Amerikaanse zeearend

Beschrijving

De zeearend is een grote vogel. Hij is gewoonlijk tussen 70 en 102 centimeter groot en zijn spanwijdte is 2,44 meter. Vrouwelijke arenden zijn ongeveer 25 procent groter dan mannetjes. Volwassen vrouwtjes wegen 5,8 kilogram, terwijl mannetjes 4,1 kilogram wegen. De volwassen zeearend heeft een bruin lichaam, en zijn kop en staart zijn wit. Hij heeft ook gele poten met grote klauwen, en een gehaakte gele snavel. De vleugels van de mannetjes en de vrouwtjes hebben dezelfde kleuren.

Voordat zeearenden volwassen zijn, zijn hun vleugels bruin. Hun vleugels zijn meestal gespikkeld met witte stippen tot het vijfde jaar. De grootte van de vogel hangt af van waar hij leeft. De kleinste vogels leven in Florida, waar een volwassen mannetje slechts ongeveer 2,3 kilo weegt. De grootste zeearenden leven in Alaska, waar grote vrouwtjes tot 7,5 kilo zwaar kunnen worden.

De zeearend is nauw verwant aan een soort die steenarend heet. De zeearend verschilt lichamelijk en geestelijk van de steenarend. De zeearend heeft een grotere kop en een grotere snavel, en zijn poten hebben geen veren.

Als zeearenden "roepen" (geluiden maken), tsjirpen ze zwakjes en fluiten ze. De jonge vogels fluiten schriller dan de volwassen vogels.

Zeearenden leven meestal zo'n 20 jaar als ze in de natuur leven. De oudste exemplaren worden soms wel 30 jaar. Wanneer zeearenden in gevangenschap leven, zoals in dierentuinen, kunnen ze veel langer leven.

Jonge zeearend op zand

Naam

Deze zeearend dankt zowel zijn gewone als zijn wetenschappelijke naam aan zijn kop. Kaal in de Engelse naam komt van het woord piebald, wat "iemand met een witte kop" betekent. De wetenschappelijke naam komt van Haliaeetus, wat Latijn is voor "zeearend".

De zeearend was een van de vele soorten die in het 18e-eeuwse boek Systema Naturae van Carolus Linnaeus werden beschreven. Linnaeus was een Zweedse botanicus, arts en zoöloog die het systeem van de binomiale nomenclatuur heeft bedacht.

Er zijn twee belangrijke ondersoorten van de zeearend:

• H. l. leucocephalus (genoemd door Linnaeus, 1766) is een van de ondersoorten. Hij komt voor in het zuiden van de Verenigde Staten en in Baja California.
• H. l. washingtoniensis (genoemd door Audubon, 1827) is de noordelijke ondersoort. Hij is groter dan de zuidelijke soort, leucocephalus. Hij komt voor in het noorden van de Verenigde Staten, Canada en Alaska. De zeearend lijkt veel op de Eurasian white-tailed eagle. Deze soorten hebben beide een even grote witte kop, hoewel de zeearend een meer bleke vederkleur heeft. Het paar is waarschijnlijk in tweeën gesplitst bij de Noordelijke Stille Oceaan. De zeearend komt voor in Eurazië, en de zeearend in Noord-Amerika. De zeearend heeft een naam omdat hij snelheden tot (30)mph kan halen.

Een vliegende zeearend, in Alaska

Habitat

Het natuurlijke leefgebied van de zeearend strekt zich uit over het grootste deel van Noord-Amerika, met inbegrip van het grootste deel van Canada, de gehele Verenigde Staten en het noorden van Mexico.

De meeste zeearenden leven in de buurt van zeeën, rivieren, grote meren, oceanen, en andere grote plaatsen met open water en veel vis.

Zeearenden hebben oude bomen met hard hout nodig om in te leven, slapen en nesten te maken. Ze houden van bomen die gaten hebben en veilig zijn voor roofdieren. De hoogte of het soort boom is echter niet zo belangrijk als de afstand tot een waterlichaam. Zeearenden moeten in de buurt van water leven.

De zeearend is niet graag in de buurt van mensen. Hij is meestal te vinden op plaatsen waar geen of weinig mensen zijn. Er leven echter een paar zeearenden op plaatsen met bomen in grote steden. Ze kunnen in stadsparken leven. Zeearenden leven in een stad in Oregon. Een familie zeearenden woont sinds kort in Harlem, een plaats midden in de stad New York.

Zeearend met een zalm

Gedrag

De zeearend vliegt zeer snel. Hij kan zich voortbewegen met snelheden van 56-70 kilometer per uur (35-43 mph) wanneer hij zweeft of met zijn vleugels slaat. Wanneer hij echter vis draagt, vliegt hij ongeveer 48 km per uur (30 mph). Zijn duiksnelheid bedraagt 120-160 km per uur (75-99 mph), hoewel hij niet veel duikt. De zeearend is meestal trekkend, wat betekent dat hij reist (migreert) tussen woonplaatsen die heel ver van elkaar verwijderd zijn. Op sommige plaatsen zijn zeearenden niet trekvogel. Als het territorium van een zeearend water in de buurt heeft, zal hij daar het hele jaar blijven. Maar als het water waar hij woont in de winter bevriest, moet hij naar het zuiden of naar de kust trekken om iets te eten te vinden.

Dieet

De zeearend eet voornamelijk vis. In de Pacific Northwest zijn paaiende forel en zalm het hoofdvoedsel van de zeearend.

Soms eten arenden veel aas, vooral in de winter. Ze scharrelen ook dode lichamen op, zo groot als walvissen. Arenden eten echter meer grote dode vissen dan walvissen. Soms eten ze ook voedselresten van campings of vuilnisbelten. Tot de zoogdieren die ze eten behoren konijnen, hazen, wasberen, muskusratten, bevers en hertenkalfjes. Tot de vogels die ze eten behoren futen, eenden, meeuwen en ganzen. Ook reptielen, amfibieën en schaaldieren (vooral krabben) worden gegeten.

Om op vis te jagen duikt de arend boven het water en grijpt de vis met zijn klauwen uit het water. Ze eten door de vis met één klauw vast te houden en met de andere het vlees te verscheuren. Arenden hebben speciale dingen op hun tenen, spiricules genaamd, die hen helpen de vis gemakkelijker vast te houden. Zeearenden hebben krachtige klauwen. Men heeft ze zien vliegen met een reekalf van 7 kg. Soms, als de vis te zwaar is, wordt de arend ermee in het water gesleurd. Soms zwemmen zeearenden terug naar de kust en overleven het, maar soms verdrinken ze of sterven ze als gevolg van onderkoeling (een aandoening waarbij iemand het zo koud krijgt dat zijn lichaamstemperatuur onder normaal daalt). Andere keren stelen zeearenden vis en andere soorten voedsel van andere dieren. Gezonde volwassen zeearenden worden nergens in het wild opgegeten. Daardoor worden ze beschouwd als een van de topdieren van de voedselketen.

Voortplanting

Zeearenden worden volwassen als ze vier of vijf jaar oud zijn. Als ze oud genoeg zijn om te paren, komen ze meestal terug naar de plek waar ze geboren zijn. Men denkt dat zeearenden voor het leven paren. Maar als een van het paar sterft of verdwijnt, zal de ander een nieuwe partner kiezen. Een paar dat na lange tijd proberen geen kuiken kan krijgen, kan uit elkaar gaan en op zoek gaan naar nieuwe partners. Wanneer zeearenden baltsen, roepen ze en tonen ze hun vliegkunsten. Als ze dat doen, kunnen twee paartjes hoog vliegen, hun klauwen ineen slaan en vallen, waarbij ze uit elkaar gaan vlak voordat ze de grond raken. Het nest van de zeearend is groter dan enig ander nest in Noord-Amerika. Dat komt omdat het steeds weer opnieuw wordt gebruikt, en elk jaar wordt er meer aan het nest toegevoegd, tot het al gauw 4 meter diep en 2,5 meter breed wordt en 1 ton weegt. Een nest in Florida bleek 6,1 meter diep te zijn, 2,9 meter in doorsnee en 3 ton (2,7 ton) te wegen. Het nest wordt gebouwd van takken, meestal in grote bomen in de buurt van water. Als er geen bomen zijn, maakt de zeearend zijn nest op de grond. Zeearenden leggen tussen één en drie eieren per jaar. Zowel het mannetje als het vrouwtje broeden om de beurt de eieren uit. De andere ouder jaagt op voedsel of zoekt er nog meer om in het nest te leggen. De eieren zijn ongeveer 73 millimeter lang.

Het eten van walvis kadaver


Haliaeetus leucocephalus


Twee kuikens (eaglets)

Relatie met mensen

Daling en stijging van de bevolking

Ooit was de zeearend gemakkelijk te zien op het vasteland van de Verenigde Staten, maar hij was bijna uitgestorven door het gebruik van het bestrijdingsmiddel DDT. DDT vernietigde het calcium van een volwassen vogel, waardoor deze niet meer in staat was gezonde eieren te leggen. Vrouwelijke arenden legden eieren die te zwak waren om het gewicht van de ouders te weerstaan. In de vroege jaren 1700 waren er 300.000-500.000 zeearenden, maar in de jaren 1950 waren er nog maar 412 broedparen in de Verenigde Staten. Andere dingen die de productie van zeearenden tegenhielden was het verlies van habitat en de illegale jacht op zeearenden. Ook olie en lood waren andere grote redenen waarom zeearenden begonnen uit te sterven.

De soort werd voor het eerst beschermd in de Verenigde Staten en Canada door het Verdrag inzake trekvogels van 1918. De Bald Eagle Protection Act van 1940 in de Verenigde Staten probeerde ook het doden van de zeearend en de steenarend te stoppen. In 1967 werd de zeearend een bedreigde diersoort, en de straffen voor mensen die de soort doodden, werden steeds hoger. In 1972 werd DDT ook verboden in de Verenigde Staten. In Canada werd DDT in 1989 volledig verboden.

Door al dit harde werk begon de populatie van de zeearend weer toe te nemen. Hij werd officieel van de lijst van bedreigde diersoorten van de Verenigde Staten gehaald op 12 juli 1995.

Om zeearenden in gevangenschap te houden, moesten de werknemers ervaren zijn in het verzorgen van zeearenden. De zeearend kan een lange tijd in gevangenschap leven als hij goed wordt verzorgd, maar paart niet goed, zelfs niet onder de beste zorg.

De nationale vogel van de Verenigde Staten

De zeearend is de nationale vogel van de Verenigde Staten. Hij komt voor op de meeste zegels van de Verenigde Staten, waaronder het zegel van de president van de Verenigde Staten. Het Continentale Congres maakte op 20 juni 1782 het ontwerp voor het Grootzegel van de Verenigde Staten met een zeearend die dertien pijlen vasthoudt en een olijftak met dertien bladeren in zijn klauwen.

De zeearend is te vinden op beide nationale zegels en op de achterkant van verschillende munten (waaronder de munt van een kwart dollar tot 1999). Tussen 1916 en 1945 stond op de vlag van de president van de Verenigde Staten een adelaar die naar links keek.

Er bestaat een populaire legende dat Benjamin Franklin ooit voorstander was van de wilde kalkoen als symbool van de Verenigde Staten in plaats van de zeearend. Er is echter geen bewijs dat dit waar is. De legende komt uit de brief die Franklin in 1784 vanuit Parijs aan zijn dochter schreef. Deze brief ging echter over de Society of the Cincinnati, en er stond niets in over de zeearend of de wilde kalkoen.

In de inheemse Amerikaanse cultuur

De zeearend is een heilige vogel in sommige Noord-Amerikaanse culturen. Zijn veren worden als bijzonder beschouwd. Ze worden veel gebruikt in spirituele gebruiken bij de Indianen. Adelaars worden gezien als boodschappers tussen goden en mensen. Adelaarsveren worden vaak gebruikt in traditionele dingen, vooral in waaiers. De Lakota geven bijvoorbeeld een adelaarsveer als symbool van eer aan een persoon die een taak volbrengt. In de moderne tijd kan hij worden gegeven bij een gebeurtenis zoals het afstuderen aan de universiteit. De Pawnee mensen beschouwden adelaars als symbolen van de natuur en vruchtbaarheid. Dit komt omdat hun nesten hoog boven de grond worden gebouwd, en omdat zij hun jongen zeer dapper beschermen. De Choctaw verklaarden dat de kale adelaar, die de zon directer kan zien, een symbool van vrede is.

Tijdens de zonnedans, die door veel indianenstammen wordt gedanst, komt de adelaar op veel verschillende manieren voor. Een fluitje, gemaakt van het vleugelbot van een adelaar, wordt tijdens de dans gebruikt. Ook kan een medicijnman tijdens de dans zijn waaier, die gemaakt is van adelaarsveren, richten op mensen die genezing nodig hebben. De waaier wordt dan omhoog gehouden naar de hemel, zodat de adelaar alle zieke gebeden naar de god kan sturen.

Inheemse Amerikaanse stammen mogen echter geen kale of gouden adelaarsveren meer gebruiken voor hun religieus of spiritueel gebruik. Dit is het gevolg van een wet die de adelaarsverenwet wordt genoemd. De adelaarsverenwet beschermt inheemse Amerikanen gewoonlijk door vele uitzonderingen te bieden op de natuurwetten, maar op dit moment staat de wet inheemse Amerikaanse stammen nog niet toe de veren te gebruiken. Dit maakte de inheemse Amerikaanse groepen boos omdat zij volhielden dat het hun vermogen om hun religie vrij te gebruiken in de weg stond.

Eerste jaars


Zegel van de President van de Verenigde Staten