John McDouall Stuart | een van de grootste ontdekkingsreizigers van Australië

Vroeg leven

Stuart werd op 7 september 1815 geboren in Dysart, Fife, Schotland. Zijn vader, William Stuart, was kapitein in het Britse leger. Zijn moeder was Mary McDouall. Zij kregen negen kinderen, waarvan John McDouall de zesde was. Zijn ouders stierven toen hij tien jaar oud was. De kinderen werden gescheiden en bij verschillende familieleden ondergebracht. Stuart kreeg zijn opleiding aan de Schotse Marine en Militaire Academie in Edinburgh. Hij studeerde voor ingenieur en landmeter.

 
Geboortehuis van John McDouall Stuart, Dysart  

Australië

In 1839 verhuisde Stuart naar Adelaide, Zuid-Australië, en begon te werken als landmeter. Adelaide was pas twee jaar gevestigd en was voornamelijk nog een tentenstad. De regering had kaarten nodig om land te kunnen verkopen of verpachten. Stuart werkte drie jaar aan de randen van de bewoonde gebieden, meette het land op en verdeelde het in boerderijblokken. Hij leerde vaardigheden om in de Australische bush te leven en te reizen. Hij stond bekend als een zware drinker, die vaak dagenlang dronken doorbracht. Toen een recessie de Zuid-Australische economie trof, kwam Stuart zonder werk te zitten.

 

Expeditie Centraal-Australië 1844

Stuart sloot zich aan bij de Centraal-Australische Expeditie van Charles Sturt, die in augustus 1844 op zoek ging naar een binnenzee. Sturt was er zo zeker van dat er een binnenzee in het midden van Australië lag, dat hij een grote boot meenam als onderdeel van zijn uitrusting. Stuart voegde zich bij de groep als tekenaar, die de kaarten zou opstellen. Hij kreeg één pond per week betaald, en werd voorzien van voedsel. Stuart en James Poole, de tweede in bevel, werden vooruitgestuurd om water te vinden. De hoofdgroep kon slechts zo snel reizen als hun kudde schapen kon lopen. Stuart en Poole vonden water bij Depot Glen, vlakbij de huidige plaats Milparinka.

In het hete, droge klimaat van de zomer bleef de groep zeven maanden vastzitten bij de waterput. Stuart ging met een kleine groep op zoek naar water in het noorden, westen en oosten, maar vond niets. Stuart bleef achter als leider van de hoofdgroep bij Depot Glen. Het was erg warm, dus groeven ze een ondergrondse ruimte om koel te blijven. Alle mannen werden ziek van scheurbuik door het gebrek aan vers fruit en groenten. Daardoor werd hun tandvlees zacht en vielen hun tanden uit. Ze hadden hoofdpijn, hun neus bloedde en hun huid werd zwart. Toen Poole stierf, werd Stuart de tweede in rang. Hij werd ook de landmeter en deed alle kaarten, omdat Sturt niet goed kon zien. Toen het eindelijk regende, probeerde de groep verder naar het noorden te trekken, maar dat werd geblokkeerd door de zandduinen van de Simpson Desert. Ze keerden naar het zuiden en gingen terug naar de Darling River. Stuart nam de leiding over toen Sturt blind werd en te ziek om de groep te leiden. Na zes weken hard reizen kwamen ze weer in Adelaide aan. Sturt moest in een kar worden gedragen, en Stuart, kreupel door scheurbuik en beriberi, zag eruit als een skelet.

Het kostte Stuart bijna een jaar om te herstellen van de expeditie. Hij schreef in een brief: "Ik verloor de kracht van mijn ledematen gedurende ... zes maanden, en kon gedurende ... twaalf maanden niets voor mezelf doen." De volgende jaren kon hij niet werken. Het geld dat hij had verdiend werd besteed aan artsen en levensonderhoud. In 1849 verhuisde hij naar de buurt van Port Lincoln op het Eyre Peninsula en werkte op een boerderij. Hij vond al snel werk als landmeter in het gebied en ontmoette William Finke en James Chambers. Finke en Chambers waren rijke mannen en zij betaalden Stuart om voor hen te verkennen. Zij wilden dat hij voor hen nieuwe landbouwgronden en water zou vinden, evenals mineralen zoals goud en koper.

 
De waterpoel bij Depot Glen  

1858 expeditie

Stuart had van zijn reis met Sturt geleerd dat grote groepen zich niet snel door het droge Australische land konden verplaatsen. Hij geloofde dat een kleine groep meer succes zou hebben. Finke betaalde hem om uit te zoeken of het land ten noorden van Lake Torrens geschikt zou zijn voor schapen. Op deze eerste reis ging hij met twee mannen, Forster en een naamloze Aboriginal jongeling. Ze namen zes paarden mee, genoeg voedsel voor zes weken, een horloge en een kompas. In mei 1858 trokken ze door bewoonde gebieden tot ze Oratunga Station bereikten, een van de meest afgelegen boerderijen in Zuid-Australië. Het ligt in de buurt van de huidige stad Blinman, in het noorden van de Flinders Ranges. Van hieruit gingen ze naar het noordwesten en vonden een permanente waterpoel, Andamooka Waterhole, aan een kreek die Stuart Chambers Creek noemde. Deze is sindsdien omgedoopt tot Stuart Creek. Het land was erg droog, en ze konden alleen water vinden in Aboriginal putten. De stenige grond deed pijn aan de voeten van de paarden. Eind juli bereikten ze de plaats van de huidige stad Coober Pedy. Hun paarden waren in slechte conditie en hun voedsel raakte op. Stuart besloot van richting te veranderen naar het zuidwesten en te proberen de kust bij Fowlers Bay te bereiken. De Aboriginal jongen wilde niet verder en ging terug. Hij was bang voor andere Aboriginals in het gebied waar ze naartoe gingen. Stuart zei dat het land "...somber, troosteloos, vreselijke woestijn" was. Stuart en Forster bereikten de kust bij Denial Bay in augustus 1858, en waren op 11 september weer terug op het vasteland. Ze hadden een reis van 2.400 km (1.491 mi) in vier maanden volbracht. Hij gaf zijn dagboek en kaarten aan de Zuid-Australische regering. Als beloning kreeg Stuart de pacht van 1000 vierkante mijl land bij Chambers Creek.

 
Stuart aan het Torrens-meer  


Stuart Creek (Chambers Creek), Zuid-Australië  

Stuarts tweede expeditie 1859

De officiële verkenner van de Zuid-Australische regering, Benjamin Herschel Babbage, volgde de kaarten van Stuart en ging naar Chambers Creek. Hij meldde dat de kaart aangaf dat de kreek 46 km (29 mi) te ver naar het noorden lag. Stuart ging terug naar Chambers Creek om het gebied opnieuw te onderzoeken. Deze expeditie werd betaald door James Chambers en William Finke, die de waarde inzagen van een betrouwbare watervoorziening aan de andere kant van de zoutmeren. Stuart verliet Oratunga Station op 2 april 1859, met een kleine groep, drie mannen en 14 paarden. De mannen die hij meenam waren een Beierse naturalist en kunstenaar, David Herrgott, en Louis Müller, een veehouder en botanicus. Zowel Herrgott als Müller waren gouddelvers geweest in Victoria, en wisten hoe ze naar goud moesten zoeken in het land rond Chambers Creek. Ze hadden niet veel uitrusting bij zich, alleen een deken om te slapen, maar geen tenten. Het enige voedsel dat zij meenamen was meel, gedroogd rundvlees (jerky), thee, suiker en tabak. Hij nam op deze reis meer uitrusting mee dan alleen zijn horloge en kompas: een sextant, een exemplaar van de Astronomische Almanak en een telescoop.

Stuart ging via een andere weg naar Chambers Creek, door een kloof tussen de zoutmeren die eerder dat jaar door majoor Peter Warburton waren verkend. Herrgott vond een groep van 12 artesische bronnen, die Stuart naar hem noemde. Deze naam werd later de nederzetting Herggott Springs. De naam werd opnieuw veranderd tijdens de Eerste Wereldoorlog vanwege sterke anti-Duitse gevoelens in Australië. De plaats heet nu Marree, naar het Aboriginalwoord voor buidelrat. Deze bronnen waren heuvelbronnen; in de loop van duizenden jaren had het zout in het water kleine heuvels gevormd, en het water kwam eruit als water uit een vulkaan. Sommige heuvels waren meer dan 50 meter hoog. Ze waren waardevol omdat ze betrouwbaar water leverden voor mensen en dieren die noordwaarts trokken naar Chambers Creek.

Nadat hij Chambers Creek opnieuw had onderzocht, verkende Stuart het gebied ten noordwesten van Chambers Creek. Zij vonden meer heuvelbronnen die Stuart Elizabeth Springs noemde, naar een van Chamber's dochters. Ze gingen verder naar het noordwesten en zochten naar goud in de Davenport Range. Zij vonden meer bronnen die zij de Spring of Hope noemden. Ze konden verder en vonden meer bronnen, die Stuart Freeling Springs noemde, naar Majoor Freeling, een Zuid-Australische politicus. Tegen de tijd dat ze de huidige plaats Oodnadatta passeerden, leden zowel de mannen als de paarden onder het gebrek aan water en goed voedsel. De hoefijzers van de paarden waren versleten in de rotsen rond de Davenport Range. Op 12 juni 1859 keerde Stuart om en ging terug. Ze reden zuidwaarts terug naar Port Augusta en namen vervolgens een boot terug naar Adelaide.

 

Derde expeditie 1859

De Zuid-Australische regering loofde een prijs van 2.000 pond uit voor de eerste persoon die Australië van het zuiden naar het noorden overstak. Zij hoopten dat dit een route zou zijn voor de Australian Overland Telegraph Line die Australië zou verbinden met de lijn die uit Europa kwam. Stuart en Chambers plannen voor de reis werden niet geaccepteerd door de regering. De regering stuurde Alexander Tolmer om de reis te leiden. Zijn expeditie kwam niet verder dan de bewoonde gebieden. In augustus 1859, een maand na zijn laatste reis, ging Stuart terug om meer onderzoek te doen voor Chambers bij Chambers Creek. Met William Darton Kekwick en twee andere mannen namen zij 12 paarden mee en verkenden de westkant van Lake Eyre. Chambers en Stuart geloofden dat het meer water zou kunnen bevatten. In plaats daarvan vond Stuart modder nadat hij enkele kilometers in het droge zoutmeer had gelopen. Hij vond een andere artesische heuvelbron van meer dan 30 m hoog, die hij William Springs noemde, naar een van Chambers' zonen. Vervolgens ging hij op weg naar de Bron van de Hoop. Hij zag graslanden en maakte uiteindelijk een basis in Freeling Springs. Hij verkende veel van de omgeving in de hoop goud te vinden. Op 6 januari 1860, toen zijn voedselvoorraden uitgeput raakten en twee van de mannen weigerden verder te gaan, keerde Stuart opnieuw naar huis terug.

 
Het droge zout van Lake Eyre  

Vierde expeditie september 1860

Er was veel steun voor een expeditie door Australië. In Melbourne werd de grootste expeditie in de Australische geschiedenis, de Victorian Exploring Expedition, georganiseerd voor de overtocht. Deze werd bekend als de Burke en Wills expeditie, genoemd naar de twee leiders, Robert O'Hara Burke en William John Wills. Stuart wist dat hij verder en sneller zou kunnen reizen door slechts met een kleine groep te gaan. In maart 1860 verliet Stuart, met Kekwick, Benjamin Head en 13 paarden, Chambers Creek en trok naar het noorden. Zij waren de eerste Europeanen die centraal Australië binnenkwamen. Ze bereikten de Finke River, de MacDonnell Ranges en de vreemde rotsformatie die Stuart Chambers Pillar noemde. Op 23 april stelde Stuart vast dat zij zich in het centrum van Australië bevonden. Hij noemde een kleine heuvel nabij de plek Mount Sturt, naar Charles Sturt. Stuart en Kekwick beklommen de heuvel en hesen de Britse vlag. Stuart schreef dat de vlag een teken zou zijn voor de Aboriginals "...dat de dageraad van vrijheid, beschaving en christendom op het punt staat op hen in te breken". De naam werd later veranderd in Central Mount Stuart. Vanaf hier probeerde Stuart naar het noordwesten te gaan om de Victoria Rivier te bereiken. Dit bracht hen in de Tanami woestijn, maar ze konden geen water vinden en werden gedwongen terug te keren.

Ze reisden verder naar het noorden, voorbij de plaats van de stad Tennant Creek. Op 26 juni bereikten ze een kreek, die nu Attack Creek heet, ongeveer 2400 km ten noorden van Adelaide. Een grote groep Aboriginals van een groep genaamd de Warramunga, viel de ontdekkingsreizigers aan. De Warrumunga gooiden boemerangs naar de ontdekkingsreizigers en staken vervolgens het gras in brand. Stuart en zijn mannen vuurden hun geweren af op de Warrumunga, maar Stuart zegt in zijn dagboek niet of er doden of gewonden vielen. De mannen verlieten snel de kreek en gingen naar het zuiden.

Stuart besloot dat ze niet verder naar het noorden konden omdat hun voedsel opraakte, water schaars was en de paarden in slechte conditie waren. Hij schreef "...ik denk dat het waanzin en dwaasheid zou zijn om meer te proberen." De terugreis was erg moeilijk. Stuart kon maar een paar uur per dag rijden; op een dag groef hij een gat in het zand en krulde zich erin op. Head was zo hongerig dat hij eten stal, waardoor ze nog minder overhielden. Hun kleren waren slechts gescheurde vodden en hun lichamen zaten onder de blauwe plekken veroorzaakt door scheurbuik. Stuart schreef in zijn dagboek: "Mijn mannen hebben nu al hun vroegere energie verloren ... en bewegen zich voort alsof ze honderd jaar oud waren. Het is triest om ze te zien...". Stuart schreef in zijn dagboek dat zweren op zijn handen ze te pijnlijk hadden gemaakt om te gebruiken en dat hij nog maar net in het zadel kon zitten. Zijn tandvlees was zo pijnlijk geworden en zijn tanden zo los dat hij alleen in water gekookt meel kon eten. Hij schreef op 16 mei dat "...ik bijna wenste dat de dood zou komen en mij zou verlossen van mijn angstige marteling...". De medicijnen die hij bij zich had hielpen niet.

De ontdekkingsreizigers gingen terug naar Adelaide toen Burke en Wills hun reis naar het noorden vanuit Melbourne begonnen. Stuart werd als een held behandeld toen hij in Adelaide aankwam. In 1859 schonk de Royal Geographical Society in Londen hem een gouden horloge. Dit werd aan de ontdekkingsreiziger graaf Paul Strzelecki gegeven om mee terug te nemen naar Australië.

De kosten van Stuarts verkenningstochten waren betaald door Chambers. Daarom wilde Stuart zijn dagboeken en kaarten niet openbaar maken. Dit leidde tot beweringen dat Stuart niet echt zo ver naar het noorden was gereisd en dat hij loog over zijn ontdekkingen. In Victoria werd zelfs beweerd dat Stuart niet echt naar het noorden was gegaan, maar zich had verstopt in een kelder in Adelaide.

 
Centraal Mt Stuart  


Kamers Pijler  

Vijfde expeditie 1861

Het publiek en de kranten begonnen te praten over een race over het Australische continent. Zou Stuart, ervaren en gewend om snel te reizen, de beter uitgeruste, maar zeer langzaam rijdende expeditie van Burke en Wills kunnen verslaan? Na hun mislukkingen met de expedities van Babbage en Tolmer geloofde de Zuid-Australische regering nu dat Stuart zou slagen als hij voldoende steun kreeg. Ze gaven 2500 pond om een nieuwe expeditie op te zetten en zorgden voor tien gewapende mannen om Stuart te beschermen tegen nieuwe aanvallen van de Aboriginals. Chambers stemde ermee in meer paarden te leveren en de lonen van Stuart en Kekwick te betalen. In Victoria werd een politieagent op pad gestuurd om Burke te vertellen dat hij zo snel mogelijk naar de Golf van Carpentaria moest gaan, maar Burke had al gehoord van de geplande reis van Stuart. Burke verdeelde zijn groep in tweeën en liet het grootste deel van zijn voorraden achter in Menindee aan de Darling River en trok noordwaarts naar Cooper Creek.

Op 1 januari 1861 vertrok Stuart met een groep van 12 mannen en 49 paarden vanuit Chambers Creek. Het hete weer maakte het moeilijk om water te vinden en veel waterpoelen van zijn eerdere tochten stonden droog. In februari stuurde Stuart twee mannen met vijf paarden terug. Zij bereikten de noordelijke grens van Zuid-Australië op ongeveer hetzelfde moment dat Burke en Wills de Golf van Carpentaria bereikten. Hij kon 240 km ten noorden van Attack Creek reizen, waar hij een grote waterpoel vond die hij Glandfield Lagoon noemde, naar de burgemeester van Adelaide. Chambers veranderde later de naam op Stuarts kaarten in Newcastle Waters, naar de hertog van Newcastle, een Brits politicus. Van hieruit zocht Stuart opnieuw een weg naar het noordwesten, naar de Victoria River, maar hij kon geen water vinden. Omdat het voedsel opraakte, de mannen ziek werden en de paarden in slechte conditie waren, besloot Stuart opnieuw terug te keren naar Adelaide. Burke en Wills waren niet teruggekeerd naar Cooper Creek en werden vermist.

Stuart kreeg de medaille van de Royal Geographical Society voor 1861.

 
Grasland bij de Macdonnell Ranges  

Zesde expeditie 1861-62

Stuart vertrok op 25 oktober 1861 voor zijn derde poging om Australië te doorkruisen. Deze expeditie werd de Great Northern Exploring Expedition genoemd. De groep bestond uit: John McDouall Stuart, William Darton Kekwick, Francis William Thring, William Patrick Auld, Stephen King Jnr., John William Billiatt, James Frew Jnr., Heath Nash, John Woodforde, John McGorrery en Frederick George Waterhouse.

McGorrey was een smid die de hoefijzers van de 78 paarden van de groep kon repareren. Waterhouse was een natuuronderzoeker die hun ontdekkingen wetenschappelijk kon bijhouden. Stuart raakte gewond toen een paard op zijn rechterhand ging staan, en bleef een maand achter om te herstellen. Hij vernam de dood van Burke en Wills bij Cooper Creek.

De groep verliet Chambers Creek op 8 januari 1862 en ging snel, met een afstand van 30 tot 50 kilometer per dag. Het hoge tempo betekende dat in de eerste drie weken acht paarden stierven en Woodforde vertrok en terugging. Stuart liet een deel van de voorraden achter en verminderde de hoeveelheid die elke man mocht eten. Bij Mount Hay in centraal Australië werden ze opnieuw aangevallen door Aboriginal-krijgers, maar die waren geen partij voor de geweren van de groep en mogelijk werden er verscheidene gedood.

Ze bereikten Newcastle Waters in drie maanden, en namen toen een week rust. Stuart bracht de volgende vijf weken door met het zoeken naar water. Uiteindelijk vond hij een reeks waterpoelen, kreken en rivieren waardoor de hele groep verder naar het noorden kon trekken. Hij gaf het op om te proberen de Victoria rivier te bereiken. Toen ze bij de Roper River kwamen, die in 1845 was verkend door Ludwig Leichhardt, wist hij dat hij gemakkelijk naar het westen kon gaan, naar de Golf van Carpentaria, maar in plaats daarvan koos hij ervoor om door te gaan naar het noorden. Auld zei later dat "...de muggen en vliegen verschrikkelijk waren. Onze handen, voeten en nekken hadden blaren van hun beten". Ze staken Arnhem Land over en baanden zich een weg langs de rand van wat nu Kakadu National Park is. Hij volgde de Adelaide River, maar toen de grond te zacht en modderig werd, gingen ze verder noordwaarts naar de Mary River en bereikten uiteindelijk de zee.

Ze kwamen aan bij Van Diemen's Gulf op 24 juli 1862. Op een hoge boomtak hesen ze een Union Jack-vlag met de naam van Stuart erop geborduurd, die gemaakt was door Chamber's dochter, Elizabeth. Het hout van de boom, dat sindsdien vernietigd is, bevindt zich in de collectie van de Royal Geographical Society of South Australia. De groep moest vervolgens 3.400 km terugreizen naar Adelaide. Voedsel werd schaars en door het hete weer was er weinig water. Veel paarden stierven, en Stuart moest opnieuw uitrusting achterlaten. Waterhouse moest al zijn zorgvuldig verzamelde planten en dieren achterlaten. De mannen hadden grote honger en schoten en aten zelfs dingo's. Stuart had een slechte gezondheid en werd blind. Hij kon enkele dagen niet spreken en de mannen dachten dat hij zou sterven. Hij kon niet op zijn paard rijden en ze maakten een bed met lange stokken en dekens die tussen twee paarden gedragen konden worden. Stuart werd op deze manier 960 km vervoerd. Nadat ze de MacDonnell Ranges waren overgestoken, ontdekten ze dat er regen was gevallen en dat er veel gras was. Bij het bereiken van de bewoonde gebieden hoorde Stuart dat zijn vriend en partner James Chambers was overleden. Hij gaf Kekwick de leiding over de groep en ging met Auld verder. Ze stapten in Kapunda op de trein en kwamen op 17 december 1862 aan in Adelaide.

Stuart en zijn groep kregen een speciaal welkom in Adelaide op 16 januari 1863. Ze kleedden zich in hun oude kleren en reden als helden de stad binnen. Dit was ook de dag dat Burke en Wills in Melbourne werden begraven na de mislukking van hun expeditie.

 
Achteraan: Auld, Billiat, Thring, Voor: Frew, Kekwick, Waterhouse en King.  

Later leven

Stuart was in slechte gezondheid, bijna blind, en had een kreupele rechterhand na de zesde reis. Nu Chambers dood was, had hij geen werk meer. De regering probeerde hem de beloning van 2000 pond niet uit te betalen, met het argument dat zij de kosten van de expeditie hadden betaald. Na publieke druk gaven ze toe, maar ze investeerden het geld en gaven Stuart slechts een klein bedrag per jaar. Hij dronk veel alcohol en geen van zijn vrienden wilde hem helpen. De regering wilde toen 500 pond voor de pacht van het land dat ze hem bij Chambers Creek hadden gegeven. Stuart verkocht het aan de broer van James Chambers, John Chambers, voor slechts 200 pond, waarbij hij geld verloor op de deal.

In april 1864 besloot hij terug te keren naar Groot-Brittannië. Hij woonde met zijn zus Mary in Glasgow, Schotland. De Royal Geographical Society vroeg de Zuid-Australische regering om een pensioen voor Stuart, maar die vond dat hij al genoeg beloond was met landtoelagen. Tijdens het debat over het pensioen werd gezegd dat niet het exploreren zijn gezondheid had geruïneerd, maar zijn drinkgewoonten. Hij leed aan dementie, en mogelijk had hij ook tuberculose. Hij stierf in Londen op 5 juni 1866 aan een beroerte en werd begraven op het Kensal Green Cemetery. Slechts zeven mensen gingen naar de begrafenis, vier familieleden, twee leden van de Royal Geographical Society en Alexander Hay, een Zuid-Australische boer die op dat moment in Londen was. Het graf werd in de Tweede Wereldoorlog beschadigd, maar werd in 2011 hersteld door de Stuart Society en de Royal Geographical Society of South Australia.

De Australische Overland Telegrafeerlijn werd gebouwd langs de route die Stuart nam. Met behulp van zijn aantekeningen konden zij gemakkelijk watervoorraden en bomen vinden om de palen te maken. De nauwkeurigheid van zijn kaarten maakte de aanleg van de lijn veel gemakkelijker. Zijn reis wordt herdacht in de Stuart Highway, een van de belangrijkste wegen van Australië die Port Augusta met Darwin verbindt. Deze volgt grotendeels dezelfde route die Stuart ontdekte. In juni 1904 werd in Adelaide een standbeeld van Stuart opgericht. De Royal Geographical Society of South Australia heeft een houten stoel en tafel die Stuart in 1854 maakte.

Benjamin Head zei later over Stuart "...dat hij een geboren leider van mannen was: het scherpste ventje dat je in een jaarmars zou vinden."

 
Standbeeld van Stuart in Adelaide  

Conclusie

Stuart en A.C. Gregory waren waarschijnlijk de grootste ontdekkingsreizigers van Australië in het binnenland. De laatste werd zeker veel beter gefinancierd en uitgerust dan Stuart, die moest vertrouwen op de steun van Chambers en Finke in plaats van de staatsregering. Het is heel goed mogelijk dat Stuart de noordkust eerder had kunnen bereiken als hij de overheidssteun had gekregen die Gregory, Babbage en Tolmer kregen. Toch had hij dat niet en was hij volledig gedreven om de noordkust te bereiken, ondanks ziekte en kwalen die hij aantoonbaar had sinds zijn aankomst in Zuid-Australië en die hem op zo'n jonge leeftijd in 1866 in Engeland zouden doen sterven. De belangrijkste eigenschappen die van Stuart een, zo niet de beste ontdekkingsreiziger van het binnenland maakten, zijn:

- Hij had uitzonderlijke vaardigheden op het gebied van dead reckoning en navigatie, waardoor hij precies wist waar hij zich bevond.

- Hij bracht meer tijd in het veld door en verkende meer land dan enige andere ontdekkingsreiziger zonder een man te verliezen.

-Hij leerde van elke tocht hoe ver hij de fysieke grenzen moest verleggen en wanneer hij moest terugkeren.

- Hij begreep en verzorgde zijn paarden en kende hun grenzen en vermogen om zich snel door het land te verplaatsen en hoe ver elk type kon overleven zonder water. - Hij was moedig, een groot leider en zijn zorg en respect voor zijn mede-expeditieleden was wederzijds.