Artikel 1 van de Grondwet van de Verenigde Staten

Afdeling 2: Huis van Afgevaardigden

Clausule 1: Samenstelling en verkiezing van de leden

Het Huis van Afgevaardigden bestaat uit leden die om de twee jaar door het volk van de verschillende Staten worden gekozen, en de kiezers in elke Staat moeten de vereiste kwalificaties hebben voor de kiezers van de meest talrijke tak van de Staatswetgever.

Afdeling twee voorziet in de verkiezing van leden van het Huis van Afgevaardigden om de twee jaar door de bevolking van de respectieve staten. De "kiesmannen" (kiezers) in de staat zijn degenen die volgens de staat in aanmerking komen om te stemmen voor "de meest talrijke tak van de wetgevende macht van de staat".

Clausule 2: Kwalificaties van de leden

Geen persoon zal een vertegenwoordiger zijn die niet de leeftijd van vijfentwintig jaar heeft bereikt en zeven jaar burger van de Verenigde Staten is geweest, en die op het moment van zijn verkiezing geen inwoner is van de Staat waarin hij wordt gekozen.

De grondwet stelt drie eisen aan de vertegenwoordigers. Een vertegenwoordiger moet minstens 25 jaar oud zijn. Hij of zij moet wonen in de staat waarin hij of zij wordt gekozen. Een vertegenwoordiger moet ook in de voorafgaande zeven jaar staatsburger van de Verenigde Staten zijn geweest.

Clausule 3: Verdeling van vertegenwoordigers en belastingen

De vertegenwoordigers en de directe belastingen zullen worden verdeeld over de verschillende Staten die in deze Unie kunnen worden opgenomen, overeenkomstig hun respectieve aantallen, die zullen worden vastgesteld door bij het gehele aantal vrije Personen, met inbegrip van hen die voor een bepaalde tijd in dienst zijn, en met uitzondering van de niet-belaste Indianen, drie vijfde van alle andere Personen op te tellen. De werkelijke telling zal worden gedaan binnen drie jaar na de eerste bijeenkomst van het Congres van de Verenigde Staten, en binnen elke volgende termijn van tien jaar, op de wijze die zij bij wet zullen bepalen. Het aantal vertegenwoordigers zal niet meer bedragen dan één voor elke dertigduizend, maar elke Staat zal ten minste één vertegenwoordiger hebben; en tot die telling zal de Staat New Hampshire recht hebben op drie, Massachusetts acht, Rhode-Island en Providence Plantations één, Connecticut vijf, New-York zes, New Jersey vier, Pennsylvania acht, Delaware één, Maryland zes, Virginia tien, North Carolina vijf, South Carolina vijf en Georgia drie.

Na veel debat sloten de opstellers van de Grondwet een compromis en bepaalden zij het aantal zetels in het Huis van Afgevaardigden aan de hand van de bevolkingsomvang. Ook werd de verdeling gebruikt om de belastingplicht tussen de staten te bepalen. Om dit te bereiken vereist de grondwet dat er om de tien jaar een volkstelling wordt gehouden. Dit is om de bevolking van elke staat en van de natie als geheel te bepalen. Er wordt ook een regel vastgesteld voor wie wel en wie niet in de telling moet worden opgenomen. Omdat de Grondwet in werking treedt voordat de nationale volkstelling is voltooid, voorziet zij in een tijdelijke verdeling van de zetels in het Huis van Afgevaardigden.

Oorspronkelijk werd de bevolking van elke staat en van de natie als geheel bepaald door bij het gehele aantal vrije personen, drie vijfde van het aantal andere personen (slaven) op te tellen, maar exclusief de niet-belaste Indianen. Deze grondwettelijke regel stond bekend als het drievijfde compromis. Het werd gebruikt om het aantal vertegenwoordigers in het Huis te bepalen. Grotere staten droegen meer geld bij en kregen meer zetels in het Huis van Afgevaardigden.

Het Veertiende Amendement schafte de drievijfde regel af en beval de volkstelling iedereen te tellen, ongeacht huidskleur. Het bepaalde dat mannen ouder dan eenentwintig jaar mochten stemmen. Het Zestiende Amendement schrapte het verband tussen de verdeling en de directe belastingen. Het 19e Amendement verwijderde de beperking per geslacht waardoor vrouwen mochten stemmen. Het 26e Amendement verlaagde de kiesgerechtigde leeftijd tot 18 jaar en ouder. Maar geen van deze amendementen veranderde de verdeling van het congres.

Sinds de uitvaardiging van de Reapportionment Act van 1929 heeft het Congres het aantal zetels in het Huis vastgesteld op 435, behalve in 1959 toen Alaska en Hawaï als staten werden toegelaten. Toen werd het aantal tijdelijk 437.

Clausule 4: Vacatures

Wanneer er in de vertegenwoordiging van een Staat vacatures ontstaan, vaardigt het Uitvoerend Gezag daarvan verkiezingen uit om in die vacatures te voorzien.

Artikel 2, lid 4, bepaalt dat wanneer er een vacature in het Huis van Afgevaardigden ontstaat, het niet de taak van het Huis van Afgevaardigden is om voor vervanging te zorgen. Dat is de taak van de staat waarvan de zetel vacant is. Bovendien machtigt de Grondwet de gouverneur niet om een tijdelijke vervanger aan te stellen. Hij moet speciale verkiezingen organiseren om in de vacature te voorzien. De oorspronkelijke kwalificaties en procedures voor het houden van die verkiezing gelden nog steeds.

Clausule 5: Voorzitter en andere functionarissen; afzetting

Het Huis van Afgevaardigden kiest zijn Voorzitter en andere Officieren; en heeft de enige Macht van Afzetting.

Afdeling twee bepaalt ook dat het Huis van Afgevaardigden zijn Voorzitter en zijn andere functionarissen kan kiezen. De Grondwet vereist dit niet, maar elke voorzitter is lid van het Huis van Afgevaardigden geweest. De voorzitter zit zelden routinevergaderingen van het Huis voor. In plaats daarvan kiest hij ervoor een ondergeschikt lid te vervangen om deze taak uit te voeren.

Ten slotte verleent afdeling twee het Huis van Afgevaardigden de exclusieve bevoegdheid tot afzetting. Hoewel het Hooggerechtshof geen gelegenheid heeft gehad om deze specifieke bepaling te interpreteren, heeft het Hof gesuggereerd dat de toekenning aan het Huis van de "enige" bevoegdheid tot afzetting het Huis tot de exclusieve uitlegger maakt van wat een impeachable offense is.

Van deze bevoegdheid, die vergelijkbaar is met het indienen van een strafrechtelijke klacht door een jury, is slechts zelden gebruik gemaakt. Het Huis van Afgevaardigden heeft sinds 1789 62 keer een impeachmentprocedure ingeleid, en negentien federale functionarissen zijn als gevolg daarvan formeel aangeklaagd, waaronder: drie presidenten (Andrew Johnson, Bill Clinton en Donald Trump), één kabinetssecretaris (William W. Belknap), één senator (William Blount), één Associate Justice van het Hooggerechtshof (Samuel Chase), en veertien federale rechters.

De grondwet bepaalt niet hoe een afzettingsprocedure moet worden ingeleid. Tot het begin van de 20e eeuw kon een lid van het Huis een aanklacht indienen, die dan voor onderzoek aan een commissie werd toegewezen. Momenteel is het de Commissie voor de Rechterlijke Macht van het Huis die het proces inleidt. Zij doet dit pas na onderzoek van de aantijgingen, en stelt aanbevelingen op voor het hele Huis. Als het Huis stemt voor een afzettingsresolutie, beveelt de voorzitter van de gerechtelijke commissie een lijst van "managers" aan, die het Huis vervolgens bij resolutie goedkeurt. Deze vertegenwoordigers worden dan het aanklagersteam in het afzettingsproces in de Senaat (zie Sectie 3, Clausule 6 hieronder).

 

Afdeling 3: Senaat

Clausule 1: Samenstelling; verkiezing van senatoren

De Senaat van de Verenigde Staten bestaat uit twee Senatoren uit elke Staat, gekozen door de Wetgevende Macht daarvan, voor zes Jaar; en elke Senator heeft één Stem.

De eerste clausule van de derde afdeling bepaalt dat elke staat recht heeft op twee senatoren. Er staat dat zij worden gekozen door de wetgevende macht van hun staat en een ambtstermijn van zes jaar hebben. Elke senator heeft één stem. Met deze bepalingen wilden de grondleggers van de Grondwet de belangen van de staten als staten beschermen. Deze bepaling is echter achterhaald door het Zeventiende Amendement, geratificeerd in 1913. Vanwege problemen in de Senaat werd het gewijzigd in Senatoren zouden nu worden gekozen door het volk in plaats van door de wetgevende machten van de staten.

Clausule 2: Classificatie van senatoren; Vacatures

Onmiddellijk nadat zij na de eerste verkiezing bijeen zijn gekomen, worden zij zo gelijk mogelijk in drie klassen verdeeld. De zetels van de senatoren van de eerste klasse worden aan het einde van het tweede jaar vacant gesteld, die van de tweede klasse aan het einde van het vierde jaar en die van de derde klasse aan het einde van het zesde jaar, zodat elk tweede jaar een derde kan worden gekozen; en indien gedurende het reces van de wetgevende macht van een Staat door ontslag of anderszins vacatures ontstaan, kan de uitvoerende macht daarvan tijdelijke benoemingen doen tot de volgende vergadering van de wetgevende macht, die dan in deze vacatures zal voorzien.

Ongeveer een derde van de Senaat wordt om de twee jaar herkozen. Maar de hele Senaat wordt nooit in hetzelfde jaar herkozen. Het Zeventiende Amendement veranderde de manier waarop vacatures worden vervuld. Als een senator overlijdt of zijn ambt moet neerleggen, kan de gouverneur van zijn staat een tijdelijke senator benoemen totdat er speciale verkiezingen kunnen worden gehouden.

Clausule 3: Kwalificaties van senatoren

Geen persoon zal Senator zijn die niet de leeftijd van dertig jaar heeft bereikt en negen jaar burger van de Verenigde Staten is geweest, en die bij zijn verkiezing geen inwoner is van de Staat waarvoor hij wordt gekozen.

Een senator moet ten minste 30 jaar oud zijn, ten minste negen jaar staatsburger van de Verenigde Staten zijn geweest voordat hij of zij wordt gekozen en op het moment van de verkiezing wonen in de staat die hij of zij zal vertegenwoordigen. Net als bij de vertegenwoordigers in het Huis bepaalt de Grondwet de kwalificaties om senator te worden.

Clausule 4: Vicepresident als voorzitter van de Senaat

De vice-president van de Verenigde Staten is voorzitter van de Senaat, maar heeft geen Stem, tenzij zij gelijkelijk verdeeld zijn.

De derde afdeling bepaalt dat de vice-voorzitter de voorzitter van de Senaat is. In deze hoedanigheid kan de vicepresident, die geen lid is van de Senaat, een stem uitbrengen om een staking van stemmen te doorbreken. In het begin van de geschiedenis van de natie zaten vicepresidenten vaak de Senaat voor. In de moderne tijd doet de vicepresident dit meestal alleen bij ceremoniële gelegenheden of wanneer een staking van stemmen wordt verwacht. De stemming werd 243 keer doorbroken door 35 verschillende vice-presidenten.

Clausule 5: Voorzitter pro tempore en andere functionarissen

De Senaat kiest zijn andere Officieren en ook een President pro tempore bij afwezigheid van de Vice-President of wanneer deze het ambt van President van de Verenigde Staten uitoefent.

De vijfde clausule voorziet in een tijdelijke voorzitter van de Senaat, een senator die door de Senaat in die functie is verkozen, die de Senaat voorzit wanneer de vicevoorzitter afwezig is of het ambt van voorzitter uitoefent.

De huidige praktijk van de Senaat is om aan het begin van elk Congres een voltijdse President pro tempore te kiezen, in plaats van er een tijdelijke functie van te maken die alleen bestaat tijdens de afwezigheid van de Vice-President. Sinds de Tweede Wereldoorlog vervult het oudste (langstzittende) lid van de meerderheidspartij deze functie. Net als voor de voorzitter van het Huis, vereist de grondwet niet dat de voorzitter pro tempore een senator is, maar volgens de traditie wordt altijd een senator gekozen.

Clausule 6: Proces van afzetting

De Senaat heeft de uitsluitende bevoegdheid om alle afzettingen te berechten. Wanneer zij voor dat doel zitting houden, zullen zij onder ede of belofte zitting houden. Wanneer de President van de Verenigde Staten wordt berecht, zal de opperrechter voorzitten: En niemand zal worden veroordeeld zonder de instemming van twee derde van de aanwezige leden.

Het Huis van Afgevaardigden stemt over de afzetting van een president, vicepresident of andere civiele functionaris, maar de Senaat fungeert als rechter en jury. De beklaagde in het proces kan uit zijn ambt worden gezet met een tweederde meerderheid van de Senaat. Slechts drie keer heeft de Senaat een aanklacht ingediend tegen een president die nog in functie was. Dat was in 1868 tegen Andrew Johnson, in 1998 tegen Bill Clinton en in 2020 tegen Donald Trump. In alle gevallen werd de president niet veroordeeld en mocht hij zijn ambtstermijn uitdienen.

Clausule 7: Vonnis in geval van impeachment; straf bij veroordeling

De uitspraak in gevallen van beschuldiging strekt zich niet verder uit dan tot ontzetting uit het ambt en onbevoegdheid tot het bekleden en genieten van enig ambt van eer, vertrouwen of winst onder de Verenigde Staten; maar de veroordeelde partij is niettemin aansprakelijk en onderworpen aan aanklacht, proces, vonnis en straf, overeenkomstig de wet.

Indien een functionaris wegens afzetting wordt veroordeeld, wordt hij of zij onmiddellijk uit zijn of haar functie ontheven. Hij of zij mag in de toekomst geen enkel openbaar ambt meer bekleden. Andere straffen zijn niet toegestaan. Een persoon die uit zijn ambt wordt gezet, kan nog steeds strafrechtelijk worden vervolgd. Ook kunnen er rechtszaken tegen hem worden aangespannen.

 
Republikeins senator Chuck Grassley van Iowa, huidig voorzitter van de Senaat van de Verenigde Staten.  


Vicepresident Mike Pence, huidig voorzitter van de Senaat van de Verenigde Staten  


De monopolies uit het vergulde tijdperk konden de Amerikaanse Senaat niet langer controleren (links) door de wetgevende machten van de staten te corrumperen (rechts).  

Afdeling 4: Congresverkiezingen

Clausule 1: Tijdstip, plaats en wijze van houden

De tijden, plaatsen en wijze van het houden van verkiezingen voor Senatoren en Vertegenwoordigers worden in elke Staat voorgeschreven door de Wetgever daarvan; maar het Congres kan te allen tijde bij wet dergelijke voorschriften vaststellen of wijzigen, behalve wat betreft de plaatsen waar Senatoren worden gekozen.

Staatswetgevers hebben de taak om te bepalen hoe de congresverkiezingen worden gehouden. Zij kunnen beslissen over de planning van een verkiezing, waar kiezers hun stem mogen uitbrengen en hoe kiezers zich moeten registreren. Het Congres heeft het recht deze regels te wijzigen.

Clausule 2: Zittingen van het Congres

Het Congres komt ten minste eenmaal per jaar bijeen en wel op de eerste maandag van december, tenzij de wet een andere dag aanwijst.

Clausule 2 stelt een jaarlijkse datum vast waarop het Congres bijeen moet komen. Op die manier geeft de Grondwet het Congres de bevoegdheid om bijeen te komen, ongeacht of de president het in vergadering bijeenroept of niet.

 

Afdeling 5: Procedure

Clausule 1: Kwalificaties van de leden

Elk Huis is de Rechter van de Verkiezingen, Terugkeer en Kwalificaties van zijn eigen Leden, en een Meerderheid van elk zal een Quorum vormen om Zaken te doen; maar een kleiner Aantal kan van dag tot dag verdagen, en kan worden gemachtigd om de Aanwezigheid van Afwezige Leden te dwingen, op een wijze, en onder een sanctie zoals elk Huis kan bepalen.

Paragraaf 5 bepaalt dat een meerderheid van elk Huis een quorum vormt om zaken te doen; een kleiner aantal kan het Huis verdagen of de aanwezigheid van afwezige leden afdwingen. In de praktijk wordt de quorumvereiste vrijwel genegeerd. Een quorum wordt geacht aanwezig te zijn, tenzij een door een lid aangevraagd verzoek om vaststelling van het quorum anders uitwijst. Zelden vragen leden om een quorumoproep om aan te tonen dat het quorum niet aanwezig is; vaker gebruiken zij de quorumoproep als vertragingstactiek.

Clausule 2: Regels

Elke Kamer kan het Reglement voor zijn werkzaamheden vaststellen, zijn leden bestraffen voor wanordelijk gedrag en, met instemming van twee derde, een lid schorsen.

Elk Huis kan zijn eigen regels vaststellen (vooropgesteld dat het quorum aanwezig is), en kan elk van zijn leden straffen. Er is een tweederde meerderheid nodig om een lid te royeren. Afdeling 5, clausule 2 geeft geen specifieke richtlijnen voor elk Huis over wanneer en hoe elk Huis zijn regels mag wijzigen, en laat de details over aan de respectieve Kamers.

Clausule 3: Proces-verbaal

Elke Kamer houdt een journaal bij van haar beraadslagingen en publiceert dit van tijd tot tijd, met uitzondering van die gedeelten die naar haar oordeel geheimhouding vereisen; en de voor- en tegenstemmen van de leden van elke Kamer over elke kwestie worden op verzoek van een vijfde van de aanwezigen in het journaal vermeld.

Elk Parlement moet een journaal bijhouden en publiceren, maar kan ervoor kiezen delen ervan geheim te houden. De besluiten van het Parlement - niet de tijdens de debatten gesproken woorden - worden in het Journaal genoteerd; indien een vijfde van de aanwezigen (ervan uitgaande dat het quorum aanwezig is) daarom verzoekt, moeten ook de stemmen van de leden over een bepaalde kwestie worden genoteerd.

Clausule 4: Verdaging

Geen der Kamers zal, tijdens de zitting van het Congres, zonder toestemming van de andere, langer dan drie dagen verdagen, noch naar een andere plaats dan die waar de beide Kamers zitting houden.

Geen van beide Kamers kan zonder toestemming van de andere meer dan drie dagen verdagen. Vaak houdt een Kamer om de drie dagen een pro-formazitting. Dergelijke zittingen worden alleen gehouden om te voldoen aan de grondwettelijke eis. Ze zijn niet bedoeld om zaken te doen. Geen van beide Kamers mag vergaderen op een andere plaats dan die welke voor beide Kamers is aangewezen (het Capitool), zonder toestemming van het andere Huis.

 

Afdeling 6: Vergoeding, voorrechten en beperkingen op het uitoefenen van een openbaar ambt

Clausule 1: Schadevergoeding en rechtsbescherming

De senatoren en vertegenwoordigers ontvangen een vergoeding voor hun diensten, die bij wet wordt vastgesteld en uit de schatkist van de Verenigde Staten wordt betaald. Zij zullen in alle gevallen, behalve bij verraad, misdrijf en schending van de vrede, vrijgesteld zijn van arrestatie tijdens hun aanwezigheid op de zitting van hun respectieve Kamers, en bij het gaan naar en terugkeren van dezelfde; en voor elke toespraak of debat in een van beide Kamers zullen zij op geen enkele andere plaats worden ondervraagd.

Senatoren en vertegenwoordigers bepalen hun eigen vergoeding. Volgens het Zevenentwintigste Amendement wordt een wijziging van hun vergoeding pas van kracht na de volgende congresverkiezingen.

De leden van beide Kamers hebben bepaalde voorrechten, gebaseerd op die van de leden van het Britse parlement. Leden die een van beide Kamers bijwonen, ernaar toe gaan of ervan terugkeren zijn gevrijwaard van arrestatie, behalve voor verraad, misdrijf of ordeverstoring. Men kan een senator of vertegenwoordiger niet aanklagen wegens laster die tijdens het congresdebat is geuit, noch kan een toespraak van een congreslid tijdens een congreszitting aanleiding geven tot strafrechtelijke vervolging.

Clausule 2: Onafhankelijkheid van de uitvoerende macht

Geen Senator of Vertegenwoordiger zal, gedurende de tijd waarvoor hij is verkozen, worden benoemd tot enig burgerlijk ambt onder het gezag van de Verenigde Staten, dat is ingesteld of waarvan de emolumenten gedurende die tijd zijn verhoogd; en geen Persoon die een ambt onder de Verenigde Staten bekleedt, zal gedurende zijn ambtsperiode lid zijn van een van beide Kamers.

Senatoren en vertegenwoordigers mogen niet tegelijkertijd lid zijn van het Congres en een functie bekleden in de uitvoerende macht. Deze beperking is bedoeld om de onafhankelijkheid van de wetgevende macht te beschermen door te voorkomen dat de president patronage gebruikt om stemmen in het Congres te kopen. Het is een belangrijk verschil met het politieke systeem in het Britse parlement, waar ministers van het kabinet lid moeten zijn van het parlement.

 

Sectie 7: Rekeningen

Clausule 1: Rekeningen van inkomsten

Alle wetsontwerpen tot het verwerven van inkomsten vinden hun oorsprong in het Huis van Afgevaardigden; maar de Senaat kan amendementen voorstellen of zich daarbij aansluiten zoals bij andere wetsontwerpen.

Dit stelt de methode vast voor het maken van wetten van het Congres die betrekking hebben op belastingen. Dienovereenkomstig kan elk wetsvoorstel zijn oorsprong vinden in beide kamers van het Congres, behalve een wetsvoorstel inzake inkomsten, dat alleen in het Huis van Afgevaardigden kan worden ingediend.

Deze clausule in de Amerikaanse grondwet komt voort uit de Engelse parlementaire praktijk dat alle geldwetten in eerste lezing in het Lagerhuis moeten worden behandeld. Deze praktijk was bedoeld om ervoor te zorgen dat de macht over de portemonnee in handen zou zijn van het wetgevende orgaan dat het dichtst bij het volk staat, hoewel de Engelse praktijk in Amerika werd gewijzigd door de Senaat toe te staan deze wetsvoorstellen te amenderen.

Clausule 2: Van wetsvoorstel tot wet

Elk wetsontwerp dat het Huis van Afgevaardigden en de Senaat heeft gepasseerd, zal, voordat het een wet wordt, worden voorgelegd aan de President van de Verenigde Staten; als hij het goedkeurt, zal hij het ondertekenen, maar als hij het niet goedkeurt, zal hij het met zijn bezwaren terugzenden naar het Huis waarin het is ontstaan, dat de bezwaren in extenso in zijn dagboek zal opnemen, en overgaan tot heroverweging. Indien na deze heroverweging tweederde van dit Huis instemt met het wetsontwerp, wordt het samen met de bezwaren naar het andere Huis gezonden, waar het eveneens wordt heroverwogen, en indien het door tweederde van dat Huis wordt goedgekeurd, wordt het een wet. Maar in al deze gevallen worden de stemmen van beide Kamers bepaald door het aantal voor- en tegenstemmen, en de namen van de personen die voor en tegen het wetsontwerp hebben gestemd, worden opgenomen in het journaal van elk van beide Kamers. Indien een wetsontwerp niet binnen tien dagen (zondagen uitgezonderd) nadat het aan hem is voorgelegd, door de President wordt teruggezonden, zal het een wet zijn op dezelfde wijze als wanneer hij het had ondertekend, tenzij het Congres door zijn verdaging de terugzending ervan verhindert, in welk geval het geen wet zal zijn.

Deze clausule staat bekend als de Presentment Clause. Voordat een wetsvoorstel wet wordt, moet het worden voorgelegd aan de president, die tien dagen (zondagen niet meegerekend) de tijd heeft om ernaar te handelen. Als de president het wetsvoorstel ondertekent, wordt het wet. Als hij het wetsvoorstel afkeurt, moet hij het samen met zijn bezwaren terugsturen naar het parlement waar het is ingediend. Deze procedure staat bekend als het veto, hoewel dat woord niet voorkomt in de tekst van artikel één. Het wetsvoorstel wordt dan pas wet als beide Kamers het veto met tweederde van de stemmen terzijde schuiven. Als de president het wetsvoorstel niet binnen de termijn van tien dagen ondertekent of terugstuurt, wordt het wetsvoorstel wet, tenzij het Congres in de tussentijd is opgeschort, waardoor de president het wetsvoorstel niet kan terugsturen naar het Huis waarin het is ontstaan. In het laatste geval oefent de president, door tegen het einde van een zitting geen actie te ondernemen, een "pocket veto" uit, dat het Congres niet kan opheffen. In het eerste geval, waarin de president toestaat dat een wetsvoorstel zonder ondertekening wet wordt, bestaat er geen algemene benaming voor deze praktijk, maar in recente studies wordt dit een "default enactment" genoemd.

Wat precies een verdaging is in het kader van het pocket veto is onduidelijk. In de Pocket Veto Case (1929) oordeelde het Hooggerechtshof dat "de beslissende vraag met betrekking tot een 'schorsing' niet is of het een definitieve schorsing van het Congres is of een tijdelijke schorsing, zoals een schorsing van de eerste zitting, maar of het een schorsing is die de President 'verhindert' het wetsvoorstel terug te sturen naar het Huis waarin het ontstond binnen de toegestane tijd". Aangezien geen van beide Huizen van het Congres in zitting was, kon de President het wetsvoorstel niet terugsturen naar een van hen, waardoor het gebruik van het pocket veto mogelijk werd. In Wright v. United States (1938) oordeelde het Hof echter dat verdagingen van slechts één Huis geen verdaging van het Congres vormen die vereist is voor een pocket veto. In dergelijke gevallen werd de secretaris of griffier van het betreffende Huis bevoegd verklaard om het wetsvoorstel in ontvangst te nemen.

Clausule 3: Presidentieel veto

Elke verordening, resolutie of stemming waarvoor de instemming van de Senaat en het Huis van Afgevaardigden nodig is (behalve bij een kwestie van verdaging) zal worden voorgelegd aan de President van de Verenigde Staten; en voordat deze van kracht wordt, zal hij deze goedkeuren, of, indien hij deze afkeurt, zal hij deze opnieuw aannemen met tweederde van de Senaat en het Huis van Afgevaardigden, volgens de regels en beperkingen die zijn voorgeschreven in het geval van een wetsontwerp.

In 1996 nam het Congres de Line Item Veto Act aan, waardoor de president bij de ondertekening van het wetsvoorstel bepaalde uitgaven kon schrappen. Het Congres kon de annulering afkeuren en de middelen weer opnemen. De president kon zijn veto uitspreken over de afkeuring, maar het Congres kon, met een tweederde meerderheid in elk Huis, het veto terzijde schuiven. In de zaak Clinton v. City of New York achtte het Hooggerechtshof de Line Item Veto Act ongrondwettig omdat deze in strijd was met de Presentment clause. Ten eerste delegeerde de procedure wetgevende bevoegdheden aan de president, waardoor de nondelegatie-doctrine werd geschonden. Ten tweede schond de procedure de bepalingen van sectie 7, waarin staat: "indien hij [het wetsvoorstel] goedkeurt, ondertekent hij het, maar indien niet, retourneert hij het". De president kan het wetsvoorstel dus ondertekenen, een veto uitspreken of niets doen, maar hij kan het wetsvoorstel niet wijzigen en vervolgens ondertekenen.

Elk wetsontwerp, bevel, resolutie of stemming dat door beide Kamers moet worden goedgekeurd, behalve in geval van verdaging, moet aan de President worden voorgelegd alvorens wet te worden. Om echter een grondwetswijziging voor te stellen, kan tweederde van beide Kamers deze ter bekrachtiging aan de Staten voorleggen, zonder enige overweging door de President, zoals voorgeschreven in artikel V.

 

Paragraaf 8: Bevoegdheden van het Congres

Opgesomde bevoegdheden

De wetgevende bevoegdheden van het Congres worden opgesomd in afdeling 8:

Het Congres heeft de bevoegdheid

·         Om belastingen, rechten, imposten en accijnzen te heffen en te innen, om de schulden te betalen en te voorzien in de gemeenschappelijke verdediging en het algemene welzijn van de Verenigde Staten; maar alle rechten, imposten en accijnzen moeten in de gehele Verenigde Staten gelijk zijn;

·         Om geld te lenen op het krediet van de Verenigde Staten;

·         Om de handel met buitenlandse naties en tussen de verschillende staten en met de indianenstammen te regelen;

·         Het vaststellen van een uniforme regel voor naturalisatie en uniforme wetten op het gebied van faillissementen in de Verenigde Staten;

·         Om geld te munten, de waarde ervan en van buitenlandse munten te regelen en de standaard van maten en gewichten vast te stellen;

·         Voorzien in de bestraffing van de vervalsing van de effecten en de lopende munten van de Verenigde Staten;

·         Oprichting van postkantoren en postwegen;

·         Het bevorderen van de vooruitgang der wetenschap en der nuttige kunsten, door aan auteurs en uitvinders voor beperkte tijd het uitsluitend recht op hun geschriften en ontdekkingen te verzekeren;

·         Tribunalen ondergeschikt aan het Hooggerechtshof instellen;

·         Het definiëren en bestraffen van piraterij en misdrijven op volle zee en overtredingen tegen het recht van de volkeren;

·         De oorlog verklaren, Marque- en Reprisalbrieven verlenen en regels opstellen betreffende de vangst te land en te water;

·         Voor het oprichten en ondersteunen van legers, maar geen enkele toewijzing van geld voor dat gebruik zal voor een langere termijn dan twee jaar zijn;

·         Een marine verzorgen en onderhouden;

·         Regels opstellen voor het bestuur en de reglementering van de land- en zeestrijdkrachten;

·         Voorzien in het oproepen van de militie om de wetten van de Unie uit te voeren, opstanden te onderdrukken en invasies af te slaan;

·         Om de militie te organiseren, te bewapenen en te disciplineren, en om dat deel ervan te besturen dat in dienst van de Verenigde Staten kan worden gesteld, waarbij de benoeming van de officieren en het gezag om de militie te trainen volgens de door het Congres voorgeschreven discipline, aan de Staten wordt voorbehouden;

·         Om in alle gevallen exclusieve wetgeving uit te oefenen over dat district (niet groter dan tien mijl in het vierkant) dat, door de overdracht van bepaalde staten en de aanvaarding door het Congres, de zetel wordt van de regering van de Verenigde Staten, en om hetzelfde gezag uit te oefenen over alle plaatsen die met de instemming van de wetgevende macht van de staat waarin zij zich bevinden, zijn aangekocht voor de bouw van forten, magazijnen, arsenalen, havengebouwen en andere noodzakelijke gebouwen; en

·         Om alle wetten te maken die nodig en passend zijn voor de uitvoering van de voorgaande bevoegdheden en alle andere bevoegdheden die door deze Grondwet aan de regering van de Verenigde Staten, of aan een departement of functionaris daarvan, zijn toegekend.

Veel bevoegdheden van het Congres zijn ruim geïnterpreteerd. Met name de Taxing and Spending, Interstate Commerce en Necessary and Proper Clauses worden geacht het Congres expansieve bevoegdheden te verlenen.

Het Congres mag belastingen heffen en innen voor de "gemeenschappelijke verdediging" of het "algemeen welzijn" van de Verenigde Staten. Het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft "algemeen welzijn" niet vaak gedefinieerd en laat de politieke vraag over aan het Congres. In United States v. Butler (1936) gaf het Hof voor het eerst een interpretatie van de clausule. Het geschil draaide om een belasting die werd geheven bij verwerkers van landbouwproducten zoals vlees; het geld dat de belasting opbracht, werd niet in de algemene middelen van de schatkist gestort, maar was speciaal bestemd voor landbouwers. Het Hof verwierp de belasting en oordeelde dat de algemene welvaartstaal in de Taxing and Spending Clause alleen betrekking had op "aangelegenheden van nationaal, onderscheiden van lokaal, welzijn". Het Congres maakt nog steeds uitgebreid gebruik van de Taxing and Spending Clause; het socialezekerheidsprogramma is bijvoorbeeld toegestaan krachtens de Taxing and Spending Clause.

Het Congres heeft de bevoegdheid om geld te lenen op het krediet van de Verenigde Staten. In 1871 oordeelde het Hof in de zaak Knox v. Lee dat deze clausule het Congres toestaat wissels uit te vaardigen en deze tot wettig betaalmiddel te maken ter voldoening van schulden. Wanneer het Congres geld leent, is het verplicht het bedrag terug te betalen zoals bepaald in de oorspronkelijke overeenkomst. Dergelijke overeenkomsten zijn echter alleen "bindend voor het geweten van de soeverein", aangezien het leerstuk van de soevereine immuniteit voorkomt dat een schuldeiser een rechtszaak aanspant als de regering haar verbintenis niet nakomt.

Handelsclausule

Het Congres heeft de bevoegdheid [...] om de handel met vreemde naties en tussen de verschillende staten en met de indianenstammen te regelen;

Het Hooggerechtshof heeft het gebruik van de handelsclausule voor zeer uiteenlopende doeleinden zelden aan banden gelegd. De eerste belangrijke beslissing in verband met de handelsclausule was Gibbons v. Ogden, waarover het Hof in 1824 unaniem besliste. De zaak betrof tegenstrijdige federale en staatswetten: Thomas Gibbons had een federale vergunning om met stoomboten op de Hudson-rivier te varen, terwijl de ander, Aaron Ogden, een monopolie had om hetzelfde te doen, verleend door de staat New York. Ogden beweerde dat "handel" alleen het kopen en verkopen van goederen omvatte en niet het vervoer ervan. Opperrechter John Marshall verwierp dit idee. Marshall stelde dat "handel" ook het vervoer van goederen omvatte, en dat dit "overwogen" moet zijn door de grondleggers. Marshall voegde daaraan toe dat de macht van het Congres over de handel "op zichzelf volledig is, tot het uiterste kan worden uitgeoefend en geen andere beperkingen kent dan die welke in de Grondwet zijn voorgeschreven".

De expansieve interpretatie van de handelsclausule werd aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw aan banden gelegd, toen een laissez-faire houding het Hof domineerde. In United States v. E. C. Knight Company (1895) stelde het Hooggerechtshof beperkingen aan de pas ingevoerde Sherman Antitrust Act, die tot doel had de monopolies die de nationale economie beheersten, op te heffen. Het Hof oordeelde dat het Congres de productie van goederen niet kon reguleren, zelfs niet als deze later naar andere staten werden verscheept. Opperrechter Melville Fuller schreef: "de handel volgt op de productie en is daar geen onderdeel van".

Het Amerikaanse Hooggerechtshof oordeelde soms New Deal-programma's ongrondwettelijk omdat ze de betekenis van de handelsclausule oprekten. In de zaak Schechter Poultry Corp. v. United States (1935) vernietigde het Hof unaniem de industriële regelgeving inzake het slachten van pluimvee, waarbij het verklaarde dat het Congres de handel in pluimvee, dat "permanent tot rust was gekomen in de staat", niet kon reguleren. Zoals opperrechter Charles Evans Hughes het uitdrukte: "wat het pluimvee in kwestie betreft, is de handelsstroom tussen de staten opgehouden". De rechterlijke uitspraken tegen pogingen om gebruik te maken van de bevoegdheden van de handelsclausule van het Congres gingen door in de jaren 1930.

In 1937 begon het Hooggerechtshof af te stappen van zijn laissez-faire houding ten aanzien van Congreswetgeving en de handelsclausule, toen het in de National Labor Relations Board v. Jones & Laughlin Steel Company oordeelde dat de National Labor Relations Act van 1935 (algemeen bekend als de Wagner Act) grondwettelijk was. De onderzochte wet verbood werkgevers om zich bezig te houden met "oneerlijke arbeidspraktijken", zoals het ontslaan van werknemers die zich bij een vakbond aansloten. Door deze wet te steunen, gaf het Hof aan dat het terugkeerde naar de filosofie van John Marshall, namelijk dat het Congres wetten kon aannemen die acties regelden die zelfs indirect de handel tussen staten beïnvloedden.

Deze nieuwe houding kreeg vaste vorm in 1942. In Wickard v. Filburn oordeelde het Hof dat productiequota in het kader van de Agricultural Adjustment Act van 1938 grondwettelijk van toepassing waren op landbouwproductie (in dit geval zelfgekweekte tarwe voor particuliere consumptie) die uitsluitend in het binnenland werd verbruikt, omdat het effect ervan op de interstatelijke handel de bevoegdheid van het Congres inhield om deze te reguleren op grond van de Commerce Clause. Deze beslissing markeerde het begin van de volledige eerbiediging door het Hof van de aanspraken van het Congres op de bevoegdheden van de handelsclausule, die tot in de jaren negentig duurde.

United States v. Lopez (1995) was het eerste besluit in zes decennia waarin een federale wet ongeldig werd verklaard omdat deze de bevoegdheid van het Congres krachtens de handelsclausule overschreed. Het Hof oordeelde dat het Congres weliswaar een ruime wetgevende bevoegdheid had krachtens de handelsclausule, maar dat die bevoegdheid beperkt was en niet zo ver van de "handel" reikte dat de regulering van het dragen van handvuurwapens werd toegestaan, vooral wanneer er geen bewijs was dat het dragen ervan de economie op grote schaal beïnvloedde. In een latere zaak, United States v. Morrison (2000), oordeelden de rechters dat het Congres dergelijke wetten niet kon maken, zelfs als er bewijs was van een gezamenlijk effect.

In tegenstelling tot deze uitspraken blijft het Hooggerechtshof ook het precedent van Wickard v. Filburn volgen. In Gonzales v. Raich oordeelde het Hof dat de handelsclausule het Congres de bevoegdheid verleent om de productie en het gebruik van zelfgekweekte cannabis strafbaar te stellen, zelfs wanneer staten het gebruik ervan voor medicinale doeleinden goedkeuren. Het Hof oordeelde dat, net als bij de landbouwproductie in de eerdere zaak, zelfgekweekte cannabis een legitiem onderwerp van federale regelgeving is, omdat het concurreert met marihuana die in de interstatelijke handel wordt verhandeld.

Andere bevoegdheden van het Congres

Het Congres kan uniforme wetten vaststellen met betrekking tot naturalisatie en faillissement. Het kan ook geld munten, de waarde van Amerikaanse of buitenlandse valuta regelen en valsemunters bestraffen. Het Congres kan de normen voor maten en gewichten vaststellen. Verder kan het Congres postkantoren en postwegen instellen (de wegen hoeven echter niet uitsluitend voor het vervoer van post te dienen). Het Congres kan de vooruitgang van de wetenschap en de nuttige kunsten bevorderen door auteursrechten en octrooien van beperkte duur te verlenen. Sectie acht van artikel één, bekend als de auteursrechtclausule, is het enige geval waarin het woord "recht" wordt gebruikt in de oorspronkelijke grondwet (hoewel het woord wel voorkomt in verschillende amendementen). Hoewel eeuwigdurende auteursrechten en octrooien verboden zijn, heeft het Hooggerechtshof in Eldred v. Ashcroft (2003) geoordeeld dat herhaalde verlengingen van de termijn van het auteursrecht geen eeuwigdurende auteursrechten zijn; merk ook op dat dit de enige bevoegdheid is die is verleend waarbij de middelen om het gestelde doel te bereiken specifiek zijn voorzien. Het Congres kan lagere rechtbanken dan het Hooggerechtshof instellen.

Het Congres heeft verschillende bevoegdheden met betrekking tot oorlog en strijdkrachten. Volgens de War Powers Clause kan alleen het Congres de oorlog verklaren, maar in verschillende gevallen heeft het, zonder de oorlog te verklaren, de president de bevoegdheid gegeven om militaire conflicten aan te gaan. In de geschiedenis van de Verenigde Staten zijn vijf oorlogen verklaard: de Oorlog van 1812, de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog, de Spaans-Amerikaanse Oorlog, de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog. Sommige historici beweren dat de juridische doctrines en wetgeving die tijdens de operaties tegen Pancho Villa werden aangenomen, een zesde oorlogsverklaring vormen. Het Congres kan marque- en represaillebrieven verlenen. Het Congres mag de strijdkrachten oprichten en ondersteunen, maar geen enkel krediet ter ondersteuning van het leger mag langer dan twee jaar worden gebruikt. Deze bepaling werd ingevoegd omdat de grondleggers vreesden voor de oprichting van een permanent leger, buiten burgerlijke controle, in vredestijd. Het Congres kan de staatsmilities reguleren of oproepen, maar de staten behouden de bevoegdheid om officieren te benoemen en personeel op te leiden. Het Congres heeft ook de exclusieve bevoegdheid om regels en voorschriften vast te stellen voor de land- en zeestrijdkrachten. Hoewel de uitvoerende macht en het Pentagon zich in toenemende mate met dit proces hebben bemoeid, heeft het Amerikaanse Hooggerechtshof vaak de exclusieve bevoegdheid van het Congres bevestigd (bijv. Burns v. Wilson, 346 U.S. 137 (1953)). Het Congres maakte kort na de Tweede Wereldoorlog tweemaal gebruik van deze bevoegdheid met de uitvaardiging van twee wetten: de Uniform Code of Military Justice om de kwaliteit en billijkheid van de krijgsraad en de militaire rechtspraak te verbeteren, en de Federal Tort Claims Act die, naast andere rechten, militairen in staat stelde een schadeclaim in te dienen totdat het Amerikaanse Hooggerechtshof dat deel van de wet introk in een verdeeldheid zaaiende reeks zaken, die bekend staan als de Feres-doctrine.

Het Congres heeft het exclusieve recht om wetten te maken "in alle gevallen" voor de hoofdstad van het land, het District of Columbia. Het Congres kiest ervoor een deel van die bevoegdheid over te dragen aan de gekozen burgemeester en raad van het District Columbia. Niettemin blijft het Congres vrij om alle wetgeving voor het District uit te vaardigen zolang dat grondwettelijk is toegestaan, om alle wetgeving van het stadsbestuur ongedaan te maken en om het stadsbestuur technisch gezien op elk moment op te heffen. Het Congres kan deze bevoegdheid ook uitoefenen over land dat van de staten is gekocht voor de bouw van forten en andere gebouwen.

Noodzakelijke en passende clausule

Het Congres is bevoegd [...] om alle wetten te maken die nodig en passend zijn voor de uitvoering van de voorgaande bevoegdheden en alle andere bevoegdheden die door deze Grondwet aan de regering van de Verenigde Staten of aan een departement of functionaris daarvan zijn toegekend.

Ten slotte heeft het Congres de bevoegdheid om alles te doen wat "nodig en passend" is om zijn opgesomde bevoegdheden en, van cruciaal belang, alle andere die het heeft. In de zaak Wickard v. Filburn werd dit zo uitgelegd dat strafrechtelijke vervolging mogelijk is van degenen wier handelingen een "substantieel effect" hebben op de handel tussen de staten; Thomas Jefferson hield echter in de Kentucky Resolutions, gesteund door James Madison, vol dat een strafrechtelijke bevoegdheid niet kon worden afgeleid uit een bevoegdheid om te reguleren, en dat de enige strafrechtelijke bevoegdheden betrekking hadden op verraad, valsemunterij, piraterij en misdrijven op volle zee, en overtredingen tegen het volkenrecht.

De "necessary and proper"-clausule wordt zeer ruim geïnterpreteerd, waardoor het Congres veel speelruimte krijgt bij de wetgeving. De eerste belangrijke zaak waarin de clausule werd toegepast, was McCulloch v. Maryland (1819), waarbij het ging om de oprichting van een nationale bank. Alexander Hamilton pleitte voor de oprichting van de bank met het argument dat er een "min of meer rechtstreeks" verband bestond tussen de bank en "de bevoegdheden om belastingen te innen, geld te lenen, de handel tussen de staten te regelen en vloten en marines te onderhouden". Thomas Jefferson stelde daar tegenover dat de bevoegdheden van het Congres "allemaal kunnen worden uitgevoerd zonder een nationale bank. Een bank is daarom niet noodzakelijk, en bijgevolg niet geautoriseerd door deze zin". Opperrechter John Marshall was het eens met de eerste interpretatie. Marshall schreef dat een grondwet waarin alle bevoegdheden van het Congres zouden worden opgesomd, "zou lijken op een prolixiteit van een wetboek en nauwelijks door de menselijke geest zou kunnen worden opgenomen". Aangezien de Grondwet onmogelijk de "kleine ingrediënten" van de bevoegdheden van het Congres kon opsommen, "leidde Marshall af" dat het Congres de bevoegdheid had om een bank op te richten uit de "grote lijnen" van de algemene welvaart, handel en andere clausules. Volgens deze doctrine van de noodzakelijke en juiste clausule heeft het Congres ruime bevoegdheden (bekend als impliciete bevoegdheden) die niet expliciet in de Grondwet zijn opgesomd. Het Congres kan echter geen wetten uitvaardigen die uitsluitend gebaseerd zijn op de impliciete bevoegdheden; elke actie moet noodzakelijk en gepast zijn voor de uitvoering van de opgesomde bevoegdheden.

 
Het Congres keurt defensie-uitgaven goed, zoals de aankoop van de USS Bon Homme Richard.  


Chief Justice John Marshall gaf een brede interpretatie van de Commerce Clause.  


Albert Einstein, pas genaturaliseerd staatsburger, ontving zijn certificaat van burgerschap van de Verenigde Staten uit handen van rechter Phillip Forman.  


De "macht van de portemonnee" van het Congres machtigt het belasten van burgers, het uitgeven van geld en het slaan van munten.  

Paragraaf 9: Grenzen aan het Congres

De negende afdeling van artikel één stelt beperkingen aan de bevoegdheden van het Congres:

De Migratie of Invoer van die Personen die elk van de thans bestaande Staten zal menen te moeten toelaten, zal door het Congres niet worden verboden vóór het jaar duizend achthonderd en acht, doch op die Invoer kan een Belasting of Recht worden geheven van ten hoogste tien dollar per Persoon.

Het voorrecht van het Habeas Corpus mag niet worden opgeschort, tenzij in gevallen van opstand of invasie de openbare veiligheid dit vereist.

Er mogen geen wetten van Attainder of ex post facto worden aangenomen.

Er zal geen capitulatiebelasting of andere directe belasting worden geheven, tenzij in verhouding tot de volkstelling of telling die hiervóór is voorgeschreven.

Geen belasting of recht wordt geheven op artikelen die uit een Staat worden uitgevoerd.

Geen enkele verordening inzake handel of inkomsten zal voorrang verlenen aan de havens van de ene Staat boven die van een andere; noch zullen schepen die van of naar de ene Staat varen, verplicht zijn een andere Staat binnen te varen, in te klaren of er rechten te betalen.

Geen geld zal uit de schatkist worden opgenomen dan als gevolg van bij wet vastgelegde kredieten; en van tijd tot tijd zal een regelmatig overzicht en rekening van de ontvangsten en uitgaven van al het overheidsgeld worden gepubliceerd.

De Verenigde Staten zullen geen adellijke titel toekennen: En niemand die een ambt van winst of vertrouwen onder hen bekleedt, zal zonder de toestemming van het Congres enig geschenk, emolument, ambt of titel, van welke aard dan ook, aanvaarden van enige koning, prins of buitenlandse staat.

Slavenhandel

De eerste clausule in deze sectie verbiedt het Congres om wetten aan te nemen die de invoer van slaven in de Verenigde Staten vóór 1808 zouden beperken. Het Congres kon echter wel een recht van maximaal tien dollar per persoon heffen voor elke in het land ingevoerde slaaf. Deze clausule werd verder verankerd in de grondwet door artikel V, waar zij expliciet wordt afgeschermd van grondwetswijziging vóór 1808. Op 1 januari 1808, de eerste dag dat dit was toegestaan, keurde het Congres wetgeving goed die de invoer van slaven in de Verenigde Staten verbood.

Civiele en wettelijke bescherming

Een habeas corpus is een rechtsvordering tegen onwettige detentie waarbij een rechtshandhavingsinstantie of een andere instantie die een persoon in hechtenis heeft een gerechtelijk onderzoek instelt naar de wettigheid van de detentie. De rechtbank kan de persoon in vrijheid stellen als de reden voor de detentie onvoldoende of ongerechtvaardigd wordt geacht. De Grondwet bepaalt verder dat het voorrecht van het habeas corpus niet mag worden opgeschort "tenzij in geval van rebellie of invasie de openbare veiligheid zulks vereist". In Ex parte Milligan (1866) oordeelde het Hooggerechtshof dat de opschorting van het habeas corpus in oorlogstijd rechtmatig was, maar dat militaire rechtbanken niet van toepassing waren op burgers in staten die het gezag van de Grondwet hadden gehandhaafd en waar civiele rechtbanken nog actief waren.

Een bill of attainder is een wet waarbij iemand onmiddellijk wordt veroordeeld zonder proces. Een wet ex post facto is een wet die met terugwerkende kracht van toepassing is, waarbij iemand wordt gestraft voor een handeling die pas na de daad strafbaar is gesteld. De ex post facto clausule is niet van toepassing op civiele zaken.

Verdeling van directe belastingen

Afdeling Negen herhaalt de bepaling uit Afdeling Twee dat de directe belastingen moeten worden verdeeld naar staatsbevolking. Ook deze bepaling was vóór 1808 uitdrukkelijk beschermd tegen grondwetswijziging door artikel V. In 1913 stelde het 16e Amendement de inkomstenbelasting vrij van deze bepaling. Voorts mag geen belasting worden geheven op de uitvoer uit een staat. Het Congres mag niet door wetgeving inzake inkomsten of handel de voorkeur geven aan havens van de ene staat boven die van een andere; evenmin mag het eisen dat schepen uit de ene staat rechten betalen in een andere staat. Alle aan de schatkist toebehorende middelen mogen niet worden opgenomen, tenzij volgens de wet. De moderne praktijk is dat het Congres jaarlijks een aantal kredietwetten aanneemt die de uitgave van overheidsgeld toestaan. De Grondwet vereist dat regelmatig een overzicht van deze uitgaven wordt gepubliceerd.

Adellijke titels

De adellijke titelclausule verbiedt het Congres een adellijke titel toe te kennen. Bovendien wordt bepaald dat geen enkele ambtenaar zonder toestemming van het Congres een gift, betaling, functie of titel van een buitenlandse heerser of staat mag aanvaarden. Een Amerikaans staatsburger mag echter voor of na zijn ambtsperiode een buitenlandse functie ontvangen.

 
De Amerikaanse brik Perry confronteert het slavenschip Martha bij Ambriz op 6 juni 1850.  

Afdeling 10: Beperkingen voor de staten

Clausule 1: Contractclausule

Geen enkele staat mag een verdrag, alliantie of confederatie aangaan; Marque- en represaillesbrieven toekennen; geld munten; kredietbrieven uitvaardigen; iets anders dan gouden en zilveren munten tot betaalmiddel voor schulden maken; een wet van strafbaarstelling, wet ex post facto of wet die de verplichting van contracten aantast, aannemen of een adellijke titel toekennen.

Staten mogen bepaalde bevoegdheden die zijn voorbehouden aan de federale regering niet uitoefenen: zij mogen geen verdragen, allianties of confederaties sluiten, geen marken- of represaillebrieven verlenen, geen geld munten en geen kredietbrieven uitgeven (zoals valuta). Bovendien mag geen enkele staat iets anders dan gouden en zilveren munten tot betaalmiddel maken voor schulden, wat uitdrukkelijk verbiedt dat een staatsregering (maar niet de federale regering) enig type of enige vorm van geld "tot betaalmiddel maakt" (d.w.z. iets toestaat dat als betaling kan worden aangeboden) om aan een financiële verplichting te voldoen, tenzij die vorm van geld gouden of zilveren munten zijn (of een ruilmiddel dat wordt ondersteund door en kan worden terugbetaald in gouden of zilveren munten, zoals opgemerkt in Farmers & Merchants Bank v. Federal Reserve Bank). Een groot deel van deze clausule is gewijd aan het voorkomen dat de staten een andere munteenheid gebruiken of creëren dan die welke door het Congres is gecreëerd. In Federalist nr. 44 legt Madison uit dat "... het kan worden opgemerkt dat dezelfde redenen die de noodzaak aantonen om de Staten de bevoegdheid te ontzeggen om de munt te reguleren, met dezelfde kracht bewijzen dat zij niet de vrijheid zouden moeten hebben om een papieren drager in de plaats van de munt te stellen. Als elke staat het recht had om de waarde van zijn munt te regelen, zouden er evenveel verschillende munten als staten zijn; en zo zou het onderlinge verkeer worden belemmerd." Bovendien mogen de staten geen aanklachten indienen, geen ex post facto wetten uitvaardigen, geen contracten verbreken of adellijke titels toekennen.

De contractclausule was het onderwerp van veel geschillen in de 19e eeuw. Ze werd voor het eerst geïnterpreteerd door het Hooggerechtshof in 1810, toen Fletcher v. Peck werd beslist. De zaak betrof het Yazoo-landschandaal, waarbij de wetgevende macht van Georgia toestemming gaf voor de verkoop van land aan speculanten tegen lage prijzen. De omkoping bij het aannemen van de machtigingswetgeving was zo flagrant dat een menigte in Georgia probeerde de corrupte leden van de wetgevende macht te lynchen. Na de verkiezingen nam de wetgever een wet aan die de door de corrupte wetgevers verleende contracten ongedaan maakte. De geldigheid van de vernietiging van de verkoop werd in twijfel getrokken bij het Hooggerechtshof. Voor een unaniem hof schreef opperrechter John Marshall de vraag: "Wat is een contract?". Zijn antwoord was: "een overeenkomst tussen twee of meer partijen." Marshall betoogde dat de verkoop van land door de wetgevende macht van Georgia, hoewel beladen met corruptie, een geldig "contract" was. Hij voegde eraan toe dat de staat niet het recht had om de aankoop van het land te annuleren, omdat dit de verplichtingen van het contract zou schaden.

De definitie van een contract die opperrechter Marshall gaf, was niet zo eenvoudig als het lijkt. In 1819 overwoog het Hof of een handvest van een vennootschap als een contract kon worden opgevat. In de zaak Trustees of Dartmouth College v. Woodward ging het om Dartmouth College, dat was opgericht krachtens een door koning George III verleend koninklijk handvest. Het Charter creëerde een raad van twaalf trustees voor het bestuur van het College. In 1815 nam New Hampshire echter een wet aan die het aantal leden van de raad verhoogde tot eenentwintig, met als doel publieke controle uit te oefenen op het College. Het Hof, waaronder Marshall, oordeelde dat New Hampshire het handvest niet kon wijzigen; het werd beschouwd als een contract omdat het de trustees "verworven rechten" verleende.

Het Marshall Court bepaalde een ander geschil in Sturges v. Crowninshield. De zaak betrof een schuld die begin 1811 was aangegaan. Later dat jaar nam de staat New York een faillissementswet aan, op grond waarvan de schuld later werd kwijtgescholden. Het Hooggerechtshof oordeelde dat een met terugwerkende kracht toegepaste faillissementswet de verplichting tot betaling van de schuld aantastte en daarom in strijd was met de Grondwet. In Ogden v. Saunders (1827) besliste het hof echter dat de faillissementswetgeving van de staat van toepassing kon zijn op schulden die na de goedkeuring van de wet waren aangegaan. Sinds de goedkeuring van een uitgebreide federale faillissementswet in 1898 heeft de staatswetgeving inzake faillissement en schuldverlichting niet veel meer voorgesteld.

Clausule 2: import-exportclausule

Geen Staat zal, zonder de Toestemming van het Congres, enige heffingen of rechten op in- of uitvoer leggen, behalve wat absoluut noodzakelijk is voor de uitvoering van zijn [sic] inspectiewetten: en de netto-opbrengst van alle heffingen en invoerrechten, door enige Staat op in- of uitvoer gelegd, zal ten goede komen aan de schatkist van de Verenigde Staten; en al deze wetten zullen onderworpen zijn aan de herziening en het toezicht van het Congres.

Nog meer bevoegdheden zijn verboden voor de staten. Staten mogen zonder toestemming van het Congres geen belasting heffen op import of export, behalve voor de uitvoering van de inspectiewetten van de staat (die door het Congres kunnen worden herzien). De netto opbrengst van de belasting gaat niet naar de staat, maar naar de federale schatkist.

Clausule 3: Compacte clausule

Geen Staat zal, zonder de toestemming van het Congres, in vredestijd een Tonnage-plicht opleggen, troepen of oorlogsschepen houden, een overeenkomst of verdrag aangaan met een andere Staat of met een vreemde Mogendheid, of oorlog voeren, tenzij hij daadwerkelijk is binnengevallen of in zulk dreigend gevaar verkeert dat uitstel niet mogelijk is.

Volgens de Compact Clause mogen staten zonder toestemming van het Congres geen troepen of legers houden in vredestijd. Zij mogen geen allianties of verdragen sluiten met buitenlandse staten, noch oorlog voeren tenzij zij worden aangevallen. De staten mogen echter wel een militie organiseren en bewapenen volgens de door het Congres voorgeschreven discipline. (Artikel I, Sectie 8, opgesomde bevoegdheden van het Congres.) De Nationale Garde, waarvan de leden ook lid zijn van de militie van de Verenigde Staten zoals omschreven in 10 U.S.C. § 311, vervult deze functie, evenals personen die dienen in Staatsmilities onder federaal toezicht krachtens 32 U.S.C. § 109.

Het idee om het Congres zeggenschap te geven over overeenkomsten tussen staten gaat terug op de talrijke controverses die ontstonden tussen verschillende koloniën. Uiteindelijk werden er compromissen gesloten tussen de twee koloniën en deze compromissen werden ter goedkeuring voorgelegd aan de Kroon. Na de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog stonden de Artikelen van Confederatie de staten toe een beroep te doen op het Congres om geschillen tussen de staten over grenzen of "welke oorzaak dan ook" te beslechten. De Articles of Confederation vereisten ook de goedkeuring van het Congres voor "elk verdrag of bondgenootschap" waarin een staat een van de partijen was.

Er zijn een aantal zaken van het Hooggerechtshof geweest over wat een geldige toestemming van het Congres voor een interstatelijke overeenkomst is. In Virginia v. Tennessee, 148 U.S. 503 (1893), oordeelde het Hof dat sommige overeenkomsten tussen staten van kracht blijven, zelfs zonder de uitdrukkelijke toestemming van het Congres. (Een voorbeeld dat het Hof gaf was dat een staat die goederen van een verre staat naar zichzelf vervoerde, geen toestemming van het Congres nodig had om met een andere staat een contract te sluiten om zijn kanalen voor vervoer te gebruiken). Volgens het Hof vereist de Compact Clause alleen toestemming van het Congres als de overeenkomst tussen de staten "gericht is op de vorming van een combinatie die leidt tot de toename van politieke macht in de staten, die de rechtvaardige suprematie van de Verenigde Staten kan aantasten of doorkruisen". De kwestie van de toestemming van het congres staat centraal in het huidige debat over de grondwettigheid van het nog niet effectieve National Popular Vote Interstate Compact, dat door verschillende staten plus het District of Columbia is gesloten.