Tijgerhaai

Beschrijving

De tijgerhaai dankt zijn naam aan de zwarte vlekken en strepen die over de lengte van het lichaam lopen, zoals bij een tijger. De voorkant van het lichaam is vrij stevig, maar wordt aan de achterkant slanker. Hij heeft een grote, sterke kop met grote ogen en een zeer stompe snuit. De eerste rugvin is vrij breed en bevindt zich aan de achterkant van de borstvinnen. De veel kleinere tweede rugvin bevindt zich aan de voorkant van de aarsvin, die sterk gebogen is. Langs de rug loopt een richel tussen de rugvinnen.

De kaken van de tijgerhaai hebben grote, scherpe tanden die de haai helpen om door het vlees en de botten van hun prooi te snijden. Elke tand is gekarteld rond de randen. De boven- en ondertanden zijn gelijk van vorm, en de voortanden zijn groter dan de achtertanden.

Het dorsale oppervlak van de tijgerhaai is blauwgroen tot donkergrijs of zwart, en de buik is geelwit tot zuiver wit van kleur. De zwarte vlekken en strepen van de tijgerhaai zijn beter zichtbaar bij jonge exemplaren, en ze vervagen naarmate de haai ouder wordt. De tijgerhaai is een van de grootste haaien die bekend zijn. Hij bereikt gewoonlijk een lengte van 3,25-4,25 meter (11-14 voet) en weegt ongeveer 385-635 kg (850-1400 pond). Pasgeboren tijgerhaaien variëren in lengte van 51 tot 76 cm (2 tot 2,5 voet). Mannetjes zijn volgroeid bij 2,3-3 meter, terwijl vrouwtjes volgroeid zijn bij 2,5-3,3 meter. De grootste exemplaren bereiken een lengte van 5,5 meter en wegen meer dan 900 kg.

De kaken van een tijgerhaai

Habitat

De tijgerhaai komt voor in alle gematigde en tropische kustwateren van de wereld, met uitzondering van de Middellandse Zee. In de westelijke Atlantische Oceaan komt hij voor van Massachusetts tot Uruguay, en in de Golf van Mexico, de Bahamas en de Caribische Zee. In het oostelijk deel van de Atlantische Oceaan komt hij voor in IJsland en mogelijk het Verenigd Koninkrijk (als gevolg van de warme Golfstroom), Marokko, de Canarische Eilanden, en van Senegal tot Ivoorkust. In de Indische Oceaan komt hij voor in Pakistan, India, Sri Lanka, Malediven, Thailand, Vietnam, en van de Rode Zee tot Zuid-Afrika. In de westelijke Stille Oceaan komt hij voor in het zuiden van China, Japan, de Filippijnen, Indonesië, Australië, Nieuw-Zeeland, Nieuw-Caledonië, Palau, de Salomonseilanden, de Marshalleilanden en Tahiti. In de oostelijke Stille Oceaan komt hij voor in Hawaï, de Galapagos en van Zuid-Californië tot Peru.

De tijgerhaai komt voor in veel verschillende soorten mariene habitats, maar gewoonlijk geeft hij de voorkeur aan troebel water in kustgebieden. Hij wordt ook vaak aangetroffen in estuaria en havens. Ondiepe gebieden rond grote eilandketens en oceanische eilanden, met inbegrip van lagunes, maken ook deel uit van het natuurlijke milieu van de tijgerhaai. De tijgerhaai komt voor aan de oppervlakte tot op een diepte van 350 meter (1150 voet).

Een jonge tijgerhaai op de Bahamas

Gedrag

De tijgerhaai is een nachtdier. Overdag zijn ze meestal inactief, en 's nachts jagen ze. Ze zijn solitair en kunnen elke haai of mens aanvallen die in hun buurt komt. De tijgerhaai kan zeer agressief zijn, en samen met de grote witte haai en de stierhaai is hij een van de gevaarlijkste haaien voor mensen.

Voederen

Tijgerhaaien hebben een grote verscheidenheid aan prooien. Zij voeden zich met roggen, beenvissen, dolfijnen, aas, zeevogels, zeeschildpadden, zeeslangen, schaaldieren, zeehonden, inktvissen en kleine haaien van andere soorten. Sommige tijgerhaaien zijn aangetroffen met scheepsafval en nummerplaten van auto's in hun maag. Van volwassen tijgerhaaien is ook bekend dat zij op jonge tijgerhaaien jagen.

Een groot vrouwtje dat werd gevangen bij de noordpunt van de Golf van Akaba in de Rode Zee, had twee lege blikjes, een plastic fles, twee jutezakken, een inktvis en een 20 cm lange vis in haar maag. Ook zijn veel tijgerhaaien die in havens werden gevangen, aangetroffen met afval in hun maag.

Tijgerhaaien zijn in staat in het donker voedsel te vinden door de trillingen van hun prooi in het water op te vangen, en ook door hun verbeterde gezichtsvermogen.

Voortplanting

Voor de tijgerhaai is de geslachtsrijpheid afhankelijk van de grootte en niet van de leeftijd. Mannetjes worden volwassen bij 2,3-3 meter (8-10 voet), terwijl vrouwtjes volwassen worden bij 2,5-3,3 meter (8-11 voet).t Tijgerhaaien zijn levendbarend, en de vrouwtjes paren slechts eens in de 3 jaar. Het tijdstip waarop het paringsseizoen plaatsvindt, hangt af van de locatie. Op het noordelijk halfrond duurt de paartijd van maart tot mei, op het zuidelijkhalfrond van november tot januari. De draagtijd kan tot 16 maanden duren, en vrouwtjes kunnen 10-82 jongen per keer baren. De gemiddelde levensduur van een tijgerhaai in het wild is 12 jaar.

Menselijke interacties

De tijgerhaai staat op de tweede plaats op de lijst van het aantal geregistreerde aanvallen op mensen, met de grote witte haai op de eerste plaats. Gelukkig zijn aanvallen zeldzaam. In Hawaï zijn tijgerhaaien in de jaren negentig weliswaar verantwoordelijk geweest voor een aantal sterfgevallen, maar er is gemiddeld één haaienaanval per jaar.

Door de commerciële en recreatieve visserij in sommige delen van zijn verspreidingsgebied is de populatie van de tijgerhaai afgenomen. Zoals van vele haaiensoorten worden de vinnen van de tijgerhaai in Azië zeer gewaardeerd voor het maken van haaienvinnensoep. Ook wordt zijn vlees door mensen gegeten, wordt zijn huid gebruikt om leer te maken en wordt zijn lever gebruikt als bron van vitamine A. Gelukkig groeit deze soort vrij snel en brengt hij grote aantallen jongen voort, zodat de tijgerhaai niet echt bedreigd wordt. In gebieden waar het aantal volwassen dieren door de visserij is afgenomen, komen jonge tijgerhaaien vaker voor, omdat de volwassen dieren minder op hen jagen. Aangezien de vraag naar haaienvinnen echter blijft toenemen, bestaat de vrees dat dit in de toekomst ernstige gevolgen zal hebben voor deze soort. De tijgerhaai staat op de lijst van bijna bedreigde soorten van de IUCN.