Geschiedenis van de Grondwet van de Verenigde Staten

De eerste grondwet

De geschiedenis van de (tweede) grondwet van de Verenigde Staten begint met de geschiedenis achter de totstandkoming van de Articles of Confederation, de eerste grondwet. De Articles of Confederation waren in feite een losse confederatie die dertien onafhankelijke staten samenbracht om zich voornamelijk met buitenlandse politiek bezig te houden. Voor alle andere doeleinden bleven zij soevereine staten. De grootste zwakte van de Articles of Confederation is dat zij geen directe band hadden met de mensen zelf. Het erkende de soevereiniteit van de staten. Elke staat inde zijn eigen belastingen, zorgde voor zijn eigen militie en drukte zijn eigen munt. Een zwak Congres was het belangrijkste instrument in de nieuwe regering. Er was geen uitvoerende macht. De recente tirannie onder koning George III van Groot-Brittannië maakte de leiders van het nieuwe land huiverig voor een sterke centrale regering. In het Congres had elke staat maar één stem. Staten met een kleine bevolking hadden evenveel stemrecht als staten tien keer zo groot. Voor het wijzigen van de statuten was een unanieme stemming nodig, wat vrijwel onmogelijk was met dertien staten die elk hun eigen belangen hadden.

De zwakke punten werden echter snel duidelijk. Het Congres kon geen belastingen heffen en kon dus geen oorlogsinspanningen effectief ondersteunen. De centrale regering kon geen handelsovereenkomsten sluiten met buitenlandse regeringen. Het kon geen geschillen tussen staten beslechten. Het land kon zijn schepen, die door piraten werden overvallen, niet beschermen. De staten zelf verkeerden economisch in een bijna rampzalige toestand. Het wijdverbreide gebruik van papiergeld veroorzaakte inflatie. Zoveel dat op sommige plaatsen een pond thee wel $100 kon kosten. Boeren werden in de gevangenis gegooid omdat ze hun schulden niet konden betalen. Veel boerderijen werden verkocht voor de onbetaalde belastingen die ze verschuldigd waren.

Er werd een poging gedaan om de Artikelen te hervormen. Het Congres voor de Artikelen ontving op 7 augustus 1786 een rapport van een twaalfkoppig "Groot Comité". Zij werden aangesteld om noodzakelijke amendementen uit te werken. Er werden zeven amendementen op de Articles of Confederation voorgesteld. Deze wijzigingen hielden in dat het Congres de exclusieve bevoegdheid zou krijgen om de handel te reguleren. Staten mochten buitenlanders niet bevoordelen boven burgers. Voor belastingwetten zou 70% van de stemmen nodig zijn, voor staatsschulden 85%, in plaats van de huidige 100%. Het Congres zou de staten een boete kunnen opleggen voor te late betaling. Een staatsvoorheffing zou voor hen worden geheven, plus een boete. Als een staat niet betaalt, kan het Congres rechtstreeks innen bij de steden en graafschappen. Er zou een nationale rechtbank van zeven rechters komen. No-shows bij het Congres zouden worden geweerd uit alle Amerikaanse of staatsambten. Deze voorstellen werden echter zonder stemming teruggestuurd naar de commissie en werden niet meer in behandeling genomen.

Constitutionele Conventie

"Niets gesproken of geschreven mag aan iemand worden onthuld - zelfs niet aan je familie - totdat we definitief zijn uitgesteld. Roddels of misverstanden kunnen al het harde werk dat we deze zomer moeten doen, gemakkelijk verpesten." -George Washington, voorzitter.

Het Congres had de afgevaardigden de opdracht gegeven de artikelen van de Confederatie te wijzigen. Maar vrijwel onmiddellijk begonnen zij te discussiëren over een geheel nieuwe regeringsvorm. De debatten duurden de hele zomer van 1787 en raakten soms zo verhit dat de conventie voortijdig dreigde te worden beëindigd.

De afgevaardigden

Er werden 74 afgevaardigden naar de conventie afgevaardigd, waarvan er slechts 55 daadwerkelijk de zittingen bijwoonden. De staat Rhode Island weigerde afgevaardigden te sturen. Zij geloofden dat de conventie een samenzwering was om de regering van de Confederatie omver te werpen. Patrick Henry uit Virginia was een andere weigeraar die verklaarde dat hij "een rat rook". In het bijzonder verdacht hij James Madison, ook uit Virginia, ervan een nieuwe regeringsvorm te willen creëren. Henry was er vast van overtuigd dat de staten de beste bescherming boden voor persoonlijke rechten en wilde niets te maken hebben met het verstoren van die regeling. Thomas Jefferson en John Adams waren op diplomatieke missie. John Jay was in New York op het diplomatieke kantoor. Om verschillende redenen waren veel van de belangrijkste politieke leiders van het land niet op de conventie. Maar de lijst van degenen die er wel waren, was indrukwekkend. Daaronder Benjamin Franklin, James Wilson, Alexander Hamilton, George Mason, John Dickinson, Gouverneur Morris en George Washington. Vele anderen werden ook beroemd als grondleggers van de grondwet.

De sessies werden in het geheim gehouden. Verslaggevers en toeschouwers werden niet toegelaten. Voor degenen die al vermoedens hadden, bevestigde de geheimhouding van de procedure alleen maar wat zij vreesden. Er waren zelfs gewapende bewakers bij de deuren. Velen van de aanwezigen hadden tijdens de revolutie al het risico gelopen door de Britten als verraders te worden opgehangen. Nu maakten ze zich zorgen over wat hun staten zouden denken van het opgeven van de artikelen van de Confederatie.

Het plan van Virginia

James Madison bracht de winter van 1787 door met het bestuderen van verschillende confederaties door de geschiedenis heen. Hij kwam naar Philadelphia gewapend met een schat aan kennis en een idee over hoe de regering van de Verenigde Staten eruit zou moeten zien. Zijn plan werd aan de Conventie gepresenteerd door Edmund Randolph, de gouverneur van Virginia. Het werd de grote lijnen van wat een nieuwe regering zou worden onder de grondwet van de V.S. Zijn plan voorzag in drie bestuurstakken met checks and balances om te voorkomen dat één tak zijn macht zou misbruiken. Madison's idee voor een wetgevende macht had twee huizen. In het ene zouden de leden voor een termijn van drie jaar door het volk worden gekozen. In de andere zouden de leden worden gekozen door de wetgevende machten van de staten en een ambtstermijn van zeven jaar hebben. Bij beide zou het aantal zetels worden bepaald door de bevolking van het land.

Nog twee plannen

Na twee weken te hebben gedebatteerd over het plan van Virginia, presenteerde William Patterson zijn plan dat hij afwisselend het Plan van New Jersey, het Plan van Patterson en het Plan van de Kleine Staat noemde. Het leek sterk op de Articles of Confederation en voorzag in een wetgevende macht met één kamer (één huis). Alle staten zouden één stem hebben. Hij had één idee dat werd gehandhaafd: dat wetten van staten die in strijd waren met de federale wetten zouden worden vernietigd.

Een derde plan werd aangeboden door Alexander Hamilton. Het was een kopie van de Britse grondwet. Het was ook tweekamerig, met een hogerhuis en een wetgevende macht waarin de leden op goed gedrag zitting hadden.

Een nieuwe grondwet

Uiteindelijk kwamen zij tot een compromis tussen de drie plannen. De nieuwe regering zou een Hogerhuis hebben, met een gelijk aantal afgevaardigden uit elke staat, en een Lagerhuis met een vertegenwoordiging op basis van het bevolkingsaantal. De uitvoerende macht zou de meeste verantwoordelijkheden krijgen op het gebied van buitenlandse zaken, terwijl andere belangrijke bevoegdheden, zoals het ratificeren van verdragen, onder de verantwoordelijkheid van de wetgevende macht zouden vallen. Nadat de nieuwe grondwet door de staten was geratificeerd, trad deze in 1789 in werking.

Ondertekening van de grondwet, een schilderij van Thomas Prichard Rossiter (1818-1871)