Amerikaanse stierkikker | semi-aquatische kikker

Taxonomie

De Amerikaanse brulkikker (Rana catesbeiana) is zijn gewone naam. Het is een van de 90 soorten van het geslacht Rana.

In Quebec, Canada en Louisiana US wordt de brulkikker ouaouaron (wa'wa'ron) genoemd; een woord dat afkomstig is uit de Wendat-taal en in de 17e eeuw werd geleend. De Amerikaanse brulkikker staat ook bekend als Lithobates catesbeianus. De ouderfamilie voor Rana is Ranidae, of "echte kikkers".

De Ranidae zijn onderverdeeld in negen subfamilies. Ceratobatrachinae (Zuidoost-Azië), Conrauinae (Afrika), Dicroglossinae, Micrixalinae (India), Nyctibatrachinae (India), Petropedetinae (Afrika), Ptychadeninae (Afrika), Raninae (Australië, Zuid-Amerika), en Ranixalinae (India). De genusnaam van de Amerikaanse brulkikker komt van het Latijnse woord rana, dat kikker betekent.

Brulkikkers werden in 1802 voor het eerst beschreven door George Shaw. Shaw beschreef de brulkikker in zijn boek General Zoology or Systematic Natural History. De roep van een brulkikker is een langzame, diepe g-r-r-u-u-u-m. Jonge brulkikkers laten een hoge toon horen voordat ze het water ingaan. Brulkikkers hebben een giftige huid, die echter niet schadelijk is voor de mens. Het gif maakt het minder waarschijnlijk dat andere dieren ze opeten.

 

Volwassenen

De Amerikaanse brulkikker is de grootste van de familie der "echte kikkers". Brulkikkers kunnen een lengte bereiken van 15 tot 20 cm. Vrouwtjes zijn groter dan mannetjes. Kikkers kunnen tot 770 gram wegen. Brulkikkers zijn bruin of groen van kleur. Ze hebben ook donkere vlekken op hun rug. Brulkikkers hebben zwemvliezen. Ze kunnen tot 1,8 m ver springen. Mannelijke brulkikkers kun je horen brullen als ze met een vrouwtje paren. Mannetjes hebben ook grotere trommelvliezen die hun oren bedekken. Brulkikkers hebben bruine of gouden ogen. Ze hebben ook brede platte koppen en lichamen. De bek van een brulkikker is klein en heeft kleine tandjes binnenin.

Brulkikkers kunnen tot 4-5 jaar oud worden. Er was een brulkikker in gevangenschap die wel 18 jaar oud was geworden. Mannetjes zijn territoriaal en vallen elk dier aan, ook hun eigen soortgenoten, als die in hun buurt komen. Ze zullen springen, worstelen en zelfs elk dier wegjagen. Brulkikkers kunnen goed horen. Een groep brulkikkers wordt een "leger" genoemd.

Van brulkikkers is bekend dat ze veel virussen en bacteriën hebben. Slechts enkele daarvan zijn echter belangrijk voor de natuur. Brulkikkers kregen de schuld van een intraerythrocytaire virusuitbraak in Canada in 1997. Ze kregen ook de schuld van een chytride schimmel die zich in 2000 in Arizona verspreidde. De chytride schimmel wordt beschouwd als een van de belangrijkste oorzaken van de afname van de amfibiepopulaties. Veel brulkikkers kunnen parasieten hebben, waaronder helminten, trematoden, nematoden, protozoën en bloedzuigers.

 

Voeding

In een onderzoek uit 1913 werd vastgesteld dat brulkikkers elk dier eten dat ze kunnen overmeesteren en in hun keel stoppen. In de magen van brulkikkers zijn knaagdieren, baby muskusratten, kleine schildpadden, slangen, kikkers (waaronder brulkikkers), vogels en een vleermuis gevonden, evenals de vele ongewervelde dieren, zoals insecten. Deze studies tonen aan dat het dieet van de brulkikker uniek is onder de Noord-Amerikaanse Rana. Van brulkikkers is ook bekend dat zij eendjes en kikkervisjes eten. Brulkikkers hebben tanden aan de bovenkant van hun bek. Met hun tong kunnen ze hun voedsel in hun bek wippen. Brulkikkers eten 's nachts.

In gevangenschap krijgen brulkikkers als huisdier krekels, wormen, kleine visjes, knaagdieren en fruitvliegjes. In het wild eten ze graag rivierkreeften, waterkevers, slakken en libellenlarven. Brulkikkers kunnen elkaar opeten, dit maakt 80% van hun dieet uit. In een studie uit 1935 werd vastgesteld dat kleinere brulkikkers vooral insecten eten. Grotere brulkikkers eten echter rivierkreeften, kikkers en muizen. In een onderzoek in Arizona in 1988 werd vastgesteld dat brulkikkers daar ongewervelde dieren als slakken en insecten eten. Twee andere studies, één in 1977 (in New Mexico) en de andere in 1993 (in New York), toonden aan dat brulkikkers in New York vooral Ranidae kikkers eten. Uit de studie uit New Mexico bleek dat brulkikkers daar vooral padden eten. Volwassen dieren kunnen de muggenpopulatie helpen verminderen door de meeste larven op te eten.

 
Kikkerkikkers kunnen 6 centimeter lang worden.  

Voortplanting

Brulkikkers worden na 2-4 jaar seksueel actief. Vrouwtjes worden aangetrokken door mannetjes die territoria hebben die het meeste voedsel opleveren. Brulkikkers paren tussen het vroege voorjaar en de vroege zomer. Een mannelijke brulkikker grijpt het vrouwtje en begint te brullen. Een vrouwelijke brulkikker maakt een agressieve roep. Het vrouwtje legt haar eieren in ondiep water. Het mannetje laat sperma op de eieren los als meststof. Een vrouwtje kan tot 20.000 eieren leggen. De eieren van de brulkikkers worden op het wateroppervlak gelegd. Ze worden dan blootgesteld aan schadelijke UV-B-straling. Hierdoor kunnen veel brulkikkers een abnormale (niet normale) ontwikkeling doormaken. De eitjes komen na vier dagen uit. Ze worden "kikkervisjes" genoemd en leven in het water en eten algen. Kikkerkikkers zijn groter in lengte dan de kikkervisjes van andere kikkers. Ze worden na meer dan een jaar kikkers. In gevangenschap kunnen ze in twaalf weken uitgroeien tot kikkers. Als een kikkervisje langer dan een jaar als kikkervisje blijft, zal het groter worden als het volwassen is. Hierdoor hebben ze meer kans om in het wild te overleven.

Er zijn veel roofdieren zoals grotere vissen, schaaldieren en sommige vogels die een deel van de eieren en kikkervisjes opeten. Omdat brulkikkerkikkervisjes niet erg actief zijn, is de kans kleiner dat ze door een dier worden opgegeten. Kikkerkikkers worden echter wel opgegeten door salamanders en ongewervelde dieren. Als ze volwassen kikkers worden, worden de roofdieren voedsel voor de brulkikkers. Mannetjes blijven bij hun kikkervisjes en beschermen ze. Mannetjes brengen hun kikkervisjes zelfs, door door modder te graven, naar andere grote wateren. Dit doen ze als het water opdroogt. De kikkervisjes van een brulkikker zijn geen favoriete voedselbron voor vissen. Dit komt door hun vreselijke smaak. Hierdoor hebben brulkikkerkikkers meer kans om te overleven dan kikkervisjes van andere kikkers. Kikkerkikkers brengen het grootste deel van hun tijd niet zwemmend door. Daardoor vallen ze minder op. Kikkervisjes van een brulkikker hebben ook tot bezorgdheid geleid. Hun favoriete voedsel is algen en tijdens het opgroeien eten ze grote hoeveelheden daarvan. Ze kunnen ook overal leven waar een mensenhuis staat, als er maar water in de buurt is.

Ontwikkeling van kikkervisjes

Zodra de kikkervisjes "kikkervisjes" zijn geworden, beginnen ze uit het water te springen en aan land te gaan. In dit stadium verliezen ze hun staart. De kikkervisjes gebruiken hun kieuwen niet meer, maar als longen. Ze beginnen kleine insecten te eten. De kikkers blijven in de buurt van het water waar ze zijn gelegd. Als er droogte heerst, zullen ze op zoek gaan naar een nieuw leefgebied. De kikkers worden dan een gemakkelijke prooi voor grotere kikkers, reptielen, wasberen, vossen en vogels. Kikkers worden volwassen brulkikkers als ze na vier maanden beginnen te huppelen op het land.

 
Overdag kunnen brulkikkers rondzwemmen. Sommige brulkikkers blijven in de buurt van planten.  


Froglets beginnen uit het water en op het land te springen.  

Gedrag

Kikkers in het zuiden van de VS zijn altijd actief. Kikkers in het noorden van de VS houden 's winters een winterslaap. De paartijd begint in het voorjaar en eindigt aan het begin van de zomer. In het noorden van de VS beginnen brulkikkers uit hun winterslaap te komen. Ze beginnen te eten en te zwemmen. In de zomer brengen brulkikkers de meeste tijd door in het water. Ze voeden zich met muggenlarven. In de herfst beginnen brulkikkers in het noorden van de VS met hun winterslaap. In het zuiden van de VS gaan brulkikkers semi-aquatisch leven. In de winter blijven ze semi-aquatisch.

Als het buiten koud weer is, houden ze een paar dagen een winterslaap. Brulkikkers zijn 's nachts actief. U kunt ze zien rondhuppelen in tuinen en straten. Overdag zitten ze aan de rand van het water. Overdag zijn ze bewegingsloos (bewegen niet). Ze komen in beweging als er voedsel in de buurt is, of als ze zich bedreigd voelen.

 

Staat van instandhouding

De International Union for the Conservation of Nature (IUCN) beoordeelt de brulkikker als "minst zorgwekkend". Dit komt omdat ze bijna op elk continent voorkomen. "Least Concern" betekent dat de brulkikker geen bedreigde diersoort is. Er zijn meer brulkikkers in het zuiden van de Verenigde Staten dan in het noorden. De populatie brulkikkers neemt echter af door habitatverlies, watervervuiling, pesticiden en overbevissing. In 2012 probeert Mark W. Stone, voorzitter van de Santa Cruz County Board of Supervisors, de import, verkoop en het houden van brulkikkers in Santa Cruz, Californië, te verbieden. Als het bestuur het wetsvoorstel ondertekent, zal Santa Cruz de eerste county in de Verenigde Staten zijn die brulkikkers verbiedt. Stone probeert brulkikkers te verbieden vanwege hun eetlust. Ze krijgen de schuld dat veel dieren in die staat met uitsterven worden bedreigd.

Brulkikkers zijn een invasieve soort in Puerto Rico. Brulkikkers werden vanaf 1900 per ongeluk geïntroduceerd in Colorado en Californië. Vissers gingen uit vissen en namen hun vangst mee naar huis, waarbij sommige brulkikkers nog levend in hun netten zaten. Ze zijn geïntroduceerd door huisdiereigenaren die ze niet meer wilden hebben. Sommige huisdiereigenaren kochten brulkikkers om ongedierte in de buurt van hun huis te bestrijden. Het uitzetten van brulkikkers heeft negatieve gevolgen. Door hun dieet kunnen ze de populaties van andere kikkers doen afnemen. Brulkikkers krijgen de schuld van het feit dat de Californische roodpootkikker een bijna bedreigde soort is geworden. Ze zijn ook verantwoordelijk voor het uitsterven van vele andere amfibieën in Californië.

Kikkers concurreren met andere kikkers om voedsel, en kunnen zelfs hun eigen soort doden als er geen voedsel te vinden is. Kikkers worden beschouwd als een van de ergste uitheemse invasieve soorten (AIS). AIS zijn dieren die in staat zijn andere soorten te verminderen en zelfs wereldwijd uit te roeien. Kikkers zijn verantwoordelijk voor de achteruitgang van kousenbandslangen in Mexico. In een laboratoriumexperiment van Alford uit 1989 verminderden brulkikkers de populatie van Cope's grijze boomkikker. De studie introduceerde de brulkikkers met Cope's grijze boomkikker in een gecontroleerde omgeving.

 

Menselijk gebruik

Brulkikkers zijn een bron van voedsel voor het zuiden van de Verenigde Staten en het midwesten van de Verenigde Staten. Mensen jagen 's nachts op brulkikkers in de buurt van rivieren. De poten van de brulkikkers worden gekookt, terwijl hun rug wordt gebakken. In China worden brulkikkers levend verkocht om op te eten. Ze worden dan gedood en gekookt met groenten. In de staat Californië moeten mensen een vergunning hebben om brulkikkers te vangen voor voedsel. Op scholen worden brulkikkers ontleed tijdens biologielessen. Meestal gebeurt dit op de middelbare school. Het ontleden is een methode om studenten de anatomie van een brulkikker te leren. Brulkikkers worden ook als huisdier gehouden. Ze worden gehouden in aquaria of een terrarium. Een terrarium is een bak die aan de ene kant is ingericht met planten en aarde. Aan de andere kant staat water. Een brulkikker heeft één plek nodig voor land en een andere voor water.

 
Levend verkochte brulkikkers in een supermarkt in China.  

Boeken

• Beltz, Ellin (2006), Scientific and Common Names of the Reptiles and Amphibians of North America - Explained, Houghton Mifflin Company, ISBN 0-395-98272-3.
• Stebbins, Robert (2003), A Field Guide to Western Reptiles and Amphibians, derde editie, Houghton Mifflin Company, ISBN 0-395-98272-3.
• Haney, Johannah (2009), Grote huisdieren: Kikkers, Marshall Cavendish, ISBN 978-0-7614-4151-9
• Storer, Malcolm (2004), Experimental Approaches to Conservation Biology, University of California Press, ISBN 978-0-520-24024-7.
• Murphy, Adelaide (1984), Een veldgids voor het vertrouwde: De natuurlijke wereld leren observeren, UPNE, ISBN 978-0-87451-865-8.
• Lawrence, William; Moncuit, Teddy (2003), Amfibieën: Animal Life Encyclopedia, Gale Group, ISBN 978-0-7876-5782-6.
• Starosta, Paul; Moncuit, Teddy (2006), Kikkers: And Other Amphibians, ACC Distribution, ISBN 978-1-905377-05-3.
• Dickerson, Mary Cynthia (2009), The Frog Book: North American Toads And Frogs, With A Study Of The Habits And Life Histories Of Those Of The Northeastern States, Nabu Press, ISBN 978-1-173-11240-0.
• Harding, James (1997), Amphibians and Reptiles of the Great Lakes Region, University of Michigan Press, ISBN 978-0-472-06628-5.
• Lannoo, Michael (2005), Amphibian Declines: The Conservation Status Of United States Species, University of California Press, ISBN 978-0-520-23592-2.
• Glotzhaber, Robert (2000), Biology Laboratory Set Student Manual, Uitgeverij Hayden Mcneil, ISBN 978-0-520-24096-4.
• Wechsler, Dough (2002), Brulkikkers (Echt wild leven van kikkers), Powerkids Press, ISBN 978-0-8239-5855-9
• Purser, Phillip (2006), Verzorging van kikkervisjes, TFH Publications, ISBN 978-0-7938-1035-2.
• Gray, Susan (2009), Brulkikker (Animal Invaders), Cherry Lake Publications, ISBN 978-1-60279-327-9.