The Beatles (album)

Oorsprong

The Beatles begonnen liedjes voor het album te schrijven terwijl ze in India waren, waar ze een cursus Transcendente Meditatie volgden, gegeven door de Maharishi Mahesh Yogi in Rishikesh. Ze waren van plan om goeroes te worden, of spirituele leraren, en hun muziek te gebruiken om Transcendente Meditatie onder een breed publiek te verspreiden. Hun helpers terug in Engeland zorgden voor hun zakelijke aangelegenheden, zodat de Beatles tijd hadden om te studeren, en om na te denken over wat ze leerden. Ze brachten een nieuwe single uit, "Lady Madonna", vlak voordat ze naar India vertrokken, zodat ze niet gemist zouden worden door hun fans terwijl ze weg waren.

Tussen de lessen en meditatie sessies door, hadden de Beatles veel vrije tijd. Ze brachten enkele instrumenten mee, waaronder akoestische gitaren, en begonnen nieuwe liedjes te schrijven. "We schreven tonnen liedjes in India," vertelde John Lennon later aan Playboy magazine. Hun vrouwen en vriendinnen gingen ook mee naar India. Lennon en zijn vrouw Cynthia brachten niet veel tijd samen door. Hij ging 's morgens alleen weg, om de post op te halen. Het bleek dat hij brieven en ansichtkaarten ontving van Yoko Ono, een Japanse bevriende kunstenares, en niet wilde dat Cynthia dat wist. Hij zei later dat toen hij in India was, hij begon te denken over Ono "als een vrouw, niet alleen een intellectuele vrouw", en dat hij misschien een romantische relatie met haar zou willen.

Uiteindelijk maakte geen van de Beatles de cursus af, en keerde terug naar Engeland. Ringo Starr hield niet van het pittige eten dat geserveerd werd in de ashram waar de Maharishi woonde en lesgaf, en hij werd er ziek van. Hij miste ook zijn kinderen. Paul McCartney werd moe van de lange sessies, en wilde terug naar huis. Lennon en George Harrison hoorden verhalen dat de Maharishi had geflirt met Mia Farrow (een Amerikaanse actrice die ook de cursus volgde), en andere vrouwen in de ashram. Ze vonden dat dit niet juist was voor een "heilige man" om te doen. Zij confronteerden de Maharishi, en vertrokken later met hun vrouwen naar huis, omdat zij besloten dat de Maharishi een oplichter was.

Apple Corps

The Beatles hadden hun eigen bedrijf opgericht, Apple Corps, voordat ze naar India gingen. Toen ze terugkwamen, gingen ze voltijds aan het werk om van Apple Corps, en vooral van zijn platenlabel, Apple Records, een succes te maken. Om aan geld te komen, hadden de Beatles een nieuw platencontract getekend met EMI, het bedrijf dat eigenaar was van Parlophone Records, dat hun platen maakte en verkocht. Ze sloten ook een overeenkomst met EMI om Apple Records op de markt te brengen.

The Beatles moesten binnen negen jaar, tussen 1967 en 1976, zeventig nieuwe nummers opnemen om hun contract rond te krijgen. Ze geloofden dat zodra ze die zeventig opnames hadden afgeleverd, ze vrij zouden zijn om naar een andere platenmaatschappij te gaan. Met alle songs die ze in India hadden geschreven, en hun achterstand met oudere songs, wisten ze dat ze de klus zouden kunnen klaren. Ze namen demo's op van veel van de songs bij George Harrison thuis, met zijn viersporen bandrecorder, en begonnen daarna aan het album in de Abbey Road Studios in Londen.

De platenproducer van The Beatles, George Martin, vond dat ze de beste van de Indi-nummers moesten nemen en één bijzonder goed album moesten maken. In plaats daarvan besloten The Beatles een dubbelalbum te maken, met zoveel mogelijk nummers erop, om hun contract snel rond te krijgen.

Persoonlijke veranderingen

Het leven van de individuele Beatles veranderde sterk tijdens 1968, en het maken van het "White Album". Paul McCartney was verloofd met actrice Jane Asher, maar zij kwam op een dag vroeg thuis en vond hem met een andere vrouw, Francine Schwartz, een Amerikaanse die voor Apple Corps werkte. Zij en McCartney kregen ruzie, maakten het weer goed, maar besloten later weer uit elkaar te gaan. McCartney begon ook cocaïne te gebruiken. De drug maakte hem moeilijk in de omgang. Later in het jaar ontmoette hij een andere vrouw, Linda Eastman, een Amerikaanse fotografe die een dochter had, genaamd Heather. McCartney hield van kinderen en wilde een gezin stichten, terwijl Jane Asher haar acteercarrière op de eerste plaats wilde zetten. Linda pochte dat ze trots zou zijn om McCartney's kinderen te krijgen. Zij en McCartney werden heel close, heel snel.

John Lennon nodigde Yoko Ono uit bij hem thuis, terwijl Cynthia op vakantie was met vrienden, een weekend in mei. De twee brachten samen een nacht door in Lennon's zolderstudio, luisterden naar zijn avant-garde opnames en maakten er uiteindelijk zelf een. Lennon ontdekte dat Ono "as barmy (crazy) as I was", en dat ze een persoonlijke band hadden op een manier die hij en Cynthia nooit hadden gehad. Ze maakten de opname af, en hadden gemeenschap toen de zon die ochtend opkwam. Ze werden de volgende dag laat wakker, verliefd op elkaar, en besloten om vanaf dat moment bij elkaar te blijven, ook al waren ze beiden getrouwd met andere mensen. Lennon's vrouw Cynthia en Ono's man Anthony Cox namen het nieuws allebei erg zwaar op, met hun kinderen (Lennon's zoon Julian van Cynthia, en Ono's dochter Kyoko van Cox) in het midden.

George Harrison was gegroeid als muzikant en liedjesschrijver, en als beroemdheid. Hij was het jongste lid van de Beatles, en voelde zich altijd "onder de duim" van Lennon en McCartney. Zij en George Martin beperkten het aantal nummers van Harrison dat de Beatles opnamen, en weigerden veel van zijn nummers die andere bands graag zouden opnemen. Dit frustreerde Harrison. Bijna niemand buiten de Beatles wist van de situatie. Vrienden als Ravi Shankar, die Harrison's eerste echte muziekleraar was, en Eric Clapton, zelf een fenomenaal gitarist, behandelden hem anders. Het grootste deel van het publiek zag Harrison als een gelijke met Lennon en McCartney. Harrison begon na te denken over het maken van zijn eigen muziek, weg van de Beatles.

Terug in Abbey Road voelde Ringo Starr zich niet op zijn plaats tijdens de opnamesessies, en dat hij niet nodig was. Paul McCartney vond het drumwerk van Starr op een nummer niet goed, en nam de partij zelf opnieuw op toen Starr er niet was. Dit kwetste Starrs gevoelens, en hij besloot de band te verlaten. Hij bleef een week thuis om met zijn kinderen te spelen en te beslissen wat hij verder met zijn leven zou doen. De andere Beatles misten hem en nodigden hem uit om terug te komen. Toen Starr terugkwam, hadden McCartney en Harrison zijn drumstel bedekt met bloemen en welkom-terug-boodschappen. Starr voelde zich geliefd door zijn bandleden, en bleef.

De veranderingen in het persoonlijke leven van de band kwamen tot uiting in hun nieuwe opnames. In plaats van te klinken als een band die samenwerkt, klonken de nummers als soloartiesten die werkten met een begeleidingsgroep. Ze begonnen ook problemen te krijgen met elkaar. Lennon nam Ono altijd mee naar de studio, waarmee hij een regel overtrad om nooit vrouwen of vriendinnen mee te nemen naar sessies. Ono, die ook muzikante was, sprak haar mening uit over hoe de muziek klonk, en dat verraste iedereen. Harrison begon ook meer voor zichzelf op te komen, wanneer de band samen speelde.

Buiten de studio hielden mensen die voor de Beatles werkten, en de fans van de Beatles in Engeland, niet van Ono's invloed op Lennon, en lieten het paar dat vaak, en soms luid, weten. Toen ze een toneelstuk bijwoonden dat gebaseerd was op de geschriften van Lennon, viel het publiek het paar lastig met de vraag: "Waar is je vrouw, John?" Sommige leden van het publiek maakten racistische opmerkingen over Ono, of noemden haar lelijk.

Ono's nieuwe aanwezigheid in Lennons leven dreef zelfs een wig tussen hem en McCartney. Toen het koppel in McCartney's huis verbleef, liet McCartney een briefje achter voor Lennon dat Ono enorm beledigde. Hij gaf later toe dat het maar een grapje was geweest, maar Lennon had het gevoel dat hij McCartney niet eens meer kende, als hij zo'n belediging kon maken.

Lennon noch Ono konden geloven hoe ze werden behandeld door het publiek, door mensen die voor de Beatles werkten, en zelfs door Lennons vrienden. Ze voelden zich gekwetst en gehaat. Een vriend stelde hen voor heroïne te proberen, om de pijn te verlichten die ze voelden. Het duurde niet lang of de twee waren verslaafd aan de drug. Het veroorzaakte problemen met hun gezondheid, en met hoe ze zich in het openbaar gedroegen.

"Hey Jude" en "Revolution"

Het opnemen van het "White Album" duurde veel langer dan de Beatles normaal aan een album besteedden. Van hun label, Apple Records, werd verwacht dat ze in de zomer een groot debuut zouden maken, terwijl het album pas in de herfst klaar zou zijn. In de tussentijd namen ze nummers op voor een single, als hun deel van het debuut. Paul McCartney bezocht Cynthia en Julian, in hun nieuwe huis. Hij wist dat ze gekwetst waren omdat Lennon Cynthia had verlaten voor Yoko Ono, en hij verzon een liedje voor Julian onderweg, om hem op te vrolijken. De tekst luidde: "Hey Jules, het is niet zo slecht. Neem een droevig liedje, en maak het beter." Dit werd "Hey Jude", wat de grootste hitsingle van de Beatles ooit werd, en een van de eerste popsongs die langer dan drie minuten duurde.

De B-kant van "Hey Jude" was "Revolution", een liedje van Lennon als reactie op het neerslaan door de Sovjet-Unie van studentenprotesten in Tsjecho-Slowakije, de voortdurende oorlog in Vietnam, en oproepen over de hele wereld voor een revolutie tegen de status quo. Hij hoopte dat de eerste opname van het nummer hun volgende single zou worden, maar het werd afgewezen omdat het te traag en te lang was. Hij nam het nummer opnieuw op, sneller deze keer, liggend op de studiovloer om de vocalen meer "punch" te geven. "Hey Jude" werd echter gezien als een grotere potentiële hit, dus werd "Revolution" de B-kant. The Beatles voerden beide nummers live uit voor een publiek, en de optredens waren te zien op The David Frost Show in Engeland, en The Smothers Brothers Comedy Hour in Amerika.

Album nummers

De liedjes die op het "White Album" verschenen waren onder andere "Back In The USSR", McCartney's parodie op liedjes van The Beach Boys en Chuck Berry. (Mike Love van de Beach Boys volgde de Maharishi-cursus in India, op hetzelfde moment als de Beatles). McCartney speelde normaal basgitaar, en Lennon ritmegitaar, op Beatles-opnamen, maar deze keer speelde McCartney drums, terwijl Lennon voor het nummer overschakelde op basgitaar.

"Dear Prudence" ging over Mia Farrow's zus Prudence, die ook in de ashram in India was. Ze bracht lange stukken mediterende tijd door, en kwam bijna nooit buiten. Lennon schreef het lied in de hoop haar naar buiten te brengen, om tijd met iedereen door te brengen. De gitaarstijl die hij in het nummer gebruikte (en in veel nummers daarna) was de "clawhammer", een fingerpicking techniek die hij leerde van Donovan, een andere muzikant die met hen naar India ging.

"Glass Onion" verwees naar recente liedjes en gebeurtenissen in het leven van de Beatles, en gaf een valse hint: "The Walrus was Paul". Lennon zei later dat hij de zin had gegeven als een grap, en als een manier om "hallo te zeggen tegen Paul" McCartney. "The Continuing Story of Bungalow Bill" ging over een andere student van de Maharishi, die de ashram verliet om op tijgers te jagen, en daarna terugkeerde om te mediteren. "Julia' ging over Lennons moeder, die tien jaar eerder was overleden, met beelden van Yoko Ono, wiens naam in het Engels 'Ocean Child' betekent.

"Sexy Sadie" ging over Lennons teleurstelling in de Maharishi: "You made a fool of everyone." Hij veranderde "Maharishi" in "Sexy Sadie", voor het geval de Maharishi werkelijk een soort spirituele kracht tegen hem kon gebruiken (of een rechtszaak kon beginnen), maar bekende later aan Rolling Stone magazine over wie het liedje ging.

"Ob-La-Di, Ob-La-Da" was een retro song van McCartney. Zijn songs op het album varieerden van ouderwets tot hardrock, zoals "Helter Skelter", dat over een kermisattractie ging. Hij gebruikte ook fingerpicking stijlen op akoestische gitaar, en zijn songs "Blackbird" en "Mother Nature's Son" bevatten natuurthema's.

"While My Guitar Gently Weeps" toonde Harrison's groei als songwriter, en bevatte een gitaarsolo van Eric Clapton. Het was de eerste keer dat een gitaarsolo werd gespeeld door een niet-Beatle op een Beatles-plaat. "Long Long Long' ging over Harrisons herontdekking van God en spiritualiteit toen hij ouder werd. "Savoy Truffle" ging over een doos Good News chocoladesnoepjes, waar Clapton dol op was, maar die schadelijk waren voor zijn tanden.

Ringo Starr had wat geknutseld om liedjes te schrijven, maar de meeste waren gewoon variaties op liedjes die door anderen waren geschreven. "Don't Pass Me By" was een van zijn eerste pogingen, van jaren eerder, en een van de eerste die origineel klonk. Hij ging verder met het schrijven van vele andere liedjes, in de jaren na de Beatles. De meeste werden geschreven met een partner, Vini Poncia.

De vreemdste opname op het album was "Revolution 9", een avant-gardistisch "beeld van een revolutie zoals die plaatsvindt", zoals Lennon later beschreef. George Harrison hielp met de ideeën en het verhaal. McCartney en George Martin wilden het nummer niet op het album, maar Lennon stond erop dat het gebruikt werd.

Track listing

Alle liedjes geschreven en gecomponeerd door Lennon/McCartney, behalve waar vermeld.

Vrijgave en ontvangst

Toen de opnamen klaar waren om gemasterd te worden, brachten Lennon en McCartney achtenveertig uur door in de Abbey Road Studios, om de volgorde van de nummers op het album uit te werken. Ze namen stimulerende drugs om hen door de marathonsessie heen te helpen. De band had in de loop van het jaar fotosessies gehouden, maar kon het niet eens worden over de te gebruiken foto's voor de hoes. Ze besloten te kiezen voor een effen witte hoes, wat nog nooit eerder was gedaan. Zij en hun helpers maakten een collage van verschillende foto's, die als poster bij het album werd gevoegd. Er werden ook portretfoto's van elk lid gemaakt. Zwart-wit afdrukken verschenen naast de songtitels op de binnenhoes, en kleurenafdrukken werden bij de poster gevoegd. Ze verschenen niet samen op de foto's, en dit werd later opgevat als een teken dat de band uit elkaar groeide.

Het album was klaar, en zou in november 1968 worden uitgebracht. Op bijna hetzelfde moment kwamen er twee "solo albums" uit van Lennon en Harrison, en dit veroorzaakte wat problemen. Harrison's album was Wonderwall Music, een soundtrack album bij de film Wonderwall van regisseur Joe Massot. Harrison had delen van het album in India opgenomen, en delen in Engeland. De enige andere Beatle die bij het album betrokken was, was Ringo Starr, die op een paar nummers drumde en samen met Harrison de première van de film bijwoonde.

Lennon's album met Ono was Two Virgins, een bewerking van de opname die hij met Yoko Ono maakte op de eerste avond dat ze samen waren. De cover was een paar naaktfoto's van het koppel, en het veroorzaakte veel controverse. EMI was bereid het album te masteren en te drukken, maar weigerde de hoes te drukken of exemplaren te distribueren. Apple Records regelde dat Track Records, een label dat eigendom was van The Who, Two Virgins zou uitbrengen. Het album werd verkocht in een "gewone bruine wikkel" als pornografie, en was geen hit. Slechts een paar exemplaren werden geperst in Groot-Brittannië, en in Amerika werden meer exemplaren in beslag genomen dan er werden verkocht. Veel mensen dachten dat Lennon zijn eigen publieke imago probeerde te vernietigen door zo'n album uit te brengen. In zekere zin hadden ze gelijk. Hij vond dat het album een eerlijke verklaring was van wie hij "echt was", naakt verschijnend met de vrouw van wie hij hield.

Problemen daargelaten, The Beatles verkochten goed, en was weer een hit voor de band. The Beatles hielden een release party, en gaven vroege exemplaren van het album aan mensen die aanwezig waren. (Peter Shotton, een oude vriend van Lennon die voor Apple werkte, kreeg het achtste exemplaar geperst, zoals hij zich later herinnerde in zijn memoires). Oudere mensen hielden van McCartney's traditioneel klinkende liedjes. Jongere luisteraars hielden van de rock en akoestische nummers op het album. Veel mensen merkten Harrison en Starr's groei als songwriters, en dat Harrison's stem vrijer, vloeiender, en meer zelfverzekerd klonk dan op eerdere platen.

Charles Manson, een Amerikaanse would-be muzikant met een kleine groep volgelingen, hoorde het album in Californië, en dacht dat de liedjes "Blackbird" en "Helter Skelter" opriepen tot een rassenoorlog, tussen Afro-Amerikaanse (zwarte) en Kaukasische (blanke) mensen. Zijn overtuigingen leidden tot een reeks moorden in Los Angeles in 1969, toen hij leden van zijn "Manson Family" opdracht gaf om te proberen zo'n oorlog te ontketenen, door het plegen van haatmisdaden. Later tijdens zijn proces probeerden zijn advocaten John Lennon (die op dat moment in Californië verbleef) of George Harrison te laten getuigen, maar dit gebeurde nooit. Manson en vier leden van de familie werden veroordeeld voor meervoudige moord. Zij werden veroordeeld tot de doodstraf, maar toen het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten de doodstraf ongedaan maakte, werden hun straffen omgezet in levenslange gevangenisstraf. Geen van hen is ooit voorwaardelijk vrijgelaten.

In 1969 begon Allen Klein te werken voor de Beatles, en voor Apple Corps. Hij herlas het platencontract van de Beatles en wees erop dat zelfs nadat de band hun zeventig nieuwe opnamen bij EMI had ingeleverd, ze nog tot 1976 onder contract stonden bij EMI, en tot dan niet naar een andere platenmaatschappij konden gaan. Het feit dat ze zo dicht bij het voldoen aan de eis waren, maakte het voor hem mogelijk om opnieuw over hun contract te onderhandelen, en hen hogere royalty's te laten betalen.

De persoonlijke problemen die aan het licht waren gekomen terwijl de Beatles bezig waren met het maken van het "White Album" gingen het volgende jaar door, net als de problemen met Apple Corps. McCartney stopte met het gebruik van cocaïne, terwijl Lennon en Ono probeerden te stoppen met het gebruik van heroïne, maar dit hielp niet om de gevoelens tussen de Beatles te verzoenen. Ze voltooiden nog twee albums, Let It Be en Abbey Road, maar de band viel kort daarna uit elkaar, waarbij Paul McCartney in 1970 aankondigde dat hij een solocarrière zou beginnen.

Na verloop van tijd, als gevolg van bezuinigingen, werd de hoes van het album niet langer gestempeld (de titel werd in plaats daarvan gedrukt) of genummerd, maar toen het opnieuw werd uitgebracht op compact disc, werden de eerste exemplaren opnieuw voorzien van serienummers.