.

Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog zijn veel Russische emigranten naar het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Canada, Peru, Brazilië, Argentinië en Australië verhuisd.

Wat de mensen geloofden

Witte émigrés hielden vaak niet van het communisme. Ze geloofden niet dat de Sovjet-Unie echt Russisch was. Ze geloofden dat de periode van 1917 tot 1991 een periode van bezetting door de Sovjetregering was, die internationalistisch en antichristelijk was.

Veel Witte Emigrés waren van mening dat Rusland door een monarch moest worden geregeerd. Anderen vonden dat de regering door het volksreferendum moest worden gekozen.

Veel Witte Emigrés geloofden dat het hun missie was om de cultuur en de manier van leven uit de tijd voor de revolutie te behouden terwijl ze in andere landen woonden. Ze geloven dat ze door dit te doen, Rusland terug kunnen brengen naar deze cultuur toen de Sovjet-Unie het land niet meer onder controle had.

Een religieuze missie naar de buitenwereld was een ander idee dat door de émigrés werd gebruikt. Mgr. John van Shanghai en San Francisco (heilig verklaard als heilige van de Russisch-orthodoxe kerk in het buitenland) zei op het All-Diaspora Concilie van 1938:

"Aan de Russen in het buitenland is het toegestaan om in de hele wereld te schijnen met het licht van de orthodoxie, zodat andere volken, die hun goede daden zien, onze Vader die in de hemel is, kunnen verheerlijken en zo het heil voor zichzelf kunnen verkrijgen".

(vereenvoudigd) "Aan het Russische volk dat in andere landen woont, verspreidt de Orthodoxie naar de wereld. Door goede dingen te doen, laat je de mensen in andere landen zien dat God goed is en breng je hen verlossing".

Veel Witte Emigrés vonden ook dat ze nog steeds tegen de Sovjet-dictatuur moesten vechten. Ze hoopten dat dit zou helpen om Rusland te bevrijden. Dit idee was grotendeels geïnspireerd door generaal Pjotr Wrangel. Toen het Witte leger werd verslagen, zei hij: "De strijd om Rusland is niet gestopt, maar heeft alleen nieuwe vormen aangenomen". ("We zijn niet klaar met het proberen te bevrijden van Rusland. We moeten gewoon verschillende manieren gebruiken om dat te doen.")

Witte legerveteraan Kapitein Vasili Orekhov, uitgever van het tijdschrift "Sentry", schreef over dit idee van verantwoordelijkheid met de volgende woorden:

"Er zal een uur zijn - geloof het - er zal een uur zijn, wanneer het bevrijde Rusland aan ieder van ons zal vragen: "Wat heb je gedaan om mijn wedergeboorte te versnellen." Laten we het recht verdienen om niet te blozen, maar om trots te zijn op ons bestaan in het buitenland. Als tijdelijk beroofd van ons moederland laat ons in onze gelederen niet alleen het geloof in haar redden, maar ook een onbuigzaam verlangen naar prestaties, opoffering en de vestiging van een verenigde vriendelijke familie van hen die hun handen niet in de steek lieten in de strijd voor haar bevrijding"^[].

(vereenvoudigd) "In de toekomst, wanneer Rusland vrij is, zal ieder van ons gevraagd worden "Wat heb je gedaan om Rusland te helpen bevrijden"? Laten we trots zijn op wat we gedaan hebben om Rusland te bevrijden terwijl we in andere landen woonden. In de tijd dat we niet in Rusland kunnen leven, moeten we in Rusland geloven en ons aansluiten bij de mensen die altijd zullen strijden voor de vrijheid van Rusland".

Organisaties en activiteiten

De émigrés vormden verschillende organisaties die tot doel hadden de strijd aan te binden met het Sovjetregime. Voorbeelden van dergelijke organisaties zijn de Russische All-Militaire Unie, de Broederschap van de Russische Waarheid en de NTS. Hierdoor werden de Witte Emigrés een doelwit voor infiltratie door de Sovjet geheime politie (d.w.z. operatie TREST en de Binnenlinie). Vijfenzeventig veteranen van het Witte leger dienden als vrijwilligers ter ondersteuning van Francisco Franco tijdens de Spaanse Burgeroorlog.

Sommige Witte émigrés namen pro-Sovjet sympathieën aan, waarvoor ze als "Sovjetpatriotten" werden bestempeld. Deze mensen vormden organisaties zoals de Mladorossi, de Evraziitsi en de Smenovechovtsi.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog namen veel Witte Emigrés deel aan de Russische Bevrijdingsbeweging. Aan de andere kant nam een aanzienlijk aantal deel aan anti-Nazibewegingen zoals het Franse verzet. Tijdens de oorlog kwamen de Witte Emigrés in contact met voormalige Sovjetburgers uit door Duitsland bezette gebieden die de Duitse retraite gebruikten om uit de Sovjet-Unie te vluchten of die zich als krijgsgevangenen en dwangarbeiders in Duitsland en Oostenrijk bevonden en liever in het Westen bleven, vaak aangeduid als de tweede golf Emigrés (vaak ook wel DP's - ontheemdenkamp genoemd, zie Ontheemdenkamp). Deze kleinere tweede golf begon vrij snel te assimileren in de Witte Emigree-gemeenschap.

Na de oorlog werd de actieve anti-Sovjet strijd vrijwel uitsluitend voortgezet door de NTS: andere organisaties werden opgeheven, of begonnen zich uitsluitend te concentreren op zelfbehoud en/of het opvoeden van de jeugd. Verschillende jongerenorganisaties, zoals de Russische scouts in ballingschap, werden functioneel in het opvoeden van kinderen met een achtergrond in de pre-Sovjet Russische cultuur en erfgoed.

De Witte Emigrés vormden in 1924 de Russisch-Orthodoxe Kerk in het buitenland om hun kerk te vrijwaren van de invloed van de Sovjet-Unie. De kerk blijft tot op de dag van vandaag bestaan en fungeert als geestelijk en cultureel centrum van de Russisch-orthodoxe gemeenschap in het buitenland. Op 17 mei 2007 heeft de Wet op de Canonieke Communie met het Moskouse Patriarchaat de canonieke banden tussen de Russisch-orthodoxe kerk in het buitenland en de Russische kerk van het Moskouse Patriarchaat hersteld, na meer dan tachtig jaar van scheiding.