Slavenmacht | ook wel samenzwering van de slavenmacht en slavenocratie genoemd

Achtergrond

De slavernij in Amerika begon in 1619 in de Engelse kolonie Jamestown. Het begon met de aankoop van 20 Afrikanen van een Engels oorlogsschip genaamd de White Lyon. De kolonisten in de kolonie Virginia kochten de contracten van de Afrikanen als contractarbeiders. Niet lang daarna werd het een gewoonte om slaven voor het leven te houden in de koloniën. In de 17e en 18e eeuw werden slaven gebruikt voor het verbouwen van tabak en voedselgewassen. Na de uitvinding van de katoenmachine in 1793 werd katoen het belangrijkste gewas. Op dat moment werd slavernij een essentieel onderdeel van de economie van het Zuiden.

Tegen het einde van de jaren 1850 geloofde men algemeen dat een oligarchie van slavenhouders het land bestuurde. Dat zij het in hun eigen voordeel bestuurden om de slavernij te verspreiden was ook een populair geloof. Het was wat Abraham Lincoln en de nieuwe Republikeinse Partij gebruikten om politieke macht te verwerven. Het was ook populair onder samenzweringstheoretici, waarmee tegenstanders van slavernij het idee in diskrediet probeerden te brengen. Maar het waren de leden van de Free Soil Party in de jaren 1840 en de Republikeinen in de jaren 1850 die Slave Power geloofwaardig maakten. Op 12 maart 1857 publiceerde de Cincinnati Daily Commercial een artikel over Slave Power. Het artikel noemde de Verenigde Staten "één grote homogene slavengemeenschap" en stelde dat slavernij alle staatsgrenzen had opgeheven. Het artikel stelde dat Slave Power drie doelstellingen had. Deze waren: heropening van de slavenhandel; uitbreiding van de slavernij naar het hele land en daarbuiten; en de blanke man tot slaaf maken van de slavenhoudende zuidelijke aristocratie en de noordelijke kapitalisten.

Na 1850 hadden zuidelijke slavenhouders gelobbyd voor de heropening van de slavenhandel. Die beschuldiging leek dus gegrond. Abolitionisten hadden voldoende bewijs dat de Slave Power de slavernij wilde uitbreiden naar alle staten en zelfs het halfrond. De derde bewering, dat blanken slaven zouden worden van de Slave Power, was moeilijker te bewijzen, ook al geloofden velen dat het waar was.

De verdedigers van de slavernij hadden een aantal argumenten om de instelling te rechtvaardigen. Ze zeiden dat het de economie van het Zuiden zou vernietigen. Zonder slavenarbeid konden ze geen katoen, tabak of rijst verbouwen. Het bevrijden van de slaven zou leiden tot grote werkloosheid, tot opstanden, bloedvergieten en complete chaos. Ze wezen op de Franse Revolutie als voorbeeld. Zij wezen erop dat slavernij door de hele geschiedenis heen heeft bestaan. Het stond in de Bijbel en zelfs Abraham had slaven. Hun juridisch argument wees op het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten dat in Dred Scott v. Sandford (1857) besliste dat zwarten geen burgers waren, maar eigendom.

Economische macht

Zuidelijke plantages konden zeer winstgevend zijn. Bronnen verschillen over hoe winstgevend ze waren. Volgens één bron was land tussen 1770-1860 overvloedig en gemakkelijk te verkrijgen, waardoor het op zichzelf vrijwel waardeloos was. Het was moeilijk om rijk te worden door alleen land te bezitten. De Zuidelijke elite werd zeer rijk door het bezit van de arbeidskrachten die de gewassen op het land produceerden. De waarde van de slaven zelf bedroeg één tot twee jaar van het gehele nationale inkomen van de Verenigde Staten. Als u bedenkt dat slechts een kleine minderheid slaven bezat en dat dit beperkt bleef tot het zuiden van de Verenigde Staten, waren de slaven de echte rijkdom.

In een studie van Alfred Conrad en John Meyer werd het rendement van "slavenkapitaal" berekend. Zij berekenden dat slavenbezit minstens gelijk was aan andere vormen van investering en hoger dan de meeste. Slavenbezit alleen al kon tot 13% per jaar opbrengen, terwijl spoorwegobligaties 6-8% opleverden.

Na 1 januari 1808 werd de slavenhandel in de Verenigde Staten verboden. Slavenbezit was nog steeds legaal, maar er mochten geen Afrikaanse slaven meer het land worden binnengebracht. Tot die tijd waren slavenhandelaren zeer rijk geworden door het vervoer van slaven.

Een voorbeeld van de enorme rijkdom van zuidelijke slavenhouders is Joshua John Ward uit Georgetown County, South Carolina. Hij bezat 1.130 slaven en controleerde zes grote plantages. In 1850 verbouwde hij 3.900.000 pond (1.800.000 kg) rijst, wat hem de bijnaam "Koning van de rijstplanters" opleverde. Een andere was Stephen Duncan. Hij was de rijkste katoenplanter vóór de Burgeroorlog. Tijdens zijn leven bezat hij meer dan 2.000 slaven. Hij bezat 15 plantages, waarvan de grootste 858 slaven gebruikte.

Politieke macht

De Fugitive Slave Act van 1850 was een grote politieke concessie aan het Zuiden. Er werd een nieuwe commissie in het leven geroepen die functioneerde zoals de United States Marshals Service, maar met een aantal verschillen. Zij kregen een beloning van de federale regering voor elke slaaf (of degenen van wie werd beweerd dat ze slaaf waren) die werd gevangen. Zij werden al snel de grootste federale werkgever in die tijd. De nieuwe wet was allesbehalve pro-staatsrechten, want de wetten van de noordelijke staten werden genegeerd. Er was geen behoorlijke rechtsgang. Kortom, de Fugitive Slave Act gaf de zuidelijke staten de macht over de wetten van de noordelijke staten door de federale regering te gebruiken om hun bevelen uit te voeren.

De wet van 1850 verontrustte Noorderlingen, zowel zwart als blank. Vrije zwarten hadden veel te vrezen om ontvoerd te worden en een slaaf in gevangenschap te vinden in het Zuiden. Noordelijke blanken waren verontrust omdat hun gemeenschappen werden aangevallen door slavenjagers. Noorderlingen zagen dit als een positief bewijs van een samenzwering van de slavenmacht die hun vrijheid bedreigde.

Noordelijke Vrijbuiters en Republikeinen hadden hun meningsverschillen. Maar over één ding waren ze het eens: ze waren allebei tegen de uitbreiding van de slavernij naar de gebieden. Beiden waren tegen de zuidelijke planters, die zij "slavenoligarchen" noemden. Samen hadden zij een voordeel ten opzichte van eerdere pogingen van politieke partijen om zich tegen de slavernij te verzetten. Eerder moesten Noordelijke politici zich rustig houden aan slavernijkwesties omdat zij de politieke macht van de Zuidelijken nodig hadden om de nationale verkiezingen te winnen. Daarom steunden zij slavenhoudende presidenten, congresleden en senatoren. Maar de Republikeinen en Vrijbuiters hoefden de Zuidelijke politici niet te behagen en vielen hun macht bij elke gelegenheid aan. Zij brachten oude argumenten naar voren dat de slavenmacht te lang de macht had gehad in de Amerikaanse politiek. Dat argument werd gebruikt toen Thomas Jefferson tot president was gekozen. Het kwam ter sprake toen Missouri in 1820 werd toegelaten als slavenstaat en opnieuw in 1845 toen Texas werd geannexeerd. Deze keer hamerden de Republikeinen hard op het idee. Het deed de Noordelijke Democraten het meeste pijn. De Republikeinen wonnen veel ambten in het Noorden die tientallen jaren door Democraten waren bezet. Bij de verkiezingen van 1860 verdeelden de Democraten zich tussen Noord en Zuid en steunden elk hun eigen kandidaat. Hierdoor kon Lincoln winnen, ook al had hij geen meerderheid. Dit maakte een einde aan de dominantie van de Slavenmacht in de politiek en droeg bij tot de Amerikaanse Burgeroorlog.

Presidenten die slaven bezaten

De meeste presidenten uit het Antebellum waren niet alleen afkomstig uit het Zuiden, maar bezaten zelf ook slaven. Velen speelden een belangrijke rol bij het in stand houden van de economie van de slavernij. Eén reden voor zoveel presidenten uit het Zuiden is dat zij profiteerden van het kiescollegevoordeel dat zij hadden, vooral die uit de grootste slavenstaat, Virginia. In de Constitutionele Conventie (1787) wilden afgevaardigden uit noordelijke staten niet dat slaven als één persoon werden geteld voor de vertegenwoordiging van een staat in het Congres. Zuidelijke afgevaardigden wilden dat slaven als individuen werden meegeteld, ook al konden zij niet stemmen. De afgevaardigden kwamen uiteindelijk tot het Drievijfde Compromis. In artikel I, lid 2 van de grondwet van de Verenigde Staten, waarin slaven worden aangeduid met het eufemisme "alle andere personen", rekenden de oprichters elke slaaf als drie vijfde van een persoon. Hierdoor kregen de slavenstaten een derde meer zetels in het Congres dan ze anders zouden hebben op basis van het aantal burgers dat ze hadden. Deze factor was doorslaggevend bij de presidentsverkiezingen van 1800, waardoor Thomas Jefferson de overwinning behaalde in het Huis van Afgevaardigden.

Een van de belangrijkste redenen waarom Washington D.C. werd gekozen als het Amerikaanse Capitool was dat het rond een slavenstad lag, Alexandria, Virginia. New York City lag in een vrije staat en in Philadelphia kon een slaaf slechts zes maanden worden vastgehouden voordat hij werd vrijgelaten. Dit was onhandig voor politici die slaven bezaten. Bovendien werd Washington D.C. gepromoot door George Washington, Thomas Jefferson en James Madison - drie belangrijke zuiderlingen die slaven bezaten.