Horatio Alger, Jr.

Biografie

Jongenschap

Horatio Alger, Jr. is geboren in Chelsea, Massachusetts op 13 januari 1832. Zijn ouders waren Horatio Alger, een Unitaire geestelijke, en zijn vrouw Olive Augusta Fenno Alger. Horatio was de oudste van de vijf kinderen van het paar. Hij was een afstammeling van verschillende Plymouth Pilgrims, een brigadegeneraal van de Amerikaanse Revolutie en lid van de constitutionele conventie.

Horatio was een ziekelijk kind. Hij had astma en bijziendheid. Hij was timide en verlegen. Hij werd gepest door de grotere jongens in de buurt. Zijn vader besloot dat Horatio een geestelijke zou worden. Hij leerde de jongen Grieks en Latijn. Hij nam Horatio mee naar het parochiehuis om de jongen een gevoel te geven voor de plichten van een dominee.

Onderwijs

In 1842 ging Horatio naar de Chelsea Grammar School. Hij was een goede leerling. Zijn vader had geldproblemen rond deze tijd. Hij nam een beter betaalde baan in Marlborough, Massachusetts, een boerengemeenschap ongeveer 25 mijl ten westen van Boston. De Alger familie verhuisde daarheen in december 1844.

In Marlborough ging Horatio naar een kleuterschool genaamd Gates Academy. Hij begon gedichten en korte verhalen te schrijven. Hij stuurde zijn geschriften naar lokale kranten. De geldproblemen van de familie maakten een blijvende indruk op Horatio. Geldziektes als inbeslagname en faillissement werden thema's in zijn boeken. Hij had goede herinneringen aan Marlborough, ondanks de ellende van de familie. Rustige plattelandsdorpen vormen een decor in veel van zijn jongensboeken.

Alger ging in 1848 naar Harvard College. Het jaar daarop werd hij professioneel schrijver toen hij twee essays en een gedicht verkocht aan een tijdschrift in Boston. Hij werd verkozen tot Phi Beta Kappa, een broederschap voor uitmuntende geleerden. Hij studeerde in 1852 af als achtste in een klas van achtentachtig. In 1853 ging hij naar de Harvard Divinity School. In datzelfde jaar stopte hij met een baan als assistent-redacteur bij een tijdschrift in Boston. Hij had een hekel aan redactie en stopte in 1854.

Hij gaf kortstondig les in twee New England jongensinternaatscholen. In 1856 publiceerde hij Bertha's kerstvisie, een boek met korte verhalen en gedichten. Hij keerde terug naar de Harvard Divinity School in 1857 en studeerde af in 1860. Zijn gezondheid was slecht. Hij werd tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog afgewezen voor militaire dienst, maar schreef in plaats daarvan voor de Unie. Zijn eerste jongensboek Frank's Campaign werd gepubliceerd in 1864.

Algerijnse ministerie

Op 8 december 1864 werd Alger dominee van de First Unitarian Church and Society in Brewster, Massachusetts. De mensen van Brewster hielden van hem. Hij was een goede spreker. Hij speelde balspelletjes met de jongens en ging met ze wandelen. Hij bleef verhalen schrijven en stuurde ze naar een jongensmagazine in Boston, genaamd Student and Schoolmate. Hij schreef een ander jongensboek, Paul Prescott's Charge. Het werd gepubliceerd in september 1865. De critici gaven het goede kritieken.

Begin 1866 beschuldigde de bevolking van Brewster Alger van seksueel misbruik van twee jongens. Deze jongens waren 13 en 15 jaar oud. Drie mannen van de kerk ontdekten dat dit waar was. Alger zei dat hij "onverstandig" was geweest en nam ontslag bij de Brewster kerk. Hij verliet de stad snel, en ging naar het huis van zijn ouders in Zuid-Natick, Massachusetts.

Zijn vader kwam in contact met de Unitaire kerkelijke autoriteiten in Boston. Hij beloofde hen dat zijn zoon nooit meer een baan in de kerk zou aannemen. Deze autoriteiten waren tevreden. Er werd geen verdere actie ondernomen. Dit werd waarschijnlijk gedaan zodat Alger's vader niet publiekelijk in verlegenheid zou worden gebracht. Sommige leden van de Brewster kerk wilden Alger laten doden zoals de Bijbel beval. Alger heeft het nooit meer over zijn dagen in Brewster gehad.

Het leven in New York City

In april 1866 verhuisde Alger naar New York City om professioneel schrijver te worden. In de zomer van 1866 schreef hij "John Maynard". Dit is een gedicht over een echte schipbreuk op het Erie-meer. Het bracht Alger op de hoogte van andere schrijvers toen het in januari 1868 werd gepubliceerd in Student and Schoolmate. Henry Wadsworth Longfellow, bijvoorbeeld, stuurde een complimentbrief aan Alger. Kinderen hielden van het gedicht en lazen het jarenlang voor in de klas.

Alger hield van de aandacht, maar hij had geld nodig. Hij herschreef een aantal van zijn oude verhalen. Een daarvan werd zijn derde jongensboek Charlie Codman's Cruise. Hoewel de lezers het boek leuk vonden, leverde het niet veel geld op. Alger verdiende meer geld met de jongensverhalen die hij publiceerde in Student en Schoolmate. Zijn geschriften voor jongens bevredigden zijn twee grootste zorgen in deze tijd: de behoefte aan een goed inkomen en de noodzaak om te boeten voor zijn misdaden in Brewster.

Alger ontmoette veel arme jongens in de dokken en straten van New York City. Deze jongens waren door de Burgeroorlog dakloos geworden. Ze waren naar de stad afgereisd op zoek naar werk. Alger verzamelde materiaal van hen over hun leven in de stad en het leven van de armen. Hij stopte dit materiaal in zijn boeken.

Sommige van deze echte jongens werden personages in zijn boeken. Johnny Nolan, bijvoorbeeld, was een van de eerste jongens die Alger ontmoette in New York City. Hij verschijnt in verschillende van Alger's vroege boeken als een luie, zorgeloze straatjongen. Alger had vaak een menigte straatjongens in zijn appartement. Ze speelden terwijl Alger rustig aan zijn bureau zat en een paar pagina's schreef voor zijn nieuwste boek. Er is geen verslag van seksueel wangedrag van Alger in deze periode.

Nieuwsjongens Huisvesting

In 1866 begon Alger de opvanghuizen voor dakloze jongens in de stad te bezoeken, zoals de YMCA, de Five Points Mission en het Newsboys Lodging House. Dit laatste opvanghuis werd in 1854 geopend door mensen die zich zorgen maakten over het welzijn van straatkinderen.

In dit opvangcentrum kon een dakloze jongen voor een paar centen een warme maaltijd en een schoon bed krijgen. Hij kon komen en gaan zoals hij wilde. Er was zelfs zoiets als een spaarbank bij de opvang.

Alger had zijn eigen kamer, een bureau en een bed in het Newsboys Lodging House. Hij dwaalde rond in slippers en een oude trui, pratend met de jongens. Zo verzamelde hij het materiaal dat hij nodig had voor zijn verhalen. In de inleidingen bij zijn boeken vroeg Alger zijn lezers om royaal te geven aan dergelijke schuilplaatsen.

Succes met Ragged Dick

In oktober 1866 publiceerde dominee Henry Morgan Ned Nevins, de Nieuwsjongen; of, Street Life in Boston. Het was een groot succes. Alger slijpte zijn potloden en begon een soortgelijk verhaal. Hij wilde de lezers laten geloven dat zijn verhaal een realistisch beeld gaf van het straatleven, maar het was eigenlijk een sentimenteel verhaal dat elke verwijzing naar de seks en het geweld dat de straatjongens elke dag bedreigde, zorgvuldig vermeed.

In januari 1867 begon Alger's Ragged Dick met serialisatie (publicatie in delen) in Student en Schoolmate. Het verhaal gaat over de opkomst van een arme schoenpoetsende jongen in de middenklasse. Het boek was een groot succes. Jongens' hield ervan. Het had allerlei spannende avonturen in een grote stad. Het had veel straattaal. Het legde de oplichting en de misdaden van de grote stadsmisdadigers bloot. Het verhaal verraste en verraste jongens in de kleine stad Amerika. Ze hadden nog nooit van zulke dingen gelezen.

De delen van het verhaal werden samengebracht en in 1868 als boek gepubliceerd. Het werd Alger's all-time bestseller. Het is de eerste in de 6-delige Ragged Dick serie. Deze serie volgt de verdere avonturen van Ragged Dick en zijn vrienden. Alger schreef bijna volledig voor jongens na het succes van Ragged Dick. Hij had zijn plaats gevonden in literair Amerika.

Reizen naar het Westen

In 1875 werden Alger's verhalen over straatjongens muf. De smaak van de jongens was veranderd. Ze wilden spannende verhalen over jagers, cowboys en indianen. Alger ging naar het westen op zoek naar materiaal.

Hij kwam in februari 1877 in Californië aan. Hij reisde de hele Westkust af en keerde laat in het jaar terug naar New York. In 1878 ging Alger weer naar het westen.

Deze twee reizen hadden weinig invloed op zijn verhalen. Hij schreef een paar saaie boeken met westerse decors in de daaropvolgende jaren, maar bleef steken in zijn "arme jongen maakt het goed" formule.

Backlash

In het begin van de jaren 1870 zeiden bibliothecarissen, onderwijzers, ministers en anderen die geïnteresseerd waren in het welzijn van de jongeren dat de verhalen van Algerijnse en andere jongensschrijvers niet geschikt waren voor kinderen. Deze mensen vonden zulke boeken te gewelddadig.

Critici zeiden dat zijn populariteit onder jongens te danken was aan zijn "sensationele" stijl. In 1877 vroeg een minister zich af waarom de openbare bibliotheek kinderen toestond om boeken te lezen die hen alleen maar konden demoraliseren en verzwakken. Hij klaagde over "de eindeloze hoeveelheden van dit gewauwel dat Horatio Alger, Jr. In 1879 was een openbare bibliotheek in Vermont de eerste bibliotheek in Amerika die Alger's boeken weggooide. Andere openbare bibliotheken deden toen hetzelfde.

Alger's uitgever A. K. Loring van Boston, Massachusetts was een slachtoffer van deze censuur. Het bedrijf had op Alger's verhalen vertrouwd om geld te verdienen, maar Loring ging in 1881 failliet. Deze pogingen om zich te ontdoen van Alger's boeken werden verslagen. De mensen begonnen ze na zijn dood weer te lezen.

Biografieën

In 1881 schreef Alger de biografie van president James A. Garfield, From Canal Boy to President. Hij dacht dat dit serieus literair werk was. Hij hoopte dat het boek hem beroemd zou maken. Hij besteedde echter geen aandacht aan de feiten. In plaats daarvan vulde hij het boek met spannende details om de lezers van de jongen op te winden. Het boek was een succes. Er werden 20.000 exemplaren van verkocht. De uitgever wilde een hele serie over de grote mannen van Amerika uitbrengen.

Alger werd ingehuurd om Abraham Lincoln's biografie te schrijven. Nogmaals, hij besteedde geen aandacht aan de feiten. Hij schreef spannende details voor jongenslezers. Het boek verkocht niet goed. Hij ging verder met het schrijven van een biografie van Daniel Webster. Toen stopte hij met het schrijven van biografieën. Hij zei dat zulke boeken tijdrovend waren en te veel werk vereisten. De uitgever liet het idee van een serie vallen.

Laatste jaren

Alger leidde een rustig leven in de jaren voor zijn dood. Hij ging uit eten, ging naar het theater en bezocht oude vrienden. Hij hield contact met de jongens waar hij in de loop der jaren belangstelling voor had. Hij las delen van Ragged Dick voor aan jongensgroepen.

Hij was een Republikein en interesseerde zich voor de politiek. Hij vergat zijn vroegere leven in Brewster en schreef over zijn tijd als geestelijke: "Ik studeerde theologie vooral als tak van de literaire cultuur en zonder enige intentie om me er als beroep aan te wijden".

De kwaliteit van zijn schrijven is in zijn laatste jaren verslechterd. Hij herwerkte zijn oude boeken. De tijden waren veranderd. Jongens wilden meer opwinding en geweld in boeken. Alger gaf ze wat ze wilden.

Critici klaagden over de gelijkenis in zijn personages, thema's en andere details. Alger verdedigde zijn werk. Hij zei dat zijn lezers geen bezwaar hadden tegen de "familiegelijkenissen", dus waarom zouden de critici?

Dood

In de laatste jaren van de jaren 1890 verkochten de boeken van Alger niet goed. Zijn inkomsten daalden. In 1896 kreeg hij (wat hij noemde) een zenuwinzinking. Hij verhuisde naar het huis van zijn zus in Zuid-Natick, Massachusetts. Hij stierf daar op 18 juli 1899 na een astma-aanval. Hij werd bijna vergeten door het publiek in zijn laatste jaren. Zijn dood kreeg weinig aandacht in de kranten.

Alger schatte ooit dat hij niet meer dan $100.000 verdiende tijdens zijn New Yorkse jaren (1866-1896). Hij werd ongeveer 250 dollar betaald voor elk van zijn verhalen die in delen in tijdschriften werden gepubliceerd. Hij kreeg een klein bedrag als elk verhaal in boekvorm werd gepubliceerd. Hij was aan het eind van zijn leven niet rijk, maar ook niet arm. Hij liet slechts kleine bedragen na aan familie en vrienden. Hij liet hen ook zijn auteursrechten, zijn manuscripten en zijn persoonlijke bibliotheek na.

Alger op zijn Harvard afstuderen in 1852


Student en schoolvriend , augustus 1867


Wasruimte in het Newsboys Lodging House, New York City, ca. 1867


Illustratie uit de eerste editie van Ragged Dick, 1868


Foto uit de Pacific Series, Alger's verhalen over het Oude Westen


Alger's grafsteen in Glenwood Cemetery, Zuid-Natick, Massachusetts

Vernieuwde interesse

Mensen raakten geïnteresseerd in Alger's boeken in de twintig jaar na zijn dood. Dit was het Progressieve Tijdperk. Het was een tijd waarin mensen eerlijke handelspraktijken, gelijke kansen en een terugkeer naar ouderwetse waarden wilden. Ongeveer zeventien tot twintig miljoen Algerijnse boeken werden in deze tijd gedrukt en verkocht.

Mensen verloren hun interesse in Alger's boeken in het begin van de jaren 1920. Zijn toonaangevende uitgeverij stopte met het drukken van de boeken. Alger concurreerde in die tijd met The Rover Boys, Tom Swift en andere populaire boeken voor jongens. Uit enquêtes in 1932 en 1947 bleek dat maar weinig kinderen Alger hadden gelezen of zelfs maar gehoord. In 1932 (honderd jaar na de geboorte van Alger) verklaarde The Literary Digest hem "vergeten".

Vlak voor zijn dood beweerde Alger 800.000 boeken te hebben verkocht tijdens zijn jaren als schrijver. Na zijn dood werden zijn boeken verkocht tegen een miljoen per jaar. Na zijn dood werden er meer Alger boeken per jaar verkocht dan er tijdens het leven van de schrijver werden verkocht. Edward Stratemeyer, het hoofd van een bedrijf dat een grote hoeveelheid jongensfictie publiceerde, nam Alger's heldhaftige morele houding over in zijn eigen boeken voor jongens. Andere schrijvers pasten Alger's moraal en ethiek aan aan meer op geld gerichte tijden. Deze herzieningen bleven sterk tot het begin van de Grote Depressie in 1929.

Alger (rechts), zijn zwager, en een vriend in 1889.

Jongens boeken

De kwaliteit van zijn literaire toespelingen maakt zijn schrijven echter onderscheidend. Deze toespelingen onderscheiden zijn werk van de boeken die in de "fictiefabrieken" van die tijd werden gemaakt. Grote auteurs waar in Alger's jongensboek op gezinspeeld wordt zijn Shakespeare, Milton, Longfellow, Cicero, Horace, Alexander Pope, Joseph Addison en tientallen anderen. In meer dan de helft van zijn werken wordt naar de Bijbel verwezen. Deze toespelingen onthullen Alger's kennis van de literatuur en "verbeteren de literaire kwaliteit van zijn werk".

Het meest voorkomende thema in Alger's romans is de "opkomst van respectabiliteit". Zakelijk succes was belangrijk voor de jonge Algerijnse held, maar nog belangrijker was het om een gerespecteerd burger te worden. Dit betekent geen stijging van de rijkdom en de rijkdom. Veel van Alger's boeken eindigen met het feit dat hun jonge helden een bescheiden kantoorbaan krijgen in grote bedrijven. Deze banen bieden kansen om verder te stijgen. Alger's helden verdienen hun geluk, want het zijn deugdzame jonge mannen. Alger was vooral een morele instructeur voor de jongeren. Hij was tevreden met het begeleiden van jongens op het pad van vroomheid en morele deugdzaamheid in plaats van zakelijk succes. Andere thema's in zijn werk zijn Kracht door tegenspoed, Schoonheid tegen geld, het Land tegen de Stad, de Oude Wereld tegen de Nieuwe Wereld, en het Zoeken naar een Identiteit.

Alger's boeken staan vol met stereotiepe karakters en dramatische hoogtepunten (setpieces) die keer op keer in boek na boek worden gespeeld. Een van die decorstukken is de strijd tussen de deugdzame jonge held en een snobistische jeugd. Deze setpieces eindigen altijd met de snobistische jeugd die zijn rechtvaardige woestijn krijgt. Dit specifieke decorstuk heeft waarschijnlijk zijn oorsprong in de kindertijd die Alger pestte door buurtjongens in Chelsea.

Andere decorstukken zijn de koude, gevoelloze advocaat die de jonge held en zijn weduwe-moeder bedreigt met executie (een ander decorstuk uit Alger's jeugd), en het brute armenhuispersoneel dat de jonge held het leven zuur maakt terwijl hij onder hun dak woont. Alger's jonge lezers hebben nooit genoeg van deze stock-personages en setpieces.

In de jaren zeventig werd Alger's werk door lezers en geleerden als bijna onleesbaar beschouwd. Hij kreeg een nieuwe impuls aan het literaire leven toen zijn homoseksualiteit bekend werd. Edwin Hoyt speculeerde in Horatio' Boys (1974) dat Alger interessant zou kunnen worden voor gemeenschappen buiten de literaire wereld, en zelfs een status zou kunnen krijgen die vergelijkbaar is met die van Oscar Wilde.

Illustratie van de voorkant van een boek ter promotie van de Ragged Dick-serie

Literaire invloeden

Alger's succesverhalen leverden materiaal op voor satiristen. Een van de vroegste satires is William Dean Howells' The Minister's Charge; of, The Apprenticeship of Lemuel Barker (1887). Deze roman satireert op een serieuze, realistische manier Alger's "boerenjongen maakt het goed" thema. Stephen Crane satiriseert het Alger succesverhaal met een belachelijke versie ervan in "A Self-Made Man: Een voorbeeld van succes dat iedereen kan volgen" (1899).

In de 20e eeuw satireerde F. Scott Fitzgerald Alger in zijn toneelstuk The Vegetable: or From President to Postman (1922), de aflevering Dan Cody in The Great Gatsby (1925), en het korte verhaal "Forging Ahead" (1929). Nathaniel West parodieerde Alger in A Cool Million (1934). John Seelye deed hetzelfde in Dirty Tricks; of, Nick Noxin's Natural Nobility (1973). Glendon Swarthout volgde de seksuele tegenslagen van een Alger antiheld in Luck and Pluck (1973). William Gaddis nam het Alger succesverhaal in JR tot absurde proporties aan.

Legacy

De Horatio Alger Association is een "non-profit onderwijsorganisatie, [die] werd opgericht in 1947 om het groeiende geloof onder de jeugd van de natie dat de Amerikaanse Droom niet langer haalbaar was, te verdrijven". De vereniging kent beurzen toe aan jongeren die hun eigen idee van de Amerikaanse Droom nastreven.

Een jaarlijkse straatmarkt (ooit de Horatio Alger Street Fair) werd jaarlijks gehouden in oktober in Marlborough, Massachusetts. De beurs werd het Heritage Festival in 2006, en Alger's naam viel van het evenement af. Oorspronkelijk werd Alger's naam gebruikt omdat hij als tiener in een huis in de stad woonde, maar beschuldigingen van seksueel misbruik van kinderen dwongen de organisatoren van de kermis om afscheid te nemen van Alger.