Qatar | staat

Sharia

Volgens de grondwet van Qatar is de sharia de belangrijkste bron van Qatarese wetgeving. In de praktijk is het rechtsstelsel van Qatar een mengeling van burgerlijk recht en sharia. De sharia wordt toegepast op wetten die betrekking hebben op het familierecht, erfenissen en verschillende strafbare feiten (waaronder overspel, diefstal en moord). In sommige gevallen is de getuigenis van een vrouw in op de Sharia gebaseerde familierechtbanken de helft waard van die van een man. In 2006 werd een gecodificeerd familierecht ingevoerd. Islamitische polygamie is toegestaan in het land.

Geseling wordt in Qatar gebruikt als straf voor alcoholgebruik of ongeoorloofde seksuele relaties. Volgens artikel 88 van het strafwetboek van Qatar staat op overspel 100 zweepslagen. In 2006 werd een Filippijnse vrouw veroordeeld tot 100 zweepslagen voor overspel. In 2010 werden ten minste 18 personen (meestal buitenlandse onderdanen) veroordeeld tot zweepslagen van 40 tot 100 zweepslagen voor overtredingen in verband met "ongeoorloofde seksuele relaties" of alcoholgebruik. In 2011 werden ten minste 21 personen (meestal buitenlanders) veroordeeld tot zweepslagen van 30 tot 100 zweepslagen voor overtredingen in verband met "illegale seksuele betrekkingen" of alcoholgebruik. In 2012 werden zes buitenlanders veroordeeld tot zweepslagen van 40 of 100 zweepslagen. Alleen moslims die medisch geschikt werden geacht, konden dergelijke straffen krijgen. Het is niet bekend of de straffen zijn uitgevoerd. Meer recentelijk, in april 2013, werd een moslim-expatser veroordeeld tot 40 zweepslagen wegens alcoholgebruik. In juni 2014 werd een moslim-expatser veroordeeld tot 40 zweepslagen wegens alcoholgebruik en rijden onder invloed. Lijfstraffen zijn gebruikelijk in Qatar als gevolg van de Hanbali interpretatie van de Sharia.

Steniging is een wettelijke straf in Qatar. Afvalligheid is in Qatar een misdrijf waarop de doodstraf staat. Op godslastering staat maximaal zeven jaar gevangenisstraf en op proselitisme kan maximaal tien jaar gevangenisstraf staan. Op homoseksualiteit staat de doodstraf.

Alcoholconsumptie is gedeeltelijk legaal in Qatar; sommige luxe vijfsterrenhotels mogen alcohol verkopen aan hun niet-moslimklanten. Moslims mogen in Qatar geen alcohol nuttigen en moslims die betrapt worden op het nuttigen van alcohol riskeren geseling of deportatie. Niet-moslim expats kunnen een vergunning krijgen om alcohol te kopen voor persoonlijk gebruik. De Qatar Distribution Company (een dochteronderneming van Qatar Airways) mag alcohol en varkensvlees invoeren; zij beheert de enige slijterij in het land, die ook varkensvlees verkoopt aan houders van een drankvergunning. Qatarese ambtenaren hebben zich ook bereid verklaard alcohol toe te staan in "fan zones" tijdens de FIFA World Cup van 2022.

Tot voor kort mochten restaurants op de Pearl-Qatar (een kunstmatig eiland bij Doha) alcoholische dranken schenken. In december 2011 kregen de restaurants op de Pearl echter te horen dat ze geen alcohol meer mochten verkopen. Er werd geen verklaring gegeven voor het verbod. Speculaties over de reden zijn onder meer de wens van de regering om een vromer imago uit te stralen in de aanloop naar de eerste verkiezing van een koninklijk adviesorgaan in het land en geruchten over een financieel geschil tussen de regering en de ontwikkelaars van het resort.

In 2014 lanceerde Qatar een bescheidenheidscampagne om toeristen te herinneren aan de bescheiden kledingvoorschriften. Vrouwelijke toeristen wordt aangeraden in het openbaar geen leggings, minirokjes, mouwloze jurken en korte of strakke kleding te dragen. Mannen wordt afgeraden alleen korte broeken en singlets te dragen.

 

Mensenrechten

Volgens het U.S. State Department migreren buitenlandse werknemers uit landen in Azië en delen van Afrika vrijwillig naar Qatar als laaggeschoolde arbeiders of huispersoneel, maar sommigen worden vervolgens geconfronteerd met omstandigheden die wijzen op onvrijwillige dienstbaarheid. Enkele van de meest voorkomende schendingen van arbeidsrechten zijn afranselingen, het inhouden van betalingen, het in rekening brengen van uitkeringen aan werknemers waarvoor de werkgever verantwoordelijk is, beperkingen van de bewegingsvrijheid (zoals de inbeslagname van paspoorten, reisdocumenten of uitreisvergunningen), willekeurige opsluiting, bedreigingen met rechtsvervolging en seksueel geweld. Veel arbeidsmigranten die in Qatar komen werken, hebben exorbitante vergoedingen betaald aan ronselaars in hun thuisland.

Sinds 2014 kunnen op grond van sommige bepalingen van het Qatarese wetboek van strafrecht straffen als geseling en steniging worden opgelegd. Het VN-Comité tegen foltering oordeelde dat deze praktijken een schending vormen van de verplichtingen van het VN-Verdrag tegen foltering. Qatar handhaaft de doodstraf, voornamelijk voor bedreigingen van de nationale veiligheid. De doodstraf wordt zelden toegepast en sinds 2003 hebben in Qatar geen staatsexecuties plaatsgevonden.

Volgens de bepalingen van de sponsorwet van Qatar hebben sponsors de eenzijdige bevoegdheid om de verblijfsvergunning van werknemers in te trekken, werknemers de mogelijkheid te ontzeggen om van werkgever te veranderen, een werknemer als "ondergedoken" aan te geven bij de politieautoriteiten en toestemming te weigeren om het land te verlaten. Als gevolg daarvan kunnen sponsors de bewegingen van werknemers beperken en kunnen werknemers bang zijn om misbruik te melden of hun rechten op te eisen. Volgens de ITUC maakt het visumsponsorsysteem dwangarbeid mogelijk door het voor een migrerende werknemer moeilijk te maken een onrechtmatige werkgever te verlaten of zonder toestemming naar het buitenland te reizen. Qatar handhaaft ook geen loonnormen voor zijn arbeidsmigranten. Qatar heeft het internationale advocatenkantoor DLA Piper opdracht gegeven een rapport op te stellen waarin het systeem van arbeidsmigranten wordt onderzocht. In mei 2014 publiceerde DLA Piper meer dan 60 aanbevelingen voor de hervorming van het kafala-systeem, waaronder de afschaffing van uitreisvisa en de invoering van een minimumloon dat Qatar heeft toegezegd te zullen invoeren.

In mei 2012 verklaarden Qatarese ambtenaren dat zij de oprichting van een onafhankelijke vakbond zouden toestaan. Qatar kondigde ook aan dat het zijn sponsorsysteem voor buitenlandse werknemers, dat vereist dat alle buitenlandse werknemers door lokale werkgevers worden gesponsord, zal afschaffen. Aanvullende wijzigingen in de arbeidswetgeving omvatten een bepaling die garandeert dat het salaris van alle werknemers rechtstreeks op hun bankrekening wordt gestort en nieuwe beperkingen op het werken in de open lucht tijdens de warmste uren van de zomer. Nieuwe ontwerpwetgeving die begin 2015 werd aangekondigd, bepaalt dat bedrijven die het loon niet op tijd betalen, tijdelijk geen werknemers meer mogen aannemen.

In oktober 2015 ondertekende de emir van Qatar nieuwe hervormingen van het sponsorsysteem van het land. Critici beweren dat de veranderingen sommige problemen op het gebied van arbeidsrechten niet kunnen oplossen.

Het land heeft vrouwen op hetzelfde moment als mannen gekozen in verband met de verkiezingen voor een centrale gemeenteraad in 1999. Deze verkiezingen - de eerste ooit in Qatar - werden bewust gehouden op 8 maart 1999, Internationale Vrouwendag.

 

Buitenlandse betrekkingen

Als klein land met grotere buren probeert Qatar invloed uit te oefenen en zijn staat en heersende dynastie te beschermen. De geschiedenis van Qatar's allianties geeft inzicht in de basis van hun beleid. Tussen 1760 en 1971 zocht Qatar formele bescherming tegen de grootmachten van de Ottomanen, de Britten, de Al-Khalifa's uit Bahrein, de Arabieren en de Wahhabis uit Saoedi-Arabië. Het toenemende internationale profiel en de actieve rol van Qatar in internationale aangelegenheden heeft ertoe geleid dat sommige analisten het land als een middenmacht beschouwen. Qatar was een van de eerste leden van de OPEC en een van de oprichters van de Samenwerkingsraad van de Golf (GCC). Het is lid van de Arabische Liga. Het land heeft de verplichte jurisdictie van het Internationaal Gerechtshof niet aanvaard.

Qatar heeft ook bilaterale betrekkingen met verschillende buitenlandse mogendheden. Qatar herbergt de Al Udeid Air Base, een gezamenlijke Amerikaans-Britse basis, die fungeert als knooppunt voor alle Amerikaanse en Britse luchtoperaties in de Perzische Golf. Het heeft Amerikaanse en Britse troepen in staat gesteld een luchtmachtbasis te gebruiken om voorraden naar Irak en Afghanistan te sturen. Ondanks deze strategische militaire installatie is Qatar niet altijd een sterke westerse bondgenoot. Qatar heeft de Afghaanse Taliban toegestaan een politiek kantoor in het land op te zetten en heeft nauwe banden met Iran, onder meer met een gedeeld aardgasveld. Volgens uitgelekte documenten, gepubliceerd in The New York Times, was de staat van dienst van Qatar op het gebied van terrorismebestrijding de "slechtste in de regio". Het telegram suggereerde dat de veiligheidsdienst van Qatar "aarzelde om op te treden tegen bekende terroristen uit bezorgdheid om de indruk te wekken op één lijn te staan met de VS en represailles uit te lokken".

Qatar heeft gemengde betrekkingen met zijn buren in de Perzische Golfregio. Qatar heeft een samenwerkingsovereenkomst inzake defensie ondertekend met Iran, waarmee het het grootste niet-geassocieerde gasveld ter wereld deelt. Het was het tweede land, met Frankrijk als eerste, dat tijdens de Libische burgeroorlog van 2011 publiekelijk aankondigde de Nationale Overgangsraad van de Libische oppositie te erkennen als de legitieme regering van Libië.

In 2014 kwamen de betrekkingen van Qatar met Bahrein, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten tot een kookpunt over de steun van Qatar aan de Moslimbroederschap en extremistische groeperingen in Syrië. Dit culmineerde in maart 2014 in het terugtrekken van ambassadeurs uit Qatar door de drie genoemde landen. Toen de ambassadeurs zich terugtrokken, stond de GCC naar verluidt aan de vooravond van een crisis door het ontstaan van verschillende politieke blokken met tegenstrijdige belangen. Saoedi-Arabië, de VAE en Bahrein waren verwikkeld in een politieke strijd met Qatar, terwijl Oman en Koeweit een ongebonden blok binnen de GCC vormden. De betrekkingen tussen de landen verbeterden nadat de Samenwerkingsraad van de Golf (GCC) aankondigde dat Bahrein, Saoedi-Arabië en de VAE hun diplomaten naar Qatar terugstuurden. Islam Hassan, onderzoeker Persian Gulf Studies aan de Universiteit van Qatar, beweert dat Qatar met de oplossing van de GCC-crisis een nieuw niveau van politieke volwassenheid heeft bereikt. Hij beweert verder dat Qatar erin geslaagd is een einde te maken aan de crisis zonder zijn buitenlandse beleidsprincipes te wijzigen of zijn bondgenoten in de steek te laten.

De afgelopen jaren heeft Qatar islamitische militanten in een aantal landen, waaronder Egypte, Syrië, Libië, Somalië en Mali, gebruikt om zijn buitenlands beleid te bevorderen. Het hof maken van islamisten van de Moslimbroederschap tot salafistische groepen heeft gediend als een machtsversterker voor het land, omdat het sinds het begin van de Arabische Lente gelooft dat deze groepen de golf van de toekomst zijn. David Cohen, de Under Secretary for terrorism and financial intelligence bij het Amerikaanse ministerie van Financiën, zei dat Qatar een "permissieve jurisdictie is voor de financiering van terrorisme". Er zijn aanwijzingen dat deze door Qatar gesteunde groepen ook de hard-line islamitische militante groepen omvatten die actief zijn in het noorden van Syrië. Vanaf 2015^[update] steunen Qatar, Saoedi-Arabië en Turkije openlijk het Leger van de Verovering, een overkoepelende groep van anti-regeringskrachten die vechten in de Syrische burgeroorlog, die naar verluidt een aan Al Qaida gelieerd al-Nusra Front en een andere salafistische coalitie bekend als Ahrar ash-Sham omvat.

Qatar steunde de democratisch verkozen president Mohamed Morsi met diplomatieke steun en het staatsnetwerk Al Jazeera voordat hij door een militaire staatsgreep werd afgezet. Qatar bood Egypte een lening van 7,5 miljard dollar aan in het jaar dat hij aan de macht was.

De aansluiting van Qatar bij Hamas, waarover begin 2012 voor het eerst werd bericht, heeft kritiek uitgelokt van Israël, de Verenigde Staten, Egypte en Saoedi-Arabië, "die Qatar ervan beschuldigen de regionale stabiliteit te ondermijnen door Hamas te steunen". De minister van Buitenlandse Zaken van Qatar heeft echter ontkend Hamas te steunen: "Wij steunen Hamas niet, maar wij steunen de Palestijnen." Na een vredesakkoord beloofde Qatar 1 miljard dollar aan humanitaire hulp voor Gaza.

Qatar heeft academische, religieuze, politieke en economische conferenties georganiseerd. Het 11e jaarlijkse Doha Forum bracht onlangs belangrijke denkers, professionals met verschillende achtergronden en politieke figuren uit de hele wereld bijeen om te discussiëren over democratie, media en informatietechnologie, vrijhandel en waterveiligheid. Daarnaast wordt sinds 2006 op het forum de Middle East Economic Future conferentie gehouden. Meer recentelijk is Qatar gastheer geweest voor vredesbesprekingen tussen rivaliserende facties over de hele wereld. Een daarvan is het akkoord over Darfur. De Verklaring van Doha ligt aan de basis van het vredesproces in Darfur en heeft in de Afrikaanse regio belangrijke resultaten opgeleverd. Opmerkelijke resultaten zijn het herstel van veiligheid en stabiliteit, vooruitgang in de bouw- en wederopbouwprocessen, de terugkeer van ontheemde inwoners en de vereniging van de bevolking van Darfur om de uitdagingen aan te gaan en het vredesproces vooruit te helpen. Qatar doneerde 88,5 miljoen pond aan fondsen om het herstel en de wederopbouw in Darfur te financieren.

 
De vlag van Qatar in Libië na de Libische burgeroorlog; Qatar speelde een invloedrijke rol tijdens de Arabische Lente.  


Voormalig emir Hamad bin Khalifa Al Thani en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry in 2013.  

Militair

De strijdkrachten van Qatar zijn de strijdkrachten van Qatar. Het land heeft een bescheiden militaire macht van ongeveer 11.800 man, waaronder een leger (8.500), marine (1.800) en luchtmacht (1.500). De defensie-uitgaven van Qatar bedroegen in 1993 ongeveer 4,2% van het bruto nationaal product. In 2008 gaf Qatar 2,355 miljard dollar uit aan militaire uitgaven, 2,3% van het bruto binnenlands product. De speciale troepen van Qatar zijn opgeleid door Frankrijk en andere westerse landen, en zouden over aanzienlijke vaardigheden beschikken. Zij hielpen ook de Libische rebellen tijdens de slag om Tripoli in 2011.

Qatar heeft defensiepacten ondertekend met de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, evenals met Frankrijk eerder in 1994. Qatar speelt een actieve rol in de collectieve defensie-inspanningen van de Samenwerkingsraad van de Golf; de andere vijf leden zijn Saoedi-Arabië, Koeweit, Bahrein, de VAE en Oman. De aanwezigheid van een grote Qatarese luchtmachtbasis, beheerd door de Verenigde Staten en verschillende andere VN-landen, zorgt voor een gegarandeerde bron van defensie en nationale veiligheid.

Volgens het Stockholm International Peace Research Institute, SIPRI, was Qatar in 2010-2014 de 46e grootste wapenimporteur ter wereld. Maar, schrijft het SIPRI, de plannen van Qatar om zijn strijdkrachten om te vormen en aanzienlijk uit te breiden zijn versneld. Orders in 2013 voor 62 tanks en 24 zelfrijdende kanonnen uit Duitsland werden in 2014 gevolgd door diverse andere contracten, waaronder 24 gevechtshelikopters en 3 AEW-vliegtuigen uit de VS, en 2 tankvliegtuigen uit Spanje.

Het leger van Qatar heeft deelgenomen aan de door Saoedi-Arabië geleide interventie in Jemen tegen de sjiitische Houthi's. In 2015 berichtte Al Jazeera America: "Talrijke rapporten suggereren dat de door Saoedi-Arabië geleide coalitie tegen oppositiegroepen in Jemen lukraak burgers heeft aangevallen en clusterbommen heeft gebruikt in door burgers bevolkte gebieden, in strijd met het internationaal recht."

 
De Dassault Mirage 2000 van Qatar vliegt boven Libië.  

Administratieve afdelingen

Sinds 2004 is Qatar verdeeld in zeven gemeenten (Arabisch: baladiyah).

1. Madinat ash Shamal
2. Al Khor
3. Umm Salal
4. Al Daayen
5. Al Rayyan
6. Doha
7. Al Wakrah

Voor statistische doeleinden zijn de gemeenten verder onderverdeeld in 98 zones (per 2010^[update]), die op hun beurt zijn onderverdeeld in blokken.

 
Gemeenten van Qatar sinds 2004  

Geografie

Qatar is een schiereiland (een strook land die in zee uitsteekt). In het zuiden grenst het aan Saoedi-Arabië, en alle andere zijden zijn omgeven door het water van de Arabische Golf.

Qatar is een vrij klein land met een oppervlakte van slechts 10.360 km². Het schiereiland is 160 km lang. Een groot deel van het land is een lage, kale vlakte, bedekt met zand. In het Jebel Dukhan gebied bevinden zich de belangrijkste onshore olievelden van Qatar. De aardgasvelden liggen voor de kust, ten noordwesten van het schiereiland.

De hoofdstad van Qatar is Doha. Meer dan 90% van de bevolking woont in Doha. De andere grote stad is Al Wakrah.

 

Overheid en politiek

Qatar heeft een niet-gekozen, monarchistische regering van het emiraat-type. De positie van emir is erfelijk.

De Emir is de enige die de premier en de ministers van het kabinet kan benoemen en ontslaan. Samen vormen de ministers de Raad van Ministers. Zij vormen de hoogste uitvoerende macht in het land.

 

Mensen en cultuur

Mensen uit Qatar worden Qataris genoemd. Het zijn Arabieren. De officiële taal van Qatar is Arabisch, maar veel mensen spreken ook Engels, vooral als ze zaken doen.

Er wonen ongeveer 2,6 miljoen mensen in Qatar, maar ongeveer 88% daarvan zijn gastarbeiders (mensen uit een ander land die er voor korte tijd wonen en werken), meestal afkomstig uit Zuid-Azië, Zuidoost-Azië en andere Arabische landen. Er wonen 650.000 Indiërs, 350.000 Nepalezen, 260.000 Filippino's en vele andere nationaliteiten.

Bijna de gehele economie van Qatar komt voort uit de productie van aardolie en aardgas.

De munteenheid van Qatar heet de Qatarese Riyal.

Bijna alle Qataris volgen het geloof van de Islam. Veel gastarbeiders volgen echter andere godsdiensten.

 

Sport

Voetbal is de populairste sport in Qatar, op de voet gevolgd door cricket. Het nationale voetbalteam van Qatar onder 20 jaar eindigde in 1981 als tweede in het FIFA wereldkampioenschap voor jongeren.

De finale 2011 van de Asian Football Confederation AFC Asian Cup werd in januari 2011 in Qatar gehouden. Het was de tweede keer dat Qatar als gastheer optrad, de andere keer was de AFC Asian Cup van 1988.

Doha, Qatar, is ook de thuisbasis van Qatar Racing Club een Drag Racing faciliteit.

Het Khalifa International Tennis and Squash Complex in Doha, Qatar, was tussen 2008 en 2010 gastheer van de WTA Tour Championships in het vrouwentennis. Doha organiseert elk jaar het WTA Premier toernooi Qatar Ladies Open.

Op 2 december 2010 won Qatar hun bod om de wereldbeker voetbal in 2022 te organiseren.

Nasser Al-Attiyah uit Qatar won in 2011 de Dakar Rally en in 2006 het Production World Rally Championship. Daarnaast won hij ook gouden medailles op de Asian Games van 2002 en de Asian Games van 2010 als lid van het Qatarese kleiduivenschietteam.

Sinds 2002 vindt in Qatar jaarlijks de Ronde van Qatar plaats, een wielerwedstrijd in zes etappes. Elk jaar in februari racen renners zes dagen lang over de wegen door het vlakke land van Qatar. Elke etappe beslaat een afstand van meer dan 100 km.