Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging

Voor de Burgerrechtenbeweging

Voor de Amerikaanse Burgeroorlog waren er bijna vier miljoen zwarte slaven in de Verenigde Staten. Alleen blanke mannen met bezittingen konden stemmen, en alleen blanke mensen konden Amerikaanse burgers zijn.

Na de burgeroorlog heeft de regering van de Verenigde Staten drie grondwetswijzigingen aangenomen:

• Het 13e amendement (1865) maakte een einde aan de slavernij.
• Het 14e Amendement (1868) gaf Afrikaans-Amerikanen het burgerschap...
• Het 15e amendement (1870) gaf de Afrikaans-Amerikaanse mannen stemrecht (in de VS konden destijds geen vrouwen stemmen).

In het zuiden

Na de Burgeroorlog probeerde de Amerikaanse regering de rechten van ex-slaven in het Zuiden af te dwingen door middel van een proces dat Reconstructie wordt genoemd. In 1877 kwam er echter een einde aan de wederopbouw. In de jaren 1890 waren de wetgevende instanties van de zuidelijke staten weer helemaal blank. De Zuid-Democraten, die geen voorstander waren van burgerrechten voor zwarten, heersten volledig over het Zuiden. Dit gaf hen veel macht in het Amerikaanse Congres. Zo konden de Zuid-Democraten ervoor zorgen dat er geen wetten tegen lynchen werden aangenomen.

Vanaf 1890 begonnen de Zuid-Democraten staatswetten aan te nemen die de rechten van de Afro-Amerikanen wegnamen. Deze racistische wetten werden bekend als Jim Crow wetten. Bijvoorbeeld, ze omvatten:

• Wetten die het voor zwarten onmogelijk maakten om te stemmen (dit wordt rechteloosheid genoemd). Omdat ze niet konden stemmen, konden zwarten ook niet in jury's zitten.
• Wetten die rassenscheiding vereisten - scheiding van zwarten en blanken. Zwarten konden bijvoorbeeld niet:
• Ga naar dezelfde scholen, restaurants of ziekenhuizen als de blanken...
• Gebruik dezelfde badkamers als de blanken of drink uit dezelfde waterfonteinen
• Zitten voor de blanken in de bus

In 1896 oordeelde het Amerikaanse Hooggerechtshof in een zaak genaamd Plessy v. Ferguson dat deze wetten legaal waren. Ze zeiden dat het prima was om de dingen "apart maar gelijk" te hebben. In het Zuiden was alles gescheiden. Echter, plaatsen als zwarte scholen en bibliotheken kregen veel minder geld en waren niet zo goed als plaatsen voor blanken. De dingen waren gescheiden, maar niet gelijk.

Het geweld tegen zwarte mensen nam toe. Individuen, groepen, politie en grote massa's mensen zouden Afrikaanse Amerikanen kunnen kwetsen of zelfs doden, zonder dat de regering probeert hen tegen te houden of te straffen. Lynchpartijen kwamen steeds vaker voor.

In de Verenigde Staten

De problemen waren het ergst in het zuiden. Maar ook op andere gebieden werden Afrikaanse Amerikanen door sociale discriminatie en spanningen getroffen.

Segregatie in de woningbouw was een probleem in de hele Verenigde Staten. Veel Afrikaanse Amerikanen konden geen hypotheken krijgen om huizen te kopen. Makelaars wilden geen huizen van zwarte mensen verkopen in de buitenwijken, waar blanke mensen woonden. Ze huurden ook geen appartementen in witte gebieden. Tot de jaren vijftig van de vorige eeuw deed de federale overheid hier niets aan.

Toen hij in 1913 werd gekozen, maakte president Woodrow Wilson de overheidskantoren gescheiden. Hij geloofde dat segregatie het beste was voor iedereen.

Zwarten hebben zowel in de Eerste als in de Tweede Wereldoorlog gevochten. De militairen werden echter afgezonderd en kregen niet dezelfde kansen als de blanke soldaten. Na het activisme van de zwarte veteranen werd het leger in 1948 door president HarryTruman gedegradeerd.

Vroegtijdig activisme

Afro-Amerikanen probeerden op vele manieren terug te vechten tegen discriminatie. Ze vormden nieuwe groepen en probeerden vakbonden op te richten. Ze probeerden de rechtbanken te gebruiken om gerechtigheid te krijgen. Zo werd in 1909 de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) opgericht. Zij vocht om een einde te maken aan rassendiscriminatie door middel van rechtszaken, onderwijs en lobby.

Maar uiteindelijk raakten veel Afrikaanse Amerikanen gefrustreerd en begonnen ze een hekel te krijgen aan het idee om langzame, wettelijke strategieën te gebruiken om desegregatie te bereiken. In plaats daarvan besloten de Afro-Amerikaanse activisten een combinatie van protesten, geweldloosheid en burgerlijke ongehoorzaamheid te gebruiken. Zo begon de Afro-Amerikaanse Burgerrechtenbeweging van 1954-1968.

Fotogalerij

De Kamer van Afgevaardigden viert feest na het aannemen van het 13e Amendement.


Het lynchen van Will James in Caïro, Illinois (1909).

Belangrijke gebeurtenissen

Brown v. Raad van Bestuur van het Onderwijs (1954)

Scholen in het Zuiden en enkele andere delen van het land waren sinds 1896 gescheiden. In dat jaar had het Hooggerechtshof in Plessy v. Ferguson geoordeeld dat segregatie legaal was, zolang het maar "gescheiden maar gelijk" was.

In 1951 spanden dertien zwarte ouders een rechtszaak aan tegen de Raad van Onderwijs in Topeka, Kansas. In de rechtszaak voerden de ouders aan dat de zwarte en blanke scholen niet "gescheiden maar gelijk" waren. Ze zeiden dat de zwarte school veel erger was dan de blanke.

De rechtszaak ging uiteindelijk naar het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. Na jaren werk won Thurgood Marshall met een team van andere NAACP-advocaten de zaak. Het Hooggerechtshof oordeelde dat gescheiden scholen illegaal waren. Alle negen rechters van het Hooggerechtshof waren het daarmee eens.

In hun beslissing zei het Hof:

We concluderen dat er in ... het openbaar onderwijs geen plaats is voor de doctrine van "gescheiden maar gelijk". Afzonderlijke onderwijsvoorzieningen zijn inherent ongelijk.

Dit was de eerste grote overwinning van de Burgerrechtenbeweging. Echter, Brown heeft Plessy v. Ferguson niet teruggedraaid. Brown maakte segregatie op scholen illegaal. Maar segregatie op alle andere plaatsen was nog steeds legaal.

De Montgomery Bus Boycott (1955-1956)

Burgerrechtenleiders richtten zich op Montgomery, Alabama, omdat de segregatie daar zo extreem was. Op 1 december 1955 weigerde de plaatselijke zwarte leider RosaParks haar plaats in een openbare bus op te geven om plaats te maken voor een blanke passagier. Parks en was een burgerrechtenactivist en NAACP-lid; ze was net terug van een training over geweldloze burgerlijke ongehoorzaamheid. Ze werd gearresteerd.

Afrikaans-Amerikanen verzamelden zich en organiseerden de Montgomery Bus Boycott. Ze besloten dat ze niet meer in de bussen zouden rijden totdat ze net zo behandeld werden als blanken. Onder de segregatie konden zwarten niet voor de blanken zitten - ze moesten achterin de bus zitten. Ook, als een blanke een zwarte persoon vertelde dat hij zich moest verplaatsen om te kunnen gaan zitten, moest de zwarte persoon dat doen.

De meeste van Montgomery's 50.000 Afrikaanse Amerikanen namen deel aan de boycot. Het duurde 381 dagen en het bussysteem ging bijna failliet. Ondertussen had de NAACP gewerkt aan een rechtszaak over de segregatie van bussen. In 1956 wonnen ze de zaak en het Hooggerechtshof beval Alabama om zijn bussen te ontkoppelen. De boycot eindigde met een overwinning.

De-segregating Little Rock Central High School (1957)

In 1957 had de NAACP negen Afrikaans-Amerikaanse studenten (de "Little Rock Nine" genoemd) ingeschreven om naar de Little Rock Central High School in Little Rock, Arkansas te gaan. Daarvoor mochten alleen blanken naar de school. De Little Rock School Board was echter overeengekomen om de beslissing van het Hooggerechtshof in Brown v. Board of Education te volgen en haar scholen te ontkoppelen.

Toen kwam de eerste schooldag van de zwarte studenten. De gouverneur van Arkansas riep soldaten van de Nationale Garde van Arkansas op om te voorkomen dat de zwarte studenten zelfs de school zouden binnenkomen. Dit was tegen een uitspraak van het Hooggerechtshof, dus president Dwight D. Eisenhower werd erbij betrokken. Hij nam de controle over de Arkansas National Guard over en beval hen de school te verlaten. Toen stuurde hij soldaten van het Amerikaanse leger om de studenten te beschermen. Dit was een belangrijke overwinning voor de burgerrechten. Het betekende dat de federale regering bereid was om betrokken te raken en staten te dwingen een einde te maken aan de segregatie op scholen.

Helaas werden de Little Rock Nine door veel van de blanke leerlingen van de school zeer slecht behandeld. Aan het einde van het schooljaar werd de Little Rock Central High School gesloten, zodat het volgende jaar geen zwarte studenten meer toegelaten zouden worden. Andere scholen in het zuiden deden hetzelfde.

Sit-ins (1958-1960)

Tussen 1958 en 1960 gebruikten activisten sit-ins om te protesteren tegen de segregatie aan de lunchkantoren (kleine restaurants in de winkels). Ze zaten aan het lunchloket en vroegen beleefd om wat eten te kopen. Als hen werd verteld dat ze moesten vertrekken, bleven ze rustig aan de balie zitten. Vaak bleven ze zitten tot de lunchtafel gesloten was. Groepen activisten kwamen steeds terug om op dezelfde plaatsen te zitten totdat die plaatsen overeenkwamen om Afrikaanse Amerikanen aan hun lunchtrommel te serveren.

In 1958 organiseerde de NAACP de eerste sit-in in Wichita, Kansas. Ze zaten in een lunchroom in een winkel genaamd Dockum's Drug Store. Na drie weken kregen ze de winkel zover om zich af te zonderen. Niet lang daarna werden alle Dockum Drugswinkels in Kansas gedegradeerd. Vervolgens, studenten in Oklahoma City, Oklahoma leidde een succesvolle sit-in bij een andere drugswinkel.

In 1960 begonnen universiteitsstudenten (waaronder enkele blanke studenten) in een Woolworths lunchcounter in Greensboro, North Carolina, te zitten. Na een tijdje begonnen ze aan andere lunchbalies te zitten. In de winkels waar deze lunchtrommels stonden, daalde de verkoop met een derde. Deze winkels werden gedegradeerd om te voorkomen dat ze geld zouden blijven verliezen. Na vijf maanden van sit-ins, de Woolworth's in Greensboro ook de-segregated haar lunchbalie. Kranten in het hele land schreven over de Greensboro sit-ins. Al snel begonnen de mensen aan de overkant van het Zuiden te zitten.

Een paar dagen nadat de Greensboro studenten hun sit-in begonnen, begonnen de studenten in Nashville, Tennessee met hun eigen sit-ins. Ze kozen winkels in het deel van Nashville dat de meeste bedrijven had. Voordat ze hun sit-ins begonnen, besloten ze dat ze niet gewelddadig zouden zijn, wat er ook gebeurde. Ze schreven regels uit, die activisten in andere steden ook begonnen te gebruiken. Hun regels zeiden:

Sla niet terug en vervloek niet als je misbruikt wordt. ... Blokkeer de ingangen naar de winkels buiten [of] de gangpaden binnen niet. Wees beleefd en vriendelijk ten alle tijden. Ga rechtop zitten, altijd met het gezicht naar de toonbank. ... Verwijs informatiezoekers op een beleefde manier naar je leider. Denk aan de leer van Jezus, Gandhi, Martin Luther King. Liefde en geweldloosheid is de weg.

Veel van de studenten in Nashville werden aangevallen en misbruikt door groepen blanken, gearresteerd en zelfs geslagen door de politie. De studenten waren echter altijd geweldloos. Hun protesten en de aanvallen op hen brachten meer krantenverhalen en aandacht. Het liet ook zien hoe de activisten echt geweldloos waren. Na drie maanden van sit-ins werden alle lunchloketten in de warenhuizen van Nashville in het centrum van de stad gedegradeerd.

Al snel waren er sit-ins in het hele land. Sit-ins gebeurden zelfs in Nevada, en in noordelijke staten zoals Ohio. Meer dan 70.000 mensen, zwart en wit, namen deel aan sit-ins. Ze gebruikten sit-ins om te protesteren tegen allerlei gesegregeerde plaatsen - niet alleen lunchrooms, maar ook stranden, parken, musea, bibliotheken, zwembaden en andere openbare plaatsen.

De sit-ins kregen zelfs de steun van president Eisenhower. Nadat de Greensboro sit-ins waren begonnen, zei hij dat hij "zeer sympathiek was met de inspanningen van elke groep om de rechten van gelijkheid te genieten die door de grondwet worden gegarandeerd".

In april 1960 werden studenten die sit-ins hadden geleid, uitgenodigd voor een conferentie. Op de conferentie besloten zij het Studenten Coördinatiecomité Geweldloosheid (SNCC) te vormen. SNCC zou een belangrijke groep worden in de burgerrechtenbeweging.

Freedom Rides (1961)

In 1960 had het Hooggerechtshof in Boynton v. Virginia geoordeeld dat het illegaal was om mensen te scheiden in het openbaar vervoer dat van de ene staat naar de andere ging. In 1961 besloten studentenactivisten te testen of de zuidelijke staten deze uitspraak zouden volgen. Groepen zwart-witte activisten besloten om met bussen door het Zuiden te rijden, in plaats van zich af te zonderen. Ze waren van plan om bussen te rijden van Washington, D.C., naar New Orleans, Louisiana. Ze noemden deze ritten de "Freedom Rides."

De Freedom Riders werden geconfronteerd met gevaar en geweld. Bijvoorbeeld:

• Een bus in Alabama werd gebombardeerd, en de Freedom Riders moesten rennen voor hun leven.
• In Birmingham, Alabama, liet de Commissaris voor Openbare Veiligheid Eugene "Bull" Connor de leden van de Ku Klux Klan 15 minuten lang de Freedom Riders aanvallen voordat de politie hen "beschermde". De Ruiters werden zwaar geslagen, en men had 50 hechtingen in zijn hoofd nodig.
• In Montgomery, Alabama, werden de Freedom Riders aangevallen door een menigte (een grote, boze groep) blanken. Dit veroorzaakte een enorme rel die twee uur duurde. Vijf Freedom Riders moesten naar het ziekenhuis, en 22 anderen raakten gewond.

De Student Nonviolent Coordinating Committee (SNCC) bracht meer Freedom Riders in om de beweging gaande te houden. Ze werden ook geconfronteerd met geweld:

“	De neger is anders omdat God hem anders heeft gemaakt om hem te straffen. - Mississippi Gouverneur Ross Barnett, over waarom hij segregatie steunde...	”

• In Montgomery viel een andere maffia een bus aan. Ze sloegen een activist bewusteloos en sloegen een ander zijn tanden eruit.
• In Jackson, Mississippi, werden de Freedom Riders gearresteerd voor het gebruik van "white only" badkamers en lunchrooms.
• Nieuwe Freedom Riders hebben zich bij de beweging aangesloten. Toen ze in Jackson aankwamen, werden ze ook gearresteerd. Tegen het einde van de zomer waren er meer dan 300 in de gevangenis gezet.

Een nieuwe wet

Maar de mensen in het land begonnen de Freedom Riders te steunen, die nooit geweld hadden gebruikt, zelfs niet toen ze werden aangevallen. Uiteindelijk drong Robert Kennedy, de procureur-generaal in de regering van zijn broer John F. Kennedy, aan op een nieuwe wet over de-segregatie. Dat stond erin:

• Mensen konden overal zitten waar ze maar wilden op bussen
• Er konden geen "witte" en "gekleurde" borden in de busstations zijn.
• Er konden geen aparte drinkfonteinen, toiletten of wachtkamers voor blanken en zwarten zijn.
• Lunchbalies moesten mensen van alle rassen dienen...

Kiezerregistratie (1961-1965)

Tussen 1961 en 1965 werkten activistische groeperingen aan een poging om zwarten te laten registreren (aanmelden) om te kunnen stemmen. Sinds het einde van de wederopbouw hadden de zuidelijke staten wetten aangenomen en veel strategieën gebruikt om te voorkomen dat zwarten zich registreerden om te stemmen. Vaak waren deze wetten niet van toepassing op blanken.

Kiezersregistratie activisten begonnen in Mississippi. Alle burgerrechtenorganisaties in Mississippi hebben zich verenigd om te proberen mensen te laten registreren. Activistische groepen in Louisiana, Alabama, Georgia en South Carolina zijn toen soortgelijke programma's gestart. Echter, toen de activisten probeerden zwarte mensen te registreren om te stemmen, sloegen de politie, blanke racisten en de Ku Klux Klan hen, arresteerden ze, schoten ze neer en vermoordden ze zelfs.

Ondertussen werden zwarte mensen die zich probeerden te registreren om te stemmen, ontslagen, uit hun huis gegooid, geslagen, gearresteerd, bedreigd en soms vermoord.

In 1964 werd de Civil Rights Act van 1964 aangenomen. Het maakte discriminatie illegaal, en zei met name dat het illegaal was om verschillende eisen te stellen aan de registratie van kiezers voor verschillende rassen. Maar zelfs nadat deze wet was aangenomen, maakten de zuidelijke staten het nog steeds erg moeilijk voor zwarte mensen om te stemmen. Uiteindelijk werd de Stemrechtenwet van 1965 aangenomen. Deze wet bevatte manieren om ervoor te zorgen dat alle burgers van de Verenigde Staten hun stemrecht kregen.

Integratie van de Mississippi-universiteiten (1956-1965)

Vanaf 1956 wilde een zwarte man genaamd Clyde Kennard naar het Mississippi Southern College gaan. Kennard had gediend in de Koreaanse oorlog, en hij wilde de GI Bill gebruiken om naar de universiteit te gaan. De president van het college, William McCain, vroeg staatspolitici en een lokale racistische groepering die segregatie ondersteunde om ervoor te zorgen dat Kennard nooit in het college zou komen.

Kenner werd twee keer gearresteerd voor misdaden die hij nooit heeft begaan. Uiteindelijk werd hij veroordeeld en veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf. Nadat Kennard drie jaar in de gevangenis had gezeten voor dwangarbeid, kreeg hij gratie van gouverneur Ross Barnett. Journalisten hadden Kennard's zaak onderzocht en schreven dat de staat Kennard niet de behandeling gaf die hij nodig had voor zijn darmkanker. Kennard stierf datzelfde jaar. Later, in 2006, oordeelde een rechtbank dat Kennard onschuldig was aan de misdaden waarvoor hij naar de gevangenis was gestuurd.

In september 1962 won James Meredith een rechtszaak die hem het recht gaf om naar de Universiteit van Mississippi te gaan. Hij probeerde drie keer de universiteit binnen te komen om zich in te schrijven voor lessen. Gouverneur Ross Barnett blokkeerde Meredith elke keer. Hij vertelde Meredith: "[N]o school zal worden geïntegreerd in Mississippi terwijl ik uw gouverneur ben."

Procureur-generaal Robert Kennedy stuurde de Verenigde Staten Marshals om Meredith te beschermen. Op 30 september 1962 kon Meredith het college binnenkomen met de Marshals die hem beschermden. Maar die avond begonnen studenten en andere racistische blanken een rel. Ze gooiden stenen en vuurden op de Marshals. Twee mensen werden gedood, 28 marshals werden neergeschoten en nog eens 160 mensen raakten gewond. President John F. Kennedy stuurde het Amerikaanse leger naar de school om de rellen te stoppen. Meredith kon de dag na aankomst van het leger met de lessen op de school beginnen. Meredith overleefde de pesterijen en het isolement op het college en studeerde op 18 augustus 1963 af met een diploma in de politieke wetenschappen.

Meredith en andere activisten bleven werken aan het ontkoppelen van de openbare universiteiten. In 1965 konden de eerste twee Afrikaans-Amerikaanse studenten naar de Universiteit van Zuid-Mississippi gaan.

Birmingham Campagne (1963)

In 1963 startte de Southern Christian Leadership Conference (SCLC) een campagne in Birmingham, Alabama. Het doel was om de winkels in de binnenstad van Birmingham te ontkoppelen, om het inhuren van personeel eerlijk te laten verlopen en om een comité op te richten, inclusief zwarten en blanken, dat een plan zou maken voor het ontkoppelen van de scholen in Birmingham. Martin Luther King beschreef Birmingham als "waarschijnlijk de meest [volledig] afgezonderde stad in de Verenigde Staten".

De commissaris voor openbare veiligheid van Birmingham was Eugene "Bull" Connor. (Een commissaris voor openbare veiligheid heeft de leiding over de politie en de brandweer en houdt zich bezig met noodsituaties die gevaarlijk kunnen zijn voor de mensen in de stad. ) Connor was erg tegen integratie. Hij liet de politie, Ku Klux Klan, en racistische blanken vaak burgerrechtenactivisten aanvallen. Hij beloofde dat zwarten en blanken nooit zouden integreren in Birmingham.

De activisten gebruikten een paar verschillende niet-gewelddadige manieren om te protesteren, waaronder sit-ins, "kniel-ins" bij lokale kerken en marsen. ^{p. 218} De stad kreeg echter een gerechtelijk bevel waarin staat dat alle protesten als deze illegaal waren. De activisten wisten dat dit illegaal was, en in een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid weigerden zij het gerechtelijk bevel op te volgen. ^{p. 108} De demonstranten, waaronder Martin Luther King, werden gearresteerd.

In de gevangenis werd King in eenzame opsluiting gehouden. Toen hij daar was, schreef hij zijn beroemde "Brief van Birmingham Jail." Hij werd na ongeveer een week vrijgelaten.

De Kinderkruistocht

Er zijn echter maar weinig activisten die het zich kunnen veroorloven om het risico te lopen om gearresteerd te worden. Een van de leiders van het SCLC kwam toen met het idee om middelbare school-, universiteits- en basisschoolstudenten op te leiden om deel te nemen aan de protesten. Hij redeneerde dat de leerlingen geen fulltime baan hadden om naartoe te gaan, dat ze geen familie hadden om voor te zorgen en dat ze het zich konden "veroorloven" om meer dan hun ouders in de gevangenis te zitten.

Newsweek magazine noemde dit plan later de "Kinderkruistocht". Op 2 mei probeerden meer dan 600 studenten, waaronder sommigen van 8 jaar oud, van een lokale kerk naar het stadhuis te marcheren. Ze werden allemaal gearresteerd.

“	We gaan door ondanks honden en brandslangen. We zijn te ver gegaan om terug te keren. - Martin Luther King, 3 mei 1963...	”

De volgende dag begonnen nog eens 1.000 studenten te marcheren. Bull Connor liet politiehonden los om hen aan te vallen en gebruikte brandslangen om de studenten neer te slaan. Verslaggevers waren er, en video's en foto's van het geweld werden op de televisie vertoond en geprint in het hele land.

Overeenkomst

Mensen in de hele Verenigde Staten waren zo boos bij het zien van deze video's dat president Kennedy samen met het SCLC en de witte bedrijven in Birmingham werkte aan het uitwerken van een overeenkomst. Het zei:

• Lunchbalies en andere openbare plaatsen in de stad zouden worden ontkoppeld...
• Ze zouden een commissie in het leven roepen om uit te zoeken hoe ze discriminatie bij de aanwerving kunnen tegengaan.
• Alle gevangengenomen demonstranten zouden worden losgelaten (vakbonden zoals de AFL-CIO hadden geholpen met het inzamelen van borgtocht geld).
• Zwart-witte leiders zouden regelmatig communiceren

Sommige blanken uit Birmingham waren niet blij met deze overeenkomst. Ze bombardeerden het hoofdkwartier van het SCLC, het huis van King's broer en een hotel waar King verbleef. Duizenden zwarten reageerden met rellen; sommige brandden gebouwen af en één stak zelfs een politieagent neer en verwondde hem. ^{p. 301}

Op 15 september 1963 bombardeerde de Ku Klux Klan een kerk in Birmingham, waar burgerrechtenactivisten vaak samenkwamen voordat ze hun mars begonnen. Omdat het een zondag was, werden er kerkdiensten gehouden. De bom doodde vier jonge meisjes en deed 22 andere mensen pijn.

"Stijgende vloed van ontevredenheid" (1963)

In het voorjaar en de zomer van 1963 waren er protesten in meer dan honderd steden in de Verenigde Staten, waaronder de Noordelijke steden. Er waren rellen in Chicago nadat een blanke politieagent een 14-jarige zwarte jongen had neergeschoten die wegliep van de plaats van een overval. In Philadelphia en Harlem vochten zwarte activisten en blanke arbeiders toen de activisten probeerden de staatsbouwprojecten te integreren. Op 6 juni vielen meer dan duizend blanken een sit-in aan in North Carolina; zwarte activisten vochten terug en een blanke man werd gedood.

In Cambridge, Maryland, verklaarden blanke leiders de staat van beleg uit om te stoppen met vechten tussen zwarten en blanken. Procureur-generaal Robert Kennedy moest betrokken raken om een overeenkomst te sluiten om de stad te ontleden.

Op 11 juni 1963 stond gouverneur George Wallace van Alabama in de deuropening van de Universiteit van Alabama om de eerste twee zwarte studenten tegen te houden. President Kennedy moest soldaten uit de Verenigde Staten sturen om hem uit de deuropening te krijgen en ervoor te zorgen dat de zwarte studenten de school konden binnenkomen.

Ondertussen was de Kennedy-regering erg bezorgd geworden. Zwarte leiders hadden Robert Kennedy verteld dat het steeds moeilijker werd voor Afro-Amerikanen om geweldloos te zijn toen ze werden aangevallen, en dat het zo lang duurde voordat de regering van de Verenigde Staten hen hielp om hun burgerrechten te krijgen. Op de avond van 11 juni hield president Kennedy een toespraak over burgerrechten. Hij sprak over "een opkomende vloed van ontevredenheid [ongeluk] die de openbare veiligheid bedreigt". Hij vroeg het Congres om nieuwe burgerrechtenwetten aan te nemen. Hij vroeg de Amerikanen ook om burgerrechten te steunen als "een morele kwestie... in ons dagelijks leven."

In de vroege ochtend van 12 juni werd Medgar Evers, een leider van de Mississippi NAACP, vermoord door een lid van de Ku Klux Klan. ^{p. 113} De volgende week gaf president Kennedy het Congres zijn wetsvoorstel voor de burgerrechten en vroeg hen om het in wetgeving om te zetten. ^{p. 126}

De maart op Washington (1963)

In 1963 planden de burgerrechtenleiders een protestmars in Washington, D.C. Alle grote burgerrechtengroepen, enkele vakbonden en andere liberale groeperingen werkten mee aan de planning van de mars. De volledige naam van de mars was "De mars op Washington voor banen en vrijheid." De doelen van de mars waren om burgerrechtenwetten aan te nemen; om de Amerikaanse regering meer banen te laten creëren; en om gelijke, goede huisvesting, onderwijs, banen en stemrecht voor iedereen te krijgen. Het belangrijkste doel was echter om de burgerrechtenwet van president Kennedy aangenomen te krijgen. ^{p. 159}

Veel mensen dachten dat het onmogelijk zou zijn voor zoveel activisten om samen te komen zonder geweld en rellen. De regering van de Verenigde Staten heeft 19.000 soldaten in de buurt klaar staan, in geval van rellen. Ziekenhuizen maakten zich klaar om grote aantallen gewonden te behandelen. De regering maakte de verkoop van alcohol in Washington, D.C., illegaal voor de dag. ^{p. 159}

De mars op Washington was een van de grootste niet-gewelddadige protesten voor de mensenrechten in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Martin Luther King, Jr., dacht dat met 100.000 demonstranten het evenement succesvol zou zijn. Op 28 augustus 1963 kwamen ongeveer 250.000 activisten uit het hele land bijeen voor de mars. Onder de demonstranten bevonden zich ongeveer 60.000 blanken (inclusief kerkgroepen en vakbondsleden) en tussen 75 en 100 leden van het Congres. ^{p. 160} Samen marcheerden ze van het Washington Monument naar het Lincoln Memorial. Daar luisterden ze naar de toespraken van de leiders van de burgerrechten.

Martin Luther King, Jr., sprak als laatste. Zijn toespraak, genaamd "I Have a Dream", werd een van de beroemdste toespraken van de geschiedenis op het gebied van burgerrechten.

Historici hebben gezegd dat de mars op Washington heeft geholpen om het wetsvoorstel voor de burgerrechten van president Kennedy aangenomen te krijgen.

Malcolm X sluit zich aan bij de beweging (1964)

Malcolm X was een Amerikaanse minister die zich in de gevangenis bekeerde tot de islam, rond 1948. Hij werd lid van de Nation of Islam. ^{p. 138} Deze groep geloofde in zwarte overheersing - dat het zwarte ras het beste van allemaal was. Zij geloofden dat zwarten volledig onafhankelijk moesten zijn van blanken en uiteindelijk terug moesten keren naar Afrika. ^{pp. 127-128, 132-138pp. 149-152} Ze geloofden ook dat zwarten het recht hadden om terug te vechten en geweld te gebruiken om hun rechten te krijgen. Daarom steunden Malcolm X en de Natie van de Islam de burgerrechtenbeweging niet, omdat die geweldloos was en de integratie ondersteunde. ^{pp. 79-80}

In maart 1964 werd Malcolm X echter uit de Natie van de Islam geschopt, omdat hij het niet eens was met de leider van de groep, Elijah Muhammad. Hij bood aan om samen te werken met andere burgerrechtengroeperingen, als die accepteerden dat zwarten het recht hadden om zichzelf te verdedigen.

Op 26 maart 1964 ontmoette Malcolm Martin Luther King, Jr. Malcolm had een plan om de Verenigde Staten voor de Verenigde Naties te brengen op beschuldigingen dat de VS de mensenrechten van de Afrikaanse Amerikanen zouden hebben geschonden. Dr. King was misschien van plan om dit te steunen.

Tussen 1963 en 1964 werden burgerrechtenactivisten boos en hadden ze meer kans om terug te vechten tegen de blanken. In april 1964 hield Malcolm een beroemde toespraak met de naam "The Ballot or the Bullet". "In de toespraak zei hij dat als de Amerikaanse regering "niet bereid of niet in staat is om het leven en de eigendommen van negers te verdedigen", de Afro-Amerikanen zich zouden moeten verdedigen. ^{p. 43} Hij waarschuwde politici dat veel Afro-Amerikanen niet meer bereid waren "de andere wang toe te keren". ^{p. 25} Daarna waarschuwde hij blank Amerika voor wat er zou gebeuren als zwarten niet zouden mogen stemmen:

“

Als we geen stem uitbrengen, komt het in een situatie terecht waarin we een kogel moeten opvangen. Het is of een stembiljet of een kogel... Er komt een nieuwe strategie. Het zijn Molotovcocktails deze maand, handgranaten volgende maand, en nog iets anders volgende maand. Het zullen stembiljetten zijn, of het zullen kogels zijn. p.30

”

 

Mississippi Vrijheid Zomer (1964)

In de zomer van 1964 brachten burgerrechtengroeperingen bijna 1000 activisten naar de Mississippi. De meesten van hen waren blanke studenten. ^{p. 66} Hun doel was om samen te werken met zwarte activisten om kiezers te registreren, en om zwarte kinderen in "Freedom Schools" zomerschool te onderwijzen. Ze wilden ook helpen bij de oprichting van de Mississippi Freedom Democratic Party (MFDP). In die tijd konden alleen blanken deelnemen aan de Mississippi Democratische Partij. De MFDP was gepland als een andere politieke partij die zwarte en witte Democraten zou toestaan om deel te nemen aan de politiek.

Veel blanke Mississippiërs waren boos dat mensen uit andere staten binnenkwamen en probeerden hun samenleving te veranderen. Overheidswerkers, politie, de Ku Klux Klan en andere racistische blanken gebruikten veel strategieën om de activisten en zwarte mensen die zich probeerden te registreren om te stemmen aan te vallen. Het Freedom Summer project duurde tien weken. In die tijd werden 1.062 activisten gearresteerd, 80 werden geslagen en 4 werden gedood. Drie zwarte Mississippiërs werden vermoord omdat ze de burgerrechten steunden. Zevenendertig kerken en dertig zwarte huizen of bedrijven werden gebombardeerd of verbrand.

Op 21 juni 1964 verdwenen drie Freedom Summer activisten. Weken later werden hun lichamen gevonden. Ze waren vermoord door leden van de plaatselijke Ku Klux Klan - waaronder enkele die ook politieagenten waren in het departement van de sheriff van Neshoba County. Toen mensen in de plaatselijke moerassen en rivieren naar hun lichamen zochten, vonden ze de lichamen van een 14-jarige jongen en zeven andere mannen die ook op een bepaald moment vermoord leken te zijn.

Tijdens de Zomer van de Vrijheid hebben activisten minstens 30 Vrijheidsscholen opgericht en ongeveer 3.500 studenten onderwezen. Onder de studenten bevonden zich kinderen, volwassenen en ouderen. De scholen leerden over veel dingen, zoals zwarte geschiedenis; burgerrechten; politiek; de vrijheidsbeweging; en de basis lees- en schrijfvaardigheid die nodig is om te kunnen stemmen.

Ook tijdens de zomer probeerden ongeveer 17.000 zwarte Mississippiërs zich te registreren om te stemmen. Slechts 1.600 konden dat. Meer dan 80.000 mensen zijn echter lid geworden van de Mississippi Freedom Democratic Party (MFDP). Daaruit bleek dat ze wilden stemmen en aan de politiek wilden deelnemen, en niet alleen blanke mensen voor hen lieten stemmen.

Wet op de burgerrechten van 1964

John F. Kennedy's voorgestelde burgerrechtenwet had steun van de Noordelijke leden van het Congres - zowel Democraten als Republikeinen. De zuidelijke senatoren blokkeerden echter de voorgestelde wet. Zij filibustered voor 54 dagen om het wetsvoorstel te blokkeren van het worden van een wet. Uiteindelijk kreeg president Lyndon B. Johnson een wetsvoorstel door.

Op 2 juli 1964 ondertekende Johnson de Civil Rights Act van 1964. De wet zei:

• Het was illegaal om mensen in openbare gelegenheden of banen te discrimineren, alleen vanwege hun ras, huidskleur, religie, geslacht of thuisland.
• Als plaatsen de wet overtreden, zou de procureur-generaal een rechtszaak tegen hen kunnen aanspannen om hen te dwingen de wet te volgen.
• Elke staat of lokale wet die het legaal maakte om te discrimineren in openbare plaatsen of banen was niet langer legaal.

Koning bekroond met Nobelprijs voor de Vrede (1964)

In december 1964 kreeg Martin Luther King de Nobelprijs voor de Vrede. Bij de toekenning van de prijs zei de voorzitter van het Nobelcomité:

“

Vandaag, nu de mensheid de atoombom heeft, is de tijd gekomen om onze wapens aan de kant te leggen en te luisteren naar de boodschap die Martin Luther King ons heeft gegeven[:] "De keuze is ofwel geweldloosheid ofwel niet-bestendigheid".....  [Koning] is de eerste persoon in de Westerse wereld die ons heeft laten zien dat een strijd zonder geweld kan worden gevoerd. Hij is de eerste die de boodschap van broederliefde in de loop van zijn strijd werkelijkheid heeft gemaakt en hij heeft deze boodschap aan alle mensen, aan alle naties en rassen gebracht.

”

Selma naar Montgomery Marsen (1965)

In januari 1965 gingen Martin Luther King en het SCLC naar Selma, Alabama. Burgerrechtengroeperingen daar hadden hen gevraagd te komen helpen om zwarte mensen te laten registreren om te stemmen. In die tijd was 99% van de mensen die in Selma waren geregistreerd om te stemmen, blank. Samen begonnen ze te werken aan het stemrecht.

De volgende maand werd echter een Afrikaans-Amerikaanse man genaamd Jimmie Lee Jackson neergeschoten door een politieagent tijdens een vreedzame mars. Jackson stierf. ^{pp. 121-123} Veel Afro-Amerikanen waren erg boos. Het SCLC was bezorgd dat mensen zo boos waren dat ze gewelddadig zouden worden.

Het SCLC besloot een mars te organiseren van Selma naar Montgomery. Dit zou een mars van 54 mijl (87 kilometer) zijn. Activisten hoopten dat de mars zou laten zien hoe graag de Afro-Amerikanen wilden stemmen. Ze wilden ook laten zien dat ze zich niet door racisme of geweld zouden laten weerhouden om gelijke rechten te krijgen.

De eerste mars was op 7 maart 1965. Politieagenten en racistische blanken vielen de demonstranten aan met knotsen en traangas. Ze dreigden de demonstranten van de Edmund Pettusbrug te gooien. Zeventien demonstranten moesten naar het ziekenhuis, en 50 anderen raakten ook gewond. Deze dag werd Bloody Sunday genoemd. Foto's en film van de in elkaar geslagen demonstranten werden in kranten en op televisie over de hele wereld vertoond.

Het zien van deze dingen zorgde ervoor dat meer mensen de burgerrechtenactivisten steunden. Mensen kwamen uit de hele Verenigde Staten om met de activisten mee te marcheren. Een van hen, James Reeb, werd aangevallen door blanken voor het ondersteunen van de burgerrechten. Hij stierf op 11 maart 1965.

Uiteindelijk heeft president Johnson besloten om soldaten van het Amerikaanse leger en de Nationale Garde van Alabama te sturen om de demonstranten te beschermen. Van 21 tot 25 maart liepen de demonstranten over de "Jefferson Davis Highway" van Selma naar Montgomery. Op 25 maart kwamen 25.000 mensen Montgomery binnen. Martin Luther King hield een toespraak met de naam "Hoe lang? Niet lang" op het Alabama State Capitol. Hij vertelde de demonstranten dat het niet lang zou duren voordat ze gelijke rechten hadden, "omdat de boog van het morele universum lang is, maar het buigt naar gerechtigheid."

Na de mars reed Viola Liuzzo, een blanke vrouw uit Detroit, een aantal andere marskramers naar het vliegveld. Terwijl ze terugreed, werd ze vermoord door drie leden van de Ku Klux Klan.

De Stemrechtenwet van 1965

Op 6 augustus 1965 keurde de Verenigde Staten de Stemrechtenwet goed. Deze wet maakte het illegaal om iemand te stoppen met stemmen vanwege zijn of haar ras. Dit betekende dat alle staatswetten die zwarten van het stemmen weerhouden, nu illegaal waren.

Bijna 100 jaar lang waren de registratoren (de ambtenaren die de mensen hadden geregistreerd om te stemmen) allemaal blank. Ze hadden totale macht over wie ze wel en wie ze niet konden registreren. Als een registrator weigerde om een zwarte persoon te laten registreren, kon die persoon alleen maar een rechtszaak aanspannen, die hij waarschijnlijk niet zou winnen. De Stemrechtwet bracht echter uiteindelijk een wijziging aan in dit systeem. Als een griffier zwarte mensen discrimineerde, kon de procureur-generaal federale werknemers sturen om de lokale griffiers te vervangen.

De wet werkte meteen. Binnen enkele maanden hadden 250.000 nieuwe zwarte kiezers zich aangemeld om te stemmen. Een op de drie van hen werd geregistreerd door een federale medewerker die een racistische registrator verving. In 1965 stemde 74% van de zwarte kiezers in Mississippi daadwerkelijk, en er werden meer zwarte politici in Mississippi verkozen dan in welke andere staat dan ook. In 1967 waren de meeste Afrikaanse Amerikanen geregistreerd om te stemmen in 9 van de 13 staten in het zuiden.

De politiek in het Zuiden is volledig veranderd door de Afrikaanse Amerikanen die de macht hebben om te stemmen. Blanke politici konden geen wetten meer maken over Afro-Amerikanen zonder dat zwarten iets te zeggen hadden. In veel delen van het Zuiden waren er meer zwarte mensen dan blanken. Dit betekende dat ze konden stemmen in zwarte politici, en racistische blanken konden wegstemmen. Ook konden zwarte mensen die geregistreerd waren om te stemmen in jury's. Voorafgaand hieraan werd een Afro-Amerikaan beschuldigd van een misdrijf en de jury die besliste of ze schuldig waren, zou volledig blank zijn.

Eerlijke woonbewegingen (1966-1968)

Van 1966 tot 1968 richtte de burgerrechtenbeweging zich vooral op eerlijke huisvesting. Ook buiten het Zuiden was eerlijke huisvesting een probleem. Zo werd in 1963 in Californië een Fair Housing Act aangenomen die segregatie in de woningbouw illegaal maakte. Blanke kiezers en vastgoedlobbyisten kregen het volgende jaar de wet teruggedraaid. Dit hielp de Watts Rellen te veroorzaken. (Later, in 1966, maakte Californië de Fair Housing Act weer de wet.)

Activisten, waaronder Martin Luther King, leidden in 1966 een beweging voor eerlijke huisvesting in Chicago. Het jaar daarop deden jonge NAACP-leden hetzelfde in Milwaukee. Activisten in beide steden werden fysiek aangevallen door blanke huiseigenaren en legaal door politici die segregatie ondersteunden.

De Eerlijke Woningwet

Van alle burgerrechtenwetten die tijdens de Beweging voor Burgerrechten werden aangenomen, was de Wet op de Eerlijke Huisvesting het moeilijkst door te voeren. De wet zou discriminatie op het gebied van huisvesting illegaal maken. Dit betekende dat zwarte mensen zouden mogen verhuizen naar blanke buurten. Zoals Senator Walter Mondale zei: "Dit was burgerrechten die persoonlijk werden."

De voorgestelde Fair Housing Bill werd eerst naar de Amerikaanse Senaat gestuurd. Daar waren de meeste Senatoren - Noordelijke en Zuidelijke - tegen het wetsvoorstel. In maart 1968 stuurde de Senaat een zwakkere versie naar het Huis van Afgevaardigden. Er werd verwacht dat het Huis veranderingen zou aanbrengen die het wetsvoorstel nog zwakker zouden maken.

Dat is niet gebeurd. Op 4 april 1968 werd Martin Luther King vermoord. Dit gaf veel leden van het Congres het gevoel dat ze snel iets aan de burgerrechten moesten doen. De dag na de moord op Dr. King stond Senator Mondale voor de Senaat en zei:

“

De [grootste aanhanger] van een geweldloze [relatie] tussen de rassen is dood. Zijn vrijgevigheid voor de blanke, zijn geloof in de fundamentele goede wil van alle mensen en zijn dramatische, geweldloze actie stelden hem in staat om met beide rassen te spreken. . . . We kunnen vandaag bidden dat de dood van de geweldloze leider geen geweld tot leven zal brengen. In de komende dagen moeten we handelen om de droom van de koning te vervullen. . . . Het is vandaag aan het Congres om krachtige steun te verlenen . . . door onmiddellijk de burgerrechtenwet van 1968 aan te nemen, en door snel te zorgen voor werkgelegenheid en huisvesting voor alle zwarten en blanken.

”

Op 10 april keurde het Congres de Civil Rights Act van 1968 goed. President Johnson ondertekende de wet de volgende dag. Een deel van de wet heet de "Fair Housing Act". Het maakt het illegaal om te discrimineren bij het verkopen, verhuren of lenen van geld voor huisvesting, op basis van iemands ras, huidskleur, religie of thuisland.

De Koningsmoord en de Arme Volkscampagne (1968)

In 1968 planden Martin Luther King en het SCLC de Poor People's Campaign. Mensen van alle rassen namen deel aan de beweging. Het doel van de beweging was om de armoede voor mensen van alle rassen te verminderen.

Als onderdeel van zijn werk tegen de armoede begonnen Dr. King en het SCLC zich uit te spreken tegen de Vietnamoorlog. King stelde dat arme mensen in Vietnam werden gedood, en dat de oorlog hen alleen maar armer zou maken. Hij stelde ook dat de Verenigde Staten meer en meer geld en tijd besteedden aan de oorlog, en minder aan programma's om arme Amerikanen te helpen.

In maart 1968 werd Dr. King uitgenodigd in Memphis, Tennessee, om vuilniswerkers te steunen die in staking waren. Deze arbeiders werden zeer weinig betaald, en twee arbeiders waren gedood bij het doen van hun werk. Ze wilden lid worden van een vakbond. Dr. King dacht dat deze staking perfect paste bij zijn Arme Mensen Campagne. Zodra hij in Memphis aankwam, begon King bedreigingen te krijgen.

De dag voordat hij werd vermoord, gaf King een preek genaamd "Ik ben naar de bergtop geweest." De volgende dag werd hij vermoord. Nadat King was vermoord, werden er in meer dan 100 steden in de Verenigde Staten mensen in opstand gebracht.

De leider van de burgerrechten, Ralph Abernathy, zette de campagne voor het arme volk voort na de dood van de koning. Ongeveer 3000 activisten kampeerden in de National Mall in Washington, D.C., voor ongeveer zes weken.

De dag voor de begrafenis van Dr. King leidde zijn vrouw, Coretta Scott King, en drie van hun kinderen 20.000 demonstranten door Memphis. Soldaten beschermden de demonstranten. Op 9 april leidde Mrs King nog eens 150.000 mensen door Atlanta tijdens Dr. King's begrafenis. Een oude, houten wagen, getrokken door muilezels, trok Dr. King's kist. De wagen was een symbool van Dr. King's Poor People's Campaign.

Mrs King zei ooit:

“

Martin Luther King, Jr. gaf zijn leven voor de armen van de wereld, de vuilnismannen van Memphis en de boeren van Vietnam. De dag dat negers en anderen in slavernij echt vrij zijn, op de dag dat er een einde komt aan de armoede, op de dag dat er geen oorlogen meer zijn, op die dag weet ik dat mijn man zal rusten in een lang verdiende vrede.

”

Educatieve segregatie in de V.S. voor Brown


Een deel van de lunchroom van de Greensboro, North Carolina sit-ins...


Freedom Riders worden gearresteerd in Tallahassee, Florida, 16 juni 1961.


James Meredith loopt naar de klas, beschermd door de Amerikaanse Marshals.


"Bull" Connor stond vaak toe dat burgerrechtenactivisten werden aangevallen...


George Wallace staat in de deuropening van de Universiteit van Alabama om zwarte studenten buiten te houden...


Zicht op de menigte bij de mars op Washington


Malcolm X ontmoet Martin Luther King, Jr., 26 maart 1964.


FBI-poster met de drie vermiste activisten...


De politie valt geweldloze demonstranten aan op "Bloody Sunday".


President Lyndon Johnson en Dr. King praten over eerlijke huisvesting in 1966.

Sterfgevallen

Er zijn veel mensen gedood tijdens de Burgerrechtenbeweging. Sommigen werden gedood omdat ze de burgerrechten ondersteunden. Anderen werden gedood door de Ku Klux Klan (KKK) of andere racistische blanken die zwarte mensen wilden terroriseren. Niemand weet hoeveel mensen er zijn gedood tijdens de Burgerrechtenbeweging. Maar hier zijn enkele voorbeelden. Mensen waarvan de namen in het blauw zijn gemarkeerd waren kinderen of tieners toen ze werden gedood.

Slachtoffer(s):	Thuis:	Jaar vermoord:	Vermoord in:	Vermoord door:	Bron:
Ds. George W. Lee, NAACP-lid	Mississippi	1955	Mississippi	De leden van de Raad van de Witte Burgers die niet van Ds. Lee hielden om zwarten te registreren om te stemmen.
Lamar Smith	Mississippi	1955	Mississippi	Een onbekende blanke man, omdat Smith zwarten had georganiseerd om te stemmen...
Emmett Till (leeftijd 14)	Chicago	1955	Mississippi	Gelyncht door twee blanke mannen die hem beschuldigden van het flirten met een blanke vrouw
John Earl Reese (16 jaar)	Texas	1955	Texas	Geschoten door blanke mannen die zwarten probeerden bang te maken om plannen voor een nieuwe school op te geven.
Willie Edwards	Alabama	1957	Alabama	Gelyncht door vier leden van de Ku Klux Klan die dachten dat hij met een blanke vrouw uitging (dat was hij niet).
Kpl. Roman Ducksworth		1962	Mississippi	Politieagent die hem uit een bus beval en hem neerschoot. De agent kan gedacht hebben dat hij een Freedom Rider was...
Paul Guihard, journalist	Engeland	1962	Universiteit van Mississippi rellen	Studenten die rellen uitlokken nadat James Meredith in de school werd binnengelaten...
William Lewis Moore	New York	1963	Alabama	Gedood tijdens een burgerrechtenmars, in zijn eentje, van Tennessee naar Mississippi.
Medgar Evers, NAACP-leider	Mississippi	1963	De oprit van zijn huis	Byron De La Beckwith (lid van de Witte Burgerraad)
Addie Mae Collins (14 jaar)	Alabama	1963	16e straat baptistenkerk bombardementen	4 Ku Klux Klan leden	p. 147
Denise McNair (11)	Alabama	1963	16e straat baptistenkerk bombardementen	4 Ku Klux Klan leden	p. 147
Carole Robertson (14)	Alabama	1963	16e straat baptistenkerk bombardementen	4 Ku Klux Klan leden	p. 147
Cynthia Wesley (14)	Alabama	1963	16e straat baptistenkerk bombardementen	4 Ku Klux Klan leden	p. 147
Virgil Lamar Ware (13)	Alabama	1963	Alabama	Geschoten door blanke tieners die net uit een rally kwamen die segregatie ondersteunde...
Louis Allen	Mississippi	1964	Mississippi	Vermoord nadat hij zag dat een andere burgerrechtenactivist werd vermoord...
Johnnie May Chappel	Florida	1964	Florida	Blanke mannen die op zoek zijn naar een zwart persoon om te schieten
Ds. Bruce Klunder	Oregon	1964	Ohio	Verpletterd door een bulldozer terwijl hij protesteerde tegen een gesegregeerde school die werd gebouwd...
Henry Hezekiah Dee (19 jaar)	Mississippi	1964	Mississippi	Ku Klux Klan leden die dachten dat hij deel uitmaakte van een complot om wapens voor zwarten te krijgen (hij was het niet)
Charles Eddie Moore (19)	Mississippi	1964	Mississippi	Ku Klux Klan leden die dachten dat hij deel uitmaakte van een complot om wapens voor zwarten te krijgen (hij was het niet)
James Earl Chaney, Freedom Summer activist	Mississippi	1964	Neshoba County, Mississippi	Gelyncht door 10 KKK-leden (7 veroordeelden)
Andrew Goodman, Freedom Summer activist	New Yorkse stad	1964	Neshoba County, Mississippi	Gelyncht door 10 KKK-leden (7 veroordeelden)
Michael Schwerner, Vrijheidszomeractivist	New Yorkse stad	1964	Neshoba County, Mississippi	Gelyncht door 10 KKK-leden (7 veroordeelden)
Lt. Kolonel Lemuel Penn	Washington, D.C.	1964	Georgië	Geschoten door een lid van de Ku Klux Klan in een passerende auto terwijl Penn naar huis reed van de Amerikaanse legerreserve training.
Malcolm X	Nebraska	1965	New Yorkse stad	3 Natie van Islamitische leden
Jimmie Lee Jackson	Alabama	1965	Alabama	Politieagent tijdens een vreedzame mars	pp. 121–123
Ds. James Reeb	Boston	1965	Selma	3 blanke mannen die hem verslaan voor het ondersteunen van de burgerrechten
Viola Liuzzo	Pennsylvania	1965	Selma	4 leden van de Ku Klux Klan voor de ondersteuning van de burgerrechten
Willie Brewster	Alabama	1965	Alabama	Geschoten door blanke mannen die tot een gewelddadige neo-nazi-groep behoorden
Jonathan Daniels	Boston	1965	Alabama	Een plaatsvervangend sheriff net nadat hij uit de gevangenis is ontslagen. Daniels werd gevangen gezet voor het helpen met de kiezersregistratie en het protesteren...
Vernon Dahmer	Mississippi	1966	Mississippi	14 KKK-leden (4 veroordeelden) die zijn huis hebben gebombardeerd nadat Dahmer aanbood om belastingen te betalen voor zwarten die zich die niet konden veroorloven, zodat ze konden stemmen.
Ben Chester White	Mississippi	1966	Mississippi	KKK-leden die dachten dat ze de aandacht konden afleiden van een burgerrechtenmars door een zwarte man te vermoorden.
Wharlest Jackson, NAACP-leider	Mississippi	1967	Mississippi	KKK-leden die zijn auto opbliezen nadat hij een baan kreeg die alleen blanken voor hem mochten hebben.
Benjamin Brown		1967	Mississippi	De politie die in een menigte vuurde op een studentenprotest Brown was op
Samuel Efeziërs Hammond (18 jaar)		1967	South Carolina State College	Politie die schoot op een studentenprotest
Delano Herman Middleton (17)		1967	South Carolina State College	Politie die schoot op een studentenprotest
Henry Ezechiël Smith (19)		1967	South Carolina State College	Politie die schoot op een studentenprotest
Martin Luther King, Jr.	Georgië	1968	Memphis	James Earl Ray

Een onbekend aantal andere mensen stierf of werd gedood tijdens de Burgerrechtenbeweging.

Gerelateerde pagina's

• Geschiedenis: Slavernij; Amerikaanse Burgeroorlog; Wederopbouw; Plessy v. Ferguson
• Oorzaken: Racisme; blanke overheersing; rassensegregatie; discriminatie; Jim Crow wetten; lynchpartijen
• Mensen: Martin Luther King, Jr.; Coretta Scott King; James Lawson; James Meredith; Little Rock Nine; Rosa Parks; Malcolm X
• Groepen: National Association for the Advancement of Colored People (NAACP); Southern Christian Leadership Conference (SCLC); Student Nonviolent Coordinating Committee (SNCC).
• Wetgeving & overheid: Wetgeving van de Verenigde Staten; jurisprudentie; federale wetgeving; grondwet van de Verenigde Staten; Hooggerechtshof; Congres van de Verenigde Staten.
• Rechten: Burgerrechten; burgerlijke vrijheden; mensenrechten; stemrecht; sociale gelijkheid; sociale rechtvaardigheid
• Andere: Ku Klux Klan; zonsondergang steden; Witte Burgerraad