Abnormale psychologie

Geschiedenis

Bovennatuurlijke tradities

Een bovennatuurlijk geloof is een geloof in een kracht die het wetenschappelijke begrip te boven gaat. Er zijn veel culturen die geloven in bovennatuurlijke gebeurtenissen. Deze culturen omvatten religieuze culturen, maar ook de oude Chinezen, oude Egyptenaren, Hebreeën en oude Grieken. Deze culturen hebben geschriften die zeggen dat abnormaal gedrag in de vorm van bovennatuurlijke gebeurtenissen demonen of Goden creëerden die een persoon zouden overnemen en via deze mensen zouden handelen. Dit werd bezetenheid genoemd. In de rooms-katholieke kerk werden uitdrijvingen gedaan om deze demonen het lichaam van de personen die ze bezaten te laten verlaten. Exorcisme bestond uit gebed, geluiden en drankjes. Mensen die zich abnormaal gedroegen kregen vaak te horen dat ze bezeten waren.

In sommige culturen werd vaak gebruik gemaakt van trepanatie. Dit was wanneer er een gat in iemands hoofd werd gemaakt om de "slechte geest" los te laten.

Asylums

"Gekke inrichtingen" waren gebouwen waar patiënten met abnormaal gedrag werden vastgehouden. Ze werden populair in Europa met de Madhouse Act van 1774, hoewel ze al voor die wet bestonden. Asylums waren bedoeld om voor mensen te zorgen die niet voor zichzelf konden zorgen. Maar ze stonden bekend om hun wreedheid en misbruik van hun patiënten. De gebouwen waren vaak smerig en niet goed verzorgd.

Tijdens de late jaren 1700, William Tuke maakte een religieuze retraite voor patiënten. Dit was een afkeer van de verschrikkingen van psychiatrische inrichtingen. Ook, in de late jaren 1700, Philippe Pinel begon met het aanmoedigen van een betere behandeling van de krankzinnigen.

Vandaag de dag bestaat het 18de-eeuwse gekkenhuis niet meer. De meeste krankzinnigengestichten werden eind 1900 gesloten vanwege de uitvinding van antipsychotischemedicijnen. Vandaag de dag zijn er psychiatrische ziekenhuizen voor mensen met een psychische aandoening. Hieronder valt ook het Broadmoor-ziekenhuis, waar enkele van de gevaarlijkste criminelen met een geestesziekte in Groot-Brittannië zijn ondergebracht.

Asylums in Amerika

In de jaren 1800 vocht Dorothea Dix tegen de slechte behandeling van patiënten in krankzinnigengestichten. Ze begon een "geestelijke hygiëne" groep om politici aan te moedigen de behandeling van psychiatrische patiënten in de Verenigde Staten te veranderen. Toen mensen zich bewust werden van de misstanden in psychiatrische inrichtingen, werd er geld ingezameld om de behandeling van patiënten en de inrichtingen te verbeteren. Men denkt dat Dix heeft geholpen bij het opzetten van 32 psychiatrische ziekenhuizen. In 1940 woonden er meer dan 400.000 patiënten in psychiatrische inrichtingen.

De meeste behandelingen waren nog steeds wreed voor patiënten en waren niet effectief. De krankzinnigengestichten raakten snel overvol. Mary Jane Ward schreef in 1946 een boek genaamd "The Snake Pit" dat het bewustzijn van de onmenselijke behandeling van psychiatrische patiënten verhoogde.

Het Nationaal Instituut voor Geestelijke Gezondheidszorg werd in hetzelfde jaar opgericht. De organisatie verzorgde de opleiding en ondersteuning van geesteszieken en werknemers die voor hen zorgden. De Hill-Burton Act werd aangenomen om geld te geven aan de psychiatrische ziekenhuizen.

Later werd de Community Health Services Act van 1963 aangenomen. Deze wet creëerde ambulante gebouwen voor patiënten om thuis te wonen in plaats van in ziekenhuizen. In het kader van deze wet werden ook revalidatie- en gemeenschapszorgcentra gebouwd.

Deïnstitutionalisering

Tijdens de late jaren 1900 werden de krankzinnigengestichten minder geaccepteerd. De wrede behandeling van patiënten en de overbevolking en de manier van leven werden gezien als niet nodig. Er werd minder geld gegeven aan de inrichtingen. Zoveel gesloten over de hele wereld. De sluiting van psychiatrische ziekenhuizen werd bekend als deïnstitutionalisering. De beweging van asiel naar gemeenschap was bedoeld om de ontwikkeling en het herstel van de patiënten te bevorderen. Het gebrek aan goede steunprogramma's betekende dat patiënten zich in de steek gelaten voelden en het moeilijk vonden om in het normale leven te passen. Dit leidde ertoe dat velen dakloos werden.

Abnormaal gedrag verklaren

In het verleden waren er drie manieren om abnormaal gedrag te verklaren. Dit waren bovennatuurlijke, biologische en psychologische verklaringen. De westerse geneeskunde gebruikt geen bovennatuurlijke verklaringen meer. In plaats daarvan gebruiken we biologische en psychologische verklaringen. Biologische verklaringen gebruiken genetica en neurowetenschappen om abnormaal gedrag te verklaren. De biologische verklaring is gebaseerd op hoe de hersenen werken en hoe genen de manier waarop ze werken veranderen. Psychologische verklaringen gebruiken hoe het brein werkt om abnormaal gedrag te verklaren.

Bovennatuurlijke verklaringen

Vroege culturen geloofden dat abnormaal gedrag afkomstig was van demonen, geesten en astrologie. De schedelboring was wanneer er een gat in het hoofd van een persoon werd geboord. Dit werd gedaan om de geesten of demonen uit het hoofd van de persoon te laten komen.

Exorcisme werd vooral beoefend door de katholieke kerk. Exorcisme werd verondersteld de geesten te weren uit de persoon die zij bezaten.

Deze praktijken waren normaal in de Middeleeuwen. Dit was toen men dacht dat abnormaal gedrag een religieuze kwestie was in plaats van een psychologische. Sommige abnormale gedragingen werden beschouwd als hekserij. Mensen die beschuldigd werden van hekserij werden bijna altijd gestraft voor de daden. In veel gevallen moest de straf worden uitgevoerd om te worden vermoord.

Biologische verklaringen

De biologische benadering van het verklaren van abnormaal gedrag gaat ervan uit dat het gedrag kan worden verklaard door fysieke factoren. Hippocrates was een man die in de 5e eeuw leefde en door velen als de vader van de moderne geneeskunde wordt beschouwd. Hij accepteerde niet dat boze geesten of astronomie de oorzaak waren van psychische stoornissen. Hippocrates geloofde dat er natuurlijke oorzaken voor de stoornissen waren en dat er passende behandelingen konden worden gevonden. Hij richtte zich op de "vier humeuren" van de hersenen. Hij geloofde dat de vier humeuren in balans moesten zijn voor een gezonde geestelijke toestand en als één humeur sterker was, zouden er verschillende stoornissen ontstaan. Om de humororen in balans te brengen, zou Hippocrates patiënten vertellen dat ze hun levensstijl moeten veranderen. ^{p. 11} Er zijn nu nieuwe ideeën als we het hebben over de biologische verklaringen voor psychische stoornissen. Maar Hippocrates' focus op mentale processen en de klinische praktijk was een revolutionair concept.

Een andere Griekse arts, Galen, heeft ook een wetenschappelijke benadering van de oorzaken van psychische stoornissen. Hij verdeelde ze in fysieke en mentale categorieën. Onder Galen's oorzaken waren hoofdverwondingen, alcoholmisbruik en levenservaringen. In de loop van de 18e eeuw beïnvloedden Galen's concepten de medische industrie. Galen's focus lag op de biologische oorzaken van psychische stoornissen. ^{p. 13}

Psychologische verklaringen

Bij psychologische verklaringen voor abnormaal gedrag wordt soms een gedragsmatige benadering gehanteerd waarbij het positieve gedrag wordt versterkt en het negatieve niet. Deze benadering is meer gericht op het veranderen van het eigenlijke gedrag van een persoon dan op de werkelijke oorzaak ervan.

Sigmund Freud was een van de meest populaire psychologische theoretici van de 20e eeuw. De methode die hij gebruikte om patiënten te bestuderen en te behandelen stond bekend als psychoanalyse. Methoden van hypnose door werden gebruikt door Freud, maar ook door Franz Mesmer en artsen in de Nancy School. Freud probeerde echter zijn patiënten hun diepste, ware emoties te laten bekennen, wat men een catharsis noemde. Hij liet zijn patiënten vrijuit over zichzelf spreken, in vrije associatie. Ook zou hij droomanalyses uitvoeren waar patiënten hun dromen zouden vastleggen en bespreken. Freud's werk leidde tot andere grote psychoanalytische theoretici zoals Carl Jung, Alfred Adler en Harry Stack Sullivan. Wilhelm Wundt en William James werden gecrediteerd voor het openen van de eerste experimentele psychologische laboratoria. Dit leidde tot vele studies en psychologische methoden, zoals de klassieke conditionering onder leiding van Ivan Pavlov en John B. Skinner, terwijl Edward Thorndike en B. F. Skinner de leiders waren van de studie van de operante conditionering. ^{p. 18}

Classificatie

DSM

Het Noord-Amerikaanse naslagwerk dat door psychiaters en psychologen wordt gebruikt om psychische stoornissen te diagnosticeren en te behandelen staat bekend als het Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM). Het wordt geproduceerd door de American Psychiatric Association (APA). De meest recente versie werd uitgebracht in mei 2013 en staat bekend als de DSM-5. De DSM wordt door artsen, zorgverzekeraars, medicijnfabrikanten en het rechtssysteem gebruikt als referentie voor het begrijpen en identificeren van geestelijke stoornissen. De DSM verdeelt geestelijke stoornissen in groepen en geeft beschrijvende tekenen en symptomen die elke stoornis definiëren. Daarnaast bevat het statistieken voor elke stoornis, variërend van de frequentie ervan in de algemene bevolking tot de meest effectieve vorm van behandeling.

Voordat een persoon met een specifieke psychische stoornis wordt gediagnosticeerd, moet een professional eerst bepalen of die persoon inderdaad aan een psychische stoornis lijdt. De DSM definieert een geestelijke stoornis als een aandoening die:

• Is vooral psychologisch en verandert gedrag, persoonlijkheid of motivatie,
• Wanneer in zijn volledige staat, veroorzaakt stress, aantasting van het sociale functioneren, of gedrag dat men vrijwillig zou willen stoppen omdat het een bedreiging vormt voor de fysieke gezondheid, en
• Staat los van andere omstandigheden en wordt als behandelbaar beschouwd.

Bij gebruik van de DSM wordt een complete psychiatrische diagnose opgesplitst in vijf dimensies, "assen" genaamd, die betrekking hebben op verschillende kenmerken van een handicap of stoornis:

• As I bevat alle categorieën van psychische stoornissen, met uitzondering van mentale retardatie en persoonlijkheidsstoornissen. Een stoornis binnen deze as is vergelijkbaar met een ziekte of aandoening in de algemene geneeskunde, en omvat depressie, angststoornis, autismespectrumstoornis, bipolaire stoornis en anorexia.
• As II bevat mentale retardatie en persoonlijkheidsstoornissen zoals paranoïde persoonlijkheidsstoornis, antisociale persoonlijkheidsstoornis en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Deze as bevat een groot aantal stoornissen, die allemaal te maken hebben met hoe iemand denkt en handelt met de wereld.
• As III bevat algemene medische aandoeningen, kleine medische aandoeningen en eventuele lichamelijke aandoeningen van het individu. Wanneer de eerste drie assen worden gebruikt, kunnen relaties worden gezien en wordt het gemakkelijker voor professionals om de oorzaak van de geestelijke stoornis te vinden en een persoon effectief te behandelen.
• As IV bevat alle milieu- of sociale factoren die een rol kunnen spelen bij de diagnose van een individu. Slechte sociale relaties, het overlijden van een geliefde, of ontslagen worden van het werk zijn allemaal stressvolle factoren die kunnen helpen bij het ontstaan van een psychische stoornis.
• As V wordt gebruikt door professionals voor personen onder de 18 jaar. Kinderen worden beoordeeld op hoe goed ze momenteel met hun situatie omgaan. In de Global Assessment of Functioning werd een schaal van 0-100 gebruikt, maar deze is in de DSM-5 vervangen door een onderzoek en een selectievakje dat minder subjectief is.

De afzonderlijke assen van de DSM zijn vaak met elkaar verbonden in de ontwikkeling van psychische stoornissen.

ICD-10

De International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (ICD) is opgericht door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en is het universele diagnostische systeem voor geestesziekten. De ICD is goedgekeurd door gezondheidsfunctionarissen uit 193 landen die lid zijn van de WHO en is gratis beschikbaar op het internet. Het doel van de ICD is om landen te helpen bij het verminderen van de problemen die samenhangen met geestelijke stoornissen. Het coderingssysteem dat gebruikt wordt in de DSM is ontworpen om compatibel te zijn met het systeem dat gebruikt wordt in de ICD; het is echter mogelijk dat sommige codes niet overeenkomen, omdat de twee publicaties op verschillende tijdstippen worden herzien. De ICD-10 werd openbaar gemaakt in 1994; de meest recente update vond plaats in 2010. Hoofdstuk 5 van de ICD-10 omvat meer dan 300 geestes- en gedragsstoornissen die zijn onderverdeeld in de volgende categorieën:

• F00-F09 Organische geestelijke stoornissen
• F10-F19 Geestelijke en gedragsstoornissen als gevolg van drugsgebruik
• F20-F29 Schizofrenie en waanvoorstellingen
• F30-39 Stemmingsstoornissen
• F40-49 Neurotische, stressgerelateerde aandoeningen
• F50-59 Gedragsstoornissen in verband met lichamelijke stoornissen en fysieke factoren
• F60-F69 Aandoeningen van de persoonlijkheid en het gedrag van volwassenen
• F70-F79 Mentale achterstand
• F80-F89 Stoornissen in de psychologische ontwikkeling
• F90-F98 Gedrags- en emotionele stoornissen die zich tijdens de kindertijd ontwikkelen
• F99 Ongespecificeerde geestelijke stoornissen

De Online ICD-10 is hier in zijn geheel te vinden

Behandeling

Psychoanalyse

Psychoanalyse is een vorm van therapie gebaseerd op de psychoanalytische theorie. Deze theorie stelt dat menselijk gedrag wordt beheerst door onbewuste krachten zoals het instinct en dat er niet zoiets bestaat als vrije wil. Veel ideeën uit de psychoanalytische theorie zijn terug te voeren op de beroemde psycholoog Sigmund Freud. Freud geloofde dat psychische stoornissen het resultaat zijn van verdrongen herinneringen en emoties uit de kindertijd; de psychoanalyse is ontworpen om deze verborgen herinneringen en emoties op te sporen en onder de aandacht van de patiënt te brengen. Technieken zoals hypnose worden gebruikt om de onbewuste geest aan te boren met de hoop dat de bron van de stoornis wordt gevonden. Freud geloofde ook dat dromen verborgen betekenissen hadden en vroeg patiënten vaak hun dromen op te nemen voor analyse. Vanwege het gebrek aan wetenschappelijk bewijs dat de meeste Freudiaanse ideeën ondersteunt, wordt de psychoanalyse zelden gebruikt door klinische psychologen en is deze vervangen door effectievere vormen van therapie.

Gedragstherapie

Gedragstherapie is gebaseerd op de theorie van het gedrag, die stelt dat al het menselijk gedrag het resultaat is van een stimulans en versterking. Beroemde gedragsdeskundigen zijn onder andere James Watson, B.F. Skinner en Joseph Wolpe. Het doel van deze therapie is om het positieve of sociaal versterkende gedrag te vergroten. Gedragstherapie kan worden onderverdeeld in drie gebieden:

1. Toegepaste gedragsanalyse (ABA) maakt gebruik van een vorm van operante conditionering waarbij positieve versterking wordt gebruikt om het gedrag te wijzigen.
2. Cognitieve gedragstherapie (CGT) richt zich op het conditioneren van de negatieve gedachten en gevoelens achter het gedrag van patiënten om dat gedrag te veranderen.
3. De sociale leertheorie wordt gebruikt bij de behandeling en het begrip van angststoornissen. Het gaat verder dan de traditionele klassieke conditioneringsaanname dat angst en bezorgdheid direct moeten worden geleerd; de sociale leertheorie suggereert dat een kind een angst voor slangen zou kunnen verwerven, bijvoorbeeld door het observeren van een familielid dat angst toont in reactie op slangen.

Humanistische therapie

Humanistische therapie is een methode van Carl Rogers, die zich richt op een cliënt als mens in plaats van op het probleem dat hij of zij heeft. Een therapeut kan de omgeving en de stemming van een sessie aanpassen op een manier die een normaal gesprek nabootst. Dit helpt de patiënt vaak om de problemen die ze hebben te realiseren en deze succesvoller te delen met de therapeut dan in een traditionele counseling-sessie. Humanistische therapie creëert een effectief middel om bij de bron van een probleem te komen en het goed te behandelen.

Roger's eigen term was "klantgerichte therapie", die het idee heeft dat de therapeut de cliënt helpt om een echte psychologische volwassene te worden.