Concentratiekamp | plaats waar een regering mensen dwingt te leven zonder proces

Een concentratiekamp (of interneringskamp) is een plaats waar een regering mensen dwingt te leven zonder proces. Meestal behoren die mensen tot groepen die de regering niet aanstaan. De term betekent opsluiting (beveiligd houden) van "vijandelijke burgers in oorlogstijd of van terrorisme verdachte personen".

Sommige regeringen stoppen mensen in concentratiekampen omdat ze tot een bepaalde godsdienst, ras of etnische groep behoren.

Gewoonlijk worden mensen naar concentratiekampen gestuurd zonder dat ze een proces hebben gehad of schuldig zijn bevonden aan een misdaad.

Soms sturen regeringen mensen naar concentratiekampen om dwangarbeid te verrichten of om vermoord te worden. Concentratiekampen werden bijvoorbeeld geleid door nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie tijdens de Tweede Wereldoorlog. De nazi's gebruikten concentratiekampen om miljoenen mensen te doden in De Holocaust en vele anderen te dwingen als slaven te werken. Veel andere landen hebben echter ook concentratiekampen gebruikt tijdens oorlogen of in moeilijke tijden.




  Een interneringskamp voor Japanners in Canada, 1945  Zoom
Een interneringskamp voor Japanners in Canada, 1945  

Gevangenen in concentratiekamp Buchenwald in nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog  Zoom
Gevangenen in concentratiekamp Buchenwald in nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog  

Kampen in de jaren 1800

Inheemse Amerikaanse "reservaten"

De eerste moderne concentratiekampen in de Verenigde Staten ontstonden in 1838. Rond deze tijd werden de Verenigde Staten steeds groter. In de gebieden die de Verenigde Staten wilden overnemen, woonden echter Indianen.

In 1830 hadden het Amerikaanse Congres en president Andrew Jackson een wet aangenomen die de Indian Removal Act heette. Volgens deze wet moesten alle Indianen de Verenigde Staten verlaten en verhuizen naar "Indian Territory", ten westen van de Mississippi. Veel Cherokee mensen wilden hun land echter niet verlaten. In mei 1838 besloot de regering van de Verenigde Staten de Cherokee te dwingen de Verenigde Staten te verlaten.

Eerst dwongen soldaten ongeveer 17.000 Cherokee mensen, en 2.000 van hun Afro-Amerikaanse slaven, in concentratiekampen, waar ze tijdens de zomer van 1838 moesten leven. 353 Cherokee mensen stierven in de kampen aan dysenterie en andere ziekten. Uiteindelijk werden de Cherokee gedwongen om te reizen naar het gebied dat nu Oklahoma is. (In die tijd lag Oklahoma niet in de Verenigde Staten.) De regering dwong ook andere Indianenstammen hun land te verlaten en naar het westen te trekken.

Al snel begonnen veel mensen uit de Verenigde Staten naar het westen te trekken. Nu trokken de Verenigde Staten opnieuw het land van de Indianen binnen. Vanaf de jaren 1860 vochten veel Indianenstammen terug. Deze gevechten worden nu de Indianenoorlogen genoemd. De regering van de Verenigde Staten reageerde door de Indianen te dwingen hun land weer te verlaten en te verhuizen naar concentratiekampen. De regering noemde deze kampen "Indiaanse reservaten". (Ze werden "reservaten" genoemd omdat er land was gereserveerd voor de Indianen). Inheemse Amerikanen mochten hun reservaten echter niet verlaten. In sommige reservaten stierven veel mensen, vooral kinderen, van honger en ziekte.

Amerikaanse kampen uit de Burgeroorlog

Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog in de jaren 1860 werden gevangengenomen soldaten soms in kampen ondergebracht. Deze kampen waren bedoeld als krijgsgevangenkampen, met goede omstandigheden. Naarmate de oorlog vorderde, namen zowel de Unie als de Confederatie meer vijandelijke soldaten gevangen. De kampen raakten overvol, met vreselijke omstandigheden. Er was niet genoeg voedsel, en veel mannen stierven van de honger. Ook was er zeer weinig sanitaire voorzieningen, waardoor ziekten zich gemakkelijk konden verspreiden. Veel gevangenen stierven aan deze ziekten.

Het dodelijkste krijgsgevangenenkamp tijdens de Burgeroorlog was de Andersonville gevangenis. Andersonville werd geleid door het leger van de Geconfedereerde Staten. In Andersonville stierf ongeveer een kwart van de gevangenen. 

De omstandigheden in de krijgsgevangenkampen van de Unie waren ook zeer slecht. In vier verschillende kampen van de Unie stierf minstens 15% van de gevangenen. In een kamp dat Fort Pulaski heette, lieten Unie-soldaten 600 Confederale krijgsgevangenen opzettelijk verhongeren. 46 van hen stierven. De Unie-soldaten deden dit om wraak te nemen voor de manier waarop Unie-gevangenen werden behandeld in de Andersonville-gevangenis.

Tegen het einde van de Burgeroorlog waren ongeveer 30.000 soldaten van de Unie en ongeveer 26.000 soldaten van de Confederatie in krijgsgevangenkampen gestorven.

Spanje

Eind 1800 was Cuba een kolonie van het Spaanse Rijk. Dit betekende dat Spanje Cuba controleerde. Toen de Cubaanse bevolking tussen 1895 en 1898 probeerde te rebelleren en te vechten voor onafhankelijkheid, creëerde Spanje concentratiekampen en stuurde veel Cubanen daarheen. Dit werd het "Reconcentrado" beleid genoemd.

De mensen die vochten voor de Cubaanse onafhankelijkheid waren guerrillastrijders. Zij droegen geen militaire uniformen en konden zich verbergen in groepen burgers. Ze konden ook kamperen en jagen, zonder hulp van iemand nodig te hebben om te overleven. Om te voorkomen dat de guerrillastrijders deze dingen konden doen, besloot de Spaanse regering de Cubanen in concentratiekampen te stoppen. Het idee was dat de Cubanen in de kampen "beschermd" zouden worden door het Spaanse leger totdat het Spaanse Rijk de oorlog zou winnen. Dit idee werkte echter niet. Ten minste 30% van de Cubanen in de kampen stierf door honger, ziekte, slechte sanitaire voorzieningen en het ontbreken van medicijnen. Ook hielpen de concentratiekampen de Spanjaarden niet om de oorlog te winnen.



 Fort gebruikt om de Cherokee op te sluiten voor de Trail of Tears  Zoom
Fort gebruikt om de Cherokee op te sluiten voor de Trail of Tears  

Een Unie-soldaat die Andersonville overleefde  Zoom
Een Unie-soldaat die Andersonville overleefde  

Kampen begin 1900

Het Britse Rijk

Tussen 1900 en 1902 maakte het Britse Rijk onder leiding van Lord Kitchener gebruik van concentratiekampen. In die tijd vochten zij tegen de Boeren in de Tweede Boerenoorlog in Zuid-Afrika. Aanvankelijk konden de Britten de Boeren niet verslaan. Ze reageerden door de familieleden van de Boeren in concentratiekampen onder te brengen. Ze deden dit zodat deze familieleden geen voedsel of hulp konden geven aan de Boerenstrijders. De Britse soldaten staken ook de huizen en boerderijen van de Boeren in brand en vernietigden alle gewassen die ze konden vinden. Zij deden dit zodat de Boerenstrijders nergens voedsel of onderdak konden vinden.

Rusland en de Sovjet-Unie

Rusland gebruikte gevangenkampen, vooral in plaatsen op de Noordpool of in Siberië, ver van de grote steden. Het eerste gevangenkamp in Rusland werd gebouwd in 1918. Na de vorming van de Sovjet-Unie in 1922 begon de Sovjetregering echter veel meer mensen naar dwangarbeiderskampen te sturen. In 1936 waren er 5.000.000 gevangenen in deze kampen.

Deze kampen worden in het Russisch zone genoemd. Ze worden ook vaak "goelags" genoemd. GULAG is een acroniem voor de Russische woorden "Main Camp Administration" (ru: Главное управление лагерей и мест заключения; Glavnoe upravlenye lagerey i mest zaklyucheniya). Dit was de overheidsinstelling die verantwoordelijk was voor de gevangenkampen toen Josef Stalin de Sovjet-Unie leidde. Mensen die geen Russisch spreken, gebruiken echter vaak het woord "goelag" om te spreken over een willekeurig dwangarbeiderskamp in Rusland of de Sovjet-Unie.

Mensen die naar de goelags werden gestuurd waren onder andere:

  • Mensen die probeerden de Sovjetregering omver te werpen
  • Anticommunisten
  • Mensen die bepaalde religies in het openbaar beleden
  • Mensen uit etnische groepen die volgens de regering niet loyaal waren aan de Sovjet-Unie (werd spaarzaam gebruikt, voornamelijk tijdens WO2)
  • Leden van de Communistische Partij en het Rode Leger die zouden hebben getracht de Sovjetregering omver te werpen.
  • Mensen waarvan de regering dacht dat ze verraders waren (bijvoorbeeld Anna Larina)
  • Criminelen
  • Mensen die de regering zag als vijanden of bedreigingen
  • Mensen die valselijk werden beschuldigd van misdrijven

 

Kampen tijdens de Tweede Wereldoorlog

Nazi-Duitsland

Tijdens de Tweede Wereldoorlog richtte Nazi-Duitsland veel concentratiekampen, dwangarbeiderskampen en vernietigingskampen op. De leider van nazi-Duitsland, Adolf Hitler, vond dat bepaalde groepen mensen inferieur waren (niet zo goed als anderen). Hij vond zelfs dat er groepen mensen waren die het niet verdienden om te leven - hij noemde hen "het leven onwaardig". Deze drie groepen waren Joden, Roma en gehandicapten. Hitler wilde dat zijn nazi's elke Jood, Roma en gehandicapte in Europa zouden doden.

Hitler wilde zich ook ontdoen van andere groepen die hij niet mocht, waaronder mensen van wie hij dacht dat ze de nazi-regering zouden kunnen uitdagen of bestrijden. Tot deze mensen behoorden socialisten, communisten, mensen van bepaalde religies en leden van verzetsbewegingen (groepen die op elke mogelijke manier probeerden de nazi's te bestrijden).

De nazi's stuurden veel van deze mensen naar concentratiekampen om als slavenarbeider te werken. Na een paar jaar werden sommige kampen alleen opgezet om mensen te doden. Deze worden nu "vernietigingskampen" of "dodenkampen" genoemd. In deze kampen werden mensen gedood in gaskamers, doodgeschoten, doodgewerkt en doodgemarcheerd. Veel mensen stierven ook door ziekte en verhongering in de kampen.

Meer dan de helft van de Joodse mensen die tijdens de Holocaust omkwamen, stierven in de concentratiekampen van de nazi's. Alleen al in de kampen van Auschwitz stierven minstens 1,1 miljoen mensen (ongeveer 1.000.000 Joden en ongeveer 75.000 niet-Joden, zoals Polen). Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog vermoordden de nazi's tot 20.000 mensen per dag in de gaskamers van de kampen.

Onafhankelijke staat Kroatië

Met steun van nazi-Duitsland richtte de Ustaše-regering van de nieuwe Onafhankelijke Staat Kroatië (ISC) concentratie- en vernietigingskampen op. De kampen waren voornamelijk bestemd voor Serviërs. De ISC haatte Serviërs en beschouwde hen als de grootste vijand van de ISC. De Ustaše hielpen de nazi's echter ook met de "Endlösung" door veel Joden in deze kampen te vermoorden. Andere mensen die door de Ustaše in de kampen werden gedwongen waren Roma, Kroaten, Joegoslaven die tegen de ISC hadden gevochten en mensen die de regels en wetten van de ISC overtraden.

Japans-Amerikaanse interneringskampen

Tijdens de Tweede Wereldoorlog dwongen de Verenigde Staten meer dan 110.000 Japans-Amerikanen in interneringskampen.

Op 7 december 1941 viel Japan Pearl Harbor, Hawaï, aan. In februari 1942 beval de Amerikaanse regering dat niemand met Japanse voorouders aan de westkust mocht wonen. De regering, onder leiding van president Franklin Delano Roosevelt, dacht dat Japans-Amerikanen spionnen voor Japan zouden kunnen zijn, of zouden kunnen proberen de Verenigde Staten kwaad te doen.

Ongeveer 80% van de Japans-Amerikanen die op het vasteland van de Verenigde Staten woonden, werden gedwongen hun huis te verlaten en in interneringskampen te leven. Meer dan drie op de vijf van deze mensen waren in de Verenigde Staten geboren en waren Amerikaanse burgers. Ongeveer de helft van de mensen die naar de kampen werden gestuurd waren kinderen.

Nadat Canada Japan de oorlog had verklaard, werden ook mensen van Japanse afkomst in interneringskampen geplaatst.

In de jaren tachtig gaf de regering van de Verenigde Staten toe dat de Japans-Amerikanen tijdens de Tweede Wereldoorlog geen gevaar voor het land vormden. In 1988 tekende president Ronald Reagan een wet die zich verontschuldigde voor de interneringskampen. De wet zei "er was geen ... reden voor de internering ... [en] de internering werd veroorzaakt door raciale vooroordelen, oorlogshysterie en een falen van [overheids]leiderschap[...]".

Italië

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de fascistische regering van Italië (onder leiding van Benito Mussolini) bondgenoot van nazi-Duitsland. Italië had Joegoslavië, Griekenland en het zuidoosten van Frankrijk overgenomen. De nazi's zeiden tegen Italië dat het de Joden uit deze gebieden in concentratiekampen moest opsluiten en ze vervolgens naar de vernietigingskampen van de nazi's moest sturen. Italië weigerde echter. Het Italiaanse leger en de politie wilden niet helpen bij het doden of deporteren van Joden.

Maar in 1943, nadat Mussolini de macht had verloren, nam nazi-Duitsland Noord- en Midden-Italië over. Ook zij brachten Mussolini weer aan de macht. De nazi's richtten concentratiekampen op om Italiaanse Joden en andere gevangenen vast te houden totdat ze naar vernietigingskampen konden worden gestuurd. In een van deze concentratiekampen, La Risiera di San Sabba genaamd, martelden en vermoordden de nazi's ongeveer 5.000 mensen. Veel van deze mensen waren "politieke gevangenen" - mensen die het niet eens waren met de regering.

Noorwegen

Het aantal gevangenkampen van de Duitse bezettingsregering bedroeg "ongeveer 500" of 709, inclusief enkele vernietigingskampen.

Sovjet-Unie

Toen Josef Stalin en de Sovjet-Unie aan het begin van de Tweede Wereldoorlog Polen binnenvielen, deporteerde het Rode Leger ten minste 1,5 miljoen Polen onder schot. Zij werden gedwongen in veewagens (treinwagons) te stappen, die hen naar Siberië brachten. Hele families werden gedeporteerd naar concentratiekampen, inclusief kinderen en ouderen.

Tijdens de oorlog gebruikte de Sovjet-Unie ook goelags om krijgsgevangenen van nazi-Duitsland en zijn bondgenoten vast te houden.



 Manzanar interneringskamp in 1942  Zoom
Manzanar interneringskamp in 1942  

Uitgehongerde Sovjet-krijgsgevangenen in concentratiekamp Mauthausen  Zoom
Uitgehongerde Sovjet-krijgsgevangenen in concentratiekamp Mauthausen  

Kampen eind 1900

Latijns-Amerika

In de jaren 1970 en 1980 richtten veel militaire dictaturen in Latijns-Amerika concentratiekampen in om hun politieke tegenstanders (mensen die het niet met hen eens waren) op te sluiten, te martelen en te doden. Bijvoorbeeld:

  • Argentinië creëerde meer dan 300 concentratiekampen tijdens de Vuile Oorlog. Jorge Rafael Videla was het grootste deel van deze periode dictator van Argentinië.
  • Chili, onder leiding van Augusto Pinochet, richtte 17 concentratiekampen op. Zij gebruikten deze kampen om gevangenen te martelen. Na te zijn gemarteld, verdwenen veel gevangenen. Dit betekende dat het leger hen vermoordde en dat hun lichamen nooit werden gevonden. Terwijl Pinochet aan de macht was, werden 28.000 mensen gemarteld; 2.279 mensen werden geëxecuteerd; en 1.248 mensen "verdwenen".
  • Cuba, geleid door Fidel Castro, gebruikte van 1965 tot 1968 concentratiekampen. Dit waren dwangarbeiderskampen voor mensen die volgens Castro slecht waren voor Cuba. Castro's regering dacht dat zij deze mensen kon "heropvoeden" (hun denken en gedrag veranderen) door hen te laten werken. Onder de mensen die naar de kampen werden gestuurd waren homoseksuelen, mensen zonder huis of baan, Jehova's Getuigen, andere religieuze missionarissen en mensen die het niet eens waren met de communistische regering.

Sovjet-Unie

De Sovjet-Unie bleef ook na de Tweede Wereldoorlog gebruik maken van dwangarbeiderskampen. Tot de mensen die na de oorlog naar de goelags werden gestuurd, behoorden ook Sovjetsoldaten en burgers die door de nazi's gevangen waren genomen of in nazi-Duitsland als slavenarbeiders waren gebruikt. De Russische schrijver Aleksandr Solzjenitsyn schreef in 1973 De Goelag Archipel over zijn ervaringen in een Sovjetwerkkamp.

Joegoslavische oorlogen

In de jaren negentig waren er verschillende concentratiekampen tijdens de Joegoslavische oorlogen.


 

Kampen in de jaren 2000

Verenigde Staten

Sinds januari 2002 beheren de Verenigde Staten het gevangenkamp Guantánamo Bay. Sommige mensen hebben Guantánamo een concentratiekamp of een goelag genoemd. Onder hen bevonden zich Fidel Castro, de leider van Amnesty International en andere activistische groepen zoals CounterPunch.

Australië

De Pacific Solution is de naam van het beleid van de Australische regering om asielzoekers te vervoeren naar detentiecentra op eilandstaten in de Stille Oceaan, in plaats van hen toe te laten op het Australische vasteland.

Gaza

Gaza, waarvan vaak wordt gezegd dat het "de grootste blokkade ter wereld" is, wordt in het noorden, oosten en westen geblokkeerd door de staat Israël en in het zuiden door de staat Egypte. Hamas is een uit Gaza afkomstige terroristische organisatie. Zij zijn de belangrijkste dictators van Gaza. Naast het verhinderen dat Palestijnen het kamp verlaten. Sinds 2007 hebben Israël en Egypte een verpletterende blokkade ingesteld, die voorkomt dat wapens worden binnengesmokkeld, terwijl basisgoederen als kruiden, kaarsen, visgerei, kuikens en zelfs cement worden geleverd. Het Israëlische leger is actief in de regio om de veiligheid van Israël te waarborgen.


 

Fotogalerij

·         View of the destroyed Lakota Pine Ridge Indian Reservation

Uitzicht op het verwoeste Lakota Pine Ridge Indianenreservaat

·         Mass grave for Lakota killed at Pine Ridge in the Wounded Knee Massacre

Massagraf voor Lakota die in Pine Ridge werden gedood tijdens het bloedbad van Wounded Knee.

·         Photo of Andersonville Prison in 1864

Foto van Andersonville Gevangenis in 1864

·         Prisoner beds at Fort Pulaski, where Confederate POWs were starved on purpose

Gevangenenbedden in Fort Pulaski, waar geconfedereerde krijgsgevangenen opzettelijk werden uitgehongerd

·         A child in a British concentration camp during the Second Boer War

Een kind in een Brits concentratiekamp tijdens de Tweede Boerenoorlog

·         Boer women and children in a camp during the Second Boer War (1900-1902)

Boerinnen en kinderen in een kamp tijdens de Tweede Boerenoorlog (1900-1902)

·         Prisoners' bodies are burned after they are killed in the gas chambers at Auschwitz concentration camp

Lichamen van gevangenen worden verbrand nadat ze zijn gedood in de gaskamers van concentratiekamp Auschwitz

·         Ustaše soldiers kill prisoners near Jasenovac concentration camp

Ustaše-soldaten doden gevangenen bij concentratiekamp Jasenovac

·         Heart Mountain internment camp for Japanese-Americans in 1943

Heart Mountain interneringskamp voor Japans-Amerikanen in 1943

·         Fence at a gulag called Perm-36, opened in 1943

Hek bij een goelag genaamd Perm-36, geopend in 1943

·         A former torture center in Argentina (now a memorial)[53]

Een voormalig martelcentrum in Argentinië (nu een gedenkteken)



 

Vragen en antwoorden

V: Wat is een concentratiekamp?


A: Een concentratiekamp (of interneringskamp) is een plaats waar een regering mensen dwingt te leven zonder proces, meestal omdat ze behoren tot groepen die de regering niet aanstaan.

V: Waarom worden mensen naar concentratiekampen gestuurd?


A: Mensen worden vaak naar concentratiekampen gestuurd zonder dat ze een proces hebben gehad of schuldig zijn bevonden aan een misdaad, en soms voor dwangarbeid of zelfs om gedood te worden.

V: Wie heeft er in het verleden gebruik gemaakt van concentratiekampen?


A: Concentratiekampen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt door nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie, maar veel andere landen hebben ze ook gebruikt tijdens oorlogen of in moeilijke tijden.

V: Waarvoor gebruikte nazi-Duitsland concentratiekampen?


A: De nazi's gebruikten concentratiekampen om miljoenen mensen te doden in de Holocaust en vele anderen te dwingen als slaven te werken.

V: Zijn alle mensen die naar concentratiekampen worden gestuurd schuldig aan misdaden?


A: Nee, meestal worden mensen naar concentratiekampen gestuurd zonder dat ze een proces hebben gehad of schuldig zijn bevonden aan een misdaad.

V: Wordt er op deze plaatsen enige vorm van arbeid verricht?


A: Ja, soms sturen regeringen mensen naar concentratiekampen voor dwangarbeid.

V: Wat was een voorbeeld van hoe deze plaatsen werden gebruikt tijdens WO II?


A: Tijdens WOII gebruikte Nazi-Duitsland ze zowel voor het doden van miljoenen mensen in de Holocaust als voor het dwingen van vele anderen tot slavernij.

AlegsaOnline.com - 2020 / 2023 - License CC3