Bruno Walter

Life

Vroege levensloop en carrière

Bruno werd geboren in een Joods gezin in Berlijn. Hij kreeg zijn vroege muzikale opleiding aan het Stern Conservatorium toen hij acht was, en speelde piano in het openbaar toen hij negen was. Hij ging naar concerten die werden geleid door de grote Hans von Bülow. Twee jaar later, in 1891, hoorde hij Wagner opera's in Bayreuth. Deze ervaringen maakten dat hij dirigent wilde worden.

Bruno begon zijn carrière als dirigent bij de Keulse Opera in 1894. Later dat jaar ging hij naar de opera van Hamburg om als koordirigent te werken. Daar ontmoette en werkte hij met Gustav Mahler, van wie hij veel leerde. Mahler vond voor hem een baan als dirigent in het operahuis in Breslau. In die tijd veranderde hij zijn naam van Schlesinger (wat betekent: "iemand uit Silezië") in "Walter". Daarna ging hij naar Riga en keerde in 1900 terug naar Berlijn, waar hij dirigeerde in de Staatsoper Unter den Linden, waar hij samenwerkte met beroemde mensen als Richard Strauss en Karl Muck.

In 1901 nodigde Mahler Walter uit om zijn assistent te worden bij de Hof Opera in Wenen. Bij zijn eerste optreden dirigeerde hij Verdi's Aida. Hij werd zeer beroemd in heel Europa. Hij trad op in Praag en in Londen, waar hij in 1910 Tristan und Isolde en Ethel Smyth's The Wreckers dirigeerde in Covent Garden. Enkele maanden na Mahlers dood in 1911 leidde Walter de eerste uitvoering van Das Lied von der Erde in München, en het jaar daarop Mahlers Symfonie Nr. 9 in Wenen.

Jaren van roem in Europa

Walter werd Oostenrijks staatsburger in 1911, maar twee jaar later ging hij naar Duitsland om de Koninklijke Beierse Muziekdirecteur in München te worden. Het jaar daarop dirigeerde Walter zijn eerste concert in Moskou. Hij bleef dirigeren tijdens de Eerste Wereldoorlog en dirigeerde opera's van componisten als Erich Korngold en Hans Pfitzner. Onder zijn vrienden in München was Eugenio Pacelli, de latere Paus Pius XII.

Walter verliet München in 1922 en ging het jaar daarop naar New York. Hij dirigeerde het New York Symphony Orchestra in Carnegie Hall. Later dirigeerde hij in Detroit, Minnesota en Boston.

Toen hij naar Europa terugkeerde, werd Walter op vele plaatsen uitgenodigd, o.a. in Berlijn Leipzig, Milaan (La Scala) en Londen, waar hij van 1924 tot 1931 chef-dirigent was van de Duitse seizoenen in Covent Garden.

Aan het eind van de jaren twintig klaagde de nazi-leider Adolf Hitler vaak dat dirigenten bij de Berlijnse opera Joden waren. Hij had het vaak over Walter en voegde eraan toe dat zijn echte naam "Schlesinger" was. Toen de nazi's in 1933 aan de macht kwamen, verliet Walter Oostenrijk. Hij dirigeerde vaak het Concertgebouworkest en werd uitgenodigd om in New York concerten te dirigeren met de New York Philharmonic. Toen de Nazi's de macht overnamen in Oostenrijk (de Anschluss) was Walter aan het dirigeren in Parijs. Frankrijk bood Walter het Franse staatsburgerschap aan. Zijn dochter was in Wenen. Zij werd gearresteerd door de Nazi's, maar Walter slaagde erin hen te overtuigen haar vrij te laten.

Het leven in de Verenigde Staten

Op 1 november 1939 zeilde hij naar de Verenigde Staten, waar hij de rest van zijn leven bleef wonen. Zijn huis stond in Beverly Hills, Californië. Veel mensen die daar woonden waren uit Europa gevlucht vanwege de nazi's. Zij werden zijn vrienden. Onder hen bevond zich de Duitse schrijver Thomas Mann. Hij werkte met vele beroemde Amerikaanse orkesten, waaronder het Chicago Symphony Orchestra, het Los Angeles Philharmonic, het NBC Symphony Orchestra, het New York Philharmonic en het Philadelphia Orchestra. Na de oorlog kwam hij vaak terug naar Europa. Hij trad op tijdens het Edinburgh Festival en in Salzburg, Wenen en München. In zijn latere leven maakte hij veel stereo-opnamen met het Columbia Symphony Orchestra. Zijn laatste live concert gaf hij op 4 december 1960 met het Los Angeles Philharmonic en pianist Van Cliburn. Zijn laatste opname was een serie ouvertures van Mozart met het Columbia Symphony Orchestra eind maart 1961. Bruno Walter stierf aan een hartaanval in zijn huis in Beverly Hills in 1962.

Bruno Walter

Zijn reputatie

Tussen 1923 en 1961 heeft Walter honderden opnamen gemaakt. De vroegere opnamen, gemaakt in een tijd dat zijn dirigeren op zijn best was, zijn vaak nogal slechte opnamen. Toen hij zijn laatste opnamen maakte, na de uitvinding van de stereoplaat, was hij al behoorlijk ziek. In zijn beginjaren gaf hij enkele van de eerste uitvoeringen van Mahlers muziek. Hij dirigeerde de eerste uitvoering van Das Lied von der Erde met de Wiener Philharmoniker. In 1936 maakte hij de eerste opname van hetzelfde werk met hetzelfde orkest dat nog steeds dezelfde dirigent had: Arnold Rosé, die Mahlers zwager was. Deze opname werd gemaakt net voor de Nazi Anschluss die Walter en Rosé in ballingschap dwong. Vele jaren later, in 1952, maakte Walter met de Wiener Philharmoniker opnieuw een beroemde opname van Das Lied von der Erde met de zangers Kathleen Ferrier en Julius Patzak. Hij nam ook Mahlers Negende Symfonie op. Aangezien Walter nauw had samengewerkt met Mahler, en Mahler deze twee grote werken van hem nooit had gedirigeerd, kunnen we ons voorstellen dat Walter's opnamen ons laten zien hoe Mahler zou hebben gewild dat de muziek werd gespeeld. Walter maakte vele opnamen van andere grote Germaanse componisten, zoals Mozart, Haydn, Beethoven, Schubert, Johannes Brahms, Johann Strauss II., en Anton Bruckner.

Walter stond bekend als een vriendelijke, bescheiden man, in tegenstelling tot sommige andere dirigenten uit die tijd die zich als dictators gedroegen. Hij was een uitstekend pianist en begeleidde soms zangers als Kathleen Ferrier bij recitals. Hij componeerde ook verschillende werken. Hij schreef een autobiografie genaamd "Thema en Variaties".

Karikatuur van Walter dirigent