Australische megafauna

Uitsterven

Wetenschappers zijn het niet eens over de redenen waarom de megafauna is uitgestorven. Het is mogelijk dat toen de mensen naar Australië kwamen (ongeveer 48.000-60.000 jaar geleden), en begonnen te jagen en vuur te gebruiken, zij het uitsterven van de megafauna hebben veroorzaakt. Klimaatverandering, die het land veel droger maakte tijdens een ijstijd ongeveer 18.000 jaar geleden, kan ook hebben geleid tot het uitsterven van de megafauna. Sommige wetenschappers zeggen dat de klimaatverandering alleen het uitsterven van de megafauna heeft veroorzaakt. Dit argument houdt geen rekening met het feit dat de megafaunasoorten twee miljoen jaar van klimaatveranderingen hebben meegemaakt. Ze hebben een aantal droge periodes meegemaakt voordat ze plotseling uitstierven.

 

Nieuw bewijsmateriaal

Wetenschappers hebben nieuw bewijs, gebaseerd op nieuwe en betere manieren om data te vinden, met behulp van optisch gestimuleerde luminescentie en uranium-thorium datering van megafaunabotten. Dit suggereert dat de mens de belangrijkste oorzaak was van het uitsterven van de megafauna in Australië. Uit de dateringen blijkt dat de laatste van de megafauna rond dezelfde tijd uitstierf, ongeveer 47.000 jaar geleden. Dit was de tijd waarin de mens voor het eerst in Australië aankwam. De data suggereren dat de belangrijkste reden voor het uitsterven het verbranden van het land door de mens was. Veel planten konden de regelmatige branden niet overleven, waardoor de plantensoorten veranderden. Wetenschappers hebben zuurstof- en koolstofisotopen van tanden van megafauna bestudeerd. Deze tonen plotselinge, dramatische, niet-klimaatgerelateerde veranderingen in planten en in het dieet van overlevende buideldieren, evenals het verlies van megafaunasoorten. Verdere studie van de tanden van de megafauna toont aan dat het klimaat ten tijde van het uitsterven droog was, vergelijkbaar met het droge klimaat van vandaag, en dat de megafauna in staat was te leven in een droog klimaat.

 

Levende Australische megafauna

 

Uitgestorven Australische megafauna: vóór 1788

Het volgende is een lijst van enkele van de Australische megafauna. Het toont:

• Latijnse naam (geurnaam), (gewone naam, wanneer hij leefde), en een korte beschrijving.

Zoogdieren

De zoogdieren zijn gerangschikt naar grootte, met de grootste bovenaan.

1000-2000 kilogram

• Diprotodon optatum was de grootste soort Diprotodontid. Ongeveer drie meter lang, twee meter hoog aan de schouder en met een gewicht tot twee ton leek hij op een reuzenwombat. Het is het grootste buideldier dat momenteel bekend is.
• Diprotodon minor
• Zygomaturus trilobus was kleiner, ongeveer zo groot als een koe, ongeveer twee meter lang en een meter hoog. Het was een Diprotodontid die mogelijk een korte slurf had (zoals een olifant). Hij schijnt in waterrijke gebieden te hebben geleefd en gebruikte twee vorkachtige tanden om riet op te graven voor voedsel.
• Palorchestes azael (de Buideltapir) was een Diprotodontoid, ongeveer even groot als de Zygomaturus, met lange klauwen en een lange slurf. Hij leefde in het Pleistoceen (Mackness 2009).

100-1000 kilogram

• Euowenia grata
• Nototherium mitchelli
• Euryzygoma dunense
• Phascolonus gigas
• Ramsayia magna
• Procoptodon goliah (de Giant Short-faced Kangaroo) is de grootste kangoeroe die ooit heeft geleefd. Hij werd 2 tot 3 meter hoog en woog tot 230 kilogram. Hij had een plat, verkort gezicht met kaken en tanden waarmee hij taaie woestijnplanten kon kauwen. Hij had naar voren gerichte ogen die voor driedimensionaal zicht zorgden. Procoptodon was een van de zeventien soorten, in drie geslachten van de onderfamilie der Sthenurines, die alle zijn uitgestorven. Sthenurines leefden in open bosgebieden in het centrale noorden van Australië. Alle sthenurines hadden een hoefachtige, vierde teen aan de achterpoten. Hun andere tenen waren niet volledig gevormd. Ze hadden ook elastische ligamenten tussen de teenbeenderen; dit gaf hen meer veerkracht en snelheid dan moderne kangoeroes. Sthenurine voorpoten waren lang, met twee lange vingers en klauwen, vergeleken met de kleine, stijve armen van moderne kangoeroes. Deze werden wellicht gebruikt om takken dichterbij te trekken voor het eten en om op alle vier de poten te lopen voor korte afstanden.
• Procoptodon rapha, P. pusio en P. texasensis
• Protemnodon een soort reuzenwallaby met vier soorten.
• Palorchestes parvus
• Macropus pearsoni en M. ferragus

10-100 kilogram

• Simosthenurus pales
• Sthenurus tindalei en S. atlas
• Phascolarctos stirtoni was een koala, dezelfde als een moderne koala, maar een derde groter.
• Phascolomys medius
• Lasiorhinus angustioens
• Congruus congruus een wallaby van Naracoorte.
• Troposodon minor
• Sthenurus oreas
• Simosthenurus occidentalis (een andere Sthenurine), ongeveer even groot als een moderne Oosterse Grijze Kangoeroe, maar veel sterker. Het is een van de negen soorten bladetende kangoeroes die als fossielen zijn gevonden in het Naracoorte Caves National Park.
• Simothenurus brownei
• Propleopus oscillans (de vleesetende kangoeroe), uit het Mioceen en Plioceen, was een grote rattenkangoeroe, tot 70 kg (154 lb), met grote snijdende en taaie slijptanden. Hieruit blijkt dat het een carnivoor was die insecten, dieren (mogelijk aas), vruchten en zachte bladeren kon eten. Hij werd ongeveer 1,5 m tot 3 m hoog.
• Simothenurus maddocki
• Sthenurus andersoni
• Thylacoleo carnifex, (de buidelleeuw), was zo groot als een luipaard. Hij had een katachtige schedel met grote snijdende tanden. Hij had een duimklauw, die teruggetrokken kon worden, en zeer grote voorpoten. Hij at vlees, en leefde in bomen.
• Vombatus hacketti
• Macropus thor
• Macropus piltonensis
• Zaglossus hacketti was een echidna ter grootte van een schaap. Hij werd gevonden in Mammoth Cave in West-Australië, en is de grootste monotreem tot nu toe ontdekt.
• Macropus rama
• Simothenurus gilli
• Warrendja wakefieldi een wombat uit Naracoorte.
• Zaglossis ramsayi
• Sarcophilus harrisii laniarius was een grote soort van de Tasmaanse Duivel.
• Megalibgwilia ramsayi was een grote, langsnavelige mierenegel met krachtige voorpoten om te graven. Hij zou eerder wormen en larven hebben gegeten dan mieren.

Vogels

• Familie Dromornithidae: deze groep vogels was nauw verwant aan watervogels (eenden), niet aan de moderne loopvogels (emoes en kasuarissen).
• Dromornis stirtoni, (Stirton's Dondervogel, Mioceen tijdperk) was een vogel die niet vloog. Hij was 3 m hoog en woog ongeveer 500 kg. Het is een van de grootste vogels die tot nu toe zijn ontdekt. Hij leefde in subtropische open bossen en was waarschijnlijk een vleeseter. Hij was zwaarder dan de Moa en groter dan de Aepyornis.
• Bullockornis planei (de "Demon Duck of Doom") was een ander groot lid van de Dromornithidae. Hij was tot 2,5 m hoog, woog tot 250 kg en was waarschijnlijk een vleeseter.
• Genyornis newtoni (de Mihirung) was verwant aan Dromornis. Hij was ongeveer zo groot als een struisvogel. Het was de laatste overlevende van de Dromornithidae. Hij had een grote onderkaak en was waarschijnlijk een alleseter.
• Leipoa gallinacea (voorheen Progura) was een reuzenmuilvogel.

Reptielen

• Varanus priscus (vroeger Megalania prisca) was een reusachtige, vleesetende goanna die tot 7 m lang en 1 940 kg zwaar kon worden (Molnar, 2004).
• Wonambi naracoortensis was een slang van ongeveer 6 meter lang. Ze ving dieren bij een waterpoel en doodde ze door ze te pletten. Het was geen giftige slang.
• Quinkana sp., was een landkrokodil die tot 7 m lang kon worden. Hij had lange poten onder zijn lichaam, en joeg zoogdieren, vogels en andere reptielen op voor voedsel. Zijn tanden waren scherp om te snijden, niet puntig om te grijpen zoals bij water levende krokodillen. Hij behoorde tot de onderfamilie Mekosuchine (nu allemaal uitgestorven). Hij werd ontdekt bij Bluff Downs in Queensland.
• Liasis sp., (Bluff Downs Giant Python), leefde tijdens het Pliocene tijdperk, werd tot 10 m lang en is de grootste Australische slang die bekend is. Zij joeg op zoogdieren, vogels en reptielen in bossen bij rivieren. Hij lijkt op de Olijfpython (Liasis olivacea).
• Meiolania was een groep enorme landschildpadden van 2,5 m lang, met een gehoornde kop en een stekelstaart.

 
De diprotodon was een buideldier ter grootte van een nijlpaard, nauw verwant aan de wombat.  


Dromornis stirtoni  


Megalania