Ernest Hemingway

Hemingway's vroege leven

Zeer vroege dagen

Ernest Hemingway werd geboren in 1899. Hij groeide op in Oak Park, Illinois, nabij de midwestelijke stad Chicago. Hij was het tweede kind in een gezin van zes kinderen. Zijn vader was arts. Zijn moeder was schilderes en pianiste.

Elke zomer reisde de familie naar hun vakantiehuis in het noorden van Michigan. Ernests vader leerde hem vissen, jagen, een kamp opzetten en op een vuur koken.

Thuis in Oak Park, schreef Ernest voor zijn schoolkrant. Hij probeerde te schrijven als een beroemde sportschrijver, Ring Lardner.

Begin als nieuwsreporter

In 1917 besloot Hemingway niet naar een universiteit te gaan. De Verenigde Staten waren net begonnen aan de Eerste Wereldoorlog en hij wilde bij het leger, maar ze wezen hem af omdat zijn gezichtsvermogen niet goed genoeg was.

Ernest vond een baan bij de Kansas City Star krant in Kansas City, Missouri. Hij deed verslag van nieuws dat gebeurde in het ziekenhuis, hoofdbureau van politie, en het treinstation. Een verslaggever zei: "Hemingway was graag waar de actie was. "

De Kansas City Star zei zijn verslaggevers korte zinnen te schrijven en ongebruikelijke details van een incident te melden. Hemingway leerde snel beide te doen.

Zijn leven buiten Amerika

Hemingway werkte negen maanden voor de krant. Daarna ging hij bij het Rode Kruis om te helpen op de slagvelden van Europa. Zijn taak was om een ambulance te besturen en gewonde soldaten van het slagveld te halen.

Het Rode Kruis stuurde hem naar Italië. Daar zag hij al snel de eerste gewonden. Dat was toen een wapenfabriek in Milaan ontplofte. Later werd hij naar het gevechtsfront gestuurd. Hij ging dicht bij de gevechten staan om te zien hoe hij bij gevaar kon handelen. Al snel raakte hij ernstig gewond.

Kort na de genezing eindigde de oorlog. Hemingway keerde terug naar de Verenigde Staten. Na minder dan een jaar was hij voorgoed veranderd: hij moest schrijven over wat hij had gezien. Hemingway schreef veel korte verhalen over mensen die de Eerste Wereldoorlog hadden meegemaakt.

Gone to Chicago

Enige tijd later vertrok Hemingway naar Chicago om zichzelf en zijn familie te bewijzen dat hij met zijn schrijven de kost kon verdienen.

Maar zijn geld raakte op en hij begon weer voor een krant te schrijven. De Canadese krant, de Toronto Star, hield van zijn reportages in Chicago. Ze namen hem in dienst en betaalden hem goed.

In Chicago ontmoette Hemingway ook Sherwood Anderson. Anderson was een van de eerste Amerikaanse schrijvers die over gewone mensen schreef. Hemingway zag dat Andersons verhalen het leven lieten zien zoals het werkelijk was. Dit kwam overeen met wat hij wilde doen.

Anderson gaf Hemingway advies over zijn schrijven. Hij zei Hemingway naar Parijs te verhuizen. Het leven was daar minder duur. Anderson zei dat Parijs veel jonge kunstenaars en schrijvers uit vele landen had.

In Parijs

besloot Hemingway naar Parijs te verhuizen. Voordat hij dat deed, in Amerika, trouwde hij met een vrouw die hij onlangs had ontmoet. Haar naam was Hadley Richardson.

Parijs was koud en grijs toen Hemingway en zijn nieuwe vrouw in 1921 aankwamen. Ze woonden in een van de armere delen van de stad. Hun kamers waren klein en ze hadden geen leidingwater. Maar de Toronto Star had hem in dienst als Europees verslaggever, dus ze hadden genoeg geld om met z'n tweeën te leven. Die baan gaf Hemingway de tijd om zijn verhalen te schrijven.

Hemingway genoot ervan Parijs te verkennen, Franse gebruiken te leren kennen en vrienden te ontmoeten. Sommige van deze nieuwe vrienden waren kunstenaars en schrijvers die in de jaren twintig naar de stad waren gekomen. Onder hen bevonden zich de dichter Ezra Pound en de schrijvers Gertrude Stein, John Dos Passos en F. Scott Fitzgerald. Zij zagen dat Hemingway een goed schrijver was en hielpen hem zijn verhalen in de Verenigde Staten te publiceren. Hij was destijds dankbaar voor hun steun, maar ontkende later dat hij hun hulp had gekregen.

Hemingway reisde door heel Europa. Hij schreef over politiek, vredesconferenties en grensgeschillen, maar ook over sport, skiën en vissen. Later zou hij schrijven over stierengevechten in Spanje. De Toronto Star was blij met zijn werk en wilde meer van zijn reportages, maar Hemingway had het druk met zijn eigen schrijven.

Hij zei het volgende: "Soms begon ik aan een nieuw verhaal en kreeg het niet op gang. Dan stond ik uit te kijken over de daken van Parijs en dacht na. Dan zei ik tegen mezelf: 'Je hoeft maar één echte zin te schrijven. Schrijf de meest ware zin die je kent. Dus uiteindelijk schreef ik een ware zin en ging van daaruit verder. Het was een heerlijk gevoel als ik goed gewerkt had."

Zijn eerste succes in 1925

Hemingway's eerste boek met korte verhalen heette In Our Time. Een van de verhalen, "Big Two Hearted River", ging over de gevolgen van de oorlog voor een jongeman die een lange visreis maakte in Michigan. Hemingway had als jongen van zijn vader geleerd om in de natuur te leven.

Het verhaal gaat over twee soorten rivieren. De ene is kalm en helder, en is waar de jonge man vist. De andere is een donker, dreigend moeras. Het verhaal toont de hoofdpersoon die zijn verleden en de oorlog probeert te vergeten. Hij praat niet veel over de oorlog. De lezer leert over de jongeman, niet omdat Hemingway zijn lezers vertelt wat de man denkt, maar omdat hij laat zien hoe die man over zichzelf leert. Volgens velen is het een van de beste moderne Amerikaanse verhalen aller tijden. Daarom wordt "Big Two Hearted River" vaak gepubliceerd in verzamelingen van beste geschriften.

Na de publicatie van het boek in 1925 keerden Hadley en Hemingway terug naar de Verenigde Staten voor de geboorte van hun zoon, waarna ze snel terugkeerden naar Parijs.

 
Ernest en Hadley, 1922  


Hemingway herstelt van zijn wonden in Milaan, 1918  

Een boek: The Sun Also Rises

Hemingway werkte aan een lang verhaal. Hij wilde een roman publiceren zodat hij als serieus schrijver erkend zou worden. En hij wilde het geld dat een roman zou opleveren.

De roman heette The Sun Also Rises. Het gaat over jonge Amerikanen in Europa na de Eerste Wereldoorlog. De oorlog had hun dromen vernietigd en hen niets gegeven om die dromen te vervangen. De schrijfster Gertrude Stein noemde deze mensen later leden van "De Verloren Generatie."

Het boek was meteen een succes. Op 25-jarige leeftijd was Ernest Hemingway beroemd. Veel mensen hielden echter niet van Hemingway's kunst omdat ze niet hielden van waar hij over schreef.

Hemingways zinnen waren kort, zoals hem geleerd was te schrijven bij de krant Kansas City Star. Hij schreef over wat hij wist en voelde. Hij gebruikte weinig beschrijvende woorden. Zijn uitspraken waren duidelijk en gemakkelijk te begrijpen.

Hij had geleerd van eerdere schrijvers, zoals Ring Lardner en Sherwood Anderson, maar Hemingway bracht iets nieuws in zijn schrijven. Hij kon in woorden schilderen wat hij zag en voelde. In latere boeken miste hij soms. Soms zag hij er zelfs dwaas uit. Maar als hij gelijk had, was hij bijna perfect.

 

Huwelijk met Pauline Pfeiffer

Met het succes van zijn roman werd Hemingway nog populairder in Parijs. Veel mensen kwamen hem opzoeken. Een daarvan was een Amerikaanse vrouw, Pauline Pfeiffer. Zij werd Hadley's vriendin. Toen werd Pauline verliefd op Hemingway.

Hemingway en Pauline zagen elkaar in het geheim. Op een keer gingen ze samen op een korte reis. Jaren later schreef Hemingway over zijn thuiskomst na die reis:

"Toen ik Hadley weer zag, wenste ik dat ik gestorven was voordat ik ooit van iemand anders dan haar had gehouden. Ze lachte en de zon scheen op haar mooie gezicht. "

Maar het huwelijk was voorbij. Ernest Hemingway en Hadley gingen uit elkaar. Zij hield hun zoon. Hij stemde ermee in haar het geld te geven dat hij met zijn boeken verdiende.

Later keek hij terug op zijn huwelijk met Hadley als de gelukkigste tijd van zijn leven.

Op zijn vijfentwintigste woonde Hemingway in Parijs. Hij was een beroemd schrijver. Maar door het einde van zijn eerste huwelijk wilde hij weg uit de plaats waar hij beroemd was geworden.

Veel later zei hij: "de stad zou nooit meer dezelfde zijn. Toen ik ernaar terugkeerde, merkte ik dat ze net zo veranderd was als ikzelf. Parijs was nooit meer hetzelfde als toen ik arm en gelukkig was."

Hemingway en zijn nieuwe vrouw keerden in 1928 terug naar de Verenigde Staten. Ze vestigden zich in Key West, een eiland met een vissershaven aan de zuidkust van Florida.

 
Hemingway met zijn vrouw Pauline in Parijs, 1927  

Zijn bekende boeken

Voordat hij Parijs verliet, stuurde Hemingway een verzameling van zijn verhalen naar New York voor publicatie. De verhalenbundel, genaamd Men Without Women, werd kort na Hemingway's aankomst in Key West gepubliceerd.

The Killers

Een van de verhalen heette "The Killers." Hierin gebruikte Hemingway een discussie tussen twee mannen om een gevoel van spanning en naderend geweld te creëren. Dit was een nieuwe methode om een verhaal te vertellen:

Nick opende het dingetje en ging de kamer binnen. Ole Andreson lag op het bed met al zijn kleren aan. Hij was een zwaargewicht bokser geweest en hij was te lang voor het bed. Hij lag met zijn hoofd op twee kussens. Hij keek Nick niet aan.

"Wat was het?" Vroeg hij.

"Ik was bij Henry's," zei Nick, "en twee kerels kwamen binnen en bonden mij en de kok vast, en ze zeiden dat ze je gingen vermoorden."

Het klonk stom toen hij het zei. Ole Andreson zei niets, "ze zetten ons buiten in de keuken," ging Nick verder. "Ze wilden je neerschieten toen je binnenkwam voor het avondeten."

Ole Andreson keek naar de muur en zei niets. "George vond dat ik het je moest komen vertellen."

"Ik kan er niets aan doen," zei Ole Andreson.

Elk nieuw boek van Hemingway was een belangrijke gebeurtenis voor de lezers. Maar verhalen als "The Killers" schokten veel mensen. Sommigen vonden dat er te veel geweld in zijn verhalen voorkwam. Anderen zeiden dat hij alleen schreef over schutters, soldaten, vechters en drinkers.

Dit maakte Hemingway boos. Hij vond dat schrijvers niet beoordeeld moesten worden door mensen die geen verhaal konden schrijven.

Hemingway was gelukkig in Key West. s Morgens schreef hij, 's middags viste hij, en 's avonds ging hij naar een café om te drinken. Een oude visser zei: "Hemingway was een man die langzaam en zorgvuldig praatte. Hij stelde veel vragen. En hij wilde zijn informatie altijd precies goed hebben."

A Farewell to Arms

 
Hemingway's WWI paramedische pet  


Hemingway's bureau, de tafel die hij gebruikte om te schrijven, in zijn huis in Key West, Florida.  

Hemingway en zijn vrouw Pauline kregen een kind in Key West.

Kort daarna hoorde hij dat zijn vader zelfmoord had gepleegd. Hemingway was geschokt. Hij zei: "Mijn vader heeft me zoveel geleerd. Hij was de enige om wie ik echt gaf."

Toen Hemingway weer aan het werk ging, was er een droefheid in zijn schrijven die er eerder niet was.

Zijn nieuwe boek gaat over een Amerikaanse soldaat die tijdens de Eerste Wereldoorlog in het Italiaanse leger dient. Hij ontmoet een Engelse verpleegster, en ze worden verliefd. Ze vluchten voor het leger, maar zij sterft tijdens de bevalling. Sommige gebeurtenissen zijn ontleend aan Hemingway's diensttijd in Italië. Het boek heet A Farewell to Arms.

Een deel van het boek gaat over de nederlaag van het Italiaanse leger bij een plaats genaamd Caporetto:

"Om twaalf uur zaten we vast op een modderige weg, ongeveer tien kilometer van Udine. De regen was gestopt tijdens de voormiddag en drie keer hadden we vliegtuigen horen aankomen, ze zien passeren, ze ver naar links zien gaan en ze horen bombarderen op de hoofdweg. . . .

"Later waren we op een weg die naar een rivier leidde. Er stond een lange rij verlaten vrachtwagens en karren op een weg die naar een brug leidde. Er was niemand te zien. De rivier stond hoog en de brug was in het midden opgeblazen; de stenen boog was in de rivier gevallen en het bruine water ging eroverheen. We gingen de oever op op zoek naar een plek om over te steken. We zagen geen troepen, alleen verlaten vrachtwagens en winkels. Langs de oever was niets en niemand anders dan het natte kreupelhout en de modderige grond. "

Dood in de middag

A Farewell to Arms was zeer succesvol. Hemingway verdiende er veel geld mee. Het stelde hem in staat te reizen.

Een plaats die hij bezocht was Spanje, een land waar hij van hield. Hij zei: "Ik wil met woorden alle bezienswaardigheden, geluiden en geuren van Spanje schilderen. En als ik iets ervan echt kan opschrijven, zal het heel Spanje vertegenwoordigen."

Hij schreef een boek genaamd Dood in de middag. Het beschrijft de Spaanse gewoonte van stierengevechten. Hemingway geloofde dat stierenvechten een kunst was, net zoals schrijven een kunst was. En hij geloofde dat het een ware test was voor de moed van een man, iets wat hem altijd bezighield.

De sneeuw van de Kilimanjaro

Hemingway reisde ook naar Afrika. Hem was gevraagd een serie verslagen te schrijven over de Afrikaanse jacht. Hij zei: "Jagen in Afrika is het soort jagen waar ik van hou. Geen rijden in auto's, gewoon wandelen en het gras onder mijn voeten voelen."

De reis naar Afrika resulteerde in een boek genaamd The Green Hills of Africa en vele kleinere verhalen.

Eén verhaal is een van Hemingway's beste. Het verhaal, genaamd The Snows of Kilimanjaro, vertelt over Hemingway's angsten over zichzelf. Het gaat over een schrijver die zijn kunst verraadt voor geld en niet in staat is trouw te blijven aan zichzelf.

For Whom the Bell Tolls

In 1936 gaf de burgeroorlog in Spanje hem een kans om terug te keren en zijn moed opnieuw te testen. Hij stemde ermee in om over de oorlog te schrijven voor een Amerikaanse nieuwsorganisatie.

Het was gevaarlijk werk. Op een dag reden Hemingway en twee andere verslaggevers in een auto bij een slagveld. De auto droeg twee witte vlaggen om te laten zien dat ze niet vochten. Maar rebellen schutters dachten dat de auto vijandelijke officieren vervoerde. Hemingway werd bijna gedood. Later zei hij dat "kogels allemaal hetzelfde zijn. Als ze je niet raken, is er geen verhaal. Als ze je wel raken, hoef je het niet te schrijven. "

De reis naar Spanje resulteerde in twee werken: een toneelstuk genaamd De Vijfde Colonne, en een roman genaamd For Whom the Bell Tolls. De roman vertelt het verhaal van een Amerikaan die ervoor gekozen heeft tegen de fascisten te vechten. Hij beseft dat er leugens en onrecht aan zijn kant staan. Maar hij ziet geen andere hoop dan de overwinning van zijn kant. Tijdens de gevechten ontsnapt hij aan zijn angst voor de dood en om alleen te zijn. Hij besluit dat "hij in zeventig uur net zo'n vol leven kan leiden als in zeventig jaar."

 

Latere dagen en zijn huwelijksleven

Het boek was een groot succes. Hemingway genoot ervan beroemd te zijn. Zijn tweede huwelijk liep op de klippen. Hij scheidde van Pauline en trouwde met verslaggeefster Martha Gellhorn. Hij had haar ontmoet toen ze in Spanje werkten. Ze besloten in Cuba te gaan wonen, in de buurt van Havana. Hun huis keek uit over de Caribische Zee.

Maar dit huwelijk duurde niet lang. Hemingway was aan het veranderen. Hij begon te voelen dat alles wat hij zei juist was. Martha maakte lange reizen om bij hem weg te zijn. Hij dronk zwaar om zijn eenzaamheid te vergeten.

Toen Amerika de Tweede Wereldoorlog inging, ging Hemingway als verslaggever naar Groot-Brittannië. Later nam hij deel aan de invasie van Europa en de bevrijding van Parijs.

Tijdens de oorlog ontmoette Hemingway een andere verslaggeefster, Mary Walsh. In 1945, toen zijn huwelijk met Martha wettelijk voorbij was, trouwde hij met Mary.

Na de oorlog begon Hemingway aan zijn laatste belangrijke boek, The Old Man and the Sea. Het is het verhaal van een Cubaanse visser die weigert zich door de natuur te laten verslaan.

Hemingway zei: "Ik probeerde de ervaring van de visser zo precies en direct weer te geven dat het deel ging uitmaken van de ervaring van de lezer."

In 1954 won Hemingway de Nobelprijs voor Literatuur. Maar hij was te ziek om aan de ceremonie deel te nemen.

Ernest Hemingway was 60 jaar oud, maar hij zei dat hij zich 86 voelde. Erger nog, hij had het gevoel dat hij niet meer kon schrijven. Hij leek het verhaal te beleven over de schrijver die zijn schrijfvaardigheid had verkocht om geld te verdienen.

In 1961 schoot Ernest Hemingway zichzelf dood. Onder de papieren die hij achterliet was er een die beschreef wat hij het liefste deed:

"Op plaatsen blijven en vertrekken. . . . om te vertrouwen, te wantrouwen. niet meer geloven en opnieuw geloven. ...naar de veranderingen van de seizoenen kijken... ...in boten... om de sneeuw te zien komen en gaan. ...de regen te horen... . En om te weten waar ik kan vinden wat ik wil."

Ernest Hemingway bezat veel katten, vooral katten met extra tenen. Tegenwoordig worden deze katten ter ere van hem soms Hemingway-katten genoemd. Zijn huis in Key West, Florida is nu een thuis voor zijn katten en hun kittens.

Het bovenstaande artikel is een herschrijving van materiaal uit het publieke domein, verstrekt door Voice of America Special English

 
Hemingway in 1950