Rabindranath Tagore

Vroege leven (1861-1878)

Tagore werd geboren in de stad Kolkata (Calcutta), op 6 Dwarkanath Tagore Lane, Jorasanko Thakur Bari. Hij was de jongste van de 14 kinderen van zijn ouders. Zijn vader was Debendranath Tagore. Zijn moeder was Sarada Devi.

Tagore was een Bengaalse Brahman van geboorte. Zijn bijnaam was "Rab" of "Rabi".

Tagore schreef zijn eerste gedicht toen hij acht jaar oud was. In 1877, op 16-jarige leeftijd, publiceerde Tagore zijn eerste grote gedichtenbundel en schreef hij zijn eerste korte verhalen en drama's.

In februari 1873, 11 jaar oud, ging Tagore met zijn vader mee op een rondreis door India. De reis duurde enkele maanden. Zij bezochten vele plaatsen zoals Amritsar in Punjab (Brits India), en Dalhousie in de Himalaya. Tagore bezocht ook het landgoed van zijn vader in Shantiniketan. Daar las hij biografieën en bestudeerde hij geschiedenis, astronomie, moderne wetenschap en Sanskriet. Hij las ook werken van Kalidas.

Gedurende deze tijd componeerde Tagore ook veel literaire werken. Een daarvan was een lang gedicht in Maithili (de taal gesproken door de mensen van Mithila, India). Tagore schreef een gedicht in de stijl van Vidyapati, een beroemde dichter die in het Maithili schreef.

In 1878 ging Tagore naar Londen. Hij schreef zich in aan een openbare school in Brighton, Engeland. Hij wilde advocaat worden. Later studeerde hij aan het University College in Londen. Maar in 1880, nadat Tagore het niet goed deed op school, riep zijn vader hem terug uit Londen. Zijn vader regelde een huwelijk voor hem met Mrinalini Devi, een meisje van tien jaar. Kindhuwelijken waren gebruikelijk in die tijd. Zij trouwden op 9 december 1883. Samen kregen zij vijf kinderen, maar twee stierven tijdens hun kinderjaren.

In 1890 begon Tagore met het beheer van de landgoederen van zijn familie in Sheildah, nu in Bangladesh. In 1898 voegden Tagore's vrouw en kinderen zich daar bij hem. Tagore reisde over het uitgestrekte landgoed. Tussen 1891-1895 schreef hij veel korte verhalen over het leven in Bengalen, vooral over het plattelandsleven.

Shantiniketan (1901-1932)

In 1901 verliet Tagore Sheildah. Hij ging naar Shantiniketan (West-Bengalen) om een ashram te bouwen (wat een soort klooster is in de Indiase religies). In het Engels betekent "Shantiniketan" "een verblijf [plaats] van vrede". Hij bouwde een gebedshal, een school en een bibliotheek. Hij plantte veel bomen en legde een tuin aan.

Tagore's vrouw en twee van zijn kinderen stierven in Shantiniketan. Op 19 januari 1905 overleed ook Tagore's vader.

Tegen die tijd was Tagore begonnen met het ontvangen van maandelijkse inkomsten als deel van zijn erfenis. Hij begon ook enkele royalty's te ontvangen voor zijn literaire werken. Hij was zeer populair bij lezers van de Bengaalse taal, en ook bij andere mensen die zijn werken kenden via vertalingen en recensies.Rabindranaths vader kocht een groot stuk land in Santiniketan, met de bedoeling er een voorbereidende school op te richten.

Op 14 november 1913 won Tagore de Nobelprijs voor Literatuur. De Zweedse Academie had hem geselecteerd op basis van een klein aantal van zijn vertaalde werken, en zijn gedichtenbundel uit 1912 genaamd Gitanjali: Song Offerings.

De Britse Kroon verleende Tagore een ridderorde in 1915. Hij gaf de titel echter in 1919 terug uit protest tegen het bloedbad van Jallianwala Bagh in Amritsar. Tijdens dit bloedbad vermoordden troepen van de Britse Raj mensen die geen wapens hadden.

In 1921 richtten Tagore en een landbouweconoom genaamd Leonard K. Elmhirst het Instituut voor Plattelands Wederopbouw op in een dorp genaamd Surul, vlakbij Tagore's ashram in Shantiniketan. Tagore recruteerde vele geleerden en ambtenaren uit vele landen om het Instituut te helpen. Het doel was om door middel van scholing "de dorpen te bevrijden van ... hulpeloosheid en onwetendheid".

In het begin van de jaren dertig maakte Tagore zich ook steeds meer zorgen over het "abnormale kastenbewustzijn" van India en de verschillen op basis van kasten. Hij gaf lezingen over het kwaad van dergelijke praktijken en schreef ook veel gedichten en drama's over deze thema's. Hij werd ook een activist.

Laatste jaren (1932-1941)

Zelfs tijdens het laatste decennium van zijn leven bleef Tagore zijn activisme voortzetten. Hij bekritiseerde Mohandas Gandhi, een van India's leiders, vanwege diens opmerkingen over een aardbeving op 15 januari 1934 in Bihar. Gandhi had gezegd dat de aardbeving was gebeurd omdat God mensen wilde straffen voor het praktiseren van kasteïsme.

Tagore schreef ook een gedicht van honderd regels over de armoede in Kolkata. Later baseerde Satyajit Ray een van zijn films op dit gedicht.

In deze periode schreef Tagore vijftien delen prozagedichten. Zij behandelden vele delen van het menselijk leven. In zijn laatste jaren interesseerde Tagore zich voor de wetenschap en schreef hij een verzameling essays. Deze essays gingen over biologie, natuurkunde en astronomie.

Tagore bracht de laatste vier jaar van zijn leven in slechte gezondheid door. Eind 1937 verloor hij het bewustzijn. Hij lag lange tijd in coma. Uiteindelijk werd hij wakker, maar drie jaar later raakte hij weer in coma. Gedurende deze jaren, wanneer hij bij bewustzijn was en zich goed genoeg voelde, schreef hij gedichten. Deze gedichten gaan over hoe hij dicht bij de dood kwam. Tagore overleed op 7 augustus 1941 op 80-jarige leeftijd in zijn ouderlijk huis in Kolkata.

Reizen

Tussen 1878 en 1932 bezocht Tagore dertig landen op vijf continenten. Zijn doel was om zijn literaire werken bekend te maken bij mensen die geen Bengaals spraken. Hij verspreidde ook zijn gedachten en ideeën, waaronder zijn politieke ideeën.

In 1912 ging Tagore naar Engeland. De Engels-Ierse dichter William Butler Yeats schreef het voorwoord voor de Engelse vertaling van Tagore's beroemde boek Gitanjali (Song Offerings). Tagore ontmoette ook Ezra Pound, Robert Bridges, Ernest Rhys, Thomas Sturge Moore, en vele anderen.

Van mei 1916 tot april 1917 gaf Tagore vele lezingen in Japan. Kort na zijn terugkeer in India bezocht de 63-jarige Tagore Peru op uitnodiging van de Peruviaanse regering. Tegelijkertijd bracht hij ook een bezoek aan Mexico. Beide regeringen zegden donaties van 100.000 dollar toe aan Tagore's school in Shantiniketan.

Op 30 mei 1926 bereikte Tagore Napels, Italië. De volgende dag ontmoette hij de fascistische dictator Benito Mussolini in Rome. Op 20 juli 1926 bekritiseerde Tagore Mussolini en sprak hij zich tegen hem uit.

In juli 1927 maakten Tagore en twee vrienden een rondreis van vier maanden door Zuidoost-Azië. Zij bezochten Bali, Java (eiland), Kuala Lumpur, Malacca, Penang, Siam, en Singapore. Later schreef Tagore een boek genaamd Jatri (De reiziger) over zijn ervaringen tijdens deze reizen.

Begin 1930 verliet Tagore Bengalen voor een tournee van bijna een jaar door Europa en de Verenigde Staten. In Parijs en Londen waren er exposities van zijn schilderijen. In deze periode schreef Tagore zijn Hibbert Lectures voor de Universiteit van Oxford. Hij ontmoette ook Aga Khan III.

Van juni tot half september 1930 maakte Tagore een tournee door Denemarken, Zwitserland en Duitsland. Vervolgens maakte hij een tournee door de Sovjet-Unie.

Tagore's reizen boden hem de gelegenheid te spreken met vele opmerkelijke personen uit zijn tijd. Daaronder Henri Bergson, Albert Einstein, Robert Frost, Mahatma Gandhi, Thomas Mann, George Bernard Shaw, H.G. Wells, Subhas Bose, en Romain Rolland.

Tagore's laatste buitenlandse reizen waren zijn bezoeken aan Iran en Irak in 1932, en aan Ceylon in 1933. Hij bezocht Iran als een persoonlijke gast van Sjah Mohammad Reza Pahlavi.

Werkt

Tagore was vooral dichter, maar zijn andere geschriften omvatten essays, korte verhalen, reisverslagen, drama's, en duizenden liederen. Hij was ook een deskundig schilder.

Veel films hebben ook soundtracks met selecties van Tagore's liederen, het Rabindra Sangeet.

Tagore schreef ook veel non-fictie boeken. Deze behandelden vele onderwerpen, waaronder de geschiedenis van India, linguïstiek, essays en lezingen, details van zijn reizen, en andere autobiografische zaken.

Een van zijn beroemde drama's is 2 toneelstukken van Tagore en Dipashri In 1917 publiceerde Tagore een boek genaamd My Reminiscences. In dit boek geeft Tagore de eer aan zijn vriend en mentor, Akshay Chowdhury, voor het beïnvloeden van hem in de literatuur sinds hij een kind was. Akshay was de jongste zoon van Mihir Chandra Chowdhury, wiens voorgeslacht verbonden was met de Dutta Chowdhury (Chowdhuries) familie van Andul. Rabindranath noemde Akshay Akshay Babu.

Akshay Chowdhury, Romesh Chandra Dutt, en Jyotiridranath Tagore waren klasgenoten op de Hindu School in Kolkata. Hierdoor ontwikkelde Akshay een sterke, vriendschappelijke band met de familie Tagore.

Rabindranath schreef dat hij ervan hield om literatuur van hoog niveau in detail te bespreken met "Akshay Babu". Akshay en zijn vrouw, Sarat Kumari Chaudhurani, namen soms deel aan lange gesprekken over literatuur in een tuin in Thakur Bari.

Muziek en kunstwerken

Tagore was ook musicus en schilder. Hij schreef ongeveer 2.230 liederen. Men noemt deze liederen "Rabindra Sangeet" (wat in het Engels "Tagore Song" betekent). Deze liederen zijn nu een onderdeel van de moderne Bengaalse cultuur. Tagore's vele gedichten en liederen zijn onderdelen van zijn romans en verhalen.

Zijn liederen en muziek bestrijken vele aspecten van de menselijke emotie, devotionele hymnen, en liefdesliederen. In de meeste Bengaals sprekende families, zingen mensen Rabindra Sangeet'.

Muziekcriticus Arther Strangeways van The Observer introduceerde Tagore's liederen voor het eerst bij niet-Bengalen door zijn boek The Music of Hindustan. Het boek beschrijft het Tagore-lied als een "voertuig van een persoonlijkheid [...] [die] achter dit of dat systeem van muziek gaat naar die schoonheid van geluid die alle systemen hun handen uitsteken om te grijpen." Rabindra Sangeet heeft twee grote werken, die nu nationale volksliederen zijn van twee landen: India en Bangladesh. Daarmee is Tagore de enige persoon ter wereld die de volksliederen van twee naties heeft geschreven. Het zijn Bangladesh's Amar Sonaar Baanglaa en India's Jana Gana Mana. Rabindrasangit. Ze zijn ook beïnvloed door muzikanten als Vilayat Khan, Buddhadev Dasgupta, en componist Amjad Ali Khan.

Op 60-jarige leeftijd begon Tagore zich te interesseren voor tekenen en schilderen. Hij gebruikte vele stijlen uit verschillende delen van de wereld. Zijn stijlen omvatten handwerk van het Malanggan volk van Noord Nieuw Ierland, Haida houtsnijwerk uit de Pacific Northwest regio van Noord Amerika, en houtsneden van Max Pechstein. Soms gebruikte Tagore zijn handschrift in artistieke stijlen op zijn manuscripten. Zijn tekeningen en schilderijen werden tentoongesteld in Frankrijk en Londen.

Theatrale stukken

Toen hij 16 jaar oud was, trad hij op in een drama georganiseerd door zijn broer, Jyotirindranath Tagore. Toen Tagore 20 jaar oud was, schreef hij een drama met de naam Valmiki Pratibha (Het genie van Valmiki). Dit beschreef het leven van Valmiki, een man die ophield een rover te zijn en een geleerd persoon werd, zijn zegen van de godin Saraswati, en zijn schrijven van de Ramayana.

Een ander opmerkelijk toneelstuk van hem is Dak Ghar (Het postkantoor), waarin wordt beschreven hoe een kind uit zijn opsluiting probeert te ontsnappen en in slaap valt. Dit slapen is suggestief voor de dood. Dit stuk kreeg recensies in vele delen van Europa. In 1890 schreef hij Visarjan (Opoffering). Veel geleerden beschouwen dit als zijn beste drama. De Bangla-talige originele versies bevatten ingewikkelde subplots en uitgebreide monologen. Hij schreef nog vele andere drama's over een verscheidenheid aan thema's. In Tagore's eigen woorden, schreef hij ze als "het spel van gevoel en niet van actie". Rabindra Nritya Natya betekent dansdrama's gebaseerd op toneelstukken van Tagore.

Korte verhalen

Tagore schreef vele verhalen. Galpaguchchha (Verhalenbundel) is een driedelige verzameling van vierentachtig van zijn verhalen. Tagore schreef ongeveer de helft van deze verhalen in de periode van 1891 tot 1895. Deze verzameling is nog steeds een zeer populair werk uit de Bangla literatuur. Deze verhalen zijn gebruikt voor vele films en theaterstukken.

Tagore haalde zijn inspiratie en ideeën voor het schrijven van zijn verhalen uit zijn omgeving, uit het dorpsleven van India. Hij zag de arme mensen van dichtbij tijdens reizen om de grote landerijen van zijn familie te beheren. Soms gebruikte hij verschillende thema's om de diepte van zijn intellect te testen.

Poëzie

Tagore's poëzie is zeer gevarieerd en omvat vele stijlen. Hij liet zich inspireren door dichters uit de 15e en 16e eeuw en door oude schrijvers als Vasa. Ook de Baul volkszangers uit Bengalen beïnvloedden zijn dichtstijl. Hij schreef veel gedichten toen hij in Shelidah was en de landgoederen van zijn familie beheerde. Veel van zijn gedichten hebben een lyrische kwaliteit. Deze gedichten vertellen over de "mens in het hart" en de "levende God van binnen". Gedurende de volgende 70 jaar heeft hij zijn stijl van dichten herhaaldelijk herzien. In de jaren 1930 schreef hij veel experimentele poëzie, en gebruikte hij ook modernisme en realisme in zijn werk.

Een van zijn gedichten luidt: "alles wat ik had bereikt werd meegenomen op de gouden boot; alleen ik bleef achter". Tagore is over de hele wereld bekend om zijn Gitanjali ("Liedoffers"), zijn bekendste bundel, waarmee hij zijn Nobelprijs won. Een vrije vertaling door Tagore van een vers uit Gitanjali luidt als volgt:

"Mijn lied heeft haar versieringen afgelegd. Ze heeft geen trots op kleding en versiering. Ornamenten zouden onze verbintenis ontsieren; ze zouden tussen u en mij komen; hun gerinkel zou uw gefluister overstemmen."

"Mijn dichter's ijdelheid sterft in schaamte voor uw ogen. O meester dichter, ik heb mij neergevlijd aan uw voeten. Laat mij mijn leven eenvoudig en recht maken, als een rietfluit die u met muziek kunt vullen."

Anthems

Tagore is de enige persoon die volksliederen heeft geschreven voor drie landen.

• Jana Gana Mana, het nationale volkslied van India

• Amar Shonar Bangla, het nationale volkslied van Bangladesh
• Sri Lanka Matha, de nationale hymne van Sri Lanka; Tagore schreef de Bengaalse versie en Ananda Samarakoon, zijn leerling, vertaalde het in het Sinhala

Akshay Chowdhury en zijn vrouw, Sarat Kumari Chaudhurani

Politieke opvattingen

Tagore's politieke opvattingen waren gecompliceerd. Hij bekritiseerde het Europese kolonialisme en steunde Indiase nationalisten. Maar hij bekritiseerde ook de Swadeshi beweging die veel nationalistische leiders in India voorstonden. Hij hield van zelfhulp en leren. Hij vroeg de Indiërs te aanvaarden "dat er geen sprake kan zijn van een blinde revolutie, maar van een gestage en doelgerichte opvoeding". Velen hielden niet van zijn gedachtegoed. Eind 1916 beraamden enkele Indiërs een plan om hem te vermoorden toen hij in een hotel verbleef in San Francisco in de Verenigde Staten. Toen ze hem echter in levende lijve zagen, begonnen ze in plaats daarvan met Tagore te discussiëren en veranderden ze van gedachten over het doden van hem. Tagore schreef ook veel liederen waarin hij de Indiase onafhankelijkheidsbeweging prees. Hij gaf ook de Britse eer van ridderschap terug als protest tegen het bloedbad van Amritsar in 1919. In Amritsar hadden troepen van de Britse Raj het vuur geopend op ongewapende burgers, waarbij velen om het leven kwamen. Ondanks zijn onvriendelijke relatie met Gandhi, speelde Tagore een sleutelrol bij het oplossen van een geschil tussen Gandhi-B. R. Ambedkar over aparte kieskringen voor onaanraakbaren. Onaanraakbaren waren mensen die als de laagste in de sociale orde werden beschouwd. Rabindranath Tagore heeft bijgedragen aan de vrijheid van India. Hij was de eerste die het thema "globalisering" identificeerde. Voeg hier niet-opgemaakte tekst in

Onderwijskundige standpunten

Tagore was ook kritisch over de traditionele stijl van onderwijs. Tijdens een bezoek aan Santa Barbara, Californië, op 11 oktober 1917, bedacht hij een nieuw soort onderwijs: een nieuw soort universiteit die hij in Shantiniketan wilde oprichten. Op 22 december 1918 werd begonnen met de bouw van de nieuwe universiteit. De opening vond plaats op 22 december 1921. Hij noemde de universiteit de Visva-Bharati Universiteit. Tagore werkte hard om fondsen te werven voor de universiteit, en hij reisde voor dit doel door vele delen van Europa en de Verenigde Staten. Hij gaf al zijn Nobelprijsgeld aan deze universiteit. De universiteit gaf persoonlijke begeleiding aan alle studenten. De studenten leefden dicht bij de natuur, en de relatie tussen leraar en student volgde een patroon van het gurukul-systeem uit het oude India. In zijn eigen woorden wilde hij dat deze universiteit zou uitgroeien tot "een wereldcentrum voor de studie van de mensheid ... ergens voorbij de grenzen van natie en geografie".

Hij had ook een droom voor het toekomstige India. Hij wilde India bevrijden van de Britse overheersing. Hij droomde van een India "waar de geest zonder angst is".

Legacy

Zelfs vele tientallen jaren na zijn dood houden mensen in vele delen van de wereld festivals ter ere van hem. Voorbeelden zijn onder andere:

• Het jaarlijkse Bengaalse festival/de viering van Kabipranam - de geboortedag van Tagore - gehouden in Urbana, Illinois in de Verenigde Staten.
• Het Rabindra Path Parikrama wordt gehouden in Shantinketan en op vele plaatsen in Kolkata en West-Bengalen. Zelfs culturele instellingen en families in particuliere huishoudens organiseren programma's om zijn verjaardag te vieren.

Nobelprijswinnaar Amartya Sen, die ook een Bengaal is, merkte ooit op dat Tagore zelfs voor moderne Bengalen een "torenhoge figuur" was, als een "uiterst relevant en veelzijdig hedendaags denker".

Tagore's verzamelde Bangla-talige geschriften uit 1939 (Rabīndra Rachanāvalī) behoren tot de grootste culturele schatten van Bengalen, en Tagore zelf is uitgeroepen tot "de grootste dichter die India heeft voortgebracht".

Hij was ook beroemd in een groot deel van Europa, Noord-Amerika en Oost-Azië. Vertalingen van zijn werken zijn beschikbaar in vele talen, waaronder Russisch, Engels, Nederlands, Duits en Spaans. In de Verenigde Staten gaf Tagore vele lezingen in 1916 en 1917. Veel mensen woonden deze lezingen bij.

Tussen 1914 en 1922 hebben de echtelieden Jiménez-Camprubí ten minste tweeëntwintig boeken van Tagore uit het Engels in het Spaans vertaald. Deze Spaanse vertalingen beïnvloedden vele vooraanstaande figuren van de Spaanse literatuur, waaronder Pablo Neruda en Gabriela Mistral uit Chili; Octavio Paz uit Mexico; en José Ortega y Gasset, Zenobia Camprubí, en Juan Ramón Jiménez uit Spanje

Verschillende componisten, waaronder de klassieke componist Arthur Shepherd's, hebben Tagore's poëzie op muziek gezet.

Verwante pagina's

• Lijst van Nobelprijswinnaars per land