Albatrossen | grote zeevogels die behoren tot de biologische familie Diomedeidae

Biologie

Vlucht

Albatrossen zijn zeer groot. De snavel is groot, sterk en scherp. Deze snavel bestaat uit hoornplaten. Langs de zijkanten zitten de twee "buizen". Dat zijn eigenlijk lange neusgaten. De buisjes van alle albatrossen zitten aan de zijkanten van de snavel. Ze helpen de albatrossen bij het ontwikkelen van hun reukvermogen. De voeten hebben geen laatste teen en de drie andere tenen zijn allemaal geweven. Hun poten zijn vrij sterk, en ze kunnen goed op het land lopen, in tegenstelling tot andere zeevogels.

Albatrossen moeten zout uit hun lichaam halen omdat ze oceaanwater drinken. Alle vogels hebben een grote klier in het bovenste deel van hun snavel, boven hun ogen. Deze klier is soms nutteloos voor vogels die hem niet nodig hebben. Albatrossen gebruiken ze echter om te helpen zout water af te voeren. Wetenschappers weten niet precies hoe het werkt. Wel weten ze dat hij helpt het zout eruit te halen. Hij maakt een vloeistof aan waardoor het zoute water uit hun neus druipt.

De volwassen albatrossen hebben meestal een donkere bovenvleugel en rug, en een witte onderkant als ze zich klaarmaken om te gaan vliegen. Albatrossen hebben verscheidene jaren nodig om hun volledige volwassen verenkleed te krijgen.

De vleugels van de grootste albatrossen (genus Diomedea) kunnen tot 340 cm lang zijn.

Albatrossen die van hun familie naar het noorden vliegen, vliegen soms met de klok mee, en albatrossen die naar het zuiden vliegen juist andersom. De meeste energie verbruiken ze niet tijdens hun reis, maar tijdens het landen, opstijgen en jagen. Dit helpt de albatros om langere afstanden te vliegen en goed voedsel te vinden. Ze kunnen gemakkelijk over wind en golven vliegen. Maar omdat hun lange vleugels geen sterke spieren of energie hebben, kunnen ze tijdens het vliegen niet flapperen. Daarom moeten albatrossen in een kalme zee stoppen en rusten op het oppervlak van de oceaan totdat het harder begint te waaien. Bij het opstijgen moeten albatrossen eerst rennen om de vleugel omhoog te helpen. Albatrossen staan bekend om hun onhandigheid bij het landen.

Locaties

De meeste albatrossen komen voor op het zuidelijk halfrond, van Antarctica tot Australië, Zuid-Afrika en Zuid-Amerika. De vier albatrossen in het noorden van de Stille Oceaan leven echter elders. Drie van hen leven in de noordelijke Stille Oceaan, van Hawaï tot Japan, Californië en Alaska. De laatste, de Golfalbatros, bevindt zich op de Galapagoseilanden en vindt voedsel op de kust van Zuid-Amerika.

Het is niet duidelijk waarom de albatrossen in de Noord-Atlantische Oceaan zijn uitgestorven. Sommigen denken dat het kwam doordat de zeespiegel toen steeg. Sommige soorten albatrossen die in het zuiden leven zijn meestal vast komen te zitten in de Noord-Atlantische Oceaan, en zijn gedwongen daar lange tijd te blijven.

Soms gebruiken wetenschappers de satelliet om meer te weten te komen over albatrossen. Met de satellieten proberen ze te achterhalen hoe albatrossen de oceaan oversteken om voedsel te vinden. Er is bewijs dat de zee verschillende soorten albatrossen scheidt. Er is ook bewijs voor verschillende routes voor de twee geslachten van dezelfde soort. Uit een studie van Tristan Albatrossen die op het eiland Gough leven, bleek dat de mannetjes in het westen naar voedsel zoeken en de vrouwtjes in het oosten.

Dieet

De albatros eet koppotigen, vissen, schaaldieren en slachtafval. Soms eten ze ook aas en andere soorten zoöplankton. Het belang van elk voedsel verschilt echter per soort. Sommige eten graag alleen inktvissen, andere meer krill of vis. Van de twee albatrossen die op Hawaï leven, eet er één, de zwartvoetige albatros, vooral vis. De andere, de Laysan Albatross, eet meer inktvissen.

Soms gebruiken albatrossen de hulp van andere dieren om te eten. Sommige inktvissen zijn bijvoorbeeld te groot om levend door de albatros te worden gevangen. In plaats daarvan eten albatrossen inktvissen die sterven na het paren, of nadat ze zijn uitgebraakt door inktvisetende walvissen (zoals potvissen en grienden). Andere soorten, zoals de zwartbekalbatros of de grijskopalbatros, eten kleinere inktvissoorten die na hun dood zinken, en scharrelen niet veel. Ook is soms gezien dat de Golfalbatros voedsel steelt van andere vogels.

Tot nu toe werd gedacht dat de albatrossen hun voedsel aten en vonden aan het oppervlak van de zee, waaronder dode inktvissen en vissen die door de golven naar het oppervlak werden geduwd, andere dieren die ze hadden opgegeten of de dood. Dit werd gedacht omdat sommige soorten niet dieper dan een meter duiken. Deze theorie klopte echter niet, want sommige soorten hebben een gemiddelde duikdiepte van bijna 5 meter en kunnen zelfs tot 12,5 meter diep duiken. Men heeft nu gezien dat ze vanaf de oppervlakte eten, waarbij ze duiken om een prooi te vangen en soms ook uit de lucht duiken om hun prooi te grijpen.

Fokken en dansen

Albatrossen leven samen, en ze nestelen meestal op eilanden waar geen mensen wonen. Veel Buller's Albatrossen en Zwartvoetalbatrossen nestelen onder bomen in open bos. Albatrossen komen meestal terug naar hun eigen groep nadat ze een tijdje zijn weggeweest om een partner te zoeken. Dit is een van hun sterkste instincten, en de studie van de Laysan Albatross toonde aan dat de normale afstand tussen de plaats waar hij uit het ei kwam en de plaats waar de vogel zijn eigen territorium maakte 22m was.

Zoals de meeste zeevogels leven albatrossen veel langer dan andere vogels. Ze zoeken ook niet lang naar hun partner en krijgen niet veel jongen. Sommige soorten albatrossen worden wel 50 jaar oud. De oudste geregistreerde albatros was de noordelijke koningsalbatros die 61 jaar oud werd.

Voordat albatrossen paren, groeperen ze zich en oefenen ze jarenlang de paringsregels en speciale "dansen" waar de familie beroemd om is.

Als de albatrossen dit soort handelingen en dansen leren, leren ze ook dingen als wijzen, roepen, geluiden maken met hun snavel, staren, en soms allemaal samen. Als een vogel voor het eerst komt, zal hij met veel andere albatrossen dansen, maar na een paar jaar zal het aantal vogels waarmee hij danst afnemen, totdat een van de vogels wordt uitgekozen. Nadat ze een paar zijn geworden, zullen ze die dans nooit meer gebruiken.

Albatrossen hebben het moeilijk om hun kinderen te leggen. Het kost een albatros veel tijd om een ei te leggen en een kuiken groot te brengen. De grote albatrossen doen er meer dan een jaar over om een kuiken groot te brengen. Albatrossen leggen één ei, wit met roodbruine vlekken. Maar als het ei wordt meegenomen door andere roofdieren of per ongeluk wordt gebroken, leggen de ouders dat hele jaar geen nieuw ei. De grotere eieren wegen 200-510 gram. Twee albatrossen "scheiden" meestal niet. Dit kan soms gebeuren als er meerdere jaren voorbij zijn gegaan zonder dat er één ei is gelegd.

Alle albatrossen in het zuiden leven in grote nesten. Ze maken het met gras, aarde en soms pinguïnveren. De Golfalbatros maakt echter geen nest, maar verplaatst zijn ei over het territorium van het paar, tot wel 50 meter. Hierdoor kan het ei soms verloren gaan. Bij alle albatrossen broeden beide ouders het ei tussen één dag en drie weken uit. Het broeden duurt ongeveer 70 tot 80 dagen. Deze tijd kan langer worden voor de grotere albatrossen. Wanneer zij dit doen, kost dit veel energie, en de volwassene kan wel 83 g lichaamsgewicht per dag verliezen.

Na het uitkomen wordt het kuiken drie weken verzorgd en bewaakt totdat het groot genoeg is om voor zichzelf te zorgen en te vechten. Gedurende deze periode voeden de ouders het kuiken met kleine maaltijden. Nadat het kuiken wat ouder is geworden, wordt het in grotere maaltijden door beide ouders gevoerd. De ouders gaan allebei om beurten op zoek naar voedsel, dat ongeveer 12% van hun lichaamsgewicht bedraagt (ongeveer 600 g). Ze vinden voedsel zoals verse inktvis, vis en krill.

Albatroskuikens doen er lang over om uit te vliegen. Bij de grotere albatrossen kan het tot 280 dagen duren. En zelfs bij de kleinere albatrossen kan het 140 tot 170 dagen duren. Zoals veel zeevogels worden albatroskuikens later nog zwaarder dan hun moeder en vader. Als ze hun lichaam voorbereiden op het vliegen, kunnen ze ook vliegveren kweken, waardoor ze soms net zo zwaar worden als hun ouders. Tussen 15% en 65% van de uitgevlogen kuikens overleven om daarna hun partner te vinden. Albatroskuikens leren zelf vliegen. Hun ouders leren het hen niet, maar keren terug naar het nest, zelfs nadat hun kuiken is vertrokken.

 
Albatrossen zorgen voor hun jonge kuikens totdat ze groot genoeg zijn om zichzelf te verdedigen.  


Albatrossen kunnen duiken tot onder de 12 m.  


Sky-pointing is een van de bekendste paringsdansen van de albatrossen.  


De enige keer dat albatrossen tijdens het vliegen met hun vleugels klapperen, is bij het opstijgen.  


De blauwe delen van de kaart geven aan waar albatrossen leven.  

Albatrossen en mensen

Naam

De naam albatros komt van het Arabische woord al-câdous of al-ġaţţās. Dit betekent een pelikaan, of kan "de duiker" betekenen. Dit woord werd later Engels, ook vermengd met het Portugese woord alcatraz, dat "jan-van-gent" betekent. Hier komt ook de naam van de gevangenis Alcatraz vandaan. De OED legt uit dat het woord alcatraz aanvankelijk werd gebruikt voor de fregatvogel. Maar misschien werd het woord veranderd in albatros vanwege het Latijnse woord albus. Dit betekent "wit", wat tegenovergesteld is aan de fregatvogels die zwart zijn. In het Portugees is het huidige woord voor de vogel, albatroz, afgeleid van het Engelse albatross.

Ze stonden vroeger bekend als Goonie vogels of Gooney vogels, vooral de albatrossen in het noorden van de Stille Oceaan. Op het zuidelijk halfrond noemen de meeste mensen de albatros nog steeds mollymawk, wat afkomstig is van het woord malle-mugge, een oud Nederlands woord. De naam Diomedea, die Linnaeus aan de albatrossen gaf, komt van het verhaal over de Griekse krijger Diomedes die een vogel werd.

Cultuur

Albatrossen zijn beschreven als "de meest legendarische van alle vogels". Wanneer mensen verdrietig zijn of het gevoel hebben een last te dragen, kunnen ze de uitdrukking "een albatros om hun nek te hebben" gebruiken. Er bestaat een mythe dat zeelieden geen albatrossen schieten of eten omdat ze denken dat het ongeluk brengt, maar in werkelijkheid doodden en aten zeelieden ze regelmatig. Ze werden vaak beschouwd als de zielen van verloren zeelieden. De Māori gebruikten de vleugelbotten van de albatros om bij ceremonies tatoeages in hun huid te kerven.

Menselijke bedreigingen

Hoewel ze in veel mythen legendarische vogels waren, werden albatrossen toch door mensen aangevallen. In het begin jaagden Polynesiërs en Aleoeten op albatrossen. Toen de Europeanen de wereld begonnen te verkennen, begonnen ook zij op albatrossen te jagen. Ze "visten" erop vanaf boten en aten ze op of doodden ze voor de sport.

Van de 21 soorten albatrossen die de IUCN op hun lijst heeft staan, zijn er 19 bedreigd, en de andere twee zijn bijna bedreigd. Twee soorten worden als bedreigd beschouwd. Dit komt vooral doordat albatrossen sterven tijdens het eten van visaas.

Op de Midway Eilanden zijn veel vliegtuigcrashes geweest door botsingen met Laysan Albatrossen, waarbij zowel de albatros als de menselijke bevolking omkwamen. Hoge torens doodden 3000 vogels in de jaren 1964-1965. Daarom werden de torens afgebroken. Recentelijk heeft men geprobeerd de menselijke activiteiten op de eilanden een halt toe te roepen, waardoor minder vogels zijn gestorven.

Een andere bedreiging voor albatrossen zijn geïntroduceerde soorten, zoals ratten of verwilderde katten (katten die leven zonder door mensen te worden verzorgd), die de albatros of zijn kuikens en eieren aanvallen. Albatrossen hebben geleefd op eilanden waar weinig landzoogdieren voorkomen en ze zijn niet aangepast om zich daartegen te verdedigen. Zelfs dieren zoals muizen kunnen gevaarlijk zijn. Op Gough Island bijvoorbeeld worden de kuikens van Tristan Albatrossen vaak aangevallen en levend opgegeten door huismuizen.

Soms worden albatrossen, evenals vele andere soorten zeevogels, gedood omdat ze plastic eten. De hoeveelheid plastic die in de zeeën wordt gegeten, is sinds de eerste registratie in de jaren zestig zeer snel toegenomen. Dit komt door afval dat door schepen overboord wordt gegooid en afval dat in de oceaan wordt gedumpt. Soms is afval op stranden door rivieren in zee gespoeld. Plastic is onmogelijk te verteren, en het onverteerde plastic houdt de vertering van ander voedsel tegen. Hierdoor verhongeren vogels en sterven ze. Het plastic kan zelfs worden uitgebraakt en door de ouders aan de kuikens worden gevoerd. Hoewel plastic niet de belangrijkste reden is waarom albatrossen sterven, is het toch een ernstig probleem.

Wetenschappers en mensen die albatrossen proberen te helpen, werken samen met regeringen en vissers om deze bedreigingen een halt toe te roepen. Zij hebben oplossingen bedacht zoals 's nachts vissen, het aas een blauwe kleur geven om het voor de albatrossen te verbergen, het aas onder water zetten, en meer. In een studie van enkele wetenschappers en vissers in Nieuw-Zeeland is bijvoorbeeld getest hoe de vislijnen onder het bereik van bepaalde soorten albatrossen kunnen worden gelegd. Het gebruik van sommige van deze ideeën is succesvol geweest door het aantal gestorven albatrossen in de afgelopen 10 jaar te stoppen. Natuurbeschermers hebben ook gewerkt aan het weghalen van geïntroduceerde soorten om de albatrossen te beschermen.

Een belangrijke stap naar de bescherming van albatrossen en andere zeevogels is het verdrag uit 2001 dat bekend staat als de Overeenkomst inzake de instandhouding van albatrossen en stormvogels, ondertekend door dertien landen: Australië, Argentinië, Brazilië, Chili, Ecuador, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Spanje, Zuid-Afrika, Frankrijk, Peru, Uruguay en het Verenigd Koninkrijk. Een van de belangrijkste activiteiten van de overeenkomst is het verstrekken van deskundig advies over de beperking van de bijvangst van zeevogels aan visserijbeheerders, zowel in de binnenlandse visserij als in de visserij op volle zee.

 
De resten van dit kuiken van de Laysan Albatross tonen het plastic dat voor de dood werd ingeslikt, waaronder een flessendop en een aansteker.  


Deze zwartbekalbatros is gehaakt aan een beuglijn.  

Soorten

• Grote albatros (Diomedea)
• Zwervende albatros D. exulans
• Antipodeïsche albatros D. (exulans) antipodensis
• Amsterdamse albatros D. (exulans) amsterdamensis
• Tristan albatros D. (exulans) dabbenena
• Noordelijke koningsalbatros D. (epomorpha) sanfordi
• Zuidelijke koningsalbatros D. epomophora
• Noordelijke Pacifische albatrossen (Phoebastria)
• Golvende albatros P. irrorata
• Kortstaartige albatros P. albatrus
• Zwartvoetalbatros P. nigripes
• Laysan albatros P. immutabilis
• Mollymawks (Thalassarche)
• Zwartkopalbatros T. melanophris
• Campbell Albatros T. (melanophris) impavida
• Schuwe albatros T. cauta
• Witkopalbatros T. steadi
• Chatham Albatros T. (cauta) eremita
• Salvin's albatros T. (cauta) salvini
• Grijskopalbatros T. chrysostoma
• Atlantische geelneusalbatros T. chlororhynchos
• Indische geelneusalbatros T. (chlororhynchos) carteri
• Buller's Albatros T. bulleri
• Roetende albatrossen (Phoebetria)
• Roetende albatros P. fusca
• Lichtmantelalbatros P. palpebrata.