Romeinse Keizerrijk

Het Rijk besturen

Om hun grote rijk te beheersen, ontwikkelden de Romeinen belangrijke ideeën over recht en bestuur. Ze ontwikkelden het beste leger ter wereld in die tijd en regeerden met geweld. Ze hadden goede techniek, en bouwden wegen, steden en uitstekende gebouwen. Het Rijk werd verdeeld in provincies, elk met een gouverneur plus civiele en militaire steun. Brieven, zowel officiële als privé, gingen voortdurend naar en van Rome.

De handel was het belangrijkst voor Rome, een stad met meer dan een miljoen inwoners, veruit de grootste stad ter wereld. Ze hadden behoefte aan, en kregen, tarwe uit Egypte, tin uit Britannia, druiven uit Gallië, enzovoort. In ruil daarvoor bouwden de Romeinen provinciale hoofdsteden tot mooie steden, beschermden ze tegen invallen van barbaren en zorgden ze voor onderwijs en carrièremogelijkheden voor jongeren in de provincies, zoals banen in het Romeinse leger.

In principe hadden de keizers absolute controle en konden ze doen wat ze wilden. In de praktijk werden ze geconfronteerd met vele moeilijke problemen. Ze hadden een staf van wat wij 'ambtenaren' noemen en het advies van de Romeinse Senaat. De keizer moest beslissen wat de belangrijkste problemen voor het Rijk waren en wat er aan gedaan moest worden. De meeste van hen probeerden twee soorten dingen te doen. De ene was om dingen te doen om het leven van de Romeinen in vredestijd te verbeteren. De andere was om te vechten en de vijanden van Rome te verslaan. Een rijk rijk heeft altijd vijanden.

Bij koningen en keizers is de volgorde van de opvolging een groot probleem. Koningen werden soms gevolgd door hun oudste zoon, als hij in staat was om te regeren. Voor Romeinse keizers zou het vaker een geadopteerde zoon zijn. Het werkte zo. De keizer zou een uitstekende jongeman uit een van de beste families opmerken. Hij zou hem als zijn zoon adopteren. Voordat hij stierf, maakte hij duidelijk wie hem moest opvolgen, door hem tot Romeins consul te maken, of door in zijn testament te verklaren dat de jongere man hem moest opvolgen. Soms werkte dat, soms niet. Zo nu en dan was er een burgeroorlog tussen de troonopvolgers.

Een of twee geadopteerde zonen gaven de keizer meer keuzemogelijkheden. Sommige keizers hadden geen zoon, andere hadden zonen die het niet overleefden. Later werden de keizers zo zwak dat het Romeinse leger slechts één van hun generaals koos om de volgende keizer te worden. Dit leidde vaak tot een burgeroorlog. De levensverhalen van de keizers zijn te vinden in de lijst van Romeinse keizers.

De Romeinen vochten vele oorlogen tegen andere landen en keken graag naar gewelddadige sporten. Ze genoten van het kijken naar races tussen strijdwagens getrokken door paarden, en gevechten tussen mannen met behulp van wapens (gladiatoren). In tegenstelling tot de moderne sport werden de vechters vaak gedood in gevechten. De Romeinen genoten van deze shows in het Colosseum.

De Romeinen hadden grote civiele techniek. Ze bouwden veel grote openbare gebouwen en villa's, aquaducten om water te vervoeren, stenen bruggen en wegen. Sommige van deze dingen zijn vandaag de dag nog steeds te zien. Veel beroemde schrijvers waren Romeinen, waaronder Cicero en Virgil.

Het Nieuwe Testament van de Bijbel vertelt over de Romeinen in het leven van Jezus Christus. Tijdens het leven van Jezus heersten de Romeinen, die heidenen waren, over zijn land. Later probeerden verschillende keizers het christendom te vernietigen, maar dat lukte niet. In 312 na Christus liet keizer Galerius de mensen vrij om het christendom te volgen en het jaar daarop werd een generaal, Constantijn, keizer en bekeerde zich tot het christendom.

De stad Rome werd meerdere malen overgenomen door barbaren, met name in 410 na Christus toen de Goten de stad ontsloegen (plundering). De laatste West-Romeinse keizer, Romulus Augustus, nam in 476 na Christus ontslag. Het Romeinse Rijk zou nog 1000 jaar duren als het Byzantijnse Rijk in het oosten.

De belangrijkste munt van het Romeinse Rijk was de zilveren denarius. Later waren de denarii kleiner.

Er zijn verschillende redenen gegeven voor de val van Rome. Edward Gibbon schreef The Decline and Fall of the Roman Empire waarin hij verschillende ideeën onderzocht. De belangrijkste daarvan was (volgens hem) het effect van het christendom op het vermogen van het Rijk om zich militair te verdedigen.

Andere historici geven de schuld aan het onstabiele systeem van leiderschap. In een periode van 50 jaar stierven slechts 2 van de 22 keizers een natuurlijke dood. De meeste keizers werden vermoord.