Auschwitz (concentratiekamp) | groep concentratiekampen geleid door nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog

Achtergrond

Vernietigingskampen waren anders dan concentratiekampen. Vanaf 1940 bouwden de nazi's ongeveer 150 concentratiekampen en nog veel meer subkampen. Er waren echter maar zes vernietigingskampen in nazi-Duitsland, allemaal in Oost-Europa:

• Auschwitz II (Birkenau)
• Sobibór
• Majdanek
• Bełżec
• Treblinka
• Chelmno

In vernietigingskampen werd bijna iedereen direct na aankomst in de kampen vermoord. De nazi's vermoordden ongeveer 3,0-3,5 miljoen mensen in deze vernietigingskampen. 90% van hen waren Joodse mensen.

 

Selectie

Elke dag brachten de nazi-autoriteiten veel gevangenen in treinen naar Auschwitz. De SS-artsen van het kamp verdeelden deze gevangenen in drie groepen. Dit werd "selectie" genoemd. Zo besliste de SS naar welk kamp van Auschwitz elke gevangene zou gaan.

Dood

De meeste gevangenen die naar Auschwitz werden gestuurd, werden geselecteerd voor de dood. Dit betekent dat de SS besloot dat ze meteen gedood moesten worden. Gewoonlijk plaatste de SS alle kinderen, de meeste vrouwen, alle ouderen, mensen die er ziek uitzagen en mensen die eruit zagen alsof ze niet konden werken in deze groep. SS-bewakers brachten deze mensen rechtstreeks naar de gaskamers van Auschwitz en doodden hen met gifgas. Zij gebruikten een vorm van waterstofcyanide, een soort gifgas dat bloedvergif wordt genoemd. Ze noemden dit gifgas Zyklon B. Dit gas was een zeer efficiënte manier om de gevangenen te doden, en kon iedereen die eraan werd blootgesteld binnen 20 minuten doden.

Primo Levi, een gevangene die Auschwitz overleefde, schreef later over hoe de selecties waren:

In minder dan tien minuten waren alle fitte [gezonde] mannen verzameld in een groep. [I]n de snelle en summiere keuze van [de SS-bewakers] werd ieder van ons al dan niet in staat geacht nuttig te werken voor het [Derde] Rijk.... [We weten dat van onze [groep] niet meer dan zesennegentig mannen en negenentwintig vrouwen de [kampen] zijn binnengekomen, en dat van alle anderen, meer dan vijfhonderd in getal, er twee dagen later niet één meer in leven was...

Zo verdwenen in een oogwenk onze vrouwen, onze ouders en onze kinderen. We zagen ze even als een onduidelijke massa aan de andere kant van het platform; daarna zagen we niets meer.

Gedwongen arbeid

De SS selecteerde een aantal sterke, gezonde mensen als slavenarbeiders. Zij werkten in Auschwitz I, in een fabriek van IG Farben in Auschwitz III en in munitiefabrieken in de subkampen. Volgens de gegevens werkten tussen 1940 en 1945 ongeveer 405.000 mensen als slavenarbeiders, waarvan ongeveer 84% (340.000) stierf.

Oskar Schindler, een Duitse zakenman, redde ongeveer 1.000 Joden uit Polen. Hij stuurde ze weg naar zijn fabriek, en deze Joden leefden.

Speciale banen

SS'ers kozen een derde groep mensen die ze konden gebruiken voor speciale banen of medische experimenten. Bijvoorbeeld:

• Een van de kampartsen, Joseph Mengele, was geïnteresseerd in tweelingen en dwergen. De SS stuurde deze mensen naar het "ziekenhuis" van het kamp, zodat Mengele medische experimenten op hen kon uitvoeren.
• De SS koos een aantal mensen om de andere gevangenen te helpen bewaken. Vaak kozen zij hiervoor gewelddadige criminelen. Ze noemden deze mensen "kapo's".
• De SS koos ook een aantal mensen om in en rond de gaskamers en crematoria te werken. Zij noemden deze mensen Sonderkommando.

Kapos en Sonderkommandos maakten het voor een klein aantal SS-bewakers mogelijk om tienduizenden gevangenen in Auschwitz te controleren. In totaal werkten er ongeveer 7.000 SS'ers in Auschwitz.^p. 40

 
Foto van een selectie. Mensen die naar links worden gestuurd, worden onmiddellijk gedood in de gaskamers. Mensen die naar rechts worden gestuurd, worden gekozen als slavenarbeiders.  

De kampen

Auschwitz I

Auschwitz I was het kantoor voor alle kampen in het Auschwitz-complex.

De nazi's hielden gevangenen in Auschwitz van 14 juni 1940 tot 27 januari 1945.^p. 128

Gevangenen

De eerste gevangenen in Auschwitz I waren 728 mensen uit Polen. Een van deze gevangenen was Kazimierz Albin. Hij overleefde Auschwitz. Later schreef hij hoe de eerste dag in Auschwitz begon:

[We moesten ons in vijf rijen opstellen... [Frizsch kondigde aan: "Dit is concentratiekamp Auschwitz... Ieder verzet of ongehoorzaamheid zal meedogenloos worden bestraft. Iedereen die ongehoorzaam is aan superieuren, of probeert te ontsnappen, wordt ter dood veroordeeld. Jonge en gezonde mensen leven hier niet langer dan drie maanden. Priesters een maand, Joden twee weken. Er is maar één uitweg, via de schoorstenen van het crematorium."

Daarna kwamen 48 homoseksuele mannen uit Duitsland. Daarna kwamen er Joden als gevangenen.

Van 1940 tot 1941 waren er op elk moment tussen de 13.000 en 16.000 gevangenen in Auschwitz I. In 1942 waren dat er 20.000. De meeste van deze gevangenen waren niet Joods, omdat de meeste Joodse gevangenen naar Auschwitz II werden gestuurd.

In Auschwitz moesten de gevangenen tekens op hun uniformen aanbrengen om aan te geven waarom ze naar Auschwitz waren gestuurd. Joodse gevangenen moesten bijvoorbeeld twee gele driehoeken in de vorm van een davidster op hun kleding naaien. Homoseksuele mensen moesten een roze driehoek op hun kleding naaien. De SS gaf elke gevangene ook een serienummer en tatoeëerde dat nummer op het lichaam van de gevangenen. De SS noemde gevangenen nooit bij hun naam, alleen bij hun nummer.

De leefomstandigheden in Auschwitz I waren zeer slecht. Gevangenen kregen zeer weinig voedsel. Er was geen sanitaire voorzieningen, waardoor ziekten zich gemakkelijk konden verspreiden. Veel gevangenen stierven door ziekten, verhongering en doodvriezen.

Op zondag moesten de gevangenen hun barakken schoonmaken en mochten ze douchen.

Straffen en martelingen

De SS bouwde vele soorten kamers om gevangenen te straffen en te martelen. Deze omvatten:

• Staande cellen: Dit waren kamers van 1,5 vierkante meter. De SS hield vier mensen in een van deze kamers. De kamers waren zo klein dat de gevangenen de hele nacht moesten staan. Dan moesten ze overdag werken.
• Uitgehongerde cellen: De SS sloot gevangenen op in deze kamers en gaf hen geen water of voedsel. Ze lieten de gevangenen achter om te sterven van uitdroging of verhongering.
• Verstikkingscellen: Dit waren kamers met slechts één klein raam. De SS sloot veel gevangenen op in deze kamers. Terwijl de gevangenen de zuurstof in de kamer inademden, bleef er steeds minder zuurstof over. Uiteindelijk was er zo weinig zuurstof over in de kamer dat de gevangenen stikten.

Soms bonden de SS'ers de handen van een gevangene achter zijn rug en hingen ze hem op aan zijn polsen. Hierdoor braken de schoudergewrichten van de persoon. De SS liet gevangenen uren of dagen zo hangen, soms tot ze stierven.

De SS hing sommige gevangenen ook op aan hun nek, zodat ze een langzame en pijnlijke dood zouden sterven.

Gaskamers

De SS probeerde voor het eerst gevangenen te doden met Zyklon B in Auschwitz I, op 3 september 1941.

Bij hun eerste test gebruikte de SS Zyklon B op 600 krijgsgevangenen uit de Sovjet-Unie en ongeveer 250 Polen.^p. 88 Toen het gas deze gevangenen doodde, besefte de SS dat ze met Zyklon B veel sneller mensen konden doden dan door ze neer te schieten. Ze bouwden een gaskamer, waar ze meer dan 700 mensen tegelijk konden doden.^p. 160 Ze bouwden ook een crematorium in blok 11 van het kamp.^p. 160

Van 1941 tot 1942 vermoordde de SS ongeveer 60.000 mensen in deze gaskamer. Na 1942 maakte men van de gaskamer een schuilkelder waar de SS zich kon verbergen als geallieerde vliegtuigen in de buurt bommen lieten vallen.^{pp. 123–124}

De gaskamer bestaat nog steeds. Hij is herbouwd met gebruikmaking van de originele onderdelen. Nu maakt hij deel uit van het museum in Auschwitz.

Vrouwelijke gevangenen

Op 26 maart 1942 stuurde de SS de eerste vrouwelijke gevangenen naar Auschwitz.

Van ongeveer maart 1941 tot januari 1945 deed nazi-dokter Carl Clauberg in Auschwitz medische experimenten op vele vrouwen. Hij wilde een manier vinden om miljoenen mensen zo gemakkelijk en snel mogelijk te steriliseren. Hij probeerde met behulp van röntgenstralen, chirurgie en medicijnen vrouwelijke gevangenen te steriliseren. Het plan van de nazi's was om zich te ontdoen van iedereen die niet "Arisch" was. Als onderdeel van dit plan steriliseerden de nazi's veel mensen zodat ze geen kinderen konden krijgen die niet "Arisch" waren.^p. 73

In 1943 gaf Heinrich Himmler de SS opdracht een bordeel in Auschwitz op te richten. Niet-Joodse vrouwelijke gevangenen werden gedwongen in het bordeel te werken. Gevangenen die belangrijk waren voor de nazi's, zoals kapo's en koks, mochten als beloning gebruik maken van het bordeel. Heinrich Himmler beval homoseksuele gevangenen ook elke week het bordeel te bezoeken. Hij dacht dat dit hen zou "genezen" van hun homoseksualiteit.

Johanna Langefeld, Maria Mandel en Elisabeth Volkenrath hadden de leiding over de vrouwelijke gevangenen in Auschwitz.

Dr. Mengele

Crimineel Joseph Mengele deed medische experimenten op veel gevangenen, vooral op tweelingen, dwergen en mensen met lichamelijke handicaps. Al deze experimenten waren zeer ruw en pijnlijk. Mengele castreerde bijvoorbeeld sommige gevangenen zonder verdoving. Veel vrouwen en mannen stierven tijdens deze experimenten.

Mengele had ook de leiding over het kampziekenhuis van Auschwitz. Dit was geen gewoon ziekenhuis. Er werkten gevangenen die arts waren, zoals Gisella Perl. Zij probeerden gevangenen te helpen die ziek of gewond waren, maar zij hadden geen medicijnen of medische voorraden, zelfs geen schoon verband of stromend water. Als patiënten niet snel beter werden, stuurde Mengele ze naar de gaskamers, of vermoordden nazi-artsen ze door ze te injecteren met fenol.

Auschwitz II (Birkenau)

Auschwitz II was het vernietigingskamp van Auschwitz. Het heette ook Birkenau (uitgesproken als "BEER-kin-nu"), wat "het berkenbos" (bos) betekent. Tegenwoordig wordt Birkenau vaak gewoon "Auschwitz" genoemd.

De nazi's begonnen in oktober 1941 met de bouw van Auschwitz II, omdat Auschwitz I te vol werd. Tegen die tijd had Adolf Hitler besloten alle Joden te vermoorden. De nazi's noemden dit plan de "Endlösung". Kort nadat het was gebouwd, gaf Heinrich Himmler opdracht Auschwitz II te gebruiken als moordcentrum. Het doel zou zijn om elke gevangene die daarheen werd gestuurd te doden.

Auschwitz II had vier gaskamers. De nazi's lieten de gaskamers eruit zien als douches. Ze overtuigden de gevangenen ervan dat ze naar de gaskamers gingen om te douchen.^p. 160 Daarna lieten ze Zyklon B in de gaskamers vallen en doodden iedereen die erin zat. De lijken werden tot as verbrand in de vier crematoria van Auschwitz II.^p. 160

Auschwitz II was het grootste vernietigingskamp van nazi-Duitsland tijdens de Holocaust. De SS doodde in Auschwitz meer mensen dan in alle andere nazi-dodenkampen. De SS bouwde de gaskamers van Auschwitz II zo dat er 2000 mensen tegelijk in pasten. Dit betekende dat ze elke 30 minuten ongeveer 2.000 mensen konden doden in de gaskamers.

Auschwitz III (Monowitz)

Auschwitz III heette ook Monowitz (uitgesproken als "MOW-no-vitz"). In Monowitz en de 48 subkampen eromheen werkten gevangenen als slaven in de fabriek van IG Farben en in fabrieken die wapens maakten voor het Duitse leger.^p. 53

De IG Farben fabriek in Monowitz werd geopend in 1941. In oktober 1942 werden de gevangenen gedwongen het kamp Monowitz te bouwen, zodat de slavenarbeiders er konden wonen. IG Farben betaalde voor de bouw van het kamp. Daarmee was Monowitz het eerste concentratiekamp in de geschiedenis dat werd betaald en gebouwd door een particulier bedrijf.^p. 53

Tussen 1941 en 1945 werkten ongeveer 35.000 gevangenen in de fabriek van IG Farben. Zeven op de tien van deze gevangenen (ongeveer 25.000) stierven door honger, ziekte en omdat ze zo hard moesten werken.^{pp. 51, 53, 55} De gemiddelde gevangene leefde slechts drie maanden nadat hij naar Monowitz was gestuurd.^p. 56

Managers in de fabriek van IG Farben probeerden altijd de gevangenen harder te laten werken. Vaak bedreigden zij de gevangenen door te zeggen dat zij naar de gaskamers zouden worden gestuurd als zij niet harder werkten.^p. 56 Elke maand stierf 20% van de slavenarbeiders in de fabriek (één op de vijf) of werd naar de gaskamers gestuurd.

 
Joodse tweelingen die in leven werden gehouden om te worden gebruikt in Mengele's medische experimenten. Ze werden in januari 1945 door het Rode Leger uit Auschwitz bevrijd.  


Blok 11 in Auschwitz. Het doel was om gevangenen te straffen en te martelen.  


Met latrines als deze was sanitatie in Auschwitz onmogelijk.  

Commandanten

Tot de zomer van 1943 was Rudolf Höss de commandant van Auschwitz.^p. 193 Na hem werden Arthur Liebehenschel en Richard Baer commandant van het kamp.

Na de Tweede Wereldoorlog schreef Höss een autobiografie. Hij gaf veel details over de kampen in Auschwitz. Tijdens de processen van Neurenberg kreeg hij de doodstraf. Hij werd opgehangen voor het crematorium van Auschwitz I.

 

Weerstand

In 1943 hadden zich in de kampen van Auschwitz veel verzetsgroepen gevormd. Dit waren groepen die probeerden terug te vechten tegen de nazi's, op welke manier dan ook.

Verzetsgroepen hielpen sommige gevangenen uit Auschwitz te ontsnappen. Deze mensen brachten informatie over de moorden in Auschwitz naar de wereld.

Maar als een gevangene ontsnapte, vermoordde de SS vele andere gevangenen. Soms brachten ze de familieleden van de ontsnapte gevangenen naar Auschwitz. De SS deed dit om te voorkomen dat andere gevangenen zouden proberen te ontsnappen. In totaal hebben ongeveer 700 gevangenen geprobeerd te ontsnappen uit de drie verschillende kampen van Auschwitz. Van deze 700 konden er ongeveer 300 ontsnappen.

Sommige Sonderkommando's in Auschwitz vochten terug tegen de SS. Bijvoorbeeld, in 1944 bliezen sommigen van het Sonderkommando in Auschwitz een van de crematoria van het kamp op.

Ook in 1944 namen leden van het Sonderkommando in het geheim foto's in Auschwitz. Dit zijn de enige foto's die de massamoord in Auschwitz laten zien. Leden van het Poolse verzet hielpen de foto's het kamp uit te smokkelen.

De informatie

De geallieerden kregen tussen 1941 en 1944 informatie over de kampen in Auschwitz. Ze geloofden echter niet dat er in Auschwitz zoveel mensen werden vermoord. Toen ontsnapten twee mensen, Rudolf Vrba en Alfred Wetzler, uit Auschwitz. Zij schreven verslagen over wat er in Auschwitz gebeurde. Door deze verslagen kwamen de geallieerde leiders midden 1944 achter de waarheid over Auschwitz.

In 1944 hadden geallieerde vliegtuigen enkele foto's genomen van het gebied, waaronder Auschwitz. Niemand heeft deze foto's echter bestudeerd. De eerste keer dat iemand deze foto's zorgvuldig bekeek, was in de jaren 1970.

Ooit waren de geallieerden van plan de kampen te bombarderen. Ze besloten dat echter niet te doen, omdat ze geen gevangenen wilden doden. Sommige vliegtuigen lieten zelfs bommen vallen op nabijgelegen militaire doelen. Eén bom viel op het kamp. Deze doodde 315 gevangenen en verwondde 1425 anderen.

Er wordt nog steeds getwist over wat de geallieerden hadden kunnen doen om meer gevangenen in Auschwitz te redden.

 
Eén van de foto's van het Sonderkommando (bijgesneden), waarop slachtoffers uit de gaskamer worden verbrand.  

Vrijheid

Eind 1944 was het Rode Leger dicht bij Auschwitz. De SS blies de gaskamers in Birkenau op om te verbergen wat ze hadden gedaan. Ze vernietigden ook veel andere gebouwen en documenten.^{pp. 125–127} Op 17 januari 1945 begonnen de SS-bewakers van de kampen Auschwitz te verlaten. Zij dwongen meer dan 58.000 gevangenen naar het westen te marcheren, naar de steden Gliwice of Wodzilaw. Bij aankomst in deze steden werden zij per trein afgevoerd naar concentratiekampen in Duitsland. Alleen degenen die niet konden marcheren, lieten ze achter. Ongeveer 38.000 gevangenen stierven tijdens de gedwongen mars.^{pp. 125–127}

Op 27 januari 1945 bereikten de soldaten van de 322e infanterie van het Rode Leger Auschwitz. Ze vonden en bevrijdden ongeveer 7.500 gevangenen.^p. 128

 

Overlijdens

Niemand weet precies hoeveel mensen er in Auschwitz of andere nazikampen zijn gestorven. De SS hield gegevens bij, maar vernietigde de meeste.

Historici hebben veel verschillende manieren gebruikt om te schatten hoeveel mensen er in Auschwitz zijn gestorven. Zij hebben bijvoorbeeld bestudeerd wat getuigen tijdens de processen van Neurenberg hebben gezegd. Sommige mensen die Auschwitz overleefden, hielpen ook bij het schatten van het aantal mensen dat daar stierf.

Toch zijn veel verschillende mensen en regeringen het hierover oneens:

• De communistische regeringen van de Sovjet-Unie en Polen zeiden dat 4 miljoen mensen in Auschwitz zijn gestorven.^{pp. 132–133}
• Rudolf Höss zei dat daar 2,5 miljoen tot 3 miljoen mensen omkwamen. Later schreef hij dat hij zich vergiste en zei: "het cijfer van tweeënhalf miljoen [is] veel te hoog".
• Adolf Eichmann zei dat het aantal doden 2 miljoen bedroeg.
• In 1983 was de Franse geleerde George Wellers een van de eersten die de gegevens van de nazi's over deportaties gebruikte om het aantal doden in Auschwitz te schatten. Hij berekende dat 1,613 miljoen mensen stierven, waaronder 1,42 miljoen Joden en 146.000 Polen.
• Rond dezelfde tijd berekende Franciszek Piper aan de hand van gegevens over treinaankomsten en deportaties 1,1 miljoen Joodse doden, 140.000-150.000 Poolse doden en 23.000 Roma-doden.

Het United States Holocaust Memorial Museum zegt dat dit "de beste schattingen zijn van het aantal slachtoffers" in Auschwitz tussen 1940 en 1945:

	Totaal aantal naar Auschwitz gestuurd	Aantal doden in Auschwitz	Percentage  gedood
Joden	1,095,000	960,000	88%
Poolse volk	147,000	74,000	50%
Roma	23,000	21,000	91%
Sovjet krijgsgevangenen	15,000	15,000	100%
Andere mensen	25,000	12,000	48%
Totalen	1,3 miljoen	1,08 miljoen	83%

 

Na de oorlog

Museum

Een paar jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog besloot de Poolse regering Auschwitz te herbouwen en er een museum te vestigen. Ze herstelden enkele van de kampen. Soms maakten ze heel kleine veranderingen ten opzichte van de oorspronkelijke opzet.

Het museum heeft vele onderdelen en tentoonstellingen. Deze omvatten:

• Auschwitz II en de overblijfselen van de gaskamers.
• Ongeveer 110.000 mannen-, vrouwen- en kinderschoenen. De schoenen waren van mensen die in Auschwitz zijn vermoord.
• Ongeveer 3.800 koffers die mensen meenamen die naar Auschwitz werden gestuurd. Toen mensen naar Auschwitz werden gestuurd, vertelden de nazi's hen dat ze gewoon naar een andere plaats gingen om te leven. Dus namen de mensen koffers mee met veel dingen die ze dachten nodig te hebben.
• Andere dingen die mensen die naar Auschwitz werden gestuurd meenamen. Deze omvatten meer dan 12.000 keukengerei, brillen, kleding en vele andere dingen.
• Dingen die de SS gebruikte om gevangenen te doden. Deze omvatten nagemaakte douchekoppen voor de gaskamers, blikken Zyklon B, de deur van een van de gaskamers en een crematorium.

In 1947 werd het museum geopend voor het publiek. Later werd de as van de slachtoffers van Auschwitz uitgestrooid tussen de hutten waar de gevangenen woonden. Zij zien het hele gebied als een begraafplaats.

Andere onderscheidingen

In 1979 maakte de United Nations Educational, Scientific, and Cultural Association (UNESCO) Auschwitz tot werelderfgoed.

Ook in 1979 droeg de Poolse paus Johannes Paulus II de mis op in Auschwitz II.

In de jaren tachtig maakte paus Johannes Paulus II twee mensen die in Auschwitz waren vermoord tot katholieke heiligen:

• Maximiliaan Kolbe, een Poolse priester. De nazi's stuurden hem naar Auschwitz omdat hij Joodse vluchtelingen hielp. Toen drie mannen uit Auschwitz ontsnapten, koos de SS tien andere gevangenen uit om uit wraak te worden uitgehongerd. Toen een van die gevangenen begon te huilen over zijn familie, bood Kolbe zich aan om in zijn plaats gedood te worden.
• Edith Stein, een Joodse vrouw die zich bekeerde tot het katholicisme en karmelietessen werd. De SS vermoordde haar in de gaskamers van Auschwitz.

In 2005 hebben de Verenigde Naties 27 januari uitgeroepen tot Internationale Dag ter Herdenking van de Holocaust. Zij kozen 27 januari omdat het de dag is waarop het Rode Leger Auschwitz bevrijdde.

Op 27 januari 2005 herdacht het Europees Parlement de bevrijding van Auschwitz met een minuut stilte. Het Europees Parlement nam ook een resolutie aan waarin staat dat de moord op ongeveer 1,5 miljoen mensen in de kampen van Auschwitz verschrikkelijk was. Het Parlement zei de resolutie mede te hebben aangenomen vanwege "de verontrustende toename van antisemitisme, en met name antisemitische incidenten, in Europa, en om opnieuw de bredere lessen te leren over de gevaren van het slachtofferen van mensen op basis van ras, etnische afkomst, religie, sociale classificatie, politiek of seksuele geaardheid".

Controverses

Na de Tweede Wereldoorlog plaatsten de communistische regeringen van de Sovjet-Unie en Polen een gedenkbord bij Auschwitz. Op het bord stond dat er 4 miljoen mensen in Auschwitz waren gestorven. Na de val van de communistische regering in Polen in 1989 werd het bord veranderd in 1,1 miljoen doden. Mensen die de Holocaust proberen te ontkennen, gebruiken dit verschil om te beweren dat de Holocaust propaganda was. De Holocaust is echter een historisch feit, en de SS heeft in Auschwitz minstens 1,1 miljoen mensen vermoord.

Vanaf 1989 voerden de Poolse regering en de media aan dat het niet eerlijk was om de naam "Poolse vernietigingskampen" te gebruiken om de Auschwitz-kampen te beschrijven. Ze zeiden dat deze naam het deed lijken alsof Polen de leiding had over de vernietigingskampen. In feite had nazi-Duitsland Polen overgenomen, en de nazi's beheerden de vernietigingskampen.^p. 73 In 2006 vroeg de Poolse regering aan UNESCO om de naam van het werelderfgoed Auschwitz te veranderen. Zij wilde dat de UNESCO de naam zou veranderen van "Concentratiekamp Auschwitz" in "Voormalig nazi-Duits concentratiekamp Auschwitz-Birkenau". De Poolse regering dacht dat dit het publiek niet zou misleiden en zou aantonen dat nazi-Duitsland het kamp bestuurde en niet Polen. In 2007 ging UNESCO akkoord en veranderde de naam van de site in "Auschwitz Birkenau: Duits nazi concentratie- en vernietigingskamp (1940-1945)".

De Poolse regering had het filmen op de locaties toegestaan voor twee films en een tv-serie. In sommige gevallen stonden ze echter niet toe dat er in de kampen werd gefilmd. In februari 2006 weigerde Polen visa aan enkele onderzoekers uit Iran die Auschwitz wilden bezoeken. Dit deden zij omdat de president van Iran, Mahmoud Ahmadinejad, de Holocaust heeft ontkend en zelfs heeft gezegd dat het "een mythe" is.

Religieuze controverses

In 1984 openden de Karmelieten een klooster in de buurt van Auschwitz I. Joodse groepen protesteerden en de Karmelieten verwijderden het klooster in 1993.

In 1987, nadat paus Johannes Paulus II Edith Stein zalig had verklaard, hebben katholieken een kruis geplaatst bij de gaskamer. Na enige tijd verscheen er een Davidster op de plek. Er verschenen vele religieuze symbolen. Uiteindelijk werden ze allemaal verwijderd.

In 1988 plaatsten de Karmelieten een 8 meter hoog kruis buiten blok 11 in Auschwitz. Joodse groepen protesteerden, omdat de meeste mensen die in Auschwitz werden gedood, Joods waren. Tegen 1998 waren er 300 kleinere kruisen verschenen. Uiteindelijk verwijderde men de kleinere kruisen. Het grotere kruis staat er echter nog steeds.

 
Brillen van mensen die in Auschwitz zijn vermoord  

Fotogalerij

 

Gerelateerde pagina's

• De Holocaust
• Verdelgingskamp
• Rudolf Vrba
• Lijst van nazi-concentratiekampen